Morgunblaðið - 01.11.1981, Blaðsíða 29

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 1. NÓVEMBER 1981
29
2. GREIN
í biltúrnum til Famagusta komum viö til Ayia Napa Beach og hr. Saavas synti mörg hundruð metra til hafs
eftir að hafa gert leikfimisæfingar á ströndinni.
Gömul kona leggur af staö í leit að nýju heimili. Hún fær ekki að lifa
ævikvöldið heima.
Frá miöborg Nikosia.
Nafnið Kýpur —
kopar eða tré
Ég hafði haldið að nafn eyjar-
innar væri dregið af trjátegund-
inni kypros, og um það atriði munu
eins og fleira vera deildar mein-
ingar. Nú orðið hallast flestir að
því að Kýpur dragi nafn af kopar,
en talið er að koparvinnsla hafi
byrjað hér fyrst allra staða í ver-
öldinni. Og er stunduð enn. Trjá-
gróður er líka mikill, ræktanlegt
land um helmingur eyjarinnar og
skóglendi þekur um 670 fermílur
eða 18,7% af yfirborðinu. Veðrátta
á Kýpur er fjarska mild og nota-
leg, sumrin heit og þurr, og frá því
í júní og fram í september rignir
ekki. Síðan getur veðrátta verið
breytileg næstu fjóra fimm mán-
uði, að snögg veðraskil verða. Þeg-
ar ég var á Kýpur síðustu viku
september eða svo, var hiti í Larn-
aca um 32—34 stig og hafgola
gerði þann hita Ijómandi hæfi-
legan. Uppi í Nikosia var hiti
snöggtum meiri og alveg logn.
Larnaca er skemmtilegur lítill
bær. Hann er ekki jafn sóttur af
ferðamönnum, eins og bærinn
Limassol sem er vestar og tók
nánast við þegar hlið Famagusta
lokuðust eftir innrásina. Mér
fannst Kýpur vera um margt
þægilegasta land í ferðalegu tilliti
og flest þar á boðstólum, sem glatt
getur ferðamenn í leyfum sínum.
Ég var á hóteli sem heitir Sun
Hall, er sagt vera fjögurra stjörnu
en rís ekki undir því þótt starfs-
fólkið væri allt ósköp alúðlegt.
Með ströndinni var fjöldinn allur
af litlum veitingastöðum og þar
var gaman að rölta um og velja
sér nýjan stað á hverju kvöldi og
borða rétti sem svipar mjög til
þess sem maður etur í Grikklandi.
Það var líka gaman að eigra um
þröngar göturnar í Larnaca eða
bara sitja síðdegis undir sólhlíf-
inni á ströndinni og sötra bjór eða
annan svaladrykk.
Kýpurbúar sem ég hitti voru
glaðsinna og enska er alls staðar
töluð sem eðlilegt er, fólkið er
hlýlegt og gestrisið en eins og
margsinnis hefur verið vikið að,
truflaði mig dálítið þessi djúpa
heiftartilfinning, sem borin er i
brjósti til Kýpur-Tyrkja.
Ad hlaupa um Nikosiu
með konsúlnum ...
Einn daginn fór ég sem sagt frá
Larnaca til Nikosiu að hitta kons-
úlinn, hr. Saavas Johannidis.
Hann ætlaði að vera leiðsögumað-
ur minn á fund forseta þingsins,
Georges Ladas og til erkibiskups-
ins og auk þess vildi hann sýna
mér nokkur gagnmerk söfn.
Ég get ekki ímyndað mér að hr.
Johannidis eigi marga sína líka.
Mér skildist að hann sé kominn að
áttræðu, hann hleypur um eins og
unglingur, klifrar fjöll og gerir
leikfimisæfingar á hverjum degi;
hann trúði mér fyrir því að hann
hefði ekki að ráði verið við kven-
mann kenndur sína mörgu daga,
en hins vegar fyndist honum gam-
an að dansa ...
Við lögðum upp frá upplýs-
ingamálaráðuneytinu, hr. Saavas
ætlaði nú með mig á fyrsta safnið
og arkaði af stað . . . og þessi dag-
ur í Nikosia verður mér ekki
minnisstæður vegna þess að ég sá
þar söfn og talaði við merka menn
— heldur fyrst og fremst fyrir
þessar göngur okkar hr. Saavasar.
Það var sama hvað ég reyndi — ég
hafði ekki roð við honum. Steikj-
andi sólin var komin hátt á himin-
inn og konsúllinn fullvissaði mig
um að þetta væri ekki steinsnar.
Eftir tuttugu mínútur stundi ég
því upp hvort við ættum ekki að-
eins að tylla okkur og fá okkur
hressingu. Þá vildi svo vel til að
við vorum stödd hjá vinalegri
kökubúð og drifum okkur inn.
Konsúllinn pantaði te og margar
kökur og trúði mér fyrir því að
eiginlega borðaði hann aldrei kök-
ur, nema við sérstök tilefni. Flest-
ar þessar kökur enduðu vafðar
innan í servíettur hjá mér, meðan
konsúllinn brá sér frá, ég hafði
ekki lyst á þessu dísæta brauði,
sem fram var borið og sízt teinu,
ég hefði sannarlega kosið að fá
mér bjór. Svo lögðum við af stað
aftur og eftir svona tuttugu mín-
útna hraðgöngu komum við loks á
þjóðminjasafnið. Þar voru merki-
legir gripir og gersemar, án efa
afar athyglisverðir munir, en ég
mátti hins vegar hafa mig alla við
að halda í við konsúlinn, sem fór
eins og byssubrenndur gegnum
salina.
Þegar við komum út aftur sparn
ég við fótum og vildi fá mér hress-
ingu. „Tilvalið,“ sagði Johannidis,
„hérna rétt hjá er búð þar sem
gerður er bezti gulrótarsafi í allri
Nikosiu ...“ Mér hefur aldrei
hugnazt gulrótarsafi, svo að hann
dróst á að ég fengi appelsínusafa
og var það með betri drykkjum.
Þegar hér var komið sögu fór ég
síðan að hitta Georges Ladas,
þingforseta, og segir frá því í loka-
grein um Kýpur. Konsúllinn beið
mín á meðan rétt hjá á skemmti-
legum útiveitingastað og
þegar ég kom aftur var hann svo
ánægður með hvað ég var ánægð
að hann pantaði bjór og egg og
beikon handa okkur báðum. Að
vísu trúði hann mér fyrir því að
hann borðaði helzt ekki egg út af
kólestrólinu nema í undantekn-
ingartilvikum og drykki auðvitað
alls ekki bjór. Því má skjóta inn í í
leiðinni að Kýpurbjórinn er ákaf-
lega góður drykkur, léttur bjór og
heitir KEO.
Það má þessi ágæti og elskulegi
maður eiga að hann gaf okkur
góðan tíma til að borða og síðan
var lagt af stað á næsta safn og
svo koll af kolli ... Þegar við höfð-
um þrætt öll helztu söfn í Nikosiu,
og viðtalinu við erkibiskupinn var
lokið stakk ég upp á að við fyndum
að þessu sinni ekki bjórstofu,
heldur apótek, ég væri komin með
blöðrur á fæturna ... „Þar fór í
verra," sagði hr. Saavas, „en það
er apótek hérna rétt hjá.“ Um það
bil hálftíma síðar fundum við ap-
ótek og ég lét plástra á mér fæt-
urna.
Skömmu síðar kvöddumst við
með virktum. „Afleitt að þú skyld-
ir verða svona slæm í fótunum,“
sagði hann, „það er náttúrulega
hitinn. Ég sem hefði gjarnan vilj-
að að við færum út að dansa í
kvöld ...“
Texti: JÓHANNA
KRISTJÓNSDÓTTIR