Morgunblaðið - 12.11.1983, Qupperneq 18

18
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 12. NÓVEMBER 1983
Kjartan Guöjónsson: „Vefarinn'*
íslenzk grafik ’83
Myndlist
Bragi Ásgeirsson
Það er jafnan mikill viðburður
þegar félagið íslenzk grafík opnar
sýningu á verkum félagsmanna.
Jafnan er vel að sýningunum stað-
ið enda njóta fáar sýningar jafn
mikillar aðsóknar og áhuga al-
mennings. Sýningarskrárnar eru
jafnan til fyrirmyndar og nú hef-
ur í annað skipti verið ráðist í út-
gáfu kynningarrits um félags-
menn, en slík kynningarrit hafa
ótrúlega mikið að segja, sem aug-
lýsing og áróður heima sem er-
lendis. Hér sitja menn vissulega
ekki á rassinum, bíðandi eftir að
frægðin komi fljúgandi inn um
gluggann, allsendis fyrirhafnar-
laust ...
Sýningin í ár er mjög vönduð ef
á heildina er litið, næsta of slétt
og felld, þótt mikið sé um ágætar
myndir, það er líkast sem að menn
hiki við að taka mikla áhættu og
leggi því meiri áherslu á þekki-
legar lausnir, sem þeir geti staðið
við með sóma.
Þetta er ekki bein aðfinnsla, en
frekar ábending, því að undirrit-
aður vill helst sjá líf og fjör í hlut-
unum, hæðir og lægðir, blóð, tár
og svita, að menn berjist til síð-
asta blóðdropa við efniviðinn í
heild sinni. Sumir leggja áherzlu á
tæknilega áferð í sjálfum pappírn-
um, leikur sem búið er að kanna
til hlítar og segir manni ekki leng-
ur nýstárlega sögu þótt mjög vel
sé að verki staðið. Aðrir, en of fá-
ir. leggja áherzlu á hið umbúða-
lausa og má nefna hér sem dæmi
Jóhönnu Bogadóttur, sem sýnir sín
hreinustu og öflugustu verk til
þessa. Það er „dynamískur" kraft-
ur í þeim er grípur og hér hefur
dugnaður hennar og staðfesta bor-
Sigrid Valtingojer: „Á fömum vegi, bandingi 1“
ið árangur. Myndir Ragnheiðar
Jónsdóttur eru einnig öflug verk og
sterk og sennilega sterkasta fram-
lag hennar til þessa, verður
áhugavert að fylgjast með fram-
haldinu hjá þessari ágætu lista-
konu. Jón Reykdal stendur fyrir
sínu með ljóðrænum myndum en
vinnubrögðin í myndum hans
mættu sýna meiri heild, — það er
líkast því að hinn slétti efsti hluti
einstakra mynda sé ekki í sam-
hengi við hin jarðbundnu og
sterku vinnubrögð fyrir neðan.
Myndefni hans er ívið þröngt en
hann vinnur vel úr því. Vinnu-
brögð Jóns og Þórðar Hall eru
nokkuð svipuð tæknilega séð en
formin gjörólík. Þórður leggur
meira upp úr flatarmálslegri heild
og leik með ótal margslungin
form.
Edda Jónsdóttir á tæknilega vel
gerðar myndir en persónulega
þóttu mér teikningarnar hennar á
Haustsýningunni áhugaverðari.
Sérstöðu skipa verk Jónínu Láru
Einarsdóttur fyrir ísmeygilega
kímni og yndisþokka. Sama verður
og sagt um myndir Ásdísar Sigur-
þórsdóttur, sem er í stöðugri sókn
sem listamaður. Myndir hennar
eru mettaðar yndisþokka og ást-
þrunginni dulúð, svo vel fer hún
með myndefnið að jafnvel siða-
Ljósm. Ól.K.Mag.
Akranes:
Vilja lausn á vanda Brekkulækjarskóla
FULLTRÚAR frá Brekkulaekjar-
skóla á Akranesi, um 20 manns úr
hópi kennara, nemenda og foreldra,
gengu á fimmtudag á fund fjárveit-
inganefndar Alþingis.
Erindið var að afhenda áskorun
þess efnis, að nú þegar verði veitt
fjármagni til lausnar gífurlegum
húsnæðisvanda, sem skólinn hefur
átt við að stríða um margra ára
skeið.
Á meðfylgjandi mynd sést Frið-
jón Þórðarson alþm. taka við
áskoruninni, en með hópnum á
myndinni eru einnig alþingis-
mennirnir Valdimar Indriðason
og Skúli Alexandersson.
Árniður
bernskunnar
Leiklist
Jóhann Hjálmarsson
Ríkisútvarpið:
ÓDAUÐLEIKI.
Tilbrigði fyrir útvarp í framhaldi
af sögu Williams Heinesens um
„Skáldið Lín Pe og trönuna hans
tömdu“. ,
Leikgerð, þýðing og leikstjórn:
Þorgeir Þorgeirsson.
Tæknimaður og hljóðmeistari:
Hreinn Valdimarsson.
Ódauðleiki, leikgerð Þorgeirs
Þorgeirssonar eftir kunnri smá-
sögu Williams Heinesens, var
ekki fyrirferðarmikill í dagskrá
útvarpsins. Ódauðleiki er hug-
leiðing um dauðann og eilífðina,
skáldskapinn og ekki síst frægð-
ina. Eins og segir um skáldið Ln
Pe var hann dáður fyrir „söngv-
ana um kærleikann og eilífðina
—• söngva sem hann þó aldrei
leyfði nokkrum lifandi manni að
teikna niður því ljóðin sem
hvergi lifa nema í huga manns-
ins eiga að fá að deyja með því
fólki sem ann þeim“.
Tíu árum eftir lát skáldsins
minnast þrír vinir hans þeirra
daga þegar veldi hans stóð sem
hæst, en ræða einkum hvernig
dauða hans hafi borið að hönd-
um. Ekki eru þeir sammála.
Skyndilega kemur drengur á
fund þeirra og hann kann að
greina rétt frá endalokum
skáldsins. Hann kann öll kvæði
Lín Pe, er reyndar arftaki hans,
hann sjálfur endurborinn. Mjög
skemmtilega eru æska og elli
leidd saman í leikgerðinni,
skáldin tvö sem eru eitt og sama
skáld: „Allt sem er jarðneskt
kemur og fer, ekkert er víst
nema þetta: hlutir koma og fara
og koma svo aftur."
Skáldið Lín Pe fylgir andan-
um Ti-Te í átt til eilífðarinnar
þar sem allt er fullkomið. En
Lín Pe vill frekar snúa aftur til
jarðarinnar, til hins veraldlega
og flytja ljóð heimskum fugli,
hinni trúu trönu sinni. í refs-
ingarskyni er hann dæmdur til
að lifa jarðlífinu aftur og ham-
ingja hans er mikil þegar árnið-
ur bernskunnar berst honum til
eyrna. Ljóðið er um gleði hinna
hversdagslegu þátta lífsins: