Morgunblaðið - 13.07.1983, Page 28

60
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 13. JÚLÍ 1983
7-/a
„ViLjiá. oh eg rcyní a5 útoe^a
yk.k.ur ei n s-tofu f*"
Ást er ...
... aö klippa ekki
blaðið fyrr en
hann hefur lesið
það.
TM Rtg U S Pal Otf.—all rights rewrved
e 1983 Los Angetes Times Syndicete
Eru það þið sem hringduð vegna Hver er ég og hvar á ég heima?
bilunar í vatnskrana?
HÖGNI HREKKVÍSI
Hugsið um af-
leiðingarnar
Arnþrúður Heimisdóttir, Þing-
völlum, 11 ára, skrifar:
„Velvakandi.
Ég hef mikið verið að hugsa
um það að meðan verið er að
fjölga mannkyninu bæði með
heilsugæslu, glasabörnum og
öðrum tiltækum ráðum, er eilíft
verið að framleiða vítisvopn, svo
sem kjarnorkusprengjur, og óð-
fluga fleygir tækninni áfram í
því augnamiði að eyða alheimin-
um í kringum sig.
Núna hefur örsmár hluti af
hinum gífurlega fjölda skelkaðs
fólks í Bandaríkjunum myndað
samtök um það að byggja loft-
varnabyrgi neðanjarðar, í þeirri
von að einhverjir komist lífs af.
En það eru aðeins nokkrir ríkir
og heppnir. Ef við förum nú nán-
ar út í það: Getur ekki verið að
topparnir hjá stórveldunum hafi
þegar látið gera slík byrgi sem
þeir geta flúið niður í með sína
nánustu hvenær sem þeir vilja
og eru þess vegna óhræddir við
að ýta á takkann og fara í kjarn-
orkustríð? Hver veit?
Segjum svo að þannig mundi
fara. Að það væru um tvöhundr-
uð manns eftirlifandi í Sovét-
ríkjunum og sama tala í Banda-
ríkjunum. Einnig ættu báðar
þjóðirnar eftir nokkra tugi kaf-
báta víðs vegar á hnettinum.
Mundu þeir ráðast hvorir á aðra
og að lokum vera búnir að eyða
hverjum einasta kafbát á hnett-
inum? Hvað þá?
Svo að við víkjum aftur upp á
þurrt land. Eftir ákveðinn tíma
er hætta á að geislavirkni væri
liðin hjá, mundu stjórnendurnir
koma matarlausir upp á yfir-
borðið og ekki einu sinni hafa
sauðkind til að eta, einfaldlega
af þeirri ástæðu að það væri eng-
in sauðkind eftir til að borða.
Hvað hafa þeir unnið? Hversu
bættari eru þeir? Þeirra eigin
land og annarra manna land er í
rúst og þeirra sjálfra bíður
hungurdauðinn. Þessi veröld
sem þeir taka við er gjörsamlega
nytjalaus. Þeir geta ekkert ann-
að gert en að hlaupa niður í
loftvarnabyrgið aftur og skella á
eftir sér.
Ef við hugsum aðeins nánar
um þetta: Hvaða möguleikar eru
á stríði? Hver vitiborinn maður
sér hvað um er að vera. En ef
einhver brjálæðingur kæmist i
aðstöðu til þess að ýta á takk-
ann? Hvað þá? Hugsið um af-
leiðingarnar."
Barnið í
kviði er
Lesandi skrifar:
„Kæri Velvakandi.
Sumir halda því fram að fóstur-
eyðingamálið sé „bara“ trúarlegt
atriði, það séu kristnir menn sem
hamri á því að ekki megi eyða
mannsfóstri. Jafnvel heyrast þær
raddir að það sé „kaþólska" að
vilja veita mannsfóstrinu fulla
réttarvernd, vegna þess að páfinn
í Róm hefur talað afdráttarlaust
um verndun fóstursins.
Það er rétt að afstaða kristinna
martna markast öðru fremur af
þeirri trú að við séum sköpun
Guðs og að í ritningunni sé ótví-
rætt kennt að enginn megi granda
mannslífi. En sem betur fer eru
augu margra annarra sem aðhyll-
ast mismunandi trú og lífsskoðun
að opnast fyrir því að fóstrið er í
raun og veru maður.
í mótmælagöngu einni gegn
frjálsum fóstureyðingum bar mest
á spjaldi sem á var ietrað: „Hefði
mamma ekki viljað sjá mig hefði
ég kannski ekki verið hér. Þakka
þér fyrir mamma.“ Það þarf út af
fyrir sig ekki neina trú til þess að
komast þannig að orði. Stúlkan
sem bar spjaldið elskaði lífið og
hún lét skoðun sína í ljós á þennan
hátt. Fóstureyðingar snerta allt
mannkynið en ekki aðeins kristna
menn.
Ekki eru fóstureyðingar heldur
einungis tengdar. „frelsi kvenna".
Eða kom eigendum þræla það ein-
um við hvort þrælar skyldu leystir
úr ánauð eða ekki? Ýmsar
móður-
maður
„kvenfrelsiskonur" hafa barist
fyrir frjálsum fóstureyðingum. En
það er eins og fyrr segir: Málið
varðar alla jarðarbúa. Við erum
ein fjölskylda og þegar gengið er á
rétt einhvers í fjölskyldunni kem-
ur það henni allri við. Hér eru
frelsi og mannréttindi í húfi,
hvorki meira né minna. Fóstrið á
að njóta þessara réttinda eins og
þú og ég og aðrir í fjölskyldunni.
Biblían býður okkur að elska
Guð af allri sálu og öllum huga og
náungann eins og okkur sjálf. Við
eigum að koma fram við aðra eins
og við viljum að þeir komi fram
við okkur. Guð vill að við lærum
að blessa þá sem bölva okkur og
biðja fyrir óvinum. Hann vill að
við forðumst morð, saurlifnað,
kynvillu, hórdóm, lygi, þjófnað,
óheiðarleika, kukl, fóstureyðingar
— og margt, margt annað. Það er
vegur lífs og hamingju að treysta
Guði og snúa baki við syndunum.
Vísindamenn segja okkur að allt
frá frjóvguninni sé fóstrið marg-
brotin vera sem vaxi ört og sé búin
öllu því sem einkenni mannslíf.
Það er að vísu háð ytri aðstæðum
til þess að geta þroskast en lifir þó
eigin lífi í kviði móðurinnar.
Guð gaf okkur lifið og hann einn
vill ráða yfir því. En hann hefur
falið okkur það óumræðilega há-
leita verkefni að vernda lífið. Eig-
um við ekki að leysa það af hendi
eins og mönnum sæmir? Jú, og
þess vegna hljótum við að veita
því hina bestu umönnun allt frá
því það kviknar við getnað. Við
syndgum gegn Guði og mönnum ef
við förgum börnum, fæddum eða
ófæddum.
Það er hlutverk laganna að
gæta réttar einstaklingsins. Æðsti
rétturinn er að fá að lifa. Þessa
undirstöðu mannlegrar tilveru er
verið að brjóta með fóstureyðing-
um. Barnið í móðurkviði er maður,
og með eyðingu hans er lífsréttur
hans virtur að vettugi. Þjóðfélagið
getur ekki tekið sér það vald,
þungaða konan ekki heldur. Við
höfum fengið þá köllun frá guði að
vernda lífið. Megum við vænta
þess að ný ríkisstjórn og væntan-
legt Alþingi taki sig á og semji ný
lög til verndar minnstu smælingj-
unum á meðal okkar?
Útlendur læknir varpaði fram
sérkennilegri spurningu sem vert
er að íhuga og ræða: „Fóstrið er
ósýnilegt fram að fæðingu. Hvaða
lög mundum við setja um fóstur-
eyðingar ef kviður móðurinnar
væri gegnsær?"