Morgunblaðið - 29.04.1984, Blaðsíða 42

42
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 29. APRÍL 1984
t
Móðir okkar,
ANNA KR. KRISTINSDÓTTIR,
Tjarnarflöt 7, Garöabaa,
andaöist 27. apríl.
Börnin.
t
Móöir okkar, tengdamóöir og amma,
LAUFEY BRYNDÍS JÓHANNESDÓTTIR,
Garóastræti 43,
veröur jarösungin frá Fríkirkjunni í Reykjavík miövikudaginn 2. maí
kl. 13.30.
Jöhannea örn Óskarsson, Ólöf Erla Kristinsdóttir,
Jóhann Erlsndur Óskarsson, Lydia Edda Thejll,
Óskar Gunnar Óskarsson, Kolbrún Valdimarsdóttir
og barnabörn.
t
Eiginmaöur minn, faöir, tengdafaöir og afi,
PÁLL GUOJÓNSSON
frá ísafirði,
Hjallabakka 18, Reykjavík,
veröur jarösunginn frá Fossvogskirkju mánudaginn 30. apríl kl.
13.30.
Gestína Sumarliðadóttir.
Hreinn Pálsson,
Edda Pálsdóttir,
Gísli Pálsson,
Sólveig Pálsdóttir,
Kristín Össurardóttir,
Elvar Geirdal,
Ingibjörg Eyfells,
Ómar Óskarsson.
t
Maöurinn minn, faöir og tengdafaöir,
DANÍEL ÞORSTEINSSON,
klæöskeri frá Selfossi,
Akraseli 33, Reykjavik,
sem lést 19. apríl veröur jarösunginn frá Fossvogskirkju fimmtu-
daginn 3. maí kl. 15.00.
Þeim sem vilja minnast hans er vinsamlegast bent á aö láta
líknarstofnanir njóta þess.
Kristín Samúelsdóttir,
Kristfn Daníelsdóttir,
Valur Guömundsson.
t
Útför fööur míns,
ÞÓRS HÓLMKELSSONAR,
fer fram frá Keflavíkurkirkju mánudaginn 30. apríl kl. 14.00.
Magna Þórsdóttir.
t
Minningarathöfn um manninn minn,
SÍMON ÞORGEIRSSON
frá Lambastööum, Garöi,
veröur miövikudaginn 2. maí í Fossvogskirkju kl. 10.30. Jarösett
veröur aö Útskálum, Garöi, sama dag kl. 2.
Guðný Sigfríöur Jónsdóttir
og vandamenn.
t
Þökkum innilega auösýnda samúö og vinarhug viö andlát og útför
GUNNARS SIGUROAR KRISTJÁNSSONAR,
Móatúni 5,
Tálknafirói.
Sigriöur Siguröardóttir,
Jóna Guóbjörg Siguröard., Kristján Karl Gunnarsson,
Gerður P. Kristjánsdóttir, Ingibjörg Gunnarsdóttir,
Margrát H. Kristjánsdóttir, Hermann Þór Jónsson.
t
Alúöarþakklr fyrir auösýnda samúö og vináttu við andlát og jarö-
arför bróður okkar,
HJARTAR ÞORVARÐSSONAR,
Vík i Mýrdal.
Jón Þorvarösson,
Kristján Þorvarósson,
Svanhlldur Þorvaröardóttir.
Minning:
Halldór S. Þor-
bergsson kennari
Fæddur 15. aprfl 1930
Dáinn 22. aprfl 1984
Mig langar að minnast kærs
vinar okkar með örfáum og fá-
tæklegum orðum.
Okkur auðnaðist að þekkja hann
í alltof fá ár, en þau voru okkur
fágæt. Góðir vinir eru eins og
perlur. f minum huga eru þeir
perlur, sem þú getur þrætt upp á
band og varðveitt næst þér ætíð.
Líf okkar er breytingum undir-
orpið. Það er óhjákvæmilegt.
Þetta er einskonar lögmál. Líf
okkar skiptist i marga kafla. Á
yngri árum og í upphafi þess, þeg-
ar fjölskylda er að myndast og
mótast, er þessu varla gefinn
nokkur gaumur eða að minnsta
kosti, ekki miklum tíma eytt í að
hugleiða slíka hluti.
I mínum huga er fjölskyldan
eining, sem stendur oftast þétt
saman. Árin líða og áður en varir
eru litlu börnin okkar, sem við átt-
um nokkurn veginn út af fyrir
okkur, vaxin úr grasi og búin að
opna fjölskyldueininguna og leiða
þar inn nýtt fólk, sem búið er að
binda tryggðaböndum. Ekki er það
sjálfgefið að allt fallist í faðma, þó
að ástin brenni í ungum hjörtum.
Elsti sonur okkar hitti sína
heittelskuðu í Menntaskóla
Reykjavíkur, þar sem þau voru
bæði við nám. Rannveig Hall-
dórsdóttir og Sigurður sonur
okkar voru samstúdentar og var
slegið upp fagnaði í tilefni af því
og trúlofun þeirra 17. júní 1975.
Ég man það eins og það hafi
gerst í gær eða fyrir örstuttu síð-
an, að ég var með dætrum mínum
tveimur kornungum, að versla
fyrir veisluna. Þær hnipptu í mig
með miklu óðagoti og sögðu
„mamma, þarna er hann Halldór
pabbi hennar Rannveigar hans
Sigga. Ég fór auðvitað að athuga
manninn, án þess að mikið bæri á,
og varð harðánægð um leið og ég
sá þennan myndarmann.
Dætur okkar höfðu kynnst hon-
um smávegis, og það var eins og
við manninn mælt, þær dýrkuðu
hann frá þeirra fyrstu kynnum.
Slík hafa og okkar kynni verið
af elskulegum tengdaföður sonar
okkar þann tæpa áratug, sem við
höfum þekkt hann og hans góðu
fjölskyldu.
Að Halldóri Þorbergssyni
standa tröllsterkar vestfirskar
ættir, sem engan svfkja og við er-
um ríkari eftir að hafa kynnst því
fólki öllu, foreldrum hans og
systkinum og síðast en ekki síst
eiginkonu hans Sigrúnu, sem hef-
ur verið eins og klettur í þeirri
sjúkdómsraun, sem háð hefur ver-
ið á þremur undanförnum árum.
Tengdadóttir okkar og systkini
hennar hafa öll sýnt ótrúlegan
styrk og samheldni á þann veg að
margir eldri og lífsreyndari hefðu
getað lært nokkuð af.
Ógleymanleg er mér stund, sem
við Halldór áttum fyrir tæpum
þremur árum síðan, en þá var
hann nýkominn heim af sjúkra-
húsi, i upphafi veikinda sinna. Við
sátum úti f garði og nutum vorsins
og sumarkomunnar. Orðin féllu
einhvernveginn á þann veg: „Ég
veit að þetta fer allt vel. „Ég vissi
að hann átti ekki eingöngu við sín
veikindi. Þessi orð voru töluð af
vini og til styrktar öðrum. Því
miður þekktumst við í of skamm-
an tíma. Sumu fólki kynnist mað-
ur svo seint á lífsleiðinni. Mjög
marga hluti áttum við sameigin-
lega. Endalaust gátum við hugleitt
garðrækt í sameiningu. Þar var
hann þó miklu raunsærri en ég og
fór að öllu með mun meiri hægð.
Hann sáði fyrir barrtrjánum sín-
um. Ég kaus heldur að fá þau svo-
lítið stór. Mátti ekki vera að því að
bíða lengi. Hann hafði aftur á
móti tíma til þess. Alltaf gátum
við talað saman um dalhíur og
rósir, miðlað hvort öðru þekkingu
eða réttara sagt hann miðlað mér
þekkingu og skiptst á fjölærum
blómum.
Landskiki hafði verið fenginn
austur við ölfusá. Þar átti að
rækta upp skógarlund. Það eru
ekki ýkja margir dagar liðnir síð-
an lítill afadrengur, Halldór
Haukur, sagði við mig: „Veistu að
þegar honum afa Dúdda er batn-
að, þá ætlar hann að koma með
mér í sveitina sína og búa til með
mér drullukökur." Þessu trúi ég
vel að afi Dúddi hafi lofað. Hann
var sérstakur barnakarl.
Öll börn elskuðu hann. Það
verður löngum i minnum haft,
þegar fjölskyldan bjó í fjölbýlis-
húsi í nokkur ár, og börnin voru
ung að árum, er börn í sama stiga-
gangi hringdu kvöld eitt dyra-
bjöllunni. Auðvitað var talið að nú
væri verið að biðja eitthvert af
hinum fimm börnum í fjölskyld-
unni um að koma að leika. Nei
ekki aldeilis. Húsmóðirin var að
því spurð, hvort hann Halldór
mætti koma að leika við þau.
Yngri börnin okkar gleyma því
víst seint, þegar hann bauð þeim
með sér sem oftar austur fyrir
fjall og sýndi þeim skilmerkilega
„súrmjólkurkýrnar“ og svo hinar
venjulegu.
Þetta er það sem er svo dýr-
mætt að minnast. Þessi léttleiki
og kímni. Það var alltaf svo gam-
an að vera nálægt honum. Á þess-
um alltof fáu árum sem okkur
auðnaðist að þekkja Halldór, er
svo margs að minnast, sem ómet-
anlegt er að geta rifjað upp og ylj-
að sér við.
r Legsteinar Framleiðum ailar stærðir og gerðir af legsteinum. Veitum fúslega upplýsingar og róðgjöf um gerð og val legsteina.
K S.HEL6AS0N HF fl STEINSMKUA m SKa/MUVEG) 4» SiMl 76677

LEi MC Hamarsl’ GSTEIN, 4R .F. li 81960
DSAIK H íöfða 4 — Sím
ógleymanlegar eru okkur
stundirnar, er við í sameiningu á
fyrstu mánuðum okkar kynna,
dunduðum okkur við það að útbúa
stærðar matarpakka til hinna
nýtrúlofuðu barna okkar, sem
stunduðu nám i London, og við
vissum aö gátu ekki lifað á ástinni
einni saman. Það spratt mikil kát-
ína útúr þessum pakkaútbúnaði.
Ég minntist þess fyrr í þessum
skrifum, að eigi er það ætíð svo, að
tvær fjölskyldur, þó svo að þær
tengist, falli hvorri annarri í geð
umyröalaust og að öllu leyti. Ég
veit ekki hvað hér hefur ráðið eða
hverju hér er um að þakka, að svo
hefur verið með okkar tengsl. En
svo segir mér hugur um, að hlutur
Halldórs míns Þorbergssonar,
hafi þar ekki verið minnstur.
Hann var i einu orði sagt góður
maður.
Aldraðri móður hans, vottum
við okkar dýpstu samúð, svo og
ástkærri eiginkonu hans, börnum
og systkinum hans öllum nær og
fjær.
Halldóri var gott að kynnast og
þekkja. Það þurfa ekki alltaf að
vera ævilöng kynni. Við söknum
hans sárt.
Edda Sigrún.
Á upprisudegi sjálfs Frelsarans
lést minn kæri bróðursonur, Hall-
dór, Þorbergsson eftir langa og
þjáningarfulla sjúkralegu. Hall-
dór fæddist i Miðvík i Aðalvík 15.
april 1930 og var sonur hjónanna
Þorbergs Þorbergssonar og Rann-
veigar Jónsdóttur, ljósmóður.
Ungur fluttist hann með for-
eldrum sínum að Galtavita þar
sem faðir hans gerðist vitavörður.
Þar ólst hann upp ásamt 5
systkinum. Halldór lærði vél-
stjórn og fór síðan til Kaup-
mannahafnar til framhaldsnáms.
Heimkominn gerðist hann vél-
stjóri til sjós. Fljótlega stofnaði
hann útgerðarfélagið Ögurvík í fé-
lagi við þá bræður Þórð og Sverri
Hermannssyni.
Fyrir 14 árum hóf hann kennslu
við Vélskóla íslands og kenndi þar
meðan heilsan leyfði.
Þrátt fyrir að hann fellur nú frá
á miðjum aldri, á hann að baki
gæfuríka og starfssama ævi.
Ungur kvæntist hann eftirlif-
andi eiginkonu sinni Sigrúnu
Elísabetu Siguröardóttur ættaðri
frá Fáskrúðsfirði. Þau eignuðust 5
mannvænleg börn, Rannveigu
sálfræðinema; Sigurð sem nemur
arkitektúr í Noregi; Ingu Jónu
viðskiptafræðinema; Þorberg
gullsmið og Elísabetu mennta-
skólanema.
Halldór var sérstaklega vel
gerður maður, greindur, mikill
barnavinur, og vinsæll af öllum.
Lífsgleði, léttleiki og fjör var
einkennandi fyrir hann. Fyrir
fjórum árum hófst sjúkdómsferill
sá sem þrátt fyrir margar aðgerð-
ir bæði hér heima og erlendis hef-
ur nú haft sigur að lokum.
Þó við nánustu ættingjar gerð-
um okkur grein fyrir þjáningum
þeim sem hann gekk í gegnum var
sálarþrek hans slíkt að hann virt-
ist alltaf hafa eitthvaö til að gefa.
Gott dæmi um léttleika Hall-
dórs, var þegar bróðir hans kom
að sjúkrabeði hans stuttu áður en
yfir lauk, þá sagði Halldór við
hann: „Ég er nú á förum bróðir, og
veitir ekki af að einhver fari á