Morgunblaðið - 12.02.1984, Blaðsíða 22

70
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 12. FEBRÚAR 1984
Kirkjuganga
Ættum við að Ifta á það saman
hvernig kirkjan er innanstokks?
Kirkjan er gagnrýnd, oft lítilsvirt
nema á tyllidögum, ofsótt út um
víða veröld á meðan hópur manna
rækir samfélagið, biður fyrir kirkj-
unni og Guð blessar hana.
Hver er hún þessi kirkja? Hún er
söfnuður kristinna manna, þeirra,
sem skírðir eru til trúar á Jesúm
Krist. Það eru velflestir íslendingar.
Við erum kirkjan.
Kirkjan er ekki fullkomin
I ljósi þessa er skiljanlegt að
margt skuli fara miður í kirkj-
unni, varla getur hún verið full-
komnari en við sem myndum
hana. Innan hennar logar stund-
um allt í illdeilum enda er maður-
inn herskár að eðlisfari. Með
Guðs hjálp tekst okkur þó að
halda friðinn og iðka bænagjörð
og guðsdýrkun. En fólkið í samfé-
laginu við hliðina á okkur biður
öðruvísi en við, notar önnur orð
eða syngur örðuvísi söngva fer
fljótt að gæta ótta, vanþóknunar
eða afbrýðisemi hjá okkur.
Mikið er maðurinn alltaf sjálf-
um sér líkur. Hann hefur verið
hamingjusamur og komið sér vel
fyrir, en umburðarlyndið er ekki
upp á marga fiska á stundum.
En er hún skemmtileg?
Sem betur fer er kirkjan annað
og meira en bara við. Guð er
nefnilega grundvöllur hennar og
forsenda. Hann er lausnarorðið,
eina vonin til þess að vor dýra
móðir, kristin kirkjan, fái staðizt.
Við ætlum núna að fjalla um
kirkjugöngur, t.d. um venjulega
sunnudagsmessu, sem fólk kemur
til. Við vitum að hverju við göng-
um, presturinn verður þarna,
meðhjálparinn, organistinn, kór-
inn og allt fólkið. Kannski verður
einhver skírður, kannski sunginn
skemmtilegur sálmur, ætli þetta
verði ekki líkt og venjulega?
Finnst þér gaman að fara í
kirkju? Á kannski ekkert að vera
að tala um skemmtun og þjónustu
í sömu setningunni? Guð er nú
hátíðlegur.
Guð mætir alltaf
Við töldum hann ekki upp
þarna áðan þegar við töluðum um
hver yrði í messunni. Hann er það
sem messan snýst um. Hann er í
kirkju sinni hvern sunnudag og
endranær.
Nú er venjulega sunnudags-
messan okkar orðið sérstök. Hver
sunnudagur er hátið því að Guð
sjálfur er í kirkjunni. Við fáum að
taka þátt í aldagamalli hefð lýðs
Guðs, nema staðar á hvíldardegi
og íhuga orð hans. Við fáum að
hlusta á Guðs orð. Ennfremur
syngjum við um hann og heyrum
prédikun prestsins, samda til að
vekja hug okkar.
Reynum að gera okkur í hugar-
lund hvað þarna er á seyði. Sá,
sem skapaði jörðina, seli, bald-
ursbrár og gull, sá sem skapaði
okkur, þekkir okkur og elskar
okkur, er hjá okkur.
Öll eigum við erindi í kirkju
Sunnudaurinn er dagur Drott-
ins. Á þeim degi gefst okkur kost-
ur á að hvíla okkur, tala í róleg-
heitum við fjölskyldu og vini og
þá líka við Guð. Af umhyggju
sinni vildi Guð að við hvíldum
okkur þennan dag, þar er undur-
samleg ráðstöfun.
Margt er hægt að gera til hátíð-
arbrigða á einum sunnudegi,
kirkjuganga er bara hluti af því,
en óneitanlega getur hún verið
mikilvægur hluti. öll fjölskyldan
fer saman til kirkju, foreldrarnir,
litlu börnin, kannski er einhver I
fjölskyldunni að fara að fermast
eða nýfermdur. Öll eigum við
jafnt erindi. Eftir því sem við för-
um oftar kynnumst við fleirum,
lærum fleiri sálma og kunnum
betur að taka þátt í öllu því sem
gerist í guðþjónustunni.
Helgir dagar og virkir
Svo er líka til sunnudagaskóli
eða kirkjuskóli handa litlu börn-
unum. Þangað getur verið gagn-
legt og gaman að koma fyrir stóru
systkinin og foreldrana líka. Við
eigum Guð öll saman, réttara sagt
á hann okkur öll.
Þessi vitneskja helgar ekki bara
sunnudaginn. Hver einasti dagur
verður að deginum, sem Drottinn
hefur gjört, fögnum, verum glöð á
honum. — Sálm 118. 24.
AÐ FARA
I' KIRKJU
Viðtöl við tvo einstaklinga
Við fórum á stúfana og
ræddum við tvo einstaklinga
um kirkjugöngu. Fyrst náð-
um við tali af Jóhönnu Guð-
rúnu Guðjónsd., 24 ára sjúkra-
liða: Það er ekki mjög langt
síðan ég fór að hafa ánægju
af því að sækja guðsþjónust-
ur. Hér áður fyrr fannst mér
þær ekki höfða til mín og það
þjónaði því litlum tilgangi að
sækja þær. En afstaða mín
breyttist er ég byrjaði að
skilja athöfnina betur. Það
var m.a. vegna tilkomu
messuskrárinnar sem leiddi
til þess að maður fylgdist
betur með og vissi hvernig
maður átti að sitja og hvenær
standa o.s.frv. Einnig jókst
áhugi minn á sálmunum, en
margir þeirra eru frábærir,
sérstaklega innihaldið.
Mér finnst gott að fara í
kirkju núna. Það er gott að
koma þar inn, slappa af og
eiga stund með Guði. Það
væri gaman ef hægt væri að
auka hina almennu Biblíu-
fræðslu í söfnuðunum sem
væri þá á öðrum tíma en
guðsþjónusturnar.
Einnig töluðum við við Egil
Hallgrímsson, 28 ára guðfræði-
nema: Það að fara í messu er
mér ákaflega dýrmætt. Þegar
ég var barn söng móðir mín í
kirkjukór og ég fór alltaf með
henni í messu. Þótt ég gerði
mér ekki grein fyrir því þá,
þá voru þessar ferðir í kirkj-
una sérstakar stundir. Á
unglingsárunum fór ég sjald-
an í kirkju. En seinna þegar
ég fór í kirkju aftur gerði ég
mér grein fyrir hvað ég var
að fara mikils á mis og ég var
að öðlast eitthvað aftur sem
ég hafði átt sem barn þegar
kirkjuferðirnar á sunnudög-
um voru reglulegur þáttur í
lífi mínu.
Samfélagið við Guð getur
maður átt hvar sem er og
hvenær sem er en í messunni
er þetta samfélag mjög sér-
stakt því að þár eru ailir
saman komnir í þeim tilgangi
að eiga samfélag við Guð og
hver með öðrum, í húsi Guðs
sem er helgað honum. Þegar
ég fer í messu þá finn ég allt-
af jafn sterkt hvað þessi
þáttur í lífi mínu sem krist-
ins manns er ómissandi. í
söngnum, bænunum, predik-
uninni og öðru sem þar fer
fram finn ég návist andans. I
messuforminu sem hefur
þróast í gegnum aldirnar
finn ég að ég á fjársjóð sem
ekki er eingöngu eign okkar
sem erum svo heppin að til-
heyra kirkjunni nú heldur
sameign allra kristinna
manna á öllum öldum.
Það að koma í hús Guðs og
eiga þar heilaga stund gefur
mér næringu fyrir hið dag-
lega líf og það hjálpar mér til
að muna það að lífið er gjöf
Guðs sem okkur ber að fara
vel með. Messan minnir
okkur kristna menn á það
hvað okkur er mikið gefið og
það hvað við höfum mikið að
gefa öðrum.
í dag er bænadagur að vetri.
Biðjum í kirkju og biðjum heima.
BIBLÍU-
LESTUR
vikuna 12.—18. febrúar
Sunnudagur 12. febr.
Jós. 1:9 Ver þú hughraustur og ör-
uggur.
Mánudagur 13. febr.
II. Kor. 12:7—10 Mátturinn full-
komnast í veikleikanum.
Þriðjudagur 14. febr.
Jak. 1:5—8 Biðjum í trú.
Miðvikudagur 15. febr.
I. Mós. 22:1—19 Guð reynir Abra-
ham.
Fimmludagur 16. febr.
I. Mós. 32:22—32 Jakobsglfman.
Föstudagur 17. febr.
V. Mós. 26:5—lOa Trúarjátning.
Ijmgardagur 18. febr.
Dan. 7:13—14 Mannssonurinn —
Jesús Kristur.
6. sunnudagur eftir þrettánda
Mattheus 8:23—27
Matteus 8:23—27.
Sennilega koma frásagnir
guðspjallanna af undrum þeim
og stórmerkjum sem Jesús
gerði um sína jarðvistardaga
mörgum kunnuglegar fyrir
sjónir en aðrar — líkast til
vegna þess að þar eru rofin þau
lögmál sem við þekkjum úr
náttúrunni, og þar gerast öllu
stórfenglegri hlutir en við eig-
um að venjast dags daglega.
í þeim flokki er sagan af því
þegar Jesús kyrrir vind og sjó,
eftir að lærisveinar hans höfðu
vakið hann, og beðið hann
bjarga þeim úr þeim lífsháska
sem þeir sáu sér búinn ella. Og
lái þeim hver sem vill! En
hverju svarar Jesús? — „Hví
eruð þér hræddir, þér trúlitl-
ir?“ — Svo mörg voru þau orð,
og með þeim gefur Jesús til
kynna, að með sig innanborðs
sé þeim óhætt á siglingu sinni;
þeir þurfi ekkert að óttast.
Æviskeið mannsins hefur
stundum verið líkt við siglingu
á báti, og hver kannast ekki við
tal um „lífsins ólgusjó?" Og
þessi bátur okkar, lífsfleyið,
getur stundum verið hætt kom-
inn þegar stórviðri lífsins geisa,
og brotsjóir ríða yfir. Þá læðist
oft að kvíðinn sem lærisvein-
arnir báru sér í brjósti forðum,
þegar þeir vöktu Frelsarann til
bjargar. En hvað gerum við í
slíkum aðstæðum? Erum við þá
svo lánsöm að geta leitað til
Jesú? Eða er hann ekki með í
okkar för?
Jesús Kristur er hverjum
þeim sem á hann trúir og til
hans leitar örugg kjölfesta og
styrkur í nauðum. Sá sem á þá
trú hefur Frelsarann Jesúm
Krist um borð í lífsfleyi sínu.
Hann þarf hvorki að óttast bylji
né brotsjói með slíku föruneyti.
Guð gefi okkur öllum að njóta
þeirrar auðnu sem fæst fyrir
Iifandi trú á Frelsara okkar
Jesúm Krist.