Morgunblaðið - 14.08.1983, Blaðsíða 24

72
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 14. ÁGÚST 1983
. . . verdur sýnd á næstunni. . .
Hefðarfrúin
„hin illa“
Kvenmenn leika sér á „svip“-legan hátt.
Vonda hefðarfrúin (The Wicked
Lady) er byggð á ævintýralegri *vi
Lafði Kathleen Ferrers, sem var
goðsögn í iifanda lífi. Hennar tími
var öldin átjánda; óðal hennar
stendur enn, blóðblettir fyrirfinnast
enn, draugur hennar sést oft ríðandi
á hestbaki um akrana. Austurbæj-
arbíó hefur tekið myndina til sýn-
ingar.
Nýlega lauk Michael Winner við
kvikmynd um ævi þessarar konu,
sem þoldi ekki tilbreytingarlaust
lífið á óðalinu og byrjaði að ríða
dulbúin um skógana og myrða
fólk. Myndin er byggð á bókinni
„The Life and Death of the
Wicked Lady Skelton" sem Magd-
alen King-Hall reit um miðjan
þriðja áratuginn. Leslie Arliss
gerði árið 1945 mynd um þessa
sömu persónu fyrir Gainsbor-
ough-fyrirtækið (byggða á áður-
nefndri bók), en aðalhlutverkin
voru í höndum Margaret Lock-
wood og James Mason.
I nýju kvikmyndinni leikur Faye
Dunaway aðalhlutverkið, en aðrir
leikendur eru Alan Bates, Sir John
Guilgud, Denholm Elliott og Oli-
ver Tobias.
Eitthvað ósiðsamt!
Það er eins og dularfullt sam-
band sé á milli kvikmyndaeftir-
litsins og Vondu hefðarfrúarinn-
ar. Gamla myndin þótti heldur
djörf, hvarvetna sem hún var
sýnd, enda hlaut hún metaðsókn.
Klippa varð nokkur atriði burt og
taka á ný, svo siðapostularnir
gætu andað eðlilega.
Tímarnir breytast og mennirnir
með. Nú er fátt sem kemur fólki í
opna skjöldu. Mönnum hættir ekki
lengur til að hneykslast yfir ber-
um rassi eða einni geirvörtu
kvenkyns og fátt gleður leikstjór-
ann Michael Winner meir.
Michael var tíu ára hnokki þeg-
ar hann sá gömlu myndina árið
1945 og varla hefur hann rennt í
grun að tæpum fjörutíu árum síð-
ar ætti fyrir honum að liggja að
endurgera söguna.
„Gamla myndin var talin æs-
andi og djörf," segir Michael, „en í
dag er hún barnaleikur. En það
góða við Vondu hefðarfrúna er að
sagan er góð. Það er alltaf eitt-
hvað að gerast, aldrei dauður
kafli. Sagan er sautjándu aldar
sápuópera, nokkurs konar kross
milli „Bonny og Clyde" og „Tom
Jones“. Ég vona að myndin faili
áhorfendum í geð.“
A staðnum
Ég skýt hér inní kafla sem
blaðamaðurinn breski John Fras-
er reit, en hann fylgdist með kvik-
myndatökunni:
„Heiðarnar kringum Sheffield
voru auðar og hráslagalegar.
Klukkan var sex þennan sumar-
morgun. En fljótt skipast veður á
lofti. Skammt frá kastalanum
standa stór tjöld, handmáluð og
merkt hestar, aukaleikarar.
Þrjú þúsund manns eru á svæð-
inu, klædd 18. aldar fatnaði. Þenn-
an dag á að taka viðamesta atriði
myndarinnar.
Svartur bíll rennur í hlað og út
úr honum stígur Michael Winner.
„Hér virðist allt vera stjórnlaust,"
segir hann, en byrjar strax að
skipa fyrir. „Þið haldið að þið
skemmtið ykkur hér,“ hrópar
hann í gjallarhorn, „en ég kem
fljótt í veg fyrir það“ og fólkið
hlær.
Winner úrskýrir atriðið sem á
að taka: Þegar ég segi ykkur að
hreyfa ykkur, þá hlýðið mér.
Aldrei að horfa á næsta mann,
ekki hafa úrin á ykkur, takið niður
gleraugun, hendið tyggigúminu,
myndavélarnar mínar sex gætu
verið að horfa á þig.
Faye Dunaway situr á vagni
sínum í stórum kjól. Alan Bates
gengur um svæðið, og sjónvarps-
fréttamönnum er skipað að vera
ekki fyrir.
Michael segist hafa sent skila-
boð til fólks á svæðinu í kring og
beðið það að vera viðstatt kvik-
myndatökuna. Ég sagði þeim frá
atriðinu í smáatriðum, hve dagur-
inn yrði langur, hve kaupið yrði
lágt en samt hefði ég getað fengið
20.000 manns. Þá mundi ég að
þetta atriði var svipu-atriðið, en
Faye lemur eina konuna með
svipu. Þar sem fórnarlambið
þurfti að fækka örlítið klæðum,
sendi ég fólkinu önnur skilaboð,
því ég vildi ekki að fólkið dæi úr
hræðslu á upptökustað. En enginn
lét svipuna og berbrjósta konu
aftra sér.“
Frægt fólk
Eins og venjulega hefur Michael
Winner laðað að sér fjölmarga
stórleikara, en þekktust eru auð-
vitað þau Faye Dunaway
(Mommie Dearest), Alan Bates
(Grikkinn Zorba) og Sir John
Guilgud, aldni unglingurinn.
Faye leikur lafðina með andlitin
tvö: háttprýðin uppmáluð á dag-
inn, brókarheitur stigamaður á
næturnar. — Alan leikur Jerry,
stigamanninn sem lafðin elskar og
svíkur. — Guilgud leikur þjóninn
Hogarth, sem kemst að tvöfeldni
lafðinnar og hefði betur sleppt því.
Þegar kvikmyndatökunni lauk,
sagði Faye í blaðaviðtali að hún
hefði aldrei fyrr notið leiks í jafn
ríkum mæli og í þessari mynd. Al-
an Bates sagði umboðsmanni sín-
um að finna handrit eins og Vondu
hefðarfrúna á hverju ári, annars
yrði hann vondur. John gamli
Guilgud sagði að kvikmyndatakan
MAN IS THE WARMEST PLACE T0 HIDE.

Nýjasta mynd hrollmeistarans
John Carpenters í Laugarásbíói
gervi? Og ef hún getur það, hver
er þá dómbær um hverjir mann-
anna í rannsóknarstöðinni séu
ekki eftirlíkingar og svo framveg-
is?
Þegar svo er komið, er leitað til
tölvu rannsóknarstöðvarinnar og
fyrir hana lögð sú spurning hvern-
ig færi ef lífvera þessi undarlega
berist til hinna þéttbýlu svæða
heimsins. Svar tölvunnar er að
skrímslið gæti smitað alla heims-
byggðina á hvorki færri né fleiri
en 27.000 klukkustundum. Já, nú
er úr mjög svo vöndu að ráða,
hvernig skal hindra að þessi ugg-
vænlega þróun geti orðið?
John Carpenter
Eitthvað á þessa leið hlióðar
söguþráðurinn í myndinni „Isald-
arskrímslið" (The Thing) sem
Laugarásbíó sýnir á næstunni.
Myndin er gerð af spennu- og
hrollmeistaranum John Carpent-
er, sem varð frægur fyrir nokkr-
um árum þegar hann gerði magn-
aðar og vandaðar myndir fyrir ör-
fáar krónur, myndir eins og „Dark
„Hver fer þar?“
Amerískur rannsóknarleiðang-
ur, búinn fullkomnustu tækum, er
að störfum á Suðurskautslandinu.
Þar skammt frá er einnig norskur
leiðangur, enda hafa Norðmenn
löngum haft mikinn áhuga á rann-
sóknum á heimskautasvæðunum.
Við rannsóknir sínar verða
Bandaríkjamenn varir við ein-
hverja annarlega lífveru, sem er
engu lík því, sem þeir hafa fundið
þar syðra. Verður fljótlega ljóst,
að vera þessi er ekki aðeins lífseig,
heldur er hún einnig gædd ýmsum
eiginleikum, sem ekki hafa þekkst
áður.
Eitt af því, sem þessi lífvera
getur, er að bregða sér í líki ann-
arra lífsforma, sem' eru í grennd
við hana — gerast eftirlíking
þeirra. Þannig veitist henni auð-
velt að taka á sig gervi hunda, sem
þarna eru, svo og gerist ein þeirra
könguló og annað af svipuðu tagi.
Mennirnir fara auðvitað að
bollaleggja um það, hvaðan lífvera
þessi muni upp runnin, og ein til-
gátan er að hún muni hafa borist
utan úr geimnum endur fyrir
löngu. En brátt kemur upp mjög
mikilvæg spurning meðal vísinda-
mannanna: ef þessi skepna er líf-
vera, hvað er þá því til fyrirstöðu
að hún geti breytt sér í mannlegt