Morgunblaðið - 18.11.1984, Side 20

92
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 18. NÓVEMBER 1984
Hér er Kristján með móður sinni að frumsýningunni lokinni og hann leynir
sér ekki skyldleikinn.
Barbara, dóttir Kristjáns, tók þátt f sýningunni á Don Carlos, kom fram í
hópatriðum og söng með kórnum. Hér er hún f búningnum sínum.
síðan áfram. „Samt er ástæðan
fyrir þessu ósköp einföld í raun-
inni. Þegar ég tók þá örlagaríku
ákvörðun fyrir rúmum átta árum,
að leggja út í söngnám og freista
þess að gera söng að mínu lífs-
starfi, þá hélt ég til ítaliu og
kunni ekki annað en einar þrjár
stuttar óperuaríur og nokkur
sönglög. Nú kann ég hins vegar
fjölmargar óperur og alltaf eru að
bætast ný og ný sönglög i safnið.
En betur má ef duga skal í þeirri
hörðu samkeppni sem ríkir í
óperuheiminum. Þess vegna slær
maður ekki frá sér tækifærum til
að bæta nýjum óperum í safnið.
Ég hef verið að gæla við Don Carl-
os á undanförnum árum og þegar
mér gafst tækifæri til að reyna
mig í þessu hlutverki hér í Sher-
borne, þá tók ég því fegins hendi.
Puccini-óperur hafa verið ríkjandi
hjá mér að undanförnu, en Don
Carlos er Verdi-ópera með allt
aðra og margbrotnari músík held-
ur en Puccini; Verdi gerir meiri
tæknilegar kröfur til söngvarans.
En báðir voru þeir meistarar, hvor
á sinn hátt.
Ég held ég sé búinn að ná góðum
tökum á Don Carlos, við erum
sáttir aö kalla. Ég vann i þessu
verkefni meira og minna í allt
sumar og þegar ég mætti hér til
æfinga kunni ég rulluna utanbók-
ar. Ég mætti að vísu með bókina
undir handleggnum, en þurfti
aldrei að opna hana. Það er mitt
„prinsip" að kunna mitt hlutverk
þegar ég mæti til æfinga. Það gef-
ur manni meira svigrúm til að
slípa túlkun og leik á meðan loka-
æfingar standa, auk þess sem ég
ber það mikla virðingu fyrir sam-
starfsfólki mínu, að ég býð því
ekki upp á þá skömm aö mæta illa
undirbúinn til æfinga. Slikt tefur
einungis fyrir. Ég kaus sem sé að
heyja mína frumraun við Don
Carlos og Verdi í litlu óperuhúsi,
en þar að auki finnst mér alltaf
gaman að vinna með ungu og
áhugasömu fólki, eins og hér er.
Umhverfis það ríkir ferskur og
léttur vinnumórall, sem fleytir
mannskapnum yfir margan erfið-
an hjallann þegar tekist er á við
stór og kröfuhörð verkefni."
— Nú er sýningin annað kvöld,
ertu ekki kominn með í magann?
„Jú, en ekki vegna kvíða heldur
vegna tilhlökkunar. Ég er búinn
að ná sambandi við Don Carlos; ég
veit upp á mína tíu fingur hvað ég
ætla að gera á sviðinu annað kvöld
og ég veit að ég ræð við það hlut-
verk sem mér er ætlað. Þess vegna
getur mér ekki liðið illa. Ég
hlakka einungis til að byrja að
syngja."
Nú vorum við komnir inn á
„óperusviðið" á skólalóð Sher-
borne-skólans, en í þessum skóla
taka börnin sín fyrstu skref á
námsbrautinni og þaðan geta þau
lokið háskólanámi. Én nú hafði
öllum námsbókum og formlegheit-
um verið ýtt til hliðar. Hvert sem
litið var mátti sjá ungt fólk i
önnum við að leggja lokahönd á
undirbúning fyrir óperusýningu.
Með í leiknum voru atvinnumenn í
faginu sem fengnir höfðu verið frá
London og víðar að, til að setja
atvinnumannablæ á sýninguna.
Og það var greinilegt að Kristján
hafði kynnt sig vel á staðnum, þvi
hvar sem hann kom var honum
fagnað og þær voru ekki færri en
þrjár saumakonurnar sem snerust
um hann á meðan búningurinn
var mátaður. Það var eins og hann
væri fæddur inn í þetta umhverfi;
léttur i lund, hreinskiptinn og
opinskár. Hann hafði líka orð á
því sjálfur, að skapferli sitt hefði
fleytt sér yfir margan ólgusjó lífs-
ins, ekki síst eftir að hörð barátt-
an á lífsbrautinni tók við. Ekki fór
það heldur á milli mála, að söngur
Kristjáns hafði hrifið marga á
staðnum, því margir þeirra, sem
blaðamaður Morgunblaðsins
ræddi við i litla óperuhúsinu í
Sherborne, sögðust staðráðnir í að
sjá Kristján og heyra í hlutverki
Cavaradossi í Tosca með Velsku
óperunni á næsta ári.
• Þroskandi lífsreynsla
Þegar við Kristján höfðum kom-
ið okkur aftur fyrir í ró og næði
leiddi ég talið inn á alvarlegri
brautir. Hann missti nákomna
ástvini með stuttu millibili; föður
sinn Jóhann Konráðsson f árslok
1982 og eiginkonu sína, Dorriét
Kavanna, nákvæmlega ári síðar.
Ég spurði Kristján hvaða áhrif
þetta hefði haft á hann sem per-
sónu og söngvara?
„Pabbi var mér mikill vinur,
stoð og stytta, jafnframt því sem
hann hvatti mig á listabrautinni
og hann var líka gagnrýninn á það
sem ég var að gera. Það var ekki
síður mikilvægt en hrósið. Sömu
sögu má segja um Dorriét. Hvað
hún var mér sem ástvinur kýs ég
að eiga með sjálfum mér f minn-
ingunni, en á listabrautinni var
hún mér ómetanleg stoð. Hún
breytti hugsunarhætti mínum;
hún kenndi mér að hugsa eins og
listamaður, en ekki eins og
blikksmiður eða atvinnurekandi
norður á Akureyri. Auk þess var
hún mér ómetanlegur kennari f
söngnum. Ég þurfti ekki annað en
líta til hennar á tónleikum, þá réð
ég af svipbrigðum hennar hvort ég
var að syngja vel eða illa. Auðvit-
að setja þrautir og sorgir sitt
mark á persónuleika hvers og eins,
en ég held að þessi áföll hafi gert
mig að betri manni. Mér finnst
sem ég skynji lífið á annan og
dýpri hátt en ég gerði áður."
— Þetta hefur þá ekki orðið til
þess að draga úr þér kjarkinn í
baráttunni á listabrautinni?
„Ég skal fúslega viðurkenna
það, að fyrstu vikurnar eftir að ég
kom til Verona eftir útför Dorriét
voru mér erfiðar. En þar á ég
marga góða vini, sem fleyttu mér
yfir erfiðasta hjallann og sjálfur
sá ég hvert stefndi áður en í óefni
var komið. Ég settist niður og tal-
aði duglega utan i sjálfan mig;
annaðhvort varð ég að rífa mig
upp úr volæðinu eða gefast upp.
Og ég fann að Dorriét stóð með
mér þá, þvi ég ákvað að halda
áfram að keppa að því marki sem
hún vildi að ég næði. Takist mér
það veit ég að það verður enginn
hamingjusamari en hún.“
• Hættur aö taka
krítík alvarlega
— Krítíkerar bæði heima og
erlendis hafa tekið þér misjafn-
lega, ýmist hafa þeir hælt þér upp
f hástert eða þá séð ástæðu til að
tæta þig niður. Jafnvel hafa þess-
ar sveiflur í krítík átt sér stað í
umfjöllun fyrir einn og sama
konsertinn. Hefur þetta áhrif á
þig?
„Nei, blessaður vertu, enda væri
ég þá orðinn hringlandi vitlaus,"
sagði Kristján og hló dátt. Ég skal
þó viðurkenna það, að hér áður
fyrr hafði krítfkin talsvert að
segja fyrir mig og ég tók það
nærri mér ef á mig var hallað. En
reynslan hefur kennt mér að taka
því sem skrifað er með fyrirvara,
því krítíkerum eru mislagðar
hendur eins og söngvurum, og
l-
BÖKMEÐ
ERIMDI!
Skaldið og draumurinn er
fyrsta skáldsaga Ásgeirs
Hvítaskálds. Sagan er lipur
og hreinskilin frásögn af lífi
ungs skálds í Reykjavík
nútímans. Þrátt fyrir mótlæti
fær ekkert bugaö skáldið.
Lífsþróttur og bjartsýni
sögunnar á erindi til allra.
Bókin er 159 bls. í vönduðu
bandi. Hringdu í síma'|4641
og þú færð bókina senda í
póstkröfu. Hún kostar aðeins
400 kr.