Morgunblaðið - 12.07.1984, Blaðsíða 36

,v-MOR'Gú^BfLAöiti, y wntfruD Acnmi n: júlí- i 984
Unnur Jónsdóttir og
Eiríkur Helgason
Unntir
Fædd 10. ágúst 1912
Dáin 19. júni 1984
Eiríkur
Fcddur 14. desember 1907
Dáinn 24. október 1983
Nú eru elsku afi og amma, Unn-
ur Jónsdóttir og Eiríkur Helgason
rafvirkjameistari, i Stykkishólmi
horfin af þessu jarðríki og söknuð-
ur mikill í hjörtum okkar barna-
barnanna. Við minnumst þess
alltaf þvílík gleði og ánægja það
var að fara til þeirra, alltaf var
tekið á móti okkur opnum örmum
og farið á milli staða, ýmist að
veiða, í berjamó, eða keyra, svo
eitthvað sé nefnt. Þær voru alltaf
margar sögurnar sem þau sögðu
okkur, og fengu alla alltaf til að
hlusta hugfangna á, og gleyma um
leið stað og stund. Um verslun-
armannahelgina 1983 kom öll fjöl-
skyldan saman á Dröngum á
Skógarströnd og var það visir að
ættarmóti. Amma og afi nutu sin í
allri glaðværðinni innan um öll
bðrnin, barnabörnin og barna-
barnabörnin, þessi stund með
þeim er okkur öllum i fersku
minni. Lifi minning þeirra.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(Sb. 1886 - V.Briem)
Barnabörnin
t
Eiginmaöur minn, faöir og afi,
EINAR JÓHANNSSON,
skipstíóri,
Fjaröarstrasti 13, ísafiröi,
lést í sjúkrahúsi isafjaröar 10. júlf.
Fyrir hönd annarra vandamanna,
Elisabet H. Jóhannsson.
t
Útför móöur okkar, _
MÁLFRÍÐAR JÓNSDÓTTUR,
frá fsafiröi,
Kleppsvegi 118,
fer fram frá isafjaröarkirkju laugardaginn 14. júlí kl. 14 e.h.
Dsstur hinna látnu.
t
Móðir mín, tengdamóöir og amma,
GUÐBJÖRG SIGURÐARDÓTTIR,
frá Sslalssk,
Skólavöröustfg 41,
veröur jarösungin frá Dómkirkjunni föstudaginn 13. júli kl. 10.30.
Inga S. Ingótfsdóttir,
Jón J. Ólafsson
og barnabörn.
t
Sonur okkar, faöir, tengdafaöir og afi,
ÞORLÁKUR VALGEIR GUÐGEIRSSON,
húsgagnabólstrari,
Ásgaröi 59, Rsykjavík,
sem lóst 7. júlí, veröur jarösunginn frá Fossvogskirkju föstudaginn
13. júlf kl. 13.30.
Blóm vinsamlega afþökkuö, en þeim sem vilja minnast hans er
bent á Ifknarstofnanir.
Guögsir Jónsson,
Valgeir J. Þorláksson,
Guögsir Þorláksson,
Sigvaldi Gsir Þorláksson,
Kolbrún Þorláksdóttir,
og
Guörún Sigurðardóttir,
Magdalena Olssn,
Ásgsir Þorláksson,
Gráta Schaathun,
Brynjar Þ. Jakobsson,
barnabörn.
Minning:
Guðbjartur Gísla-
son frá Ölkeldu
Fæddur 1. ágúst 1931
Dáinn 5. júní 1984
Ég geng niður veginn, heimreið-
ina frá Staðarstað, niður að
Langavatni þar sem feðgar eru að
vitja um net sín. Veður er yndis-
legt, ilmur úr grasi og hiti í lofti
eftir sólríkan dag. Staðarsveitin
skartar sínu fegursta — það er
vorkvöld með fuglasöng og blóma-
angan. Vestur á Brautinni gargar
krían, stelkurinn flögrar í kring-
um mig og í móanum syngur lóan
og spóinn vellur. Þarna eru hettu-
mávurinn og kjóinn, og ég veit að
kollan eina sem verpir í mýrinni
liggur sem fastast á eggjum sín-
um. En maríuerlan úr kirkjuturn-
inum kom ekki í vor.
Og það eru fleiri sem ekki eiga
afturkvæmt í sveitina sína. Ég er
á leið að segja dánarfregn. Vinur
sem kvaddi brosandi fyrir nokkr-
um dögum kemur ekki til baka.
Ættingjar og vinir sem fyrir
þennan sama fagra vordag fengu
fregnir sem vöktu góðar vonir eiga
nú í kvöld eftir að heyra helfregn.
Öldruð móðir, eiginkona, ung dótt-
ir og 17 ára sonur, þau bíða von-
góð, vita ekki annað en læknisað-
gerð hafi heppnast. Hvernig fáum
við skilið eða skýrt ráðsályktun
Guðs?
Ég á auðvelt með að setja mig í
spor 12 ára telpu sem misst hefur
föður sinn. En hvers megna orð?
Hvernig er hægt að segja það öðr-
um, að sorgin þunga muni með
tímanum breytast I ljúfsáran
trega, að eftir standi fagrar minn-
ingar sem aldrei gleymist, minn-
ingar sem hægt sé að laða fram
síðar og orna sér við, minningar
sem þau systkinin muni geyma
sem dýrmætan sjóð fram á full-
orðins ár, sjóð sem aldrei eyðist og
aldrei verði frá þeim tekinn. En
orð hrökkva svo skammt og verða
kannske aldrei sögð. — Ég flýti
mér síðasta spölinn að vatninu og
segi þeim sem þar eru að nú verði
að fara upp að Olkeldu, hann Guð-
bjartur sé dáinn.
Guðbjartur Gíslason fæddist á
Ölkeldu í Staðarsveit 1. ágúst
1931, sonur hjónanna Vilborgar
Kristjánsdóttur og Gísla Þórðar-
sonar sem þar bjuggu lengi, yngst-
ur sjö barna þeirra. Heimili hans
var á Ölkeldu alla tíð. Hann gekk í
unglingaskóla sr. Þorgríms á
Staðarstað að skyldunámi loknu
og fór síðan í bændaskólann á
Hvanneyri og lauk þaðan prófi.
Næstu árin vann hann á búi for-
eldra sinna en brá sér líka stund-
um á sjóinn og sjó stundaði hann
alla tíð nokkuð jafnhliða búskapn-
um. Hann var ágætur og eftirsótt-
ur sjómaður, hafði yndi af hafinu
og hefur sennilega tekið þann arf
úr föðurætt, en Gísli faðir hans
var skipstjóri um árabil. Við lát
föður síns 1962 tók Guðbjartur við
búi á ölkeldu og var móðir hans
ætíð hjá honum og bróðirinn Al-
exander. Guðbjartur var kvæntur
t
Útför móöur okkar,
GUÐFINNU SIGURDARDÓTTUR,
Mófellsatööum, Skorradal,
veröur gerð frá Hvanneyrarklrkju laugardaginn 14. júlí kl. 14.00.
Börnin.
t
Elskulegi drengurinn okkar og bróöir
FRIÐÞJÓFUR INGI,
sem lést af slysförum 9. júlí sl. veröur jarösunginn frá Bústaöa-
kirkju föstudaginn 19. júlí kl. 15.00.
Þeim sem vildu minnast hans er góöfúslega bent á Slysavarnafé-
lag islands.
Elísabet Ingvarsdóttir,
Sverrir Friöþjófsson
og synir.
t
Útför
JÓNS HALLDÓRSSONAR,
fyrrverandi söngstjóra,
Hólavallagötu 9,
fer fram frá Dómkirkjunni föstudaginn 13. júli kl. 15.00.
Þeim sem vildu minnast hans er bent á minningarsjóö karlakórsins
Fóstbræöra.
Ættingjar.
t
Innilegar þakkir fyrlr auösýnda samúö vlð andlát og jaröarför
KRISTJÁNS MATTHÍASAR RÓGNVALDSSONAR.
Börn og aórir aöstandendur.
t
Þökkum auösýnda samúö viö andlát og útför
KRISTÍNAR J. JÓNSDÓTTUR
frá Brekku i Þingi.
Öllu starfsfólki Sunnuhlíöar eru færöar þakkir fyrir frábæra
umönnun.
Fyrir hönd sona hinnar látnu,
Jóhannes S. Sigurösson.
Ásdísi Þorgrfmsdóttur frá Staða-
stað og eiga þau tvö börn, Þorgrím
Vídalín og Vilboru Þórunni. Með
fyrri konu sinni Álfheiði Bjarna-
dóttur átti hann einn son, Ara.
Sem fyrr segir dvöldust móðir
Guðbjarts og bróðir jafnan á
heimili þeirra Ásdísar og voru þau
hjónin samhent í umhyggju sinni
fyrir þeim.
Sá sem flytur frá átthögum sín-
um og hefur átt heima I flestum
landsfjórðunum kynnist vel landi
sínu og þjóð, en missir um leið
tengsl við vini og kunningja æsku-
áranna. Á fullorðinsárum er e.t.v.
erfiðara að eignast nýja vini, en
því dýrmætari verður vináttan og
þeim mun sárara að sjá á bak vin-
um. Og Guðbjartur Gíslaon var
maður sem gott var að eiga að
vini.
Við fluttum að Staðastað haust-
ið 1973 og Ölkelda er einn næsti
grannbær okkar. ölkeldufólkið
reyndist góðir grannar. Marga
ferðina átti Guðbjartur heim til
okkar til að dytta að einhverju eða
kippa í lag. Ætli við hefðum ekki
króknað fyrsta veturinn í lekum
prestsbústaðnum á Staðastað ef
Baddi á Ölkeldu hefði ekki kunnað
að gera við hálfónýta olíukynding-
una og alltaf verið boðinn og bú-
inn að rétta hjálparhönd ef eftir
var leitað.
Guðbjartur var mjög laghentur
og gat gert við flestar maskfnur og
svo hjálpsamur að aldrei þurfti að
biðja hann tvisvar. En hann var
líka svo skemmtilegur og kunni
svo margar sögur, fleiri sögur og
skemmtilegri en flestir menn aðr-
ir sem ég hef kynnst og hann
kunni líka flestum betur þá list að
segja sögur. En kimni hans var þó
laus við allan brodd, hann var
gæddur mikilli góðvild og hjarta-
hlýju og lagði engum manni illt
til. Hann las mikið og var óvenju
minnugur, hafði yndi af tónlist og
var sjálfur ágætur söngmaður.
Síðustu árin var hann varamaður
í hreppsnefnd Staðarsveitar og sat
alloft fundi hennar. Þar sem ann-
ars staðar lagði hann gott til
mála. Bryggjusmíð á Búðum var
þó jafnan hans hjartans mál og
gott til þess að vita að hann lifði
að sjá þann draum rætast.
Þótt Guðbjartur væri lengst af
bóndi hafði hann þó e.t.v. meira
yndi af sjónum og sfðustu árin átti
hann hlut í bát og reri til fiskjar
úr Fúluvík og frá Búðum þegar
færi gafst á sumrin með frændum
sínum og vinum. Einn vinur hans
minnist hans þegar þeir félagar
voru að koma að með drekkhlað-
inn bátinn á fögru sumarkvöldi
fyrir þremur árum og höfðu seilt
þann fisk sem ekki varð innbyrtur.
„Þetta hefur ekki gerst hér í Stað-
arsveit í 40 ár,“ kallaði Guðbjart-
ur til þeirra sem í landi voru um
leið og þeir lögðu að, og stolt og
lífshamingja lýstu úr svip hans.
En Guðbjartur á ölkeldu rær nú
ekki framar á Garðasjó eða
Krossamið og hann kemur ekki
oftar í heimsókn til vina sinna,
hvorki til að gera við eitthvað eða
bara til að spjalla og segja sögur.
Tilhugsun sem erfitt virðist að
sætta sig við. Og svo fer víst fleir-
um en okkur á Staðastað að eiga
eriftt með að sætta sig við þá til-
hugsun að Baddi sé horfinn úr
hópnum. Sveitin hans kvaddi
hann á blíðum vordegi, þá var fjöl-
menni í Staðastaðarkirkju og þó
enn fleiri úti sem ekki komust inn.
Nágrannar, samstarfsmenn,