Morgunblaðið - 10.11.1985, Qupperneq 7

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR10. NÓVEMBER1985
B 7
VATNA
JÖKULL
I Grasveri um klukkan sjö að morgni.
Komið yfir Skaftá.
að huga að matnum, enda mann-
skapurinn glorhungraður eftir
daginn. Það var orðið mjög svalt
þarna undir jöklinum og var eins
gott að koma sér í öll fötin sem
voru meðferðis. Um nóttina skipt-
umst við á að vaka yfir hestunum.
Mörgum kom þó ekki dúr á auga
um nóttina því bæði var kalt og
hvasst. Einnig höfðu menn áhyggj-
ur af því hvernig okkur mundi
reiða af daginn eftir þegar við
færum yfir Skaftá. Við vöknuðum
um klukkan sex og ákváðum að
drífa okkur af stað á meðan lítið
væri í ánni. Glampandi sól var og
hætta á að um leið og hlýnaði
myndi vatnsmagnið aukast í
henni.
Haraldi, aldursforseta hópsins,
Gesti og Andreasi var falið að
kanna vöðin á ánni, en þarna upp
undir jöklinum skiptist hún í ótal
kvíslar. Við hin gættum hestanna
á meðan. Sem betur fór var lítið
í ánni og gekk vel að finna vöð og
koma hestum og mönnum yfir.
Varla er hægt að segja að vatnið
hafi náð upp í kvið.
Kristinn Siggeirsson
kemur til sögunnar
Þegar við vorum rétt ókomin
yfir að bakkanum austan megin
sáum við hvar maður stóð upp á
Tröllhamri. Þarna var kominn
Kristinn Siggeirsson bóndi að
Hörgslandi á Síðu. Við höfðum
mælt okkur mót við hann þarna
og áttum von á að Jónas bílstjóri
væri með honum. En bíllinn hafði
ekki komist þessa leið og hafði
Kristinn því tekið til bragðs að
ganga. Hann hafði gengið frá
klukkan hálf sjö um morguninn
til klukkan tíu og verið mættur á
þeim tíma sem hann hafði sagt til
um. Þarna urðu fagnaðarfundir og
gleði ríkti yfir því að vera komin
yfir þessa mestu farartálma í ferð-
inni. Kristinn tjáði okkur að frá
því kvöldið áður hefði minnkað í
Skaftá um hálfan metra. Ferðin
yfir hraunið gekk hægt og sígandi,
því þrátt fyrir að þarna væri búið
að leggja veg þurfti að fara fót
fyrir fót í hvössu hrauninu.
Kristinn benti okkur á nýjan
kofa í Hrossatungum og við ákváð-
um að gista þar í stað þess að fara
í Blágil, eins og upphaflega var
fyrirhugað. Húsið var nýtt og mjög
notalegt. Það var í hraunjaðri og
í mýrinni var góður hagi fyrir
hrossin.
Næsta dag fórum við í bílnum
að Laka. Við gengum á Laka og
nutum góðrar leiðsagnar Kristins,
sem þekkir hvern stein á þessum
slóðum. Leiðsögn hans gaf ferðinni
svo sannarlega aukið gildi. Lena
og Gísli höfðu áður gengið á Laka
og urðu því eftir og gættu hross-
anna.
Af Laka sáum við vítt og breitt
um landið. Við sáum inn í Grasver
og Fögrufjöllin blöstu við okkur.
Við sáum gígaraðirnar mjög vel,
bæði til norðausturs og suðvesturs.
Jökullinn var tignarlegur og
Hvannadalshnúkurinn gnæfði yfir
allt. Einnig voru nokkrir gígar
skoðaðir. Þegar ákveðið var að
setjast niður og fá sér kaffi koir
í ljós að fína kaffibrauðið sem við
höfðum haft fyrir að smyrja hafði
gleymst. Þótti mönnum það súrt í
broti og skiptu á milli sín nokkrum
súkkulaðimolum og brjóstsykri til
að seðja sárasta hungrið. Lena og
Gísli stóðu á hlaðinu í Hrossatung-
um með bitaboxin þegar við kom-
um til baka og hvarf brauðið eins
og dögg fyrir sólu ofan í mann-
skapinn.
Á leiö til byggða
Daginn eftir fórum við eftir
hraungötum og eftir það voru reið-
göturnar eins og best verður á
kosið. Við fórum eftir grösugum
heiðlöndum og hestarnir nutu þess
að hafa mjúkt undir fæti. Nú var
Kristinn á heimavelli og fræddi
okkur um örnefnin þarna, sem
mörg eru sérkennileg. Við áðum
við eyðibýlið Eintúnaháls og skoð-
uðum bæjarhúsin.
Það var gott að vera kömin í
byggð og líklega hefur hestunum
fundist það líka. Þegar halla tók
niður í móti varð mjög erfitt að
hemja þá. Þeir vildu helst fara á
stökki og það var ekki fyrr en við
komum niður að hliði, rétt fyrir
ofan Kirkjubæjarklaustur að okk-
ur tókst að stöðva þá, svo hægt
væri að ríða settlega í hlað.
Lárus Valdimarsson og Sólrún á
Klaustri tóku vel á móti okkur.
Við gátum komið öllu dótinu okkar
fyrir í fjárhúsinu og síðan var farið
með hestana í girðingu. Og þeir
höfðu það aldeilis gott.
Nú urðu giannaskipti í hópnum.
Valgerður og Gestur voru kvödd
með söknuði, en þau gátu ekki
verið lengur með okkur. í þeirra
stað komu þau Ari Einarsson bróð-
ir Gests og Þórdís Bjarnadóttir.
Gist var á hótelinu. Fannst
sumum orðið nokkuð brýnt að
komast í bað og hófst hóteldvölin
á því að fara í sturtu og taka síðan
góðan sundsprett fyrir matinn.
Við vorum um kyrrt næsta dag
á Klaustri. Þar var úrhellisrigning
og deginum að mestu eytt í róleg-
heit. Þó þurfti að byrgja sig upp
af mat og athuga með járningu á
hestunum. Karlarnir fóru í járn-
ingarnar, sem er reyndar eitt af
aðaláhugamálum sumra þeirra.
Lítið var um að hestarnir hefðu
orðið fyrir meiðslum á leiðinni.
Þó hafði það komið fyrir. Moldi í
eigu þeirra Margrétar og Kristjáns
hafði verið meira og minna haltur
frá upphafi ferðar. Hann var mjög
slæmur þegar komið var að
Klaustri. Tálgað var í hófinn á
honum og létti honum nokkuð við
það, en þó var ákveðið að skilja
hann eftir.
Haldið heim á leið
Kristinn Siggeirsson, Sigurður
sonur hans, Lárus og Sólrún og
dætur þeirra tvær og Guðjón bóndi
á Fossi á Síðu fylgdu okkur áleiðis
þegar við lögðum aftur af stað
sunnudaginn 28. júlí. Úr þessu
varð hin skemmtilegasta ferð og
við nutum góðs af því hve fólkið
þekkti vel landið. Lárus fór t.d.
með nokkrum okkar ríðandi inn í
Fjaðrárgljúfur, sem er hrika langt
og hrikalegt gljúfur, ákaflega fal-
legt. Við bæinn Skaftárdal kvödd-
um við fylgdarfólkið með von um
að hitta það aftur.
Næstu nótt var hestunum komið
fyrir að Ljótarstöðum í Skaftár-
tungu. Við fórum í bílnum að
Hrífunesi og gistum þar í gömlu
félagsheimili og tjaldi.
Ásgeir á Ljótarstöðum og ungur
vinnumaður úr Hafnarfirði fylgdu
okkur áleiðis daginn eftir. Eftir
að hafa kvatt þá var stefnan sett
á Mælifellssand og í Hvanngil.
Dimmt var yfir og þoka og lentum
við í örlitlum villum. Við höfðum
lent á röngum vegaslóða sem við
vissum ekki að væri til og vegna
þoku og dimmviðris ekki tekið eftir
rétta slóðanum. Það tók nokkra
stund að sannfæra alla um að við
værum í rauninni villt, en það
tókst og um það leyti létti til og
við sáum í Mælifell. Þá var tekin
stefnan þvert yfir sandinn. Þegar
komið var í Hvanngil var hestun-
um beitt og síðan komið fyrir í
gerði fyrir utan kofann.
Úr Hvanngili var ferðinni heitið
í Hungurfit. Við áðum þegar við
vorum komin yfir Markarfljót á
Króknum. Eftir að nestinu hafði
verið gerð skil fengu nokkrir sér
blund í góða veðrinu.
Okkur fannst tilvalið að slá upp
grillveislu í Hungurfit. Fólki
fannst engin ástæða að fara
snemma að sofa þetta kvöld þar
sem aðeins ein dagleið var eftir.
Þótti tilvalið að vaka örlítið lengur
og skemmta sér svolítið.
Sagan endurtók sig daginn eftir
þegar hestarnir fóru að nálgast
byggð. Þeir vildu ólmir áfram.
Aðaláningarstaðurinn þennan dag
var við eyðibýlið Reynifell.
Skammt frá Keldum kom stóð á
móti okkur og lentum við í snún-
ingum vegna þess að þrjú hross
frá okkur fóru saman við. Rangá
reyndist mesta stórfljótið á þess-
ari löngu leið okkar og kom það
mörgum á óvart.
Kveðjustund
Það var gott að koma í Gunnars-
holt. Þar endaði ferðin og leiðir
skildu. Við ákváðum að borða
saman að lokum og taka lagið að
skilnaði. Þegar verið var að borða
renndi bíll í hlaðið. Þar var Moldi
kominn og var gott til þess að vita
að allur hópurinn, menn og hestar
og hundur komust öll á áfangastað.
Þrátt fyrir að það væri gott að
koma heim var ekki laust við að
söknuður gerði vart við sig. Allt
hafði gengið svo vel og þessa daga
hafði veðrið svo sannarlega leikið
við okkur. Það var þakklátur hópur
sem kvaddist á hlaðinu í Gunnars-
holti og ef til vill hefur sú spurning
leitað á marga: Hvert verður farið
næst?
Texti: Ásdís Haraldsdóttir.