Morgunblaðið - 18.11.1984, Blaðsíða 19

Morgunblaðið - 18.11.1984, Blaðsíða 19
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 18. NÓVEMBER 1984 91 MóAir Kristjáns, Fanney Oddgeirsdóttir, og systur hans, Heiða Hrönn og Anna María, komu til að ▼era vió frumsýninguna. Þessi mynd er tekin af þeim mteðgum f hléi og ekki annað að sjá en þær séu ánægðar með sýninguna. Þær voru ekki færri en þrjár saumakonurnar sem snerust um Kristján þegar hann var að máta búninginn. Kristján Jóhannsson f hlutverki Don Carlos með „Opera Dorset" í Sherborne. fyrr og síðar. í upphafi var mér tekið af hlýhug heima á Fróni og það gaf mér byr til að sigla áfram og sem betur fer hef ég sjaldnast verið á dauðum sjó. Stundum hef- ur að vísu gefið á bátinn, en raunir herða mann og leiða til meiri þroska. Og sem betur fer er söng- urinn mér hvort tveggja í senn; áhugamál og atvinna. Ef ég er án þess að syngja f nokkra daga fer mér að líða illa; ég veit ekkert hvað ég á af mér að gera. Söngur- inn er mitt líf.“ • ÞangaÖ vilja flestir komast Kristján hefur gert nokkra samninga um söng í óperuupp- færslum í Bandaríkjunum á næstu árum. Sá samningur sem segir til um mestu fyrirhyggjuna kveður á um söng Kristjáns fyrir Tulsa- óperuna i Rígólettó árið 1988. Fyrir sömu óperu syngur hann Cavaradossi í Tosca; í Hartford er það Alfredo í La Traviata og í Cincinnati er það óperan Zaza. Auk þessa hefur Kristján gert samninga um söng víðar í Banda- rikjunum og í Suður-Ameríku. En hvers vegna gerir hann sér svo miklar vonir í Bandaríkjunum? „Það er keppikefli flestra ungra listamanna að hasla sér völl i Bandaríkjunum og það á ekki síst við um söngvara," svaraði Krist- ján. „Þar eru miklir listamenn fyrir, söngvarar sem hljóðfæra- leikarar og hljómsveitarstjórar, svo ég haldi mig við mitt svið. Þar er líka að finna óperuhús, sem eru í röð þeirra bestu í heiminum — og í Bandaríkjunum eru borguð bestu launin, ef þú getur eitthvað og einhver vill hlusta á þig. Það má samt enginn skilja orð min svo, að ég sé að gera lítið úr óperu- húsum í öðrum heimsálfum, t.d. í Evrópu. Síður en svo, enda hef ég þegar starfað talsvert með evr- ópskum óperuhúsum, t.d. á Ítalíu og í Bretlandi og mun halda því áfram. Ég syng t.d. I Frakklandi í vetur og einnig syng ég Cavara- dossi í Tosca með Velsku óperunni á næsta ári. Þar að auki tel ég hámenningu óperunnar vera á It- alíu og þar hef ég mitt heimilis- fang og símanúmer, þó ég búi f ferðatöskum stærstan hluta árs- ins. Þar lærði ég söng og þar háði ég mína frumraun á óperusviði. Ég er nýbúinn að gera þar samn- ing við óperuna í Torino um að syngja Riccardo í Grímudans- leiknum, en Torino-óperan er ein af virtustu óperunum á Ítalíu. En nú má ég ekki vera að þessu hangsi lengur, ég verð að drífa mig til að máta búninginn minn. Þú vilt ef til vill labba með mér?“ segir Kristján um leið og hann sprettur upp. Við höfðum notið sólarblíðunnar á útiveitingastað i Sherbourne á meðan við spjölluð- um saman, en nú var ekki til set- unnar boðið. • Starfsgleði ríkjandi Ópera Dorset er svolftið sérstök ópera fyrir margra hluta sakir. Sherborne er bær á stærð við Ak- ureyri og kjarni hans er mikil og fögur dómkirkja, sem byggð var á þrettándu öld samhliða munka- klaustri. Munkarnir komu síðan á fót skóla sem stóð um tíma með rniklum blóma, en þar kom að virðing hans fór þverrandi undir stjórn munkanna. Þá tók Edward sjötti Sherborne-skóla upp á arma sína og blés nýju lífi í skólahaldið. Síðan hefur það staðið með mikl- um blóma. Dómkirkjan og flest skólahúsin eru gamlar og virðu- legar byggingar, sem haldið er mjög vel við í upprunalegu horfi. Þannig er eins og maður hverfi nokkrar aldir aftur í tímann við að ganga um skólalóðina, sem er umlukt dómkirkjunni og skóla- húsunum á alla vegu. Það eina sem minnir á nútímann eru bíl- arnir á stæðinu og fólkið í sínum nýtískulega klæðnaði. Þar er raunar hægt að segja það sama um bæjarbraginn í Sherborne. Þar er mikið um gamlar byggingar og þess er gætt að ný hús séu í sam- ræmi við þau hús sem fyrir eru. Einnig er eftirtektarvert hvað öllu er vel við haldið og 3nyrtimennsk- an er í hávegum höfð. Þannig var hótelið sem ég bjó í lítið og vina- legt þrílyft timburhús, sem að stærstum hluta var frá sautjándu öld. Þar var allt snurfusað hátt og lágt á hverjum einasta morgni, meira að segja messinghúnarnir á hurðunum voru fægðir daglega. Starfsgleði var ríkjandi meðal nemendanna í Sherborne-skóla. Hér er verið að sauma búninga. Kristján Jóhannsson og skoska sópransöngkonan Marie Storach syngja gullfallegan ástardúett. Um það sá gamall maður og ég veit ekki hvort hann fékk önnur laun en ölkollu á kránni að verkinu loknu. Mannlffið i Sher- borne virtist vera afskaplega af- slappað og laust við allt stress og íbúarnir voru einstaklega vin- samlegir og hjálplegir ferðalangn- um. Sherborne er í Dorset-héraði og þannig er nafnið á óperunni til- komið. En þessi ópera er ekki rek- in allt árið og við hana starfa ekki eingöngu atvinnumenn. Nei, hér er um að ræða átak nemenda og velunnara skólans, sem skipa kór- inn, smíða sviðsmyndina, sauma búninga og sjá um annað sem til þarf við að setja upp óperu. En sólóistahlutverkin fá þau atvinnu- söngvara til að syngja og hljóm- sveitin er skipuð atvinnumönnum. Þarna var starfsgleðin ríkjandi og heildarútkoman var ótrúlega góð. Don Carlos var tíunda óperan sem sett var upp í Sherborne með þess- um hætti, en óperusýningarnar eru nokkurskonar lokapunktur á eftir árlegri sumarhátíð íbúanna. Helgina fyrir frumsýninguna var til dæmis heljarmikil karnivalhá- tíð á aðalgötu bæjarins. Og sú gata hefur stórkostlegan sjarma með öllum gömlu byggingunum, gamaldags ljóskerum með blóma- skreytingum og snyrtimennsku fyrst og síðast. Slík óperuuppfærsla er dýr og vegna atvinnumannanna er sjaldnast hægt að hafa nema 2—3 sýningar. Aðgöngumiðasala hrekkur því hvergi nærri fyrir kostnaði. Þá kemur til kasta styrktarmanna skólans, sem margir hverjir munu vera aflögu- færir — og vel það. Þessi ópera er því sambland af áhuga- og at- vinnumennsku og ekki tekin sér- lega alvarlega í óperuheiminum. Á meðan Kristján var að máta bún- ing sinn spurði ég hann hvernig þátttaka hans í þessari uppfærslu kæmi heim og saman við leiðina til frægðar og frama? • Gaman að vinna þar sem starfsgleði ríkir „Það er von þú spyrjir,“ svarar Kristján og hlær dátt, en heldur SJÁ NÆSTU SÍÐU
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.