Morgunblaðið - 01.05.1982, Blaðsíða 28

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 1. MAÍ1982
75
Ég var, þó ég segi sjálfur frá, af-
bragðs flatningsmaður. Það er í
blóðinu á manni að fletja, maður
lærði handtökin barn að aldri. Ég
flatti síðast í vetur, en nú eru þeir
komnir með vél. Það er allt að
verða svo vélknúið, blessaður
vertu, að það er ekki orðið pláss
fyrir okkur mannfólkið. Ég skil
þetta ekki. Það fer að verða svo að
það fær enginn maður vinnu,
nema að snúast í kringum vélar.
Það var fyrir nokkrum árum
sem ég tók að mér póstverk. Ég
átti að ganga til móts við mann
frá Bakkafirði og áttum við að
mætast á bæ sem heitir Fell. Allt
gekk það eins og í sögu, nema
hann kom ekki sá maður sem ég
hafði búist við, heldur annar í
hans stað, svo ég sneri til baka
með brennivínsflösku þá sem ég
hafði haft með mér að færa þess-
um manni sem ekki kom. Ég lagði
af stað frá Felli klukkan 5 að
morgni, og gekk mér gangan þol-
anlega, þar til ég er komin á miðja
heiðina, að hann brast á með
þessa voðalegu stórhríð. Frostið
var geysimikið þennan dag og
klukkan sjö um kvöldið brá ég á
það ráð að halda kyrru fyrir þang-
að til birti. En það birti bara ekki
fyrr en eftir fjórtán tíma. Veðrið
var svo ofsalegt að björgunar-
menn frá Þórshöfn sem vissu af
mér á þessu ferðalagi og ætluðu að
koma mér til hjálpar urðu í tví-
gang frá að hverfa vegna veðurs-
ins. Ég mátti sitja á bersvæði á
sleðanum sem ég dró á eftir mér í
heilar 14 klukkustundir og það
tókst að haida mér vakandi alla
nóttina. Þá kom nú brennivínið í
góðar þarfir. Ég var alltaf að
dreypa á því alla nóttina og má
segja að þessi brennivínsflaska
hafi bjargað lífi mínu í þetta sinn.
Þegar tók að birta, fór ég að huga
að ferðum mínum, en heyri þá
skyndilega mannamál. Þar voru
komnir björgunarmennirnir frá
Þórshöfn á snjóbíl. Þeir drifu mig
umsvifalaust inní bílinn og þótt-
ust hafa heimt mig úr helju. Það
var vissulega gott að koma í hit-
ann, en ég var ekkert orðinn að-
þrengdur. Ég var með fullum
sönsum og vel göngufær. Þeir
sögðu nú hérna á Þórshöfn, að
þessi raun hefði átt að drepa
hvern venjulegan mann, en ég hef
oft lent í hafaríum í stórhríðum,
er ekkert óvanur því. Enda var ég
ekki lengi að jafna mig. Ég var
sáralítið kalinn á fótum og fór
llra minna ferða. •
Tryggvi Jónsson við vinnu sína.
Mín ævi hefur gengið slysalaust
fyrir sig. Ég hef aldrei orðið fyrir
neinu. Nema fyrir fjórum árum,
þegar keyrði á mig bíll og var ég
þó á réttum kanti. Þá brotnaði ég
illa á fæti. Þetta var á Raufarhöfn
og átti ég í þessu broti í heil tvö
ár, gerði ekki handtak í þann
tíma. En ég fékk bætur útá þetta
slys. Tengdasonur minn gekk fram
í því og þurfti ég ekkert að skipta
mér af því nema taka við pening-
unum. Þessir aurar björguðu mér
nokkuð, en ég hefði aldrei tekið
það upp hjá sjáifum mér að vasast
í því að heimta þá.
Annars er stórmerkilegt að ég
skyldi ná mér af þessu broti. Fyrst
létu þeir mig hanga með fótinn
uppí loft í heiia níu daga á sjúkra-
húsinu á Akureyri. Það var meira
helvítið. Svo gipsuðu þeir mig, en
þegar það var tekið af eftir tvo
mánuði hafði allt skinn flagnað af
fætinum, hann var ein kvika. Þá
var ég gipsaður á nýjan leik og var
með það í eina fjóra mánuði eða
fimm. Þá tók þetta að gróa. Ég
mátti svo staulast um á tveimur
hækjum í tvö ár. En nú finn ég
ekki fyrir heltu.
Jú, ég er sáttur við lífið og til-
veruna. það er að segja ef ég má
vera hérna heima. Ég skil ekkert í
þessu þegar gamlir menn fa.ra
inná elliheimili. Hvað vinna þeir
með því? Þú mátt svo koma því að,
að mér er meinilla við þessi elli-
laun. Ég vil ekki sjá þau á meðan
ég get séð fyrir mér. Þar að auki
álít ég að það sé betra fyrir gamla
fólkið að afnema útsvarið heldur
en að fá ellilaun.
Það hefur margt breyst á
Þórshöfn frá því ég kom þar fyrst.
Höfnin er orðin svo elskuleg.
Núna geta verið hér bátar allan
veturinn án þess að maður þurfi
að óttast um þá. Svo er hérna
feikna sláturhús skal ég segja þér
og mjólkursamlag. Núna vilja þeir
togara þessir kallar, en við höfum
ekki nokkurn skapaðan hlut að
gera við togara. Þórshafnarbúar
vilja enga togara — það eru ráða-
mennirnir, höfðingjarnir, sem
MorgunhlaAiA / Olafur K. MagnúsNon.
halda að það sé ekkert hægt að
gera nema hafa togara. Það væri
miklu nær að kaupa hingað báta.
Hvað hugsarðu á lsta maí,
Tryggvi?
Ég hugsa aldrei neitt, blessaður
vertu. Það fer allt fyrir ofan garð
og neðan hjá mér. lsti maí er
hann ekki orðinn helgidagur? Það
er annar hver dagur orðinn helgi-
dagur á íslandi, síðan þeir gerðu
laugardaginn að helgidegi. Mér
finnst þetta voðaleg vitleysa og
það eru hinir drífandi menn sem
verða fyrir barðinu á þessu. Póli-
tík hugsa ég aldrei um. Skil hana
ekki og hef ekki orðið var við að
þeir skilji hana sjálfir ]‘ ‘f
tíkusar. J t A
bundnu skrölti sláttuvéla, fólki í
stigum upp við húsveggi og ekki
hvað sist, með hamarshöggum.
Nú kveða við hamarshögg all-
an liðlangan daginn í slakkan-
um neðan við Nýbýlaveginn í
Kópavogi eins og annars stað-
ar þar sem verið er að byggja.
Húsin stækka jafnt og þétt,
hæð eftir hæð bætist við og
þegar lokið hefur verið við
þakið er byrjað á nýjum kjall-
ara.
Meðfylgjandi myndir tók
Kristján af mönnum við störf í
nýbyggingu í Kópavoginum.
Aðspurðir kváðu þeir störfin
hafa breyst nokkuð á síðustu
árum með tilkomu steypu-
móta, en ekki hefðu þau orðið
léttari við það. Hins vegar
gengu þau hraðar fyrir bragð-
ið. Klukkan var nærri fjögur
þegar okkur bar að garði og
menn um það bil að hætta
störfum þann daginn. Höfðu
byrjað hálfátta. Það var gott
hljóð í mannskapnum. Skap-
legt veður núna. Ekki lengur
kuldi og myrkur eins og í vet-
ur. Ef það verður einverntíma
seinna kuldi og myrkur í þessu
húsi, þá verður það vegna þess
að íbúarnir koma með það með
sér.