Morgunblaðið - 10.11.1985, Blaðsíða 30

30 B
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR10. NOVEMBER1985
fÓIK í
fréttum
FYRIR 35 ÁRUM
Sigríður Sigurðardóttir tók sig vel út þar aem hún
setti á sig skautana. Þegar bladamaður kom við hjá
Sigríði sem nú starfar í versluninni Gullfoss mundi
hún vel eftir atvikinu. „Ég hef verið ellefu ára og ég
man einmitt eftir þessu þegar hann Ólafur K. Magnús-
son kom og tók myndirnar. Þetta gerði þessa skauta-
ferð frábrugðna öllum hinum, en svona þegar allt var
með felldu fór maður einu sinni til tvisvar á dag á
skauta. Það var líf og fjör á Tjörninni (þá daga."

A skautum
árin
1950 og 1951
Morgunblaðið/Öl.K.Magn.
Stúlkan fyrir miðju er Guðrún Agnarsdóttir og líklega þarf vart að segja það, svo lík er hún
sjálfri sér á myndinnL Þvf miður vitum við ekki önnur deili á stúlkunum við hliðina en að þ*r
heita Edda og Svala. Eins og sést er önnur þeirra klædd koti og heilsokkum. „Flestar stúlkur
og sumir drengir voru á þessum tíma klæddar í heilsokka úr bómullarefnum eða ull. Þeir náðu
upp á læri og voru með tölum. Kotin voru Ifka úr bómull og oftast með töhim og svo var teygja
eða sokkaband á milli,“ sagði Guðrún.
Þetta var í fyrsta skipti sem
mynd af mér birtist í blöðunum
— sagði Guðrún Agnarsdóttir, alþingismaður
Svipmyndir af fyrsta skautasvellinu
1951, en þvf miður þekkjum við ekki
öll andlitin og getum því ekki birt
nöfnin. Ef einhver vill bæta um betur
og gefa okkur þær upplýsingar væri
gaman að birta myndirnar aftur með
nöfnum.
Nei, þessi! Já, ég man sko eftir
honum! En hvað það er
gaman að þessu. Hún hérna þessi
var með mér í sumarbúðum, hvað
varð nú aftur um þennan?
Það eru þrjátíu og fimm ár síðan
þessar myndir voru teknar, en
þegar við fórum á fund Guðrúnar
Agnarsdóttur alþingismanns sem
við þekktum á einni af myndunum
var ekki að sjá að svo langur tími
væri liðinn síðan ólafur K. Magn-
ússon var á ferðinni við Tjörnina
að taka myndir, svo ljóslega mundi
hún daginn.
— Ég man svo vel eftir þessu
og okkur þótti þetta mjög merki-
legt og vorum einmitt að ræða það
að kannski kæmumst við í blöðin.
Ég hef verið átta eða níu ára gömul
og þetta var í fyrsta skipti sem
mynd af mér birtist í blöðunum.
Að fara á skauta var eitt af því
sem var fastur liður í tómstundum
okkar félaganna í miðbænum og
líka að fara á skíði á Arnarhól.
Stundum kom það fyrir að maður
fór á skíði upp á Skálafell, en það
þótti langt upp í sveit.
— Hvað er það sem kemur fram
í hugann þegar þú lítur til baka
til þessa tíma?
— Ég man að þarna var nýbúið
að breikka Lækjargötuna því
menntaskólatúnið sem maður
renndi sér á var minnkað. Ég hitti
líka hrekkjusvín á þeim slóðum og
sá fundur endaði með því að ég
tapaði stígvélinu minu í forina
þegar breytingarnar stóðu yfir og
fór skælandi heim.
Hlíðarnar voru í byggingu man
ég, því það stóð til að við flyttum
þangað.
Geysisslysið kemur upp í hug-
ann því ég man að það ríkti mikill
samhugur í kringum það. Allir
voru að ræða þetta og þegar það
fréttist að mennirnir hefðu komist
lifandi af man ég að fólk hljóp
stað úr stað að tilkynna gleðifregn-
ina. Það kom t.d. maður hlaupandi
á móti mér þar sem ég var að labba
og hrópaði yfir allt: Þau komust
af... Þetta var á hvers manns
vörum. Skömmtunarseðlarnir
voru í fullu gildi, ég sótti þá oft
og þeir giltu að mig minnir fyrir
kaffi, sykri, smjöri og smjðrlíki.
Þetta er svona það helsta sem
leitar á hugann þegar ég hugsa
aftur til þessa tíma.
Jú, reyndar er það annað sem
stendur ljóst fyrir hugskotsjónum
og það er kyrrðin sem ríkti á
kvöldin. Þarna var sjónvarpið ekki
komið til sögunnar og ég man
þegar við heimilisfólið sátum
hvert í sínu horni og lásum bækur.
Það var í mesta lagi að útvarpið
fengi að vera á og á laugardögum
var það meiriháttar skemmtun að
fá að hlusta á útvarpsleikritið. Ég
held að fólkið hafi verið nær hvert
öðru og hraðinn ekki sá sami og
núna. Tengslin voru líka öðruvísi
og fólkið bjó sér sjálft til skemmt-
un.
Skrítið að það skuli vera þrjátiu
og fimm ár síðan þetta gerðist!