Morgunblaðið - 01.09.1982, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 1. SEPTEMBER 1982
ntmim
C1981 Prati Svndicam

(/ þú heyr&ir hváb ég sacjbi ! Var cuc)
tala um peninga eSa Tenin<sa?’''
... eins konar hjart-
sláttur.
TM Rm U.S Pit Ofl -»« rtohts rmrvwl
•1982 Lot Angetas T1mm Syndtcals
ást er...
HÖGNI HREKKVtSI
/2)1 I9MI
McNiiUi;ht Svnd . Iiu’
" ^EOAR köTTuRiHREMMfR VAN/tC t —
Fug-i_1i\ía» 6R Komíö ÍACíCi
Hefur enginn ís-
lendingur efna-
hagslegt öryggi?
Þessir hringdu . . .
Týndi öðru úr-
inu í sumar
Unglingsstúlka, Sigríður að
nafni, hringdi í Velvakanda og
var í öngum sínum. Hún kvaðst
hafa týnt Seiko-kvarz-gullúri —
fermingargjöf — fyrr í sumar,
margauglýst eftir því, en án ár-
angurs. — Svo fékk ég lánað úrið
hennar mömmu, stórt ferkantað
Bulova-úr, og á fimmtudaginn
týndi ég því líka, öðru úrinu í
sumar. Ég hef verið í sendils-
starfi og verið á miklum þeytingi
um borgina. Þess vegna á ég ekki
auðvelt með að gera mér grein
fyrir, hvar helst er að leita. Eg er
búin að auglýsa eftir úrinu, en
enginn hefur gefið sig fram. Ef
svo vel vildi til, að einhver les-
enda þinna gæti hjálpað mér,
Velvakandi, þá bið ég hann vin-
samlegast að hringja í síma
23625.
Lengra náði það
ekki fyrir norðan
B.G. hringdi og hafði eftirfar-
andi að segja:
— Ég var að lesa föstudags-
blað Mbl., og rakst þar á fyrir-
sögn á bls. 24, yfir þvera síðuna.
Þar sagði: „Norsk stúlka Is-
landsmeistari í tölti og fjór-
gangi.“ Hvernig getur stúlkan
þetta? í minni sveit var að vísu
talað um að stúlkur væru
brokkgengar, ef þær voru lausar
í rásinni, en lengra náði það nú
ekki fyrir norðan.
Greyptist í
barnshugann
Helga Guðmundsdóttir hringdi
og hafði eftirfarandi að segja:
— Það er verið að spyrja um
kvæði í þættinum í dag og tilfært
upphafið. Ég kannast við kvæðið
frá barnæsku minni, lærði það af
söng gamla fólksins, en ekki veit
ég hvað það heitir eða eftir hvern
það er. Upphafið lærði ég líka
aðeins öðruvísi en tilfært er í
fyrirspurninni. Ég man þetta
kvæði svona:
Kg fór meó öskju aó heiman
og hélt á berjamó.
Kngin hefi íundió,
en af þeim var þó nóg.
Kn mér vard reikaó, mamma,
til moldar þinnar skjótt,
á gróna gróf eg settuit
og grét þar fram á nótt.
Ilver gengur hér og grætur
vió grafarrúmió mitt?
I>aó er eg, elsku mamma,
einmana barnió þitt.
Ilver færir mig í Tótin
og fléttar hár mitt nú
og segir: Sigga litla,
í sama róm og þú?
Iljartans barn mitt hættu
aó harma og grita mig.
I»aó kemur einhver annar,
sem elskaó getur þig,
meó móóurhónd svo mjúka
og mann sem bió’þig vel
og segir: Siggt litto,
í sama róm og eg.
Þetta greyptist í barnshuga
minn af því að ég hafði misst
móður mína svo ung. En gaman
hefði ég af því, ef einhver gæti
upplýst mig, svo og 4019-0423,
um það hver höfundurinn og
hvað kvæðið heitir, og eins leið-
rétt mig ef rangt er farið með.
Nöldri svarað
Sigurbjörn Ketilsson, Ytri-
Njarðvík skrifar:
„Þann 13. ágúst sl. skrifar Ey-
þór nokkur Erlendsson nöldur-
greinarkorn í Velvakandaþátt
Morgunblaðsins. Fjallar nöldur
Eyþórs um ekki frumlegra efni en
hina margumtöluðu vonsku
kommúnista.
Að þessu sinni lýsir illska þeirra
sér í svokallaðri skattpíningar-
stefnu sem þeim hafi tekist að
innleiða í löggjöf landsins, og sem
hafi þær margumtöluðu afleið-
ingar eins og maður hefur svo oft
áður heyrt, að háir skattar dragi
úr áhuga einstaklingsins til starfa
og geri þeim nær ómögulegt, eins
og É.E. orðar það, „að tryggja sér
efnahagslegt öryggi til frambúðar.
Flestir taka því þann kost að
stytta starfstíma sinn, þjóðfélag-
inu til lítils hagnaðar, enda nóg af
iðjuleysingjum til í landinu, þó
ekki bætist fleiri við.“ Tilvitnun
lýkur, enda allmikið sagt.
Merkilegt verður að teljast að
þessum alræmdu mönnum, komm-
únistum, skuli hafa tekist að hafa
þau áhrif á löggjöf landsins, sem
E.E. telur þá hafa haft í skatta-
málum, því ekki veit ég betur en
skattstigi sé ákveðinn með löggjöf
af Alþingi íslendinga. Að svo
stöddu vil ég ekki fuliyrða, hvern-
ig atkvæðagreiðslu var háttað á
Alþingi um núverandi skattstiga,
en grunur minn er sá, að E.E hefði
ekki illt af að kynna sér þá stað-
reynd, því ég vænti þess hann hafi
svo ríka réttlætistilfinningu, að
hann vilji hafa það sem sannast
reynist í hverju máli. Og þá væri
merkilegt rannsóknarefni út af
fyrir sig, eins og Vilhjálmur Þ.
Gíslason myndi hafa orðað það,
hvernig það getur skeð, að full-
trúar kommúnista á Alþingi geti
vafið hinum borgaralegu svo um
fingur sér, að þeir geti alveg ráðið
stefnunni í skattamálum, þótt
fulltrúafjöldi þessara vondu
manna sé aðeins um Vs af full-
trúafjölda Alþingis.
En snúum okkur þá að fullyrð-
ingum Eyþórs um afleiðingar
skattastefnu þeirrar, sem hann
eignar kommúnistum. „Flestir,"
segir hann, „taka þann kost að
stytta starfstíma sinn, þjóðfélag-
inu til lítils hagnaðar, enda nóg af
iðjuleysingjum í landinu, þó ekki
bætist fleiri við.“ Tilvitnun þessi
er hér endurtekin vegna þess, að
hún er einstök í sinni röð: Nóg er
til af iðjuleysingjum í landinu, þó
ekki bætist fleiri við. Þar höfum
við það.
Til þessa hef ég haft þá skoðun
og stuðst þar við ótal skrif mætra
manna, að vinnutími íslendinga
almennt væri alltof langur, hættu-
lega langur fyrir menningu þjóð-
arinnar, því almennur launþegi
hefði alls engan tíma frá
brauðstriti sínu til að sinna al-
mennum félagsmálum eða neinum
sínum hugðarefnum.
En nú skilst manni eftir lestur
greinar Eyþórs, að til sé stór hóp-
ur iðjuleysingja í landinu, sem
ekki vilji vinna. Mér þætti fróðlegt
að vita, hvar þessi hópur manna
heldur sig á landinu. Varla í sveit-
um landsins. En þá í kaupstöðum
og þá hverjum? Hvaðan hefur Ey-
þór upplýsingar sínar um þennan
vaxandi iðjuleysingjahóp?
Og E.E. fullyrðir meira. Þegar
hann er búinn að lýsa skattpín-
ingarstefnunni og afleiðingum
hennar, kemur rúsínan í pylsuend-
anum eins og vera ber og þá fær
fjármálaráðherra aldeilis á bauk-
inn: „En núverandi fjármálaráð-
herra virðist líta þetta mál (þ.e.
í gærmorgiin bar þennan bráðfallega gest að garði hjá stelpunum í
tæknideild Morgunblaðsins. Þær heyrðu skrjáfað við glugga og þegar
að var gáð reyndist þar vera kominn „agalega sætur“ lítill páfagaukur í
leit að félagsskap; svartur á baki með sterkbláa bringu, stélið svart og
hvít hetta á höfði. Svo er hann borinn á höndum og allavega. Þetta er
áreiðanlega karlfugl, svo gæfur og kelinn sem hann er, og sannkallaður
selskapspáfagaukur. Þar að auki svo þrifinn, að aldrei ætlað að linna
tásnyrtingum og snurfunsi. Það var farið út í Gullfiskabúðina eftir
bráðabirgðahúsnæði handa Kela. Það á að duga þangað til réttur
eigandi vitjar hans.