Morgunblaðið - 06.11.1984, Qupperneq 41

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 6. NÓVEMBER 1984
53
aÖ þau Gunna, Gísli og krakkarnir
tengist allsstaðar tilhlökkun. Það
var gaman að fá að fara til
Reykjavíkur, þar sem allt var nýtt
og spennandi. Ekki dró það heldur
úr að fá að gista á Barónsstígnum
og leika við stelpurnar. Gunnu og
Gísla þótti sjálfsagt að allt frænd-
fólk að austan kæmi þangað og
gisti, hvort sem var um lengri eða
skemmri tíma. Þá skipti ekki máli
þótt húsakynnin væru þröng og
efnin ekki alltaf mikil. Þar sann-
aðist áþreifanlega, að þar sem
hjartarúm er, þar er húsrúm. Þar
réði heimilishlýjan ríkjum', þar
var maður heima.
Þegar ég svo síðar meir dvaldi
langdvölum í Reykjavík við vinnu
og í skóla, þurfti ég engu að kvíða.
Heimilið, sem þá var flutt í Stiga-
hlíð 2, stóð mér opið eins og það
hefur gert æ síðan, eins og ekkert
væri sjálfsagðara. — Um þann
tíma á ég ótal dýrmætar minn-
ingar. Um húsmóðurina góðu og
umhyggjusömu, sem alltaf reynd-
ist mér eins og besta móðir. Hún
hafði, og hefur enn, svo gott lag á
að láta öllum líða vel f návist
sinni. Og húsbóndinn — ef ég skil
orðið fagurkeri rétt, þá held ég að
það hafi hæft Gísla. Það var óneit-
anlega góður skóli fyrir ungling að
kynnast því sanna menningar-
andrúmslofti, sem hann skapaði
ávallt i kringum sig. Bókaskáp-
arnir hans fullir af góðum bókum,
fallegum bókum, innbundnum af
honum sjálfum, málverkin á
veggjunum, plöturnar með völdum
sígildum tónverkum, ljósmyndirn-
ar, sem hann tók sjálfur, umhirða
hans um stofublómin, hann sjálf-
ur við píanóið, o.s.frv. — í gegnum
Gísla opnaðist heimur, sem maður
hafði áður aðeins nasasjón af. Þar
var öllum frjálst að njóta, en engu
var þrengt upp á mann. Ég man
eins og það hafi skeð í gær daginn,
sem ég fór í fyrsta sinn á hljóm-
leika hjá Sinfóníuhljómsveit ís-
lands með fjölskyldunni í Stiga-
hlíðinni. Þá gerði Gísli það sem
oftar, að hann tók hljómplötu og
spilaði til undirbúnings fyrir
hljómleikana, en á efnisskránni
var m.a. 6. sinfónía Beethovens,
svonefnd sveitasinfónía. Hann fór
þá allt í einu að skýra út fyrir
þeim, sem hlýða vildu gerð tón-
verksins. Hann benti á gleðina yf-
ir að komast í sveitina, dansleik
sveitafólksins, óveðrið og fegurð-
ina að því loknu. Þetta varð mér
upphaf þess að njóta háleitrar
tónlistar. Þetta gerði Gísli mjög
sjaldan óbeðinn, en alltaf fékk
maður góðar og ljúfmannlegar
undirtektir, ef sýndur var áhugi
eða löngun til að fræðast.
Það sem var þó e.t.v. allra lær-
dómsríkast við samveruna við
Gísla var, að bækur, plötur og
myndir stóðu ekki ónotaðar og til
sýnis. Allt var það hluti af honum
sjálfum, menningarverðmætin
voru honum eins nauðsynleg og
matur og drykkur. Fals og yfir-
drepsskapur var óþekkt í fari
hans.
Já, á þessu góða heimili gat
maður lært að taka lífið réttum
tökum. Þar var ekki auður í búi,
a.m.k. ekki framan af, en nægju-
semin réði ríkjum. Samt gættu
þau Gunna og Gísli þess, að ganga
ekki í gegnum lífð með lokuð augu.
Þau þurftu ekki alltaf að fara
langt eða hratt til að sjá eitthvað,
fjarlægt eða nálægt, sem gladdi
augu eða eyru. öfundin var kvilli,
sem þau kenndu aldrei. — Þess
vegna var það öllum, sem til
þekktu, gleðiefni, að þau gátu á
síðari árum leyft sér að ferðast til
fjarlægra landa. Þar sannaðist
það, að þau kunnu líka að lifa og
njóta lífsins, þegar lífsbaráttan
var orðin þeim auðveldari.
Vegna alls þessa og margs fleira
var hann Gísli gæfumaður. Hon-
um hlotnaðist sú hamingja að
eignast einstaka konu og góð og
umhyggjusöm börn. Hann kiínni
að njóta til fulls þess sem lífið
bauð honum hverju sinni. Þar hef-
ur hann getað verð mörgum fyrir-
mynd.
Á þessu síðasta sumri lífs hans
fór loks að halla undan fæti. En
gæfan sleppti þó ekki hendi sinni
af Gísla. Eftir nokkur veikindi
hlaut hann þau ævilok, sem allir
hljóta að óska eftir. Hann var
þreyttur, en honum leið vel eftir
vel unnið dagsverk, ánægður, líkt
og heyskaparfólkið í bragnum
hans gamla:
Taðan hirt og túnið autt,
töðugjöldin kalla.
Gísli var aldrei margmáll um
trú sína eða tilfinningar, en ég er
þess fullviss, að hann hefur nú
hlotið dýrðleg töðugjöld, og augu
hans hafa litið eitthvað af þvi
óþekkta og merkilega, sem hún
amma sá í þeim, þegar hann fædd-
ist.
Mig langar að lokum að kveðja
Gísla eins og hann gerði sjálfur,
þegar maður hafði þegið gistingu
og góðar móttökur i Stigahlíðinni:
Vertu sæll, og þakka þér fyrir að
vera.
Gunnu og börnunum sendi ég
innilegustu samúðarkveðjur.
Jóhanna Steinþórsdóttir
Minning:
Málfríður Þórodds-
dóttir Fáskrúðsfirði
Fædd 23. maí 1921
Dáin 18. september 1984
Vorbjört og heið verður mér
ætíð minningin um kæra mág-
konu, sem nú hefur lagt i hinztu
ferð. Fyrstu kynni af fólki marka
ævinlega ákveðin spor. Þessi alúð-
lega og þokkafulla kona tók mér
þegar opnum örmum. Frá henni
stafaði mildri hlýju og hógværð
hjartans bar með sér Ijómandi
geisla, sem ætið umvafði alla, sem
hún umgekkst. Einlægni hennar
og hugarró, hreinlyndi og dæma-
fátt þolgæði átti ég eftir að sann-
reyna allar stundir siðan og fáa
veit ég jafntrúa sínu ætlunarverki
alla tíð.
Hlutverki húsmóðurinnar skil-
aði hún af einstakri eljusemi og
kostgæfni og hún var lifandi sönn-
un þess orðtaks, að þar sem
hjartarúm er, þar er og húsrúm.
Það var sannarlega staðið meðan
stætt var, athöfnin þörf var efst i
huga og aldrei var slegið slöku við.
Hún fór ekki fram með offorsi eða
atgangi, en hvert verk vann hún
sem léttur leikur væri, því fyrir-
hafnarlaust virtist hvert verk
hennar og þó veikindi væru fylgi-
nautar hennar um fjölda ára,
fannst það aldrei á heimili henn-
ar, að húsmóðirin gengi ekki full-
hraust að hversdagsins ærnu önn.
Hún var félagslynd, vinföst og
vinmörg, þar kom hennar glað-
væra glettni ekki sízt til svo og hið
þýða og ljúfa viðmót. Þrem dögum
fyrir andlát sitt var hún einmitt
að segja okkur frá þeim fjöl-
mörgu, sem höfðu hringt til henn-
ar og heimsótt. Þó eins væri og
það kæmi henni á óvart, þá vorum
við síður en svo undrandi. Ég man
það frá Reykjalundardvöl síðasta
vetur, hversu hún varð þar vin-
mörg á stuttum tíma og gat verið
hrókur alls fagnaðar, þegar heilsa
og kraftar leyfðu og jafnvel þó þar
bæri myrka skugga á. Æðruleysi
hennar og einstök ró var til fyrir-
myndar í sífelldum veikindum og
þegar harmurinn stóri sótti hana
heim fyrir tæpu ári, þegar eigin-
maðurinn andaðist, sá henni eng-
inn bregða, enda bar hún sorg sína
ekki á torg, þó undir hjartans
blæddu. Aldrei var mér ljósara en
þá, hve eðliskostir Fríðu voru
ágætir, hve óvenju vel gerð hún
var, heilsteypt og sönn jafnt í
glitrandi gleði sem sárri sorg.
Undarlega hörð eru örlögin.
Ekki er ár liðið frá kveðjustund-
inni við kistu Jóhanns og nú er
komið að því að minnast Fríðu,
konu hans. Erfitt hefur þetta ár
verið börnum þeirra átta og öðr-
um ástvinum og ekki sízt aldraðri
móður hennar, sem undi hjá henni
og tengdasyni sínum áður en hún
fór að Hrafnistu.
Helztu atriði skulu upp talin úr
æviferli alltof skömmum. Málfríð-
ur fæddist 21. maí 1921 og var því
aðeins sextíu og þriggja ára, er
hún lézt. Foreldrar hennar voru
Anna Runólfsdóttir húsmóðir og
Þóroddur Magnússon útvegsbóndi
í Víkurgerði, Fáskrúðsfirði, en
hann lézt 1956. Hún var elzt sjö
systkina og eru nú aðeins þrjú
þeirra á lífi. Hún ólst upp við hin
algengu sveitastörf þeirra tíma og
ekki var kostur þeirrar skóla-
göngu, sem hefði þó verið hin eðli-
lega braut svo greindrar konu í
dag. Æskuvini sínum og frænda,
Jóhanni Þórlindssyni, giftist hún
árið 1944. Þeirra sambúð var hin
ástrikasta, samhent og samtaka
komu þau upp sínum stóra barna-
hópi, en börnin eru átta, öll efnis-
fólk hið bezta. Þau áttu fyrst bú-
setu á Búðum í Fáskrúðsfirði, en
heimili þeirra var síðan í Hafnar-
firði, í Vogum, í Keflavík og síð-
ustu æviárin í Reykjavík. Heimilið
bar húsmóðurinni fagurt vitni, og
þangað var gott að koma, alúðin
og gestrisnin góð ríktu með glað-
værð í öndvegi. Þangað sóttu
börnin fullorðin og barnabörnin
og alltaf var húsrúm, enda hjarta-
rúmið ríkt og gjöfult. Aldrei var
kvartað undan erli og önn, alltaf
gefið af gnótt hjartans.
Hugumkær er heiðbjört minn-
ing mágkonu minnar. Henni eru
af hjarta þökkuð kynnin góðu, og
einkum þakkar systir hennar allar
ljúfar samverustundir og órofa-
tryggð ævinlega. Börnum hennar
og öllum ástvinum öðrum eru
sendar innilegar samúðarkveðjur.
Ljómandi brosið og vermandi við-
mótið geymist í huga okkar, minn-
ingin mæt er yljuð heitri þökk
fyrir að hafa mátt eiga þig að.
Blessuð sé sú bjarta minning.
Helgi Seljan
ATHYGLI skal vakin á því, að afmælis- og minn-
ingargreinar verða að berast blaðinu með góðum
fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast á í mið-
vikudagsblaði, að berast í síðasta lagi fyrir hádegi á
mánudag og hliðstætt með greinar aðra daga. í minn-
ingargreinum skal hinn látni ekki ávarpaður. Þess
skal einnig getið, af marggefnu tilefni, að frumort
ljóð um hinn látna eru ekki birt á minningarorðasíð-
um Morgunblaðsins. Handrit þurfa að vera vélrituð
og með góðu línubili.
ENSKOG ,
ÞÍSK i
HMÐBRftUT
Good morning/Guten Tag!
Nýjung í Málaskólanum Mími.
Hraðnám í ensku og þýsku.
Kennd er samtalstækni í 15 nemenda
bekkjum. Lögd er áhersla á eðlileg tjáskipti,
daglegt talmal og notkun þess í verzlunum,
bjonustufyrirtækium, á ferðalögum og
komum alls konár.
sam-
Hér er gott tækifæri fyrir þá, sem vilja læra
tungumál á nýjan máta og líka kjörið til upp
rifjunar.
Námstími:
12. nóv.—23. nóv.= 10 dagar frá kl. 16—18
virka daga
Kennarar: Rainer Santuar (þýska)
Julie Ann Ingham (enska)
Verð: 3.500 kr (öll kennslugögn innifalin)
20% afsl. fyrir félaga í
Stjórnunarfélagi íslands.
mAlasköunn
.
BRALTIARHOUI4
Þátttaka tilkynnist eftirkL 13.00
í síma 10004-11109
Bladburóaifólk
óskast!
í eftirtalin hverfi:
Skeifuna
og lægri tölur viö Grensásveg.