Morgunblaðið - 23.03.1985, Blaðsíða 41

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 23. MARZ 1985
41
Jósep L. Sigurðs-
son - Minning
Fæddur 14. nóvember 1955.
Dáinn 14. mars 1985.
„Ég veit eitt hljóð svo heljarþungt
sem hugans orku lamar.
Með helstaf lýstur hjartað ungt
og hrædd það tungan stamar.
Það dauðaklukku geynir glym
og gnýr sem margra hafa brim.
Þau dómsorð sár með sorgarym
Þið sjáist aldrei framar."
(Steingrímur Thorsteinsson)
Ungur maður fallinn. Þegar
slíkar fréttir berast, stöðvast allt.
Þvílíkt tilgangsleysi, tilviljun, ör-
lög. Af hverju Jósep, þessi blíð-
lyndi góði drengur? Af hverju
hann? Var hann ef til vill of góður
fyrir þennan heim?
Þegar Jósep kom úr sveitinni
sinni fyrir norðan, fyrir þremur
árum, kynntumst við honum fyrst,
bjartri og heiðarlegri sál, sem
þekkti lítið til illsku mannanna.
Allar hans gerðir stjórnuðust af
hjálpsemi og óbilgirni, alltaf var
hann búinn að lagfæra það sem
aflaga fór á sinn hljóða hátt án
þess að vera beðinn, eða bjóðast til
að gera öðrum greiða, fannst allir
jafn hrekklausir og hann sjálfur.
Það varð honum að falli.
Jósep talaði aldrei margt um til-
finningar sínar eða sársauka, en
þegar drengirnir hans bárust í tal,
ljómuðu augu hans af væntum-
þykju og elsku. Þeirra missir er
mikill, en sorgin sefast ef minn-
ingarnar eru góðar, og það hljóta
þær að vera því Jósep reyndi að
gera þær stundir sem hann átti
með þeim eftirminnilegar.
Við stöndum ráðþrota þegar slík
helfregn skellur á, og engu verður
breytt um örlög hans. Við óskum
þess og biðjum að allir þeir sem
eiga um sárt að binda vegna vo-
veiflegra atburða af manna völd-
um taki höndum saman um að
stórt átak verði gert um fyrir-
byggjandi aðgerðir, svo að slíkum
hryðjuverkum linni.
Jósep hefur verið tekinn frá
ástvinum sínum og öðrum vinum,
en minningin um hann verður
óafmáanleg. Ef við sem eftir
stöndum tökum hans lífssýn til
fyrirmyndar getum við sameigin-
lega skapað betri heim.
Við vottum sonum Jóseps, for-
eldrum hans, systkinum og öðrum
ástvinum okkar dýpstu samúð og
biðjum þess að tíminn megi græða
sárin. Megi sál hans hvíla í friði
og sátt.
Anna Jóna Jónsdóttir,
Guðrún Birna Hannesdóttir.
„Hann Lilli litli er dáinn, Drott-
inn minn hann tók,“ var sungið í
útvarpinu þann 14. marz sl., hálf-
um sólarhring eftir að Drottinn
hafði tekið hann Lilla okkar til
sín. Það var eins og huggun harmi
gegn að heyra þessi orð, því hvar
er betra að vita vini sína en hjá
Drottni allsherjar. Við mannanna
börn erum yfirleitt ákaflega eig-
ingjörn og viljum hafa vini okkar
hjá okkur hér á jörðinni, sérstak-
lega unga og efnilega fólkið og þá
sem eru eins og hann Lilli, fullir
af hlýleika og góðvild. En Drott-
inn gaf og Drottinn tók og því
verðum við að hlíta og eitt er víst
að vel verður tekið á móti honum
Lilla. Einn af mestu andans
mörinum heimsins sagði: „Skuggar
eru gjafir Kærleikans eins sann-
arlega og ljósið er það.“ Það er
erfitt að trúa því í þessu tilfelli.
En getur það verið. Við sjáum svo
stutt og skiljum svo lítið.
Við systurnar vorum svo lán-
samar að fá að taka þátt í lifi,
störfum og leik fjölskyldunnar í
Torfufelli, þegar við vorum að al-
ast upp. Það var okkar gæfa og
minningarnar eigum við eftir þótt
Lilli hafi verið tekinn frá okkur.
Eru þær aðeins á einn veg, gleði og
ánægju, að hafa átt þess kost að
eiga heima í Torfufelli og dveljast
þar löngum sem börn og ungl-
ingar.
I litla húsinu í Torfufelli var oft
þröngt og marga munna að fæða,
en þar var ætíð hjarta- og húsrúm
fyrir alla og ólst Lilli þar upp um-
vafinn ást foreldra sinna og systk-
inanna sjö, sem öll eru vel gerð
hvert á sinn hátt. Strax og þau
höfðu getu til tóku þau þátt í
búskapnum með foreldrum sínum
og var það gert af þeim dugnaði
sem þeim er eiginlegur, þess á
milli voru óþrjótandi leikir, dag-
arnir fljótir að líða og lífið dá-
samlegt.
Við fylgdumst með Lilla, þess-
um athafnsama og glaðlynda
dreng, á bernskuárunum heima.
Hann var skjótráður og iðinn eins
og fiðrildi á vori með ljósu
hrokknu lokkana sem engu voru
líkir. Hann var umburðarlyndur
og góður við yngri systkini sin, og
voru systkinin alla tið bundin
sterkum vináttuböndum og afar
samrýnd. Við litum á hann sem
bróður þegar við vorum að alast
upp, en söknum þess nú óumræði-
lega hve sjaldan við hittum hann í
seinni tíð. Sérhver mynd er nú
dregin fram úr hugskotinu, en við
eigum fáeinar dýrmætar minn-
ingar, hver um sig, fáeinar perlur
sem við getum bætt í sameiginleg-
an minningasjóð bernskuáranna.
Fyrir ári varð Lilli veðurtepptur
hjá einni okkar á leið til Reykja-
víkur, ásamt drengjunum sínum.
Upp í hugann kemur tregablandin
tilfinnirig, blönduð þakklæti og
gleði yfir að hafa fengið að vera
samvistum við hann þá daga, sem
stórhríðin hefti för hans. Um
miðjan dag leit hann inn og lét
vita af sér á leið suður. Seint um
kvöldið kom hann aftur gegn-
blautur og hrakinn, vettlingalaus
og skjálfandi inn úr sortanum.
Hann fór ekki vanbúinn af stað,
nei — en á vegi hans varð fólk sem
var illa statt og illa klætt og
greiddi hann götu þess, hjálpaði
til við að losa bíla úr snjó, lánaði
kaðal og vettlingana sína, þetta
var honum sjálfsagður og eðli-
legur hlutur. Þessi mynd af Lilla
er líklega býsna sönn. Hann lið-
sinnti og gaf án þess að ætlast til
nokkurs í staðinn. Lífið fór ekki
alltaf mjúkum höndum um hann,
en þó var hanri sami einlægi, góð-
viljaði og hlýi drengurinn til
hinzta dags. Slíkar eru perlurnar í
minningasjóðnum og erum við
þakklátar fyrir þær.
Elsku Svava, Siggi og aðrir
ástvinir, Guð styrki ykkur í sorg-
inni og leiði Lilla ykkar á æðri
svið.
Fríða, Inga og Ella
í dag 23. marz fylgjum við Lilla
frá Torfufelli síðustu förina hér á
jörð. Æskuheimili hans var að
Torfufelli í Saurbæjarhreppi, í
Eyjafirði fram. Sveit þessi er fög-
ur, með Eyjafjarðardal, sem
skerst í suður, Sölvadal að austan
og Villingadal að vestan. Upphaf
og norður af Torfufelli er skógi
vaxin fjallshlíð, er nefnist Leyn-
ingshólar, eitt af dýrgripum sveit-
arinnar. Með sanni má segja að
Torfufell er í mjög fögru um-
hverfi, en þar ólst Lilli upp í hópi
margra systkina, við leiki og fjör
bernskuáranna. Snemma urðu
systkinin liðtæk við búskapinn, en
dugnaður og ósérhlífni einkenndi
þetta fólk allt.
Er barna og unglingaskóla lauk,
hóf Lilli nám í trésmíðum þann 1.
marz 1973, hjá trésmíðaverkstæð-
inu Ýr á Akureyri. Eins og gengur
vann hann alla algenga smíða-
vinnu bæði á verkstæði, sem við
nýbyggingar. „Hann var einstak-
lega ljúfur í viðmóti, vakti vernd-
andi föðurtilfinningar hjá eldri
vinnufélögum, hrekklaus, sér-
staklega bóngóður, svo mörgum
þótti nóg um. Fór þar mikið af
frítíma hans í hjálpsemi við vini
sína og kunningja. Kappsamur var
hann við verk og ósérhlífinn.“
Þetta voru orð vinnuveitenda og.
vinnufélaga hans á Ýr, en við þá
hélt hann sambandi og fékk ráð,
eftir að hann flutti burt.
Trésmíðanáminu lauk hann í marz
1977 og á næstu árum vildi hann
kynnast verkmenntun annarra
þjóða og vann við smíðar í Noregi,
Danmörku og á Grænlandi. Eftir
að til íslands kom, starfaði hann
að ýmsum verkefnum m.a. í Mý-
vatnssveit, en fyrir stuttu stofnaði
hann ásamt félaga sínum, Hauki
Sigvaldasyni frá Dalvík, trésmíða-
verkstæði í Kópavogi. Verkefnin
hrönnuðust upp og voru þeir fé-
lagar bjartsýnir á framtíðina.
Andlegri reynslu Lilla var lokið
— sumarið að byrja — en þá lauk
skóla lífsins á þessari jörð og fyrir
þá sem trúa vilja, þá er þessi vist
aðeins áfangi á leið okkar. Kahlil
Gibran hefir sagt: „Þjáningin er
fæðingarhríð skilningsins. Eins og
kjarni verður að sprengja utan af
sér skelina, til þess að blóm hans
vaxi upp í ljósið, eins hljótið þið að
kynnast þjáningunni. Og ef þið
sæjuð hin daglegu kraftaverk líf-
sins, yrði þjáningin ykkur undur-
samleg engu síður en gleðin. Og
árstíðaskipti sálarinnar yrðu ykk-
ur eðlileg eins og sáning og upp-
skera, og þolgóð munduð þið
þreyja vetur þjáninganna."
Foreldrar Jósefs Liljendals eru:
Svava Friðjónsdóttir og Sigurður
Jósefsson bóndi Torfufelli, en
systkinin eru: Guðrún, Árni, Jón
Hlynur, Bjarney, Sigrún, Hóift-
fríður og Sigurður Torfi.
Árið 1974 kvongaðist Lilli,
Soffíu Árnadóttur frá Akureyri og
áttu þau tvo syni, þá Sigurð Árna
f. 1975 og Jón Svavar f. 1977, en
þau Soffía slitu samvistum. Fyrir
hjónaband eignaðist hann soninn
Ólaf Þór f. 1971.
Drengirnir voru mjög hændir að
föður sínum, en hann var ætíð
barngóður og til þess tekið hve
vænt honum þótti um syni sína og
systkin.
Nú þegar Lilli er kvaddur, þá
minnast hans margir og vitnað í
framangreind orð vinnuveitenda
hans og vinnufélaga hjá Ýr, og
báðu þeir fyrir þakkir fyrir
skemmtilegar stundir og hafa
eignast fágætan félaga og trúnað-
arvin.
Undirritaður kynntist Lilla
fyrir rúmum tíu árum og komst
strax á gott samband, því hann
vann hug og hjörtu þeirra sem
hann kynntist, og rofnaði það
samband ekki þó hann flytti í
burt. Tvíbýli var um tíma í Torfu-
felli, en þar bjuggu, ásamt Sigurði
og Svövu, tengdaforeldrar mínir,
þau Angantýr H. Hjálmarsson og
Torfhildur systir Sigurðar, ásamt
dætrum sínum Sigfríði, Ingi-
björgu og Elínborgu. Því varð
sérlega kært með þeim frænd-
systkinum og er því sonar og bróð-
urmissir í báðum fjölskyldum. Við
þökkum honum samfylgdina og
ánægjulegar stundir. Torfufells-
fólki, sonum og öðrum aðstand-
endum óskum við blessunar.
Haraldur E. Ingimarsson,
Sólbakka, Akureyri.
Una Lilja Páls-
dóttir - Minning
Fædd 2. febrúar 1906
Dáin 13. mars 1985
13. mars andaðist að Reykja-
lundi Una Lilja Pálsdóttir og verð-
ur til moldar borin í dag að Lága-
felli. Mér er mjög ljúft að minnast
i örfáum orðum þessarar heið-
urskonu.
Frá Breiðafirði var hún ættuð,
dóttir hjónanna Helgu Jónasdótt-
ur og Páls Guðmundssonar í
Höskuldsey. Þar ólst hún upp i
stórum systkinahóp. 12 komust
þau til fullorðinsára og af þeim
eru 6 á lífi.
Það segir sig sjálft að mikið hef-
ur þurft til að fæða og klæða, svo
stóran bamahóp og koma til
manns, en eins og Una sagði oft
sjálf, þá var Breiðafjörðurinn
mikið matarbúr. Heimilisfaðir
duglegur að sækja sjóinn, hús-
móðirin nýtin og mikilvirk og allir
hjálpuðust að, þá hlaut það að tak-
ast.
Það er af þessu kjarnmikla al-
þýðufólki sem Una er komin.
Þetta fólk vann störf sín í kyrrþey
en var og er eftir sem áður horn-
steinn íslenskrar þjóðar og tilvera
hennar byggist á því.
Árið 1934 giftist Una eftirlif-
andi eiginmanni sínum Sigurjóni
Eiríkssyni, eftirlistsmanni vit-
anna. Hann er ættaður úr Skaft-
ártungum. Þau áttu því gullbrúð-
kaup á síðastliðnu sumri.
Lengst af bjuggu þau hjón í
Blönduhlíð 11 og þar áttu þau
myndarlegt og falleg heimili sem
þau i sameiningu hlúðu vel að.
Una eignaðist einn son áður en
hún giftist, Pál Guðmundsson,
ókvæntur og býr í Vestmannaeyj-
um. Tvo syni eignuðust þau Sigur-
jón og hún. Eirík Gretar, kvæntan
undirritaðri og Helga, kvæntan
Maríu Jónsdóttur.
Síðustu árin hafa þau dvalið í
sambýli með Helgu og Maríu að
Helgalandi 1 í Mosfellssveit og þar
hafa þau notið samvistar og um-
önnunar þeirra.
Það er mikil gæfa fyrir mig að
hafa tengst þessum góðu hjónum
og notið samfylgdar þeirra i nær
30 ár og það er notaleg tilfinning
að aldrei hefur fallið skuggi á
okkar kynni.
Fyrir hönd barna minna vil ég
þakka fyrir svo margt og reyndar
veit ég að ég mæli fyrir mun allra
þeirra barnabarna.
Þau minnast heimsóknanna til
Unu ömmu og afa í Blönduhiíð og
þegar hún kom svo oft færandi
hendi í heimsókn til okkar.
Síðustu mánuði dvaldi Una á
Reykjalundi þar sem hún naut
frábærrar umönnunar hjúkrun-
arliðs í erfiðum veikindum. Við
ættingjar hennar færum læknum
og öðru starfsliði bestu þakkir
fyrir.
Ég bið góðan Guð að styrkja
aldraðan tengdaföður minn í sorg
hans og vona að hann eigi rólegt
og bjart ævikvöld og að við eigum
eftir að njóta langra samvista við
hann.
Unu felum við Guði í hendur og
biðjum þess að hún megi hvíla í
friði. Blessuð sé minning hennar.
Jóna Þorvaldsdóttir.
Una Lilja Pálsdóttir lést á
hjúkrunardeild Reykjalundar
þann 13. mars. Þar naut hún góðr-
ar aðhlynningar starfsfólks síð-
ustu vikurnar svo og fjölskyldu
sinnar, eiginmanns, sona sinna og
eiginkvenna þeirra, sem léttu Unu
sjúkdómsleguna, heimsóttu hana
daglega og slepptu aldrei hendi af
hinni góðu konu og móður.
Una var Breiðfirðingur að ætt.
Hún sleit barnsskónum í Hösk-
uldsey þar sem hún var ein af 12
börnum hjónanna Helgu Jónas-
dóttur og Páls Guðmundssonar,
vitavarðar. Það sem einkenndi
Höskuldseyjarheimilið var glað-
lyndið, söngurinn og fjörið og
trúmennskan var ávallt í fyrir-
rúmi.
Una dvaldi hjá foreldrum sínum
til fullorðinsára. f Höskuldsey
kynntist Una ástinni sinni, öðl-
ingsmanninum Sigurjóni Eiríks-
syni, sem var eftirlitsmaður vit-
anna. Þau giftust árið 1934 og
settu saman heimili í Reykjavík.
Lengst af bjuggu þau í Blönduhlíð
11, á því myndarheimili sem Una
bjó manni sínum og þremur son-
um. Þar var yndislegt að koma,
alltaf sama glaðlyndið, myndar-
skapurinn og hjartahlýjan.
Ég er þakklát Unu fyrir öll
ferðalögin sem við áttum saman
um landið, bíltúrana í Mosfells-
sveit að heimsækja ættingja og
vini. Það eru ógleymanlegar
stundir sem ég geymi í huga mér.
Ég votta vini mínum, Sigurjóni,
sonum og fjölskyldum þeirra inni-
lega samúð mína.
Jarðarförin fer fram frá Lága-
fellskirkju í dag, 23. mars, kl.
13.30.
Ragna Benediktsdóttir.
Birting afmælis- og
minningargreina
ATHYGLI skal vakin á því, að afmælis- og minn-
ingargreinar verða að berast blaðinu með góðum
fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast á í mið-
vikudagsblaði, að berast í síðasta lagi fyrir hádegi á
mánudag og hliðstætt með greinar aðra daga. 1 minn-
ingargreinum skal hinn látni ekki ávarpaður. Þess
skal einnig getið, af marggefnu tilefni, að frumort
ljóð um hinn látna eru ekki birt á minningarorðasíð-
um Morgunblaðsins. Handrit þurfa að vera vélrituð
og með góðu línubili.