Morgunblaðið - 26.06.1983, Side 40

40 MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 26. JÚNÍ 1983
Hjónaminning:
Guðrún Sigurjóns-
dóttir og Jónas Guð-
mundsson Siglufirði
„Hver aí öðrum (il hvíldar rótt
halla sér nú «g gleyma
. vöku dagsins um væra nótt
vinirnir gömlu heima."
(l>orsteinn Valdimarsson.)
Aðfaranótt 19. apríl í vor lést á/
Siglufirði norður næstelsti borg->
ari bæjarins, Guðrún Sigurjóns-
dóttir. Ekkert var í sjálfu sér eðli-
legra en hún safnaðist til feðra
sinna, kona á tíræðisaldri. Veg-
ferðin var orðin löng, vinnudagur-
inn drjúgur, ævistarfið mikið.
Guðrún Sigurjónsdóttir var
fædd 26. júní 1889. Foreldrar
hennar voru Sigríður Jónsdóttir,
hreppstjóra Einarssonar á Lauga-
landi á Þelamörk, og Sigurjón
Jónsson, Sigurðssonar frá Hall-
fríðarstöðum í Hörgárdal. — Jón
Einarsson, afi Guðrúnar, var
fæddur 1830, bjó á Laugalandi í
áratugi og lést 1915. Hann var
sonur Einars bónda á Gili, ólafs-
sonar á Engimýri. Kona Jóns Ein-
arssonar var Guðrún Hallgríms-
dóttir, bónda í Heiðarhúsum,
Árnasonar, skálds á Skútum, Sig-
urðssonar. Sigurður bjó að Kjarna
í Hrafnagilshreppi. Afi hans var
Guðmundur prestur Jónsson á
Grund í Eyjafirði og er fjöldi
manna af honum kominn. Jón,
hreppstjóri á Laugalandi, og Guð-
rún Hallgrímsdóttir áttu sjö börn
og munu ættir komnar frá a.m.k.
fimm þeirra, hið besta fólk.
Guðrún Sigurjónsdóttir ólst upp
með móður sinni og stjúpa, Jó-
hanni Árnasyni, en þau giftust
1895. — Ung hélt hún til Reykja-
víkur og stundaði þar verslunar-
störf. Ekki lét hún sér nægja að
framast þar heldur sigldi til
Skotlands og dvaldist þar um
skeið. Var hún prýðilega að sér til
munns og handa og afbragð ungra
kvenna þegar hún giftist Jónasi
trésmíðameistara Guðmundssyni
frá Hofsósi árið 1925.
Jónas Guðmundsson var sér-
stakur dugnaðarmaður, drengur
góður og hvers manns hugljúfi.
Hann var fæddur 25. maí 1885,
sonur Guðmundar sjómanns í
Hofsósi Þórðarsonar, Bjarnasonar
á Torfhóli í Óslandshlíð, Guð-
mundssonar á Kálfsstöðum í
Hjaltadal, Halldórssonar á Bakka
í Öxnadal, Jónssonar; en frá Hall-
dóri eru miklar ættir. Móðir Jón-
asar Guðmundssonar var Jóhanna
Maren Jóhannsdóttir, bónda í
Mýrarkoti á Höfðaströnd, Gunn-
laugssonar, fræðimanns á Skugga-
björgum í Deildardal, Jónssonar.
Jónas ólst upp með foreldrum
sínum og stundaði algeng störf til
lands og sjávar. Hann réðst með
lítil fararefni til trésmíðanáms á
Akureyri. Að námi loknu fluttist
hann til Siglufjarðar, vann þar að
iðn sinni og gerðist fljótlega
brautryðjandi um byggingu stein-
húsa. Reisti hann ýmis elstu
steinsteypuhúsin í síldarbænum
góða, m.a. hús bæjarfógeta og eig-
ið íbúðarhús við Eyrargötu. í því
húsi hófu þau hjónin búskap og
áttu þar heima alla tíð síðan.
Guðrúnu og Jónasi varð þriggja
barna auðið. Þau eru: Haukur,
kaupmaður á Siglufirði, kvæntur
Rósu Magnúsdóttur frá Sauðár-
króki. Þau eiga einn son. Sigurður,
múrarameistari á Seltjarnarnesi,
sem lést á besta aldri haustið
1977, einstakur öndvegisdrengur.
Hann var kvæntur Sveinbjörgu
Helgadóttur frá ísafirði og áttu
þau fjögur börn. Ásdís, húsfreyja í
Reykjavík, gift Birgi Jóhanni Jó-
hannssyni tannlækni; börn þeirra
eru fimm.
Þá ólu þau upp Helgu Dag-
bjartsdóttur sem eigið barn væri.
Hún á heima í Reykjavík og er gift
Bjarna Magnússyni húsverði. Þau
eiga eina dóttur.
Jónas Guðmundsson, sá hlýi,
glaði og góði drengur, lést árið
1960.
Þegar ég lít aftur til bernsku-
daga minna milli fjallanna fögru,
sem lykja Siglufjörð örmum,
minnist ég þess hvað best hve
tryggur staður og öruggur þar var
ungum dreng. Það var ekki ein-
ungis að fjöllin skýldu og blésu
okkur þeirri tilfinningu í brjóst að
þetta væri okkar veröld, kunnug-
leg og vinaleg, en utan hennar
heimurinn stóri, framandi og
ótraustur, heldur áttum við líka
vinum að mæta hvert sem litið
var. Allt um það var fjörðurinn
kannski nær viðburðum heimsins,
mannlífi veraldar og kviku þess,
en afgangurinn af landi voru. Þar
hljómuðu á sumrin annarlegar
tungur á strætum og gatnamót-
um, fleiri en tvær eða þrjár, og
gulir menn og svartir voru ekki
nýlunda bernskuaugum okkar á
árunum fyrir seinni heimsstyrj-
öldina. En því var öryggiskennd
okkar óbifanleg, þess vegna fögn-
uðum við í eftirvæntingu hverjum
nýjum degi að fjörðinn okkar
byggði gott fólk, duglegt og traust.
Einhvern veginn finnst mér að
Guðrún, frænka mín, hafi á þess-
um góðu dögum ætíð verið á sín-
um stað — í Jónasarhúsinu — að
minnsta kosti ef einhver þurfti á
liðsinni að halda. Þó vissi ég að
hún skrapp stundum suður í bæ til
að sækja mjólk eða í matinn.
Fyrir kom að ég mætti henni á
þeirri leið, stuttstígur hnokki, og
þá var ætíð vikið góðu að manni.
Jónas var eljumaður mikill sem
tæpast féll verk úr hendi og munu
þau hafa verið fremur vel efnum
búin.
Ekkert var þó fjær Guðrúnu en
að berast á. Snyrtimennska var
henni í blóð borin eins og þeim
systkinum öllum. Hún var há og
grönn og falleg á velli, fríð sýnum
og prúð og háttvís á alla grein. —
Það var gott að koma á heimili
þeirra Jónasar. Ég man þann stað
jafnlangt aftur sem minni mitt
nær og auk þess er mér tjáð að
litið hafi ég ljós þessa heims í hús-
um þeirra. Ég var nokkuð jafn-
aldra börnunum og átti marga
ánægjustundina með þeim. Alltaf
tóku þau hjónin mér eins og þau
ættu í mér hvert bein.
Ég man morgunstundir í eld-
húsinu hjá frænku minni þegar
sólin sigldi yfir austurfjöllin og
geislarnir flæddu yfir okkur eins
og það væri hinn fyrsti morgunn.
— Ég man veislur í stofunni henn-
ar, Jónas gestaglaðan og
skemmtinn, og könnur úr silfri og
bolla úr næfurþunnu postulíni og
er ég þó manna gleymnastur á
þess háttar verkfæri. — Ég man
dimm vetrarkvöld þegar við
krakkarnir lékum okkur svo að
húsið dunaði og skalf og þegar
heim var haldið marraði í snjón-
um og norðurljós leiftruðu á dökk-
um stjörnuhimni. — Ungur var ég
þegar ég flýði dauðskelkaður und-
an kolgrimmum skipshundi og
náði garði Guðrúnar að niðurlot-
um kominn. Sveittur mun ég hafa
verið og heldur ókræsilegur því að
frænka mín dembdi mér umsvifa-
laust í bað. — Svona gæti ég lengi
talið. Hjá Guðrúnu og Jónasi átti
ég hlýtt athvarf alla tíð. Svo mun
hafa verið um fleiri. Margur kunn-
ingi þeirra hjóna úr Skagafirði
mun hafa notið vinfengis við þau
ef erindi þurfti að rækja eða at-
vinnu að sækja á Siglufjörð.
Guðrún Sigurjónsdóttir hélt
reisn sinni og myndarskap til
efstu ára. Hún var komin undir
nírætt er við hjónin leiddum hana
að líki föður míns þegar hann var
kistulagður. Hún kvaddi hann með
sama styrka æðruleysinu, sömu
umhyggjunni og hlýjunni og alltaf
hafði snúið að honum. Og nú er
það hún sem er horfin á sömu
slóðir.
Enn siglir sól milli Staðarhóls-
hnjúks og Hafnarfjalls. En óðum
fækkar því fólki sem lifði mann-
dómsár sín þegar aldrei varð
stundarhlé á störfum frá vori til
hausts milli þeirra fjalla, þegar
nætur urðu dagar og dagar
hverfðust í nætur meðan silfri
hafsins var breytt í gull og gjald-
eyri. Guðrún Sigurjónsdóttir og
Jónas Guðmundsson lifðu það
ævintýri. Guð blessi niðjunum
minningu þeirra beggja.
Olafur Haukur Árnason
Minning:
Elísa Ólöf
Guðmundsdóttir
Fædd 21. febrúar 1921.
Dáin 19. júní 1983.
I>ú áttir þrek og hafðir verk að vinna
og varst þér sjáífri hlífðarlaus og hörð
þú vaktir yfir velferð barna þinna
þú vildir rækta þeirra ættarjörð.
(Davíð Stefánsson)
Það er með söknuði og döprum
huga að ég sest niður og skrifa
nokkrar línur um ömmu mína,
sem um aldur fram er horfin á
braut frá okkur.
Elísa ólöf Guðmundsdóttir hét
hún, fædd í Löndum, Vestmanna-
eyjum, dóttir hjónanna Guðmund-
ar Magnússonar og Sigríðar
Ólafsdóttur. Var hún yngst níu
systkina og eru fjögur sem eftir
lifa. Árið 1922 fluttist hún með
foreldrum sínum til Reykjavíkur
og bjó þar til dauðadags.
9. nóvember 1940 giftist hún afa
mínum, Sigurjóni Úlfarssyni og
eignuðust þau sjö börn, og þau eru
Margrét, Stefanía, tvíburarnir
Sigurður og Guðmundur, Hanna
Sigríður, Sigríður Emilía, Skær-
ingur og Ólöf. Amma og afi reistu
sér fallegt heimili að Nökkvavogi
5, og var alltaf gott og gaman að
koma til þeirra. Amma átti tutt-
ugu og eitt barnabarn og þrjú
barnabarnabörn svo að hún hefur
lokið góðu dagsverki, þótt hún
hafi ekki náð háum aldri og er
söknuður allra mikill.
Amma Lísa eins og hún var ætíð
kölluð af okkur öllum, var dag-
mamma síðustu árin og allt til
dauðadags, og eru þau mörg börn-
in sem voru hjá ömmu þessi ár.
Hún tók alltaf á móti öllum börn-
um með mikilli ástúð og hlýju, og
skildi hún þau innilega vel. Það
var stórkostlegt að sjá hve öllum
börnum leið vel í návist hennar, og
ég er hreykin og stolt af ömmu
Lísu sem alltaf vildi hjálpa öllum
sem í erfiðleikum voru staddir.
Heimili ömmu var útbúið eins
og best varð á kosið í sambandi við
börnin, allt var fullt af leikföngum
jafnt úti sem inni. Þegar ég hugsa
um ömmu sé ég hana fyrir mér
umkringda börnum á öllum aldri.
Það er erfitt að sætta sig við að
þessi barngóða og hugljúfa kona
skuli vera horfin sjónum okkar.
Elsku afi minn og fjölskyldan
Nökkvavogi 5, dætur, synir, börn
og ástvinir, ég bið algóðan guð að
blessa minningu hennar og veita
okkur öllum styrk í þessari miklu
sorg. En það er huggun okkar
allra, að hún fái fyrir allt það sem
hún lagði á sig fyrir okkur upp-
skorin laun hjá frelsara sínum.
Þetta er kveðja frá mér til
ömmu minnar elskulegrar á þess-
ari skilnaðarstundu.
Blessuð sé minning hennar.
„Far þú í friði.
Friður (<uðs þi^ blessi.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.“
Guðveig Sigurðardóttir.
Sunnudaginn 19. þessa mánaðar
varð Elísa Ólöf Guðmundsdóttir
bráðkvödd. Skammt er bilið milli
lífs og dauða varð mér hugsað er
ég heyrði lát hennar. Við sem
höfðum deginum áður átt svo
skemmtilega stund saman.
Lísa eins og hún var ávallt köll-
uð var fædd í Vestmannaeyjum 24.
febrúar 1921 dóttir hjónanna Sig-
ríðar Ólafsdóttur og Guðmundar
Magnússonar. Hún var fimmta í
röðinni af níu systkinum. Foreldr-
ar hennar fluttu til Reykjavíkur
þegar Lísa var ársgömul. Ung að
árum giftist hún unnusta sínum,
Sigurjóni Úlfarssyni bifreiðar-
stjóra. Þau hjón eignuðust sjö
börn, þau eru Margrét f. 1939, tví-
burarnir Sigurður og Guðmundur
f. 1942, Hanna f. 1945, Sigríður f.
1947, Skæringur f. 1951 og ólöf f.
1956. Öll hafa þau stofnað heimili
nema Guðmundur sem hefur verið
til heimilis hjá þeim. Ég veit að
söknuðurinn hjá þeim feðgum
verður þungbær. Én samheldni
stórrar fjölskyldu og trúin á guð
mun styrkja ykkur á þessari sorg-
arstundu.
Ekki hefur róðurinn alltaf verið
léttur hjá þeim hjónum með stór-
an barnahóp. Með dugnaði og elju-
semi reistu þau myndarlegt hús að
Nökkvavogi 5 og hafa búið þar í 33
ár. Mér er minnisstætt hve allt
var hreint í kringum hana. Þegar
ég var telpa var ég heimagangur
þar. Vil ég þakka henni fyrir vin-
áttu í öll þessi ár. Sérstaklega átt-
um við skemmtilegar stundir síð-
astliðinn vetur, þar sem eilífðar-
málin voru rædd af kappi. Hún
trúði sterkt á líf eftir dauðann og
veit ég að heimkoman verður
henni góð. Lísa var sérstaklega
barngóð og hafði það að atvinnu
sinni síðustu 10 ár að vera dag-
mamma fjölda barna, sem elskuðu
hana og virtu.
Kæri Sigurjón og aðrir aðstand-
endur, megi minningin um ástríka
eiginkonu og móður verða huggun
í harmi.
I.S.
Það er erfitt að trúa því að
amma Lísa sé dáin. Svo hress sem
hún var á fimmtudaginn og reynd-
ar alla aðra daga. Hún var dag-
mamma dóttur minnar, Evu
Maríu, í tvö ár og alltaf jafn hress
og kát, alltaf svo yfirveguð og ró-
leg við blessuð börnin. Að koma
með Evu á morgnana til ömmu
Lísu var svo þægileg tilfinning,
maður fór áhyggjulaus til vinnu
og vissi að hún var 1 öruggum
höndum, vissi að hún fékk ást og
umhyggju og heilbrigt uppeldi.
Hún kenndi börnunum að elska
náungann og gefa af sjálfum sér
og þiggja af öðrum. Þetta var svo
samstilltur og jákvæður hópur,
amma Lísa, Gummi og börnin,
eins og fjölskylda. Amma Lísa
sagði stundum við mig í gríni:
„Jæja, nú fer ég bráðum að hætta
að passa“ og þegar ég svaraði: „Ég
held áfram að koma með Evu til
þín, þó þú hættir", þá hlógum við.
Ég man hvað mér brá fyrst þeg-
ar hún sagði þetta við mig, ég
fengi ekki jafn góða dagmömmu
fyrir Evu, en svo var hún bara að
stríða mér, og þá var allt í lagi.
En núna þegar þetta grín okkar
er orðið bláköld alvara, amma
Lísa er hætt, hún er dáin, þá grát-
um við og við söknum hennar svo
mikið. Hún var mér svo mikið,
þessi trausta, indæla kona og öll
fjölskyldan svo indæl og svo
mannleg.
Og ég er svo þakklát fyrir þenn-
an stutta tíma, sem hún gætti
dóttur minnar. Ég hef verið úti-
vinnandi og það er ekki mikill tími
sem börn fá frá foreldrum sínum
sem vinna úti, en amma Lísa fyllti
þetta skarð betur en nokkur hefði
gert. „Ekkert er of gott fyrir bless-
uð börnin," sagði hún svo oft.
„Börnin eiga að fá það besta,“ og
hún meinti þetta svo innilega. Já,
hún elskaði börnin og börnin elsk-
uðu hana, og við foreldrarnir, við
elskuðum hana líka.
Þó söknuður okkar sé mikill er
sorgin mest hjá fjölskyldunni
hennar. Gummi minn, Sigurjón,
Úlla, Ólöf og Halli litli ömmu-
strákurinn og þið öll sem syrgið
ömmu Lísu, ég bið fyrir ykkur, bið
Guð að gefa ykkur styrk til að yf-
irstíga sorgina á þessum erfiða
degi. Guð veri með ykkur.
Hrafnhildur Geirsdóttir
Legsteinar
Framleiðum allar stærðir og gerðir af legsteinum.
Veitum fuslega upplýsingar og ráðgjöf
_______um gerð og val legsteina._
Íg S.HELGASON HF
ISTEINSMIÐJA
SKevMJÆGI 48 SM 7667?