Morgunblaðið - 04.12.1984, Qupperneq 14

14
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 4. DESEMBER 1984
Gaman og alvara fína fólksins
Bókmenntir
Erlendur Jónsson
Pétur Eggerz: SENDIHERRANN
FRÁ SAGNALANDI OG SAM-
FERÐAMENN HANS. Skáldsaga.
184 bls. Skuggsjá. 1984.
»Að mínu mati á nútíma sendi-
herra að vera vel ritfær og hafa
hæfileika til að skýra út flókið
mál á svo einfaldan hátt, að allir
geti skilið.*
Þetta gæti verið úr handbók
fyrir diplómta. En Sendiherrann
frá Sagnalandi er ekki handbók,
heldur skáldsaga. Og meira að
segja talsvert ævintýraleg skáld-
saga. Sagan gerist í Þýskalandi.
Og eins og vera ber hjá sendiherra
þar í landi hefst dagurinn á því að
Petur Eggerz
lesa Frankfurter Allgemeine Zeit-
ung. Stúlka færir sendiherranum
morgunkaffið. Og meira en svo.
Hún gerist ástleitin. Og í raun og
veru áleitin. Sendiherrann verður
svo reiður að hann tekur stúlkuna
og flengir hana. Hún æmtir og
segist vera buxnalaus. Reiði sendi-
herrans »safnast öll á einn stað«.
Þetta er upphaf sögunnar. Síðan
gerist fleira æsilegt, svo sem til-
raun til fjárkúgunar, innbrot og
byssureykur, og svo dálítið meira
um ástina. Þess á milli færist sag-
an yfir á embættislega sviðið:
sendiherrar heimsækja hver ann-
an, leita ráða hver hjá öðrum,
kvíða fyrir að afhenda skilríki,
óttast að þeim verði vikið úr stöðu
til að koma öðrum að sem nýtur
meiri hylli hjá stjórnvöldum
heima.
Markús sendiherra, aðalpersóna
í sögu þessari, talar reiprennandi
þýsku og blandar ekki aðeins geði
við sína líka heldur einnig rétta og
slétta Þjóðverja úr ýmsum stétt-
um. Slíka hittir hann helst á
bjórstofum. Og þar er talað hreint
út.
Diplómatarnir — þar sem þá er
að hitta — eru hins vegar sifellt á
varðbergi. Hinn dæmigerði emb-
ættismaður er alltaf »hræddur um
að segja eitthvað, sem kunni að
skaða stöðu hans eða starf«.
Höfundur mun eiga að baki
langa reynslu í utanríkisþjónust-
unni. Hann getur því talað af
þekkingu og hefur efni á að gera
góðlátlegt grín að öllu tilhaldinu
og hefðunum í þeim prúðbúna og
virðulega heimi.
Þar að auki hefur hann tals-
verðan metnað sem rithöfundur.
Hann hefur á valdi sín þá fáguðu
en jafnframt ísmeygilegu fyndni
sem maður getur imyndað sér að
fylgi kjólfötum, kampavíni og
heiðursmerkjum. Hann skrifar
samtöl sem eru býsna hugvitlega
útreiknuð. Athugasemdir hans um
mannlífið og duttlunga þess hitta
oft í mark. Aftur á móti gerist
hann stundum of langorður. Lang-
dregið samtal þarf að stefna að
ákveðnu marki til að verða ekki
þreytandi. Þau samtöl sögunnar,
sem eru tiltölulega stutt, njóta sín
mun betur en hin lengri.
Vel tekst Pétri Eggerz að
blanda saman raunsæi og fjar-
stæðu. Fyrirmyndir slíks eru að
vísu á hverju strái í nútímaskáld-
sögum. En vandasamt er það nú
eigi að síður og lofsvert ef vel
tekst.
Galli sögunnar er að mínu viti
of ómarkvissar persónulýsingar.
Heilsteyptasta persónan er Mark-
ús sendiherra, burðarás sögunnar.
Gefið er í skyn að þeir óbreyttu
Þjóðverjar, sem Markús umgengst
mest, beri hver sitt sérkenni og
séu hreint ekki hver öðrum líkir.
En þau sérkenni koma ekki nógu
skýrt í ljós til að persónurnar
verði verulega minnisstæðar að
lestri loknum. Sama máli gegnir
um annarra landa diplómata og
þeirra fólk sem við sögu kemur,
það er of loftkennt til að það verði
manni hugstætt svo um munar.
Málfar höfundar er líka sums
staðar hæpið, og má það vera af-
sakanlegt vegna langdvalar er-
lendis. En þarna koma sem sagt
fyrir orðmyndir eins og »hundruð-
ir« og orðasamband eins og að
»hafa áhuga fyrir*.
Niðurstaða: læsileg bók og frá
vissu sjónarmiði séð skemmtileg;
en tæplega mjög minnisstæð, held
ég. Mér finnst höfundurinn vera
berorður fremur en opinskár.
En skylt er að taka fram að
undirritaður þekkir ekki reynslu-
heim sögunnar og getur ekki
dæmt um hvernig hún muni koma
fyrir sjónir þeim sem heimavanir-
eru á þeim Goðmundar Glæsivöll-
um.
Sætar en vant-
ar styrk
Hljóm-
plotur
Siguröur Sverrisson
Go Go’s
Talk Show
IRS/Steinar hf.
Ég man að mér þótti þó nokkuð
til fyrstu plötu Go Go’s, Vacation,
koma. Hins vegar fannst mér
þeim fatast flugið illilega á ann-
arri plötunni, The beauty and the
beat. Með þessari þriðju plötu
sinni, Talk show, hélt ég að Go
Go’s væru komnar á beinu braut-
ina á ný. Eða svo fannst mér
a.m.k. fyrst er ég hlustaði á plöt-
una. Við frekari hlustun vék sú
skoðun fyrir gömlu trúnni. Go
Go’s hafa enn ekki náð þeim
„standard" sem var á fyrstu plöt-
unni.
Þrátt fyrir heilmikinn hama-
gang, sem óhjákvæmilega hefur
fylgt frægðinni, hafa þær Go Go’s-
stúlkur fimm haldið hópinn og
enn hafa engin skörð verið rofin í
heildina. Belinda Carlisle (með
öllu ótengd enska knattspyrnufé-
laginu frá þeirri borg Englands-
megin við skosku landamærin)
syngur sem fyrr, Gina Schock
trommar, Kathy Valentine leikur
á bassa og gítar, Charlotte Caffey
leikur á gítar og hljómborð og
Jane Wiedlin leikur á gítar. Allar
nema Schock leggja til raddir.
Þessi nýjasta plata Go Go’s er
sérstaklega að einu leytinu dálítið
öðru vísi en fyrri plöturnar tvær.
Annar blær er á „sándinu" og tel
ég að það megi fyrst og fremst
rekja til þeirrar staðreyndar að
upptökustjórinn er breskur —
sjálfur Martin Rushent. Sjálf
tónlistin hefur lítið breyst frá því
fyrsta platan kom út — nema
hvað lögin á henni voru ferskari.
Það er aðeins Head over heels,
sem mér finnst skera sig úr heild-
inni á þessari plötu. Hin lögin eru
öll ákaflega svipuð að styrkleika
— og einhæf fremur ef út í það er
farið. Renna inn um annað og út
um hitt.
ÞRIGGJA STJÖRNU REIKNINGUR
ALÞÝÐUBANKANS ER AFGERANDI FYRIR
SPARIFJÁREIGENDUR
ÞETTA ERU AFBRAGÐSKJÖR SEM HVORKIAÐRIR
BANKAR NÉ RIKISSJÓÐUR BJÓÐA UPP Á.
friggja stjörnu reikningur Alþýðubankans §
er afgerandi fyrir spariQáreigendur. Við bjóðum
einstaklingum, félagasamtökum og sjóðum upp á fulla
verðtryggingu og 9% vexti.
Og hjá okkur er binditíminn aðeins tvö ár. 1
Það er leitun að öðru eins tilboði
Alþýðubankinn hf.