Morgunblaðið - 08.07.1984, Blaðsíða 46

4ö
MORGUNBLAÐIÐ, ÖUNNUDAÓÚR 8. JÚLÍ 1984
til sín og það kom fyrir lítið þótt
við segðumst vera nýbúnar að
borða: brauð, bökur, ólífur, pylsur,
sardínur og ég man ekki hvað og
með þessu volgt rauðvín og síðan
þyrptust fleiri að og áður en við
var litið var farið að syngja fado
og menn eru byrjaðir að stíga
dans.
Og áður en við er litið eru svo
allar götur orðnar troðfullar af
fólki, dansandi og syngjandi,
hoppandi og híandi, litskrúðugir
lampar og ljósker lífga ekki lítið
upp á umhverfið. Bál eru kveikt og
menn gera sér það til gamans að
stökkva yfir þau, síðan er skotið
upp flugeldum og svo er aftur far-
ið að borða og drekka.
Það fer út af fyrir sig vel á því
að sjá kvöldið eftir söngleik, sem
einmitt endar á Nótt heilags Jó-
hannesar. Þennan söngleik mætti
í stuttu máli kalla „Púrtvínsglas"
en hann heitir á portúgölsku „Um
Cálice de Porto". Eiginlega er
þetta bæði söngleikur og revía í
senn, og mjög skemmtilega útsett
fado-tónlist gerði sitt til að gefa
honum mjög ekta portúgalskt
svipmót. Þessi leikhópur, Seiva,
hefur flutt þetta stykki í tvö ár
nákvæmlega og sýnir hann sex
kvöld í viku og jafnan fyrir fullu
húsi. Flestir munu vera áhugaleik-
arar, en ýmsir þjálfaðir kraftar
verið fengnir til liðs við hópinn.
Þessi söngleikur var af gagnrýn-
endum valinn bezta leikverk árs-
ins 1982. Einn höfundanna, Manu-
el Dias, ritstjóri við blaðið 0
Primeiro de Janeiro og gamall
Það var mikið um að vera
í Oporto, þegar ég var
þar á dögunum, þann
24. júní, hófst hátíð heil-
ags Jóhannesar og dag-
inn áður hafði verið opnuð skósýn-
ingin Mocap, sem er haldin tvisvar á
ári í Kristalshöllinni. Og síðast en
ekki sízt fór ég að sjá portúgalskan
söngleik sem leikflokkur sem kallar
sig Seiva Trupe hefur sýnt í litlu
leikhúsi, en afar viðfelldnu, í tvö ár
og enn er alltaf fullt hús.
En áður en hátíð heilags Jó-
hannesar hófst í Oporto hafði ég
verið í borginni Braga, nokkuð
fyrir norðan, þar var dagur Jó-
hannesar tveim dögum fyrr, svo
að ég lenti eiginlega í tveimur Jó-
hannesarhátíðum. Og mátti varla
meira vera. Braga var skreytt hátt
og lágt í tilefni þessarar gleði og
mikið um dans og húllumhæ þar
um kvöldið og fram eftir nóttu.
Mér fannst þó eiginlega skemmti-
legast á þeirri hátíð að fylgjast
með rall-keppni gamalla glæsi-
vagna, fjórtán talsins. Þeir höfðu
ýmsir komið um langan veg til að
taka þátt í rallinu og var tignarleg
sjón að fylgjast með akstri þess-
ara vagna, þótt ekki næði neinn
þeirra umtalsverðum hraða.
Ég kom til Oporto kvöldið áður
en Mocap sýningin var opnuð og
bjó nú í boði útflutningsráðs Port-
úgals á splúnkunýju hóteli, Ipan-
ema, ekki ýkja langt frá Krist-
alshöllinni.
Við opnum Mocaps eru sjaldn-
ast nein teljandi formlegheit, en
ýmsir framármenn í viðskipta-
ráðuneytinu voru þó mættir til
leiks að heiðra sýninguna með
nærveru sinni.
Portúgalir hafa aukið fram-
leiðslu á skóm af miklum krafti
hin síðustu ár, vöruvöndun hefur
einnig vaxið að sama skapi. Út-
flutningur á portúgölskum skóm
hefur einnig hraðvaxið, svo að
með ólíkindum er.
Níutíu og fjögur fyrirtæki
sýndu framleiðslu sína í Krist-
alshöllinni að þessu sinni. Tízku-
sýningar, líflegar og bara frum-
legar, voru tvisvar á dag þá þrjá
daga sem sýningin stóð yfir. Til
marks um það hversu öflug
skóframleiðsla Portúgala er að
verða sá ég einhvers staðar í
skýrslum, að skófyrirtæki í land-
inu væru alls eitt þúsund og við
þessa atvinnugrein störfuðu um
fjörutíu þúsund manns. Skófyrir-
tækin eru langflest í norðurhlut-
anum, í Oporto og bæjum og þorp-
um þar í grennd. Fyrir tiltölulega
fáum árum bjó þessi grein við
heldur bág skilyrði, en mikið hef-
ur verið gert til að styðja við hana
og verksmiðjur hafa stækkað og
iJMGMEreporao
GílaDaBoaplB]
Teikning af aðstandendum leiksins fylgdi leikskrá.
Á hátíð heilags Jóhannesar og
farið á Mocap og „Púrtvínsglas"
Texti: Jóhanna Kristjónsdóttir
vélakostur nú víðast hvar nýr og
fullkominn í hvívetna.
Á árinu 1983 voru framleiddar
um 42 milljónir para af portúg-
ölskum skóm. Og hlutur íslend-
inga er ekki rismikill í þeim hluta
sem til útflutnings fór, 0,1 prósent
eða liðlega 20 þúsund pör. íslend-
ingar og Ástralíumenn eru neðstir
á blaði allra þeirra sem á annað
borð kaupa skó frá Portúgal. Bret-
ar eru drýgstir með um 3,5 millj-
ónir skópara á síöasta ári og næst-
ir koma Vestur-Þjóðverjar með
um 3,2 milljónir. Áf Norðurlönd-
um kaupa Svíar mest, eða um 2,2
milljónir, og síðan kemur Noregur
með um 1,2 milljónir. Af öllum út-
flutningi reiknuðum fara um 65
prósent til landa Efnahagsbanda-
lagsins, 24 prósent til EFTA-landa
og hitt skiptist niður á Sovétríkin
og nokkur Afríkulönd.
I bæklingi sem jafnan er gefinn
út í tengslum við sýninguna er
listi yfir öll fyrirtæki sem sýna
hverju sinni, einnig er fyrirtækj-
unum gefinn vitnisburður fyrir
gæði og tekið er fram hversu mikil
framleiðslan sé á dag og ýmisiegt
fleira sem ugglaust kemur þeim
vel sem eru í skóbransanum.
Ein af ástæðunum fyrir því, að
Mocap virtist með daufara móti að
þessu sinni, var kannski sú, að
sýningardagana bar upp á þá hina
sömu og hátíð heilags Jóhannesar
er haldin, eins og áður hefur verið
vikið að.
Heilagur Jóhannes er verndar-
vættur borgarinnar og þann 24.
júní varpa þessir iðjusömu og
kvöldsvæfu íbúar Oporto af sér
öllum áhyggjum, þyrpast inn á
heimili hver til annars og síðan út
á skreyttar göturnar, dansa og
syngja, veifa blómum og skemmta
sér svo að undir tekur í borginni.
Ég hef ekki áður verið í Oporto
þegar heilagur Jóhannes er heiðr-
aður, það var upplifun að sjá þessa
þungu borg nánast hafa ham-
skipti. Næturlíf er til að mynda
ekki sérlega fjörugt í Oporto,
vegna þess að þar ganga menn
snemma til náða til að rísa árla úr
rekkju að ganga til starfa. En þeg-
ar líða tekur á kvöldið 23. júní er
eins og borgin og fólkið sem i
henni býr leysist úr álögum. Við
Eva Blovsky, vinkona mín hjá
ICEP, höfðum fengið okkur að
borða í einum af litlu veitinga-
stöðunum við Douro-fljótið og það
var auðfundið á öllu, að menn voru
að komast í hátíðarskap. Eftir
matinn röltum við meðfram ánni
og vissum ekki fyrr til en fjöl-
skyldan sem sat að útisnæðingi
við ána hafði dregið okkur þangað
Úr Púrtvínsglasi