Morgunblaðið - 25.02.1984, Síða 37

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 25. FEBRÚAR 1984
37
Kveðjuorð:
Guðleifur Kristinn
Bjarnason símvirki
Við skiljum öll eftir okkur spor.
í önnum dagsins erum við oft svo
upptekin af líðandi stund, að flest
annað gleymist. Mat okkar á sam-
ferðamönnum mótast einnig af
því, sem fyrir augu og eyru ber
hverju sinni. En þegar einhver
okkkur nákominn hverfur af sjón-
arsviðinu, er okkur eðlilegt að líta
um öxl yfir farinn veg og þá kom-
um við auga á sporin. Ferðamað-
urinn er horfinn, en sporin tala
sínu þögla máli og sýna okkur oft
heildarmynd, sem við skammsýnir
menn eigum annars erfitt með að
greina.
Við andlát tengdaföður míns,
Guðleifs Kristins Bjarnasonar,
vildi ég óska þess, að mér mætti
með fáum orðum auðnast að
bregða upp þeirri mynd, sem við
ástvinir hans sjáum nú fyrir
okkur að leiðarlokum. Lifandi er
hún mér sú mynd. Ekki einungis
vegna þess að fótsporin eru enn
svo fersk og ný, heldur vegna þess
að ég hefi lengst af orðið að virða
hana fyrir mér úr fjarlægð. í 32 ár
naut ég þess að vera tengdasonur
hans, en aðeins 12 ár áttum við
heimili í sama landi. Fáir hafa þó
verið okkur nálægari í anda en
hann, hvar sem við fórum og
hvernig sem á stóð. Og þess vegna
veit ég, að mynd hans mun aldrei
mást úr hugum okkar og barna
okkar.
Guðleifur var rólyndur maður
og þéttur á velli. Ekkert gat hagg-
að rósemi hans. En samtímis var
í dag er borin til hinstu hvílu
tengdamóðir mín, Ingiríður Árna-
dóttir. Með henni er farinn sá
mesti mannvinur, sem ég hef
kynnst um ævina. Hjartagæska,
umburðarlyndi og hógværð voru
hennar einkenni. í návist hennar
leið mér alltaf vel.
Margs er að minnast þau ár,
sem ég fékk að njóta nærveru
hennar. Ég ætla mér ekki að reyna
að tíunda æviár hennar. Með vor-
dögum hefði þessi elskulega kona
orðið níræð. Lái mér hver sem vill
að segja: „Hvíldin var henni kær-
komin eftir langa og erfiða
sjúkralegu."
Með söknuði og trega kveð ég
þessa mætu konu. Við öll, sem vor-
um henni náin, höfum misst mikið
og ekki síst barnabörn hennar,
sem voru henni svo kær.
Fæddur 1. september 1909.
Dáinn 17- febrúar 1984.
Brottför okkar af þessum heimi
ber að með ýmsum hætti og eng-
inn veit á hvaða stundu, utan
þeirra er sjúkdómar hafa lagst á
með fyrirsjáanlegum afleiðingum.
En hvernig sem kveðjustundina
ber að er -nokkuð víst að leið okkar
allra liggur til framlífs á landi al-
mættisins, það er mín bjargfasta
trú.
Nú hefur einn af vinum mínum,
Þórður Jörgenson, Fagrahvammi,
Garði, horfið inn á þá braut er
liggur til ljósheima.
Kynni okkar hófust er börn
okkar gengu í hjónaband fyrir all-
mörgum árum, og voru það góð
kynni. Strax fann ég að þessi veð-
urbarði sjósóknari var fljotur að
vinna hug okkar hér fyrir norðan
með ljúfmennsku sinni og ein-
stakri hjartahlýju. Kom það ljós-
lega fram í tali hans um heimilið,
hann tilfinninganæmur, og
traustari vin og hjálpfúsari föður
hafa fáir átt en börn hans og
tengdabörn. Og líklega engin lítil
börn átt betri og natnari afa en
barnabörnin hans. Sjálfur gerði
hann ekki miklar kröfur til sam-
ferðamannanna og kvartaði ekki,
þótt börnin dreifðust innanlands
og utan. Hann æðraðist heldur
ekki, þegar langvarandi sjúkdóm-
ur og erfiðar læknisaðgerðir
tærðu krafta hans og lífsþrek. Þá
hrósaði hann læknum og hjúkrun-
arliði, eins og verðskuldað var, og
þakkaði fyrirbæn vina sinna, sem
hann einnig treysti á. Það tvennt
fór saman í vitund hans, hjálp
Guðs og þjónusta manna.
Guðleifur Kr. Bjarnason fædd-
ist í Hafnarfirði 13. júní 1906. For-
eldrar hans voru hjónin Bjarni
Kristjánsson sjómaður og Niko-
lína Tómasdóttir. Bjarni var ætt-
aður af Vatnsleysuströndinni, en
Nikolína kona hans úr Garða-
hreppi í móðurætt. Faðir hennar
var hins vegar af norskum ættum.
Áttu þau hjónin lengi heima í
hinu svokallaða Félagshúsi í
Hafnarfirði og var það bernsku-
heimili Guðleifs. Bróður átti hann
sem hét Jóhann og var 12 árum
eldri, en hann lést fyrir allmörg-
um árum. Foreldrar Guðleifs lét-
ust bæði árið 1949 á heimili hans
og tengdadóttur sinnar, þar sem
þau höfðu orðið mikillar um-
hyggju aðnjótandi síðasta tímabil
ævinnar. Guðleifur hafði hlotið
Guð blessi Ingu er hún fer á vit
feðra sinna.
Jón Helgi Hálfdanarson
eiginkonuna og allan ástvinahóp-
inn sinn, þar var hann enginn
meðalmaður, enginn gleymdist,
allir voru honum jafn kærir, öllum
vildi hann hjálpa og aðstoða af
samviskusemi sinni, fórnfýsi og
alúð, þannig var og verður Þórður
mér í minningunni.
og ræktaði garð við hús sitt og
undi þar löngum, hann unni
manninum, börnunum og öllu lífi.
Dótturdóttir hans hér á Akureyri
var mikil afastúlka. Kom andlát
hans við hennar næmu tilfinn-
ingar. Ég sem amma hennar
reyndi að benda henni á að afi
hefði verið orðinn þreyttur' og
sagði við hana: „Nú hefir Guð
vantað góðan mann og valið hann
afa þinn sér til hjálpar." Síðan
sátum við saman í hljóðri stund
með hugann við hann sem kvatt
hafði jarðlífið.
Hann Þórður fær áreiðanlega
mikla tæknilega hæfileika í
vöggugjöf. Allt, er laut að sam-
setningu fíngerðari véla, gat hann
skilið næstum því, að því er okkur
hinum fannst, ósjálfrátt. Og ótelj-
andi munu þær vélar og þau heim-
ilistæki vera, sem höfðu bilað en
byrjuðu aftur að ganga, þegar
lipru fingurnir hans höfðu snert
við tækinu. Hann nam ungur
rafmagnsiðn, og starfaði í nokkur
ár hjá rafmagnsveitu Hafnar-
fjarðar. Nokkru fyrir síðari
heimsstyrjöld var hann ráðinn til
starfa við símstöðina í Reykjavík.
Eftir það var hann símvirki til
æviloka, að vísu með nokkurra ára
hléi, en hann vann aftur og aftur
að því að stækka og endurbæta
símakerfi höfuðborgarinnar.
Vorið 1930, alþingishátíðarárið,
gekk hann að eiga eftirlifandi eig-
inkonu sína, Sigurborgu Eyjólfs-
dóttur Stefánssonar frá Dröngum.
Var það mikið gæfuspor fyrir þau
sjálf, en eigi síður fyrir afkomend-
ur þeirra og mikinn fjölda ástvina
og kunningja. Ekki vil ég gera
neina tilraun til að lýsa samlífi
þeirra hjóna, til þess eru þau mér
of skyld. Ólík voru þau og ósam-
mála stundum, eins og óhjá-
kvæmilegt er í hverju góðu hjóna-
bandi þar sem tveir persónuleikar
gæddir miklum hæfileikum fá að
þroskast sjálfstætt hlið við hlið.
En einmitt það var þeirra besta
einkenni. Þau stóðu alltaf hlið við
hlið á hverju sem gekk, virtu hvort
annað og treystu hvort öðru. Mik-
ill verður því söknuður okkar
allra, þegar það fyrir alvöru lýkst
upp fyrir okkur, að 54 ára sambúð
þessara góðu hjóna er nú lokið.
Börnin þeirra fimm bera öll með
sér blessun og andlega auðlegð
bernskuheimilisins. Elsta barn
þeirra hjóna, Jensína Kristín, fór
ung sem kristniboði til Konsó. Er
hún gift undirrituðum og búsett í
Danmörku. Anna er gift Stefáni
Sigurkarlssyni lyfsala á Akranesi.
Bjarni Eyjólfur er doktor í land-
búnaðarvísindum og kunnur fyrir
störf sín norðanlands. Hann er
kvæntur Pálínu Jónsdóttur. Fjóla
er gift Sigurði Jónssyni lyfsala á
Patreksfirði, og sjálf er hún

■
góða heimkomu á landi ljóssins,
öll verk hans á jörðu hér bera þess
fagurt vitni.
Við hjónin kveðjum hann með
þökk fyrir ljúfa kynningu og send-
um Sveinbjörgu og börnunum
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Laufey Tryggvadóttir
Ingiríður Árna-
dóttir — Minning
Þórður Jörgenson
Fagrahvammi - Kveðja
hjúkrunarkona að mennt. Yngsta
dóttirin, sem mest hefur litið eftir
föður sínum í langvarandi veik-
indum hans, er Hanna Lilja, gift
dr. Þorsteini Loftssyni lyfjafræð-
ingi og háskólakennara.
Nú er ævibrautin öll og sporin
tala. Dagsverkið að mestu unnið í
kyrrþey, svo mikið, að nú er erfitt
að átta sig á því, að hin virka hönd
er visnuð og köld. Við eigum þó öll
ótal minningar um hjálpfýsi hans
og umhyggju. Oft lagði hann í erf-
ið ferðalög, til þess að geta aðstoð-
að börn sín og glatt. Það vakti at-
hygli meðal norsku kristniboð-
anna í Suður-Eþíópíu árið 1956,
þegar fyrsti kæliskápurinn kom á
kristniboðsakurinn. Það var sér-
staklega byggður skápur, sem
gekk fyrir steinolíu og pantaður
beint frá Electrolux í Svíþjóð
handa dóttur Guðleifs í Konsó.
Þannig var umhyggja hans alla
tíð. Og hann þreyttist ekki, þótt
við yrðum æ fleiri, er ný barna-
börn eða barnabarnabörn komu í
heintinn. Blessuð sé minnig hans.
Nú er Guðleifur Guði falinn. í
sjúkdómsstríðinu treysti hann því
sjálfur, að „í hendi Guðs er hver
ein tíð, í hendi Guðs er allt vort
stríð". Nú felum við hann í náð-
arhendur Guðs. Guðleifur þýðir
hendi Guðs. Við vitum, að sú hönd,
sem leiddi hann og ástvini hans á
ævileiðinni, heldur okkur föstum,
þegar leiðin liggur að lokum gegn-
um hinn dimma dal. „Enginn get-
ur slitið þá úr hendi Föðurins",
sagði Jesús. Því fulltreystum við
öll.
Stenlese, 16. febrúar 1984,
Felix Ólafsson.
Ólafía Guðmunds-
dóttir —
Fædd 9. september 1901
Dáin 25. nóvember 1983
Þann 25. nóvember síðastliðinn
lést á elliheimilinu Grund í
Reykjavík Ólafía Guðmundsdóttir
frá Helgastöðum í Biskupstung-
um, 82 ára að aldri. Ólafía var
fædd 9. september 1901 á Eyrar-
bakka, en fluttist á fyrsta ári að
Iðu í Biskupstungum og var þar til
7 ára aldurs, fór þá með móður
sinni að Árhrauni á Skeiðum, en
var þar stutt, því 1910 hóf móðir
hennar búskap í Löngumýri í
sömu sveit. Þaðan flutti hún með
móður sinni og stjúpa að Helga-
stöðum í Biskupstungum 1920.
Þar hóf hún sjálf búskap með
eftirlifandi manni sínum, Eiríki
Jónssyni, 1933. Bjuggu þau þar til
ársins 1967, er þau fluttu til
Hveragerðis. Það má því segja að
Helgastaðir væru hennar heimur.
Hún var ekki hneigð til ferðalaga.
Heima fannst henni best.
Á Helgastöðum bjuggu þau
Ólafía og Eiríkur í 34 ár. Þar sá
hún árangur af starfi sínu, fjögur
bðrn sín vaxa og þroskast. Byggt
nýtt íbúðarhús, túnin bætt og
jörðin gerð að góðri bújörð. Eirík-
ur sagði eitt sinn er þetta barst í
tal: „okkur leið vel, Helgastaðir
fóru vel með okkur“. ólafía var
ekki margmálug kona, hennar
hlutskipti í þessu lífi var við heim-
ilisstörf, barnauppeldi og annað
sem hún komst yfir að gera. Hún
mun hafa verið starfandi frá
morgni til kvöld. Húsmóðurstörf
eru ekki hátt metin til launa, en
eru og voru hornsteinn íslenskrar
menningar.
ólafía var sein til kynna, en
fyrir þá sem hún tók vinfengi við
vildi hún allt gera og fylgdist vel
með þeirra högum. Mér er það
minnistætt þegar ég lít aftur þessi
fáu ár sem ég naut þess að þekkja
Ólafíu hvessu mikla umhygöu
hún bar fyrir sínum nánustu. Eg
kynntist þessari umhyggju oft
þegar ég kom í Laufskóga 9, en þar
bjuggu þau í Hveragerði. Þá
dvaldist oft fram á kvöld að farið
væri heim til Reykjavíkur, því
ekki var talandi um annað en að
Minning
þiggja veitingar, og var þá oft
hangikjöt eða saltkjöt í pottum.
Eftir að hafa kvatt bætti hún oft
við, þið hringið þegar þið eruð
komin heim.
I Laufskóga var gott að koma.
Húsbóndinn tók á móti gestum í
útidyrum, en húsfreyja I eldhús-
dyrum og bauð strax kaffi, allt var
þar í röð og reglu og tók ég strax
eftir hversu blóm þrifust vel þar í
stofunni enda mun vel hafa verið
, um þau hugsað eins og allt sem
hún tók sér fyrir hendur, það var
gert af alúð og nærgætni.
Heilsa ólafíu bilaði og fluttu
þau þá á elliheimilið Ásgarð i
Hveragerði ásamt systur Eiríks,
Guðrúnu, sem lengi hafði búið hjá
þeim. Er heilsu ólafíu hrakaði enn
meira fóru þau á Grund í Reykja-
vík. Þann tíma sem hún var þar
var umhyggja Eiríks fyrir líðan
hennar eftirtektarverð og sýndi
hversu mikils virði hún var hon-
um. Þá kom í ljós hve mikinn
mannkost hún hafði valið sem
lífsförunaut.
Ég bið Guð að geyma ólafíu,
styrkja Eirík og okkur hin.
Orn Guðmundsson
Birting afmœlis- og
minningargreina
ATHYGLI skal vakin á því, að afmælis- og minn-
ingargreinar verða að berast blaðinu með góðum
fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast á í mið-
vikudagsblaði, að berast í síðasta lagi fyrir hádegi á
mánudag og hliðstætt með greinar aðra daga. í minn-
ingargreinum skal hinn látni ekki ávarpaður. Þess
skal einnig getið, af marggefnu tilefni, að frumort
ljóð um hinn látna eru ekki birt á minningarorðasíð-
um Morgunblaðsins. Handrit þurfa að vera vélrituð
og með góðu línubili.