Morgunblaðið - 31.10.1984, Qupperneq 37

MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 31. OKTÓBER 1984
37
Minning:
Kristján Eiríksson
hœstaréttarlögmaður
„Sælir eru dánir, þeir sem 1
Drottni deyja upp frá þessu."
(Op. 14.13.)
„Nú er ég búin að fara með bæn-
irnar mínar. Guð gefi ykkur góða
nótt." Þetta voru síðustu orð Sig-
ríðar Guðjónsdóttur. Hún andað-
ist á Landspítalanum 20. þ.m. í
bæn til Drottins lagðist hún til
hvíldar og sofnaði frá þessum
heimi, til þess að vakna í himin-
sælu fyrir krossdauða og upprisu
frelsara síns og Drottins Jesú
Krists.
f bernsku hafði hún lært að
biðja. Foreldrar hennar voru
hjónin Engilbertína Hafliðadóttir
og Guðjón Guðmundsson, Hrauni
í Grindavík. Þau innrættu einka-
dóttur sinni guðsótta og góða siði,
sem hún varðveitti til hinstu
stundar.
Með foreldrum sínum fluttist
hún til Reykjavíkur barn að aldri.
Þar átti hún heima ætíð síðan, að
undanteknum þeim árum, sem
hún dvaldi með eiginmanni sínum
í Kaupamannahöfn, þar sem hann
stundaði nám.
Eiginmaður Sigríðar er Sigur-
karl Stefánsson, dósent við Há-
skóla íslands og þekktur stærð-
fræðikennari við Menntaskólann í
Reykjavík. Þau gengu í hjónaband
28. ágúst 1926 og voru rómuð fyrir
glæsileika. Þau urðu þeirrar gæfu
aðnjótandi að eiga hamingjuríka
samleið í rúm 60 ár, sem ein-
kenndist af gagnkvæmum kær-
leika, trausti og virðingu. Barna-
lán þeirra var mikið. Þau eignuð-
ustu 6 böm, sem eru: Anna kenn-
ari, gift sr. Magnúsi Guðjónssyni
biskupsritara. Stefán lyfjafræð-
ingur á Akranesi, kvæntur önnu
Guðleifsdóttur lyfjatækni. Guðjón
læknir á Selfossi, kvæntur Unni
Baldvinsdóttur meinatækni. Sig-
urður Karl framkvæmdastjóri
Alm.trygginga, Rvík, kvæntur
Svölu Jónsdóttur hjúkrunarfræð-
ingi. Gísli Kristinn lögfræðingur,
Keflavík, kvæntur Arnheiði Ing-
ólfsdóttur hjúkrunarfræðingi.
Sveinn lögfræðingur, Keflavík,
kvæntur Ragnheiði Jóhannesdótt-
ur kennara.
Barnabörnin eru 17 og 3 barna-
barnabörn.
Á þessu má sjá að verkefnin
voru mörg á heimili Sigríðar. Oft
var margt um manninn á Baróns-
stíg 24, en þar bjuggu þau Sigríður
og Sigurkarl í u.þ.b. 40 ár. Börnin
voru mörg og gestagangur óvenju
mikill. Gestir dvöldu þar iðulega
vikum og mánuðum saman og
gestrisni heimilisins var annáluð.
Þegar ég kom til Reykjavíkur í
Minning:
Á mánudaginn síðastliðinn var
til moldar borin frá Fríkirkjunni í
Hafnarfirði Eva Fanney Jóhanns-
dóttir. Hún hafði átt við vanheilsu
að stríða um skeið, samt vorum
við aðstandendur ekki viðbúnir
andláti hennar 21. október síðast-
liðinn.
í nokkrum línum vil ég minnast
þessarar góðu konu, tengdamóður
minnar, nú — þegar leiðir skilur
eftir nær þriggja áratuga sam-
fylgd og vináttu. Vináttu, sem
varð mér eins og öðrum í nánasta
umhverfi Evu ákaflega mikils
virði.
Eva fæddist í Hafnarfirði 18.
ágúst 1914 og þar ól hún allan sinn
aldur. Hún var dóttir hjónanna
Margrétar Jónsdóttur og Jóhanns
Tómassonar, sem bjuggu við Aust-
urgötu. Barnahópurinn var stór
eins og oft var í þá daga. Eva var
fjórða elst níu systkina.
Hún ólst upp við iðni og nægju-
semi, sem einkenndu þá tima og
hún alla tíð bjó að. Skólagangan
varð með skemmra móti. Hún fór
fljótt að starfa, réðst í vist eins og
títt var um ungar stúlkur í þá
daga, var á heimilum Ingólfs
skóla óharðnaður unglingur utan
af landi, tókst með okkur Önnu,
dóttur Sigríðar og Sigurkarls, sú
vinátta, sem varð til þess að ég
fékk að ganga inn og út á þessu
góða heimili. Eg átti því láni að
fagna að fá að eta þar og drekka,
sem heimilismaður væri, hvenær
sem mér datt í hug öll mín skóla-
ár.
Þrátt fyrir allt annríki og um-
stang höfðu hjónin alltaf tíma til
að hlusta á glaðværar frásagnir og
tal okkar unglinganna og ýmis
vandamál leystu þau með okkur og
lögðu okkur holl ráð. Þaðan kom
mér m.a. hvatningin að halda
áfram skólagöngu minni og fyrir
það er ég ævinlega þakklát. Ég
veit að allt þetta mátu foreldrar
mínir líka mikils og einlæg vin-
átta tókst með hjónunum á Bar-
ónsstíg og þeim. Sú vinátta entist
svo lengi, sem foreldrar mínir
lifðu.
En þrátt fyrir mikil umsvif á
heimili Sigríðar náði vettvangur
hennar lengra. Hún var virk í
starfi Kvenfélags Hallgríms-
kirkju. Þar var hún ritari í mörg
ár enda unni hún kirkju sinni og
Guðs kristni heils hugar.
Þegar börnin flugu úr hreiðri og
heimilið minnkaði byggði Sigur-
karl við Borgarholtsbraut 14 í
Kópavogi. Þar bjuggu þau hjón sér
hlýtt og fallegt heimili, sem alltaf
stóð opið ástvinum þeirra og vin-
um. Þar var engu síður gott að
koma en á Barónsstíg. Sama
hjartahlýjan og hógværðin
streymdi alltaf frá þeim hjónum
og einkenndi þau alla tíð.
Fyrir okkur öllum liggur að
flytjast burtu af þessari jörð, það
eitt eigum við víst.
Þá er gott að eiga orð Jesú, sem
segir i 14. kafla Jóhannesar-
guðspjalls 1. versi:
„Hjarta yðar skelfist ekki. Trúið
á Guð og trúið á mig. í húsi föður
míns eru margar vistarverur.
Væri ekki svo, hefði ég þá sagt
yður, að ég færi burt að búa yður
stað? Þegar ég er farinn burt og
hef búið yður stað, kem ég aftur
og tek yður til mín, svo þér séuð
einnig þar sem ég er.“
Lof sé Guði fyrir það, að í þess-
ari trú fékk Sigríður Guðjónsdótt-
ir að sofna. Blessuð sé minning
hennar.
Sigurkarli og fjölskyldu hans
allri sendi ég og ættingjar mínir
dýpstu samúðarkveðjur. Við biðj-
um Guð að styrkja þau og blessa i
bráð og lengd.
Kristín Magnúsdóttir Möller
Flygenring og Bjarna Snæbjörns-
sonar og hélt mikilli tryggð við
það fólk æ síðan, enda var vinátta
sú gagnkvæm.
Gjafvaxta kynntist hún ungum
manni frá Minni-Vatnsleysu,
ólafi Kristni Sigurðssyni, og
gengu þau í hjónaband á miðju
sumri 1935. ólafur hafði þá keypt
húsið að Kirkjuvegi 9 í Hafnar-
firði, þar hófu þau sinn búskap og
bjuggu til dauðadags.
Þeim varð fimm barna auðið og
komust þau öll upp. Elstur er Jó-
hann, rennismiður, búsettur í
Bandaríkjunum, kona hans er
Edda ólafsson, Eðvar, rannsókn-
arlögreglumaður, kvæntur undir-
ritaðri. Sigurður, framkvæmda-
stjóri, kvæntur Helgu Ár-
mannsdóttur, Guðrún, húsmóðir,
gift Guðmundi Vigfússyni, og
Bryndís, húsmóðir, gift Hilmari
Ágústssyni.
Á yngri árum stundaði ólafur
sjóinn, var á togurum, en varð að
fara í land, þegar heilsan tók að
bila en börnin enn ung. Var hann
frá vinnu langtímum saman og
var það mikið álag á Evu og
reyndar fjölskylduna alla. Einstök
Fæddur 7. september 1921
Dáinn 18. október 1984
Kristján Eiríksson hrl., Holts-
götu 23 hér í borg, andaðist í
Landspítalanum 18. október sl.
eftir tveggja vikna þunga sjúk-
dómslegu. Með honum er genginn
einn hinn bezti vinur og bekkj-
arbróðir, sem ég hefi eignast á
lífsleiðinni, og finn ég mig því
knúinn til að festa eftirfarandi
línur á blað.
Fundum okkar Kristjáns mun
fyrst hafa borið saman er við vor-
um börn að aldri, sennilega 7 til 8
ára, í gamla innbænum á Akur-
eyri eða „Fjörunni" eins og hann
er gjarnan kallaður. Ekki urðu
þau kynni varanleg vegna þess að
Kristján fluttist í fjarlægt bæj-
arhverfi og ég skömmu síðar frá
Akureyri.
Það var svo haustið 1935 sem
við settumst saman í 1., bekk í
Menntaskólanum á Akureyri og
fylgdumst við að allt til stúdents-
prófs vorið 1941. Kynni mín af
honum á þessum árum voru ein-
göngu bundin við skólann og sam-
neyti mitt við hann ekki umfram
aðra bekkjarfélaga. Það var fyrst
þegar hingað til Reykjavíkur kom,
og við höfðum báðir innritast í
lögfræðideild Háskóla Islands að
kynni okkar urðu nánari. Þannig
hittist á, að ég gat útvegað Krist-
jáni og öðrum skólabróður okkar
herbergi á Bergstaðastræti 82 hjá
heiðurshjónunum Ragnhildi
Jónsdóttur og Guðmundi Kristni
Guðmundssyni, sem þar bjuggu í
fallegu einbýlishúsi. Þar kom
samheldni, æðruleysi og nægju-
semi fleytti þeim þó yfir erfiðleik-
ana. Ólafur komst aftur til starfa,
var fiskimatsmaður þar til hann
missti aftur heilsuna — og lést 8.
ágúst 1974. Síðan bjó Eva ein á
Kirkjuveginum.
Þannig er hægt að stikla á stóru
og rekja lífsferil þessara góðu
hjóna í stuttu máli. En þetta var
miklu meiri saga, því í því ein-
falda og fábrotna lífi, sem lifað
var á Kirkjuveginum, var fólgið
svo margt af því, sem við erum öll
hann sér svo vel, að þau hjón
máttu helst ekki af honum sjá og
þar dvaldist hann mestallan þann
tíma, er hann var við nám í há-
skólanum.
Það var ekki bjart yfir stúd-
entalífinu haustið 1941, þegar við
Kristján hófum laganám okkar í
háskólanum. Styrjöldin var í al-
gleymingi, landið hersetið, eini
stúdentagarðurinn í hers höndum
sömuleiðis eini mannsæmandi
samkomustaður bæjarins, Hótel
Borg. Stúdentar höfðu mötuneyti í
alls óhæfu húsnæði í kjallara há-
skólans og þeir, sem ekki höfðu i
annað hús að venda, sváfu í flat-
sæng á gólfinu á efri hæðum
skólabyggingarinnar. Maturinn í
mötuneytinu var ekki uppá marga
fiska, en hann var ódýr og það var
höfuðatriði.
En þrátt fyrir stríðsástand og
erfiðleika á mörgum sviðum eru
námsárin í endurminningu flestra
okkar einhver sá skemmtilegasti
tími, sem við höfum lifað. Við nut-
um hins svokallaða akademíska
frelsis í ríkum mæli, lausir við
stundaskrár og strangan aga
menntaskólaáranna. Kristján var
hrókur alls fagnaðar hvar sem
hann kom og glaðværð hans og
glæsileiki sópuðu burt öllum
áhyggjum á augabragði.
Kristján lauk prófi í lögfræði
frá Háskóla íslands í janúar 1948
með 1. einkunn. Hann stundaði
nám í félagarétti í Frakklandi vet-
urinn 1949—1950 og réðst stuttu
síðar fulltrúi á málflutnings-
skrifstofu Áka Jakobssonar.
að leita að allt lífið — og margir
finna aldrei. Friðurinn, þessi ró
hjartans og þetta jákvæða viðhorf
gagnvart öllum og öllu. Þau voru
innilega sátt við lífið og nutu þess
jafnvel í andstreyminu. Enginn,
sem ég hef kynnst, hefur gefið
jafnmikið af sjálfum sér og Eva.
Hjá henni var ekki vítt til veggja,
en þar sem hjartarýmið er mikið
verður aldrei þröngt. öllum þótti
gott að koma til Óla og Evu. Þau
voru fyrir löngu samofin mannlíf-
inu í Hafnarfirði og áttu mikinn
fjölda vina allt um kring.
Óli og Eva ræktuðu garðinn
sinn vel, reyndar í tvöföldum
skilningi, því tvívegis var garður-
inn sunnan við húsið þeirra á
Kirkjuvegi valinn fegursti garður
Hafnarfjarðar. Að sinna plöntum
og gróðri var þeim yndi — og óaf-
vitandi, af hreinni eðlishvöt, rækt-
uðu þau mannlífið í kring um sig
með sömu umhyggju. Þegar ég
tengdist þessari fjölskyldu, nánast
barnung, var mér tekið af meiri
alúð og vináttu en ég hef átt að
venjast annars staðar — og ég veit
að fleiri hafa þá reynslu.
Og samband Evu við barnabörn
sín, sem nú eru orðin 12, var með
eindæmum náið og innilegt. Dæt-
ur mínar missa miklu meira en
ömmu, þegar Eva er fallin frá.
En þetta er gangur lífsins og nú
hafa þau óli og Eva bæði kvatt.
Þau auðguðu líf samferðamanna
sinna og gáfu vinum sínum eitt-
hvað, sem lifir með þeim og heldur
áfram að verma sálina.
Guðbjörg Guðjónsdóttir
Skrifstofa þessi hafði allmikil um
svif um það leyti, sem Kristjái
réðst þangað.
Áki var löngu þjóðkunnur mað
ur, er hér var komið sögu. Hani
hafði verið bæjarstjóri á Siglu
firði, alþingismaður og ráðherra
en hafði fyrir nokkrum árum set
á stofn málflutningsskrifstofu hé
í borginni. Þarna voru því næt
verkefni fyrir ungan og efnilegai
lögfræðing. Kristján beið heldu
ekki boðanna, var fljótur að afl:
sér réttinda sem héraðsdómslög
maður í nóv. 1950, og hefst þ;
langur og giftudrjúgur ferill han
sem málflytjanda. Það má segj;
að aðstæður hafi verið Kristján
hagstæðar strax frá byrjun. Nó|
var af málum, sem biðu umfjöll
unar, gagnasöfnunar og þess a<
vera flutt fyrir hinum ýmsi
dómstólum. En hann komst fljót
að því, að málflutnigastarfið ei
ekki bara dans á rósum. Þai
krefst vinnu, mikillar vinnu, ár
vekni og ekki sist brennand
áhuga á starfinu. Ég held ekki ai
Kristján hafi verið gæddur nein
um sérstökum hæfileikum ti
málflutnings umfram það, sem al-
mennt gerist, og ég held að hanr
hafi áttað sig snemma á því sjálf
ur. En hann setti sér það mark
mið, að verða góður málflutnings
maður og ég er þess fullviss, ai
það tókst honum. Ég er lika vis:
um það, að ég er ekki einn un
þessa skoðun.
Kristján hafði mikla ánægju aí
starfi sínu. Hann dreifði ekk
kröftum sínum, heldur hélt sig vif
sitt fag og náði þar ágætun
árangri. Honum datt aldrei í hu;
að hann gæti frelsað landið, hvai
þá heiminn. Hann sagði oft, ai
nóg væri af mönnum, sem teldi
sig þess umkomna, og væri þv:
best að láta þá um þá hlið málsins
Hann var að eðlisfari mjög dului
og bar ekki tilfinningar sínar í
torg, hvorki í ræðu né riti. Hanr
var rólegur og yfirvegaður í fram
göngu, flutti mál sitt skilmerki
lega og án allrar tilgerðar. Hanr
brýndi ekki raustina eins og sum
um hættir til í hita baráttunnai
en kom þó öllu vel til skila, sen
hann vildi sagt hafa.
Kristján Eiríksson var hii
mesta glæsimenni að vallarsýn o(
klæddist manna best. Það var eft
ir honum tekið hvar sem hann fór
ekki síst af veikara kyninu.
f júní 1952 kvæntist Kristjái
eftirlifandi konu sinni, Eiríki
Þórðardóttur, og reyndist þat
eitthvert það mesta gæfuspor, sen
hann steig á æfinni. Þau hjónii
eignuðust á næstu sjö árum fjóra:
fallegar og efnilegar dætur, sen
nú eru allar giftar og farnar ú:
föðurhúsum.
Ég flyt eiginkonu hans og fjöl
skyldu innilegustu samúðarkveðj
ur á þessum erfiðu tímamótum oi
ég veit að ég tala þar fyrir muni
allra eftirlifandi bekkjarsystkin:
okkar.
Nú er Kristján búinn að kveðj;
okkur vini sína um sinn, en minn
ingarnar um hann lifa áfram oi
þær eru svo sterkar, að jafnve
dauðinn fær þær ekki afmáð.
Magnús Fr. Árnason
Leiðrétting
Minningargrein um Fjólu N
Reimarsdóttur, sem birtist i blað
inu í gær, er eftir Erlu Kristjáns
dóttur, en nafn hennar féll nið!R|
Er beðist afsökunar á mistökun
um.
Eva Fanney
Jóhannsdóttir
Birting afmælis- og
minningargreina
ATHYGLI skal vakin á því, að afmælis- og minn-
ingargreinar verða að berast blaðinu með góðum
fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast á í mið-
vikudagsblaði, að berast í síðasta lagi fyrir hádegi á
mánudag og hliðstætt með greinar aðra daga. í minn-
ingargreinum skal hinn látni ekki ávarpaður. Þess
skal einnig getið, af marggefnu tilefni, að frumort
ljóð um hinn látna eru ekki birt á minningarorðasíð-
um Morgunblaðsins. Handrit þurfa að vera vélrituð
og með góðu línubili.