Morgunblaðið - 05.09.1981, Blaðsíða 35

Morgunblaðið - 05.09.1981, Blaðsíða 35
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 5. SEPTEMBER 1981 3 5 Minning: Axel Gústaf Guðmundsson Fæddur 17. janúar 1952. Dáinn 28. ágúst 1981. ~MarKs er að minnast. mar^t er hér að þakka. (íuði sé l«í íyrir liðna tíð. MarKs er að minnast. mar^s er að sakna. (íuð þerri treKatárin strið.** Hinstu kveöju sendum við kær- um bróður. Axel Gústaf Guð- mundsson, eða Guffi eins og hann var ætíð kallaður af okkur syst- kinunum, fæddist þann 17. janúar 1952 og var því aðeins 29 ára gamall er okkur barst sú harma- fregn að hann hefði lent í bílslysi og látist svo skömmu síðar. Það er erfitt að skilja gátu lífsörlaganna, þegar ungur maður og kærkominn bróðir hverfur svo skyndilega úr þessum heimi, og einkennileg staðreynd að sætta sig við. Guffi kvæntist Valgerði Sigur- jónsdóttur þann 17. apríl 1976 og eignuðust þau tvö börn, Guðmund Pál og Sigríði Anný, sem eru aðeins fimm og þriggja ára þegar föður þeirra er kippt í burtu í blóma lífsins. Við ætlum ekki að rekja feril hans né ævi hér, en hann var eldri af tveimur bræðrum okkar og leituðum við því til hans með allra handa hjálp. Hann var múrari að atvinnu og mjög handlaginn, tók lífi og tilveru með gleði. Kringum okkur er nú myrkur og tómleiki en minningin um kæran bróður verður okkur ætíð dýrmæt eign og varanleg. Við vonum að hin nýju heim- kynni taki vel á móti honum og hann finni ástkæran föður okkar er kvaddi fyrir tæpum tveimur árum. Við biðjum góðan guð að styrkja eiginkonu hans, börn, móður og okkur systkinin á þess- um þungbæra tíma og vegna þessa mikla missis. -Far þú í íriAi. friúur Guds þÍK blessi. hafúu þokk fyrir allt «k allt. Gekkst þú me<> Gudi. (■uA þér nú Í> Ikí. hans dýrðarhnuss þú hljúta skalt.** (V. Briem) Systkinin Síðastliðinn laugardag tilkynnti Logi bróðir Axels mér lát bróður síns. Mig setti hljóðan við frétt þessa, að vísu hafði ég frétt að Axel hefði lent í bílslysi þann 25. ágúst en ég vissi ekki að hann væri í lífshættu. Axel Gústaf Guðmundsson, eins og hann hét fullu nafni, fæddist í Kópavogi 17. janúar 1952. Foreldr- ar hans voru Guðmundur Axels- son, múrari, frá Stóragerði, Hörg- árdal, dáinn 21. september 1979 og Anna Gústafsdóttir, fædd í Þýska- landi. Axel ólst upp í foreldrahúsum, Iengst af í Keflavík. Hann tók sveinspróf í múrara- iðn árið 1979 og hafði mest numið þá iðn af föður sínum. Axel gekk í hjónaband með unnustu sinni, Valgerði Sigurjónsdóttur frá Galtalæk, Rangárvallasýslu, árið 1976 og stofnuðu þau heimili að Iloltsgötu 34 Njarðvík. Þau eign- uðust tvö börn, Guðmund Pál fæddan 1976 og Sigríði Anný fædda 1978. Þar var hamingjusöm fjölskylda, sem var ákveðin í því að setja markið hátt, koma sér vel fyrir í íbúð sinni, sem þau keyptu að Holtsgötu 34, og síðan átti að byggja einbýlishús í Garði. Ég man eitt sinn er ég heimsótti þau hvað Valgerður og Axel voru full tilhlökkunar og vonar þegar þau með stolti sýndu mér teikningar að væntanlegu einbýlishúsi sínu. En enginn ræður sínum nætur- stað. Axel var góður fagmaður enda byrjaði hann snemma að hjálpa föður sínum í múrverki. Þeir feðgar voru annálaðir dugnaðar- menn og vandvirkir mjög, enda eftirsóttir í vinnu. Þeir settu stolt sitt og metnað í að leysa sín verk vel af hendi. Mér er hugsað til þess að skjótt skipast veður í lofti. Fyrir réttum tveimur árum unnu þeir feðgar hjá undirrituðum við að múra stigahús í fjölbýlishúsi, nú eru þeir báðir farnir. Mér er hugsað til konu Axels sem einnig lenti í bílslysi haustið 1979. Skaddaðist hún þá töluvert og var það hrein mildi að ekki varð meira miðað við aðstæður. Mér er hugsað til móður Axels og systkina sem nú hafa séð af eiginmanni og syni, föður og bróður á tveggja ára bili. Guðmundur og Axel voru mjög samrýndir, það er eins og samleið þeirra hafi aldrei rofnað. Síðast þegar ég sá Axel, fyrir tveim vikum, það var á laugardegi er hann var á göngu með börn sín leiðandi til hvorrar handar, var hann að aðgæta verk sitt frá deginum áður sem hann hélt að hefði skemmst í rigningu. Ég minntist á það við Axel hvort hann gæti tekið að sér ákveðið verk, sem hann gerði fúslega en mig grunaði ekki þá að það múrverk yrði hans síðasta. Ég votta fjölskyldu Axels mína innilegustu samúð. Trausti Einarsson Minning: Astríður Guðrún Eggertsdóttir llarúa. hlíúa. hoita. storka sál. hjarta þitt var oldyr. kuII «k stál úlíkt mér. on allt oins fyrir þaú ortu Krúin viú minn hjartastaú. (Matt. J«ch.) Þessar ljóðlínur lárviðarskálds- ins frá Skógum í Þorskafirði um Þorbjörgu Sveinsdóttur komu mér í hug, er ég frétti lát bróðurdóttur hans og móðursystur minnar Ástríðar G. Eggertsdóttur, sem kvaddi þennan heim þann 29. júlí sl. eða sama mánaðardag og ég sjálfur var á sínum tíma í heiminn borinn. Var þetta tilviljun eða var það ábending til mín, að mér bæri að minnast hennar nokkrum orð- um? Ég a.m.k. trúi því, að svo muni vera. Ástríður Guðrún Eggertsdóttir var fædd 24.11. 1894 og tvíbura- systir hennar, móðir mín Krist- jana Anna, í Narfastaðaseli í Reykjadal, S.-Þing., í einu heiðar- býlanna, sem nú er ekki eftir annað af en vallgrónar þústir. Voru foreldrar þeirra Éggert Jochumsson frá Skógum og síðari kona hans Guðrún Kristjánsdóttir frá Ytra-Garðshorni í Svarfaðar- dal. Hann var kennari þar í sveitinni en launin svo lítil að ekki nægði til að sjá fjölskyldu far- borða og varð því að koma börnun- um í fóstur. Alls eignuðust þau átta börn, en hann hafði eignast önnur átta með fyrri konu sinni. Birting afmœlis- og minningar- greina ATHYGLI skal vakin á því, að afmælis- og minningargreinar verða að berast hlaðinu með goðum fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast á i miðvikudagsblaði, að berast i síðasta lagi fyrir hádegi á mánudag og hliðstætt með greinar aðra daga. Greinar mega ekki vera í sendibréfs- formi. Þess skal einnig getið, af marggefnu tilefni, að frum- ort Ijóð um hinn látna eru ekki birt á minningarorðasið- um Morgunblaðsins. Handrit þurfa að vcra vélrituð og með góðu línubili. Tvö ung börn áttu þau fyrir þegar hér var komið. Tvíburasystrunum varð að koma í fóstur. Móður mína tóku hjónin Kristjana Benedikts- dóttir og Benedikt Jósefsson á Breiðumýri. Hinsvegar tóku Ást- ríði í fóstur prestshjónin á Húsa- vík Jón Arason Jochumssonar og Guðríður Ólafsdóttir kona hans. En þegar hún óx upp, mun henni ekki hafa þótt blasa við glæsileg framtíð á stöðvum æskuáranna. Fátækt var almennt mikil og svo mun veðurátta norðurhjarans með vetrarveðrum og vorharðindum þegar hafís spennti land og lýð heljargreipum hafa gengið nærri hennar stóra og viðkvæma hjarta. En hún hafði stóra sál og útþráin bjó í brjósti hennar. Á undan- gengnum áratugum og um þetta leyti voru vesturheimsferðir ofar- lega á baugi ekki síst á Norður- landi. Miklar sögur gengu þá af Gósenlandinu fjarlæga í vestri. Hún lét sig dreyma um betra líf, fegurra líf. Ef til vill var til Paradís á jörð? Og nær tvítugu að aldri eða árið 1914 hleypir hún heimdraganum, fer til hillinga- landsins í vestri, Ameríku, þar sem „gul sítrónan grær og gullepl- ið í dökku laufi hlær“. Hún varð ekki fyrir vonbrigðum, komst vestur á Kyrrahafsströnd, þar sem segja má að eilíft sumar ríki. Paradís æskuáranna, séð í hugsýn, var fundin. í sjö hamingjurík ár, að henni fannst, dvaldi hún þar vestra. En þræðir þeir, sem tengdu hana ættlandinu, íslandi, voru samt svo sterkir, að árið 1921 lagði hún í heimferð til móts við ættingja og vini heima á Fróni. Er mér í barnsminni þegar hún kom til foreldra minna að Breiðumýri frá Ameríku glæsileg og hlaðin lífsþrótti. Ekki mun það hafa verið ætlun hennar að setjast að á íslandi í það sinn, heldur var Ameríka fyrirheitna landið sem fyrr. En hver svo sem ætlun hennar hefur verið þegar hún fór, þá gekk hún í hjónaband árið 1922 og giftist nú Þórarni Grímssyni Víkingi frá Garði í Kelduhverfi. Þórarinn var maður vel gefinn, sjálfmenntaður og ritfær vel. Hann var um 15 árum eldri en hún. Þau voru ólík bæði að lífsskoðunum og skapferli en allt um það hélst sambúö þeirra yfir 40 ár. Þau stofnuðu heimili að Garði og bjuggu þar til vors 1924, en þá fluttu þau til Ameríku með son sinn ársgamlan. En nú varð hillingalandið Ameríka ekki eins gjöfullt sem fyrr. Þröngt var um atvinnu og aðstaða Þórarins því erfið í framandi landi, bóndi frá íslandi kominn yfir miðjan aldur og að auki mállaus. Varð hann að taka því að fara til laxveiða norður í Alaska óraleiðir frá heimili þeirra. Og nú rann upp sá bölvaldur, sem batt endi á framtíð þeirra í Ameríku — heimskreppan mikla. Eftir 5 ára dvöl seldu þau eignir sínar í Ameríku og héldu heim til íslands árið 1929 með drengina fjóra, sem þau höfðu eignast. Þórarinn hafði átt von á atvinnu hér heima, en það brást. Endirinn varð sá, að þau dvöldu á heimili foreldra minna í Laugar- ási í Biskupstungum um sumarið. Nú var úr vöndu að ráða, en þá komst Þórarinn yfir ríkisjörðina Vattarnes við Fáskrúðsfjörð og austur fluttu þau um haustið. Var það mikið happ á þeim krepputím- um sem í hönd fóru, því þetta er hlunnindajörð og hægt að lifa vel af þvi sem þar féll til. Ekki þótti Ástríði fýsilegt að flytja inn í Austfjarðaþokuna, en þó varð svo að vera. Þar bjuggu þau í ein 12 ár og þar bættist fimmti sonurinn í hópinn. Að loknum búskap þeirra á Vattarnesi voru þau í einn vetur á Fáskrúðsfirði, en fluttu síðan til Reykjavíkur og bjuggu í leigu- húsnæði á Ljósvallagötu 8 þar til að Þórarinn lést 1961 áttræður að aldri. Um það leyti og við andlát hans steðjuðu að Ástríði marg- háttaðir erfiðleikar svo að litlu munaði að þrek hennar brysti. En trú hennar á framvindu lífsins undir handleiðslu æðri máttar- valda sigraði efann í brjósti henn- ar. Hún hafði enn hlutverk að vinna, að leggja sitt lóð á þær metaskálar að fegra umhverfi sitt og bæta heiminn. Um árabil var hún búsett í Hveragerði. Þar lifði hún mikið ein fyrir sig í kyrrð og næði, sem hún hafði lengi þráð, enda henni sannir hamingjudagar. En nú fyrir fáum árum fór heilsu hennar að hraka, og þá fór líka svo að þrekið þvarr, og þótti henni þá sem hlutverki sínu væri lokið og myndi hún brátt hverfa til annarar tilveru. Og þá líkn hefur hún nú fengið. Þegar Ástríður Eggertsdóttir fæddist í þennan heim blasti örbirgðin við, en forsjónin hafði gefið henni í vöggugjöf marga frábæra eiginleika. Hún var bú- kona og fór vel með alla fjármuni, garðyrkjukona mikil og svo list- feng í höndum, að nær var sama hvað hún tók sér fyrir hendur. Ekki naut hún mikils skólalær- dóms í æsku, en markið skyldi hún hátt setja og með för sinni til Vesturheims náði hún frábæru valdi á ensku máli. Síðar á Reykjavíkurárunum fór hún í Há- skóla Islands og lagði þar stund á enska tungu. Voru bæði kennarar og rektor Háskólans undrandi og hrærðir yfir framtaki og árangri þessarar öldnu glæsilegu konu. Þótt hún ekki nyti kennslu í íslenskri tungu, hafði hún svo næman smekk og tilfinningu, að hún fór þar rétt með, bæði í rituðu og mæltu máli. Hún skrifaði fagra og þjáifaða rithönd, stíll hennar var Ijóðrænn, gæddur skáldlegu innsæi þótt ekki fengist hún við ljóðagerð. Hún skrifaði greinar í blöð, dagbækur og mikinn fjölda sendibréfa. Hún fékkst einnig við þýðingar úr ensku á íslensku meira að segja á verkum snillinga. Oft flutti hún erindi í útvarp og voru þau rómuð mjög. Þau voru skipulega samin og blæbrigði raddarinnar féll svo að lögmálum efnisins, að frábært var. Hún var mikil trúkona, trú hennar var sterk og sannfærandi. En hún var ekki bundin neinni bókstafstrú, heldur trúði hún að framtíð mannkynsins byggðist á sálarþroska þar sem boðskapur allra æðri trúarbragða heims beindist að sameiginlegum kjarna. Hún hafði margt og mikið lesið um dagana og bókmenntasmekkur hennar var bæði þroskaður og markviss. Ber þar fyrst að nefna þá bókina, sem hún hreifst mjög af og mat einna mest allra þeirra bóka innlendra og erlendra, sem hún hafði lesið um ævina, en það var skáldsagan Svartfugl eftir Gunnar Gunnarsson. Sagan varð henni, að hún sagði, sem „hrein- asta guðsorð", sem beindi sjónum lesandans frá dýpsta harmleik mannlegs lífs til ljóssins hæða. Ef til vill er nú frænka mín stödd í einhvérjum „Vaðalfjöllum" annars heims í leit sinni að guðsneistanum í svipuðum spor- um og sr. Eyjólfur Kolbeinsson í sögunni Svartfugl, þar sem honum eru á öræfagöngu lögð eftirfar- andi orð í munn, sem hér skal til vitnað: „Ég nam staðar og varpaði mæðinni. Sjórinn fyrir neðan var svartur, með gullnum gneistum. Sjálfur stóð ég í snarbrattri hlíð svima- hátt uppi, og þó slúttu klettar fram yfir mig. Allt í einu vaknaði í mér fögnuður, heitur, myrkur fögnuður. Guð hafði valið mér erfitt hlutverk. Ég skyldi ekki svíkja hann. Ölvaður af grjóti, frostlofti og húmsvörtu hafi hélt ég áfram leiðar minnar. En nú með Guð við hlið mér. Svo nærri manni getur hann gengið á nátt- arþeli, hann sem enginn sér, en alls staðar er.“ Sigurður Sigurmundsson Við hirtingu á mynd á bls. 3 í Mbl. sl. fimmtudag sem sýna átti lekann úr Ilrauncyjafosslóni. klipptist óvart af ljósmyndinni. Því er mvndin birt aftur og vonandi sést hvernig lekinn kemur fram undan jarðlögunum. Ljosm. Kristján + 9 * i l l t i 1-tk

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.