Morgunblaðið - 30.05.1986, Qupperneq 50

50
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 30. MAÍ1986
+
Ástkær eiginmaöur minn, sonur, faöir, tengdafaöir og afi,
PÁLL ÞORLÁKSSON,
rafverktaki,
Fífuhvammsvegi 39, Kópavogi,
varð bráökvaddur aðfaranótt miövikudagsins 28. maí sl.
Ásthildur Pétursdóttir, Þorlákur J. Jónsson,
Björgvin Pálsson, Sigrún S. Karlsdóttir,
Margrét Pálsdóttir, Sverrir E. Bergmann,
Júlía, Ásthildur og Elfsabet.
t
FRIÐÞJÓFUR SIGURÐSSON,
Auðshaugi,
V-Barðastrandarsýslu,
veröur jarösettur frá Brjánslækjarkirkju, Baröaströnd, föstudaginn
30. maíkl. 14.00.
Vandamenn.
+
Útför fööur okkar, vinar og bróöur,
HRAFNS PÁLSSONAR
frá Vestmannaeyjum,
ferfram föstudaginn 30. maí kl. 13.30 frá Fossvogskapellu.
Sigrún Hrafnsdóttir,
Hrönn Hrafnsdóttir,
Guðmundur Berg Hrafnsson,
Dóra Marfa Aradóttir,
Þorbjörn Pálsson,
Arndfs Pálsdóttir,
Guðbjörg Pálsdóttir,
Guðrún Pálsdóttir.
+
Þökkum auösýnda samúö viö andlát og útför móður okkar,
tengdamóður og ömmu,
DÝRFINNU JÓNSDÓTTUR,
Eyvindarhólum,
A-Eyjafjöllum.
Börn, tengdabörn og barnabörn.
+
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur samúð og hlýhug við
andlát og útför bróður okkar
ÁRNA ÞÓRHALLS BJÖRGVINSSONAR
fré Áslaugarstöðum.
Guö blessi ykkur öll.
Systkini hins látna.
+
Þökkum innilega auðsýnda samúö og vinarhug vegna andláts og
jarðarfarar
PÉTURS BRANDSSONAR,
loftskeytamanns,
Vatnsstfg 4.
Jón Pétursson, Sigrfður Guðmundsdóttir
Guðmundur P. Jónsson,
Hanna Björk Jónsdóttir,
Viktor Ingi Jónsson.
+
Innilegar þakkir öllum þelm er sýndu okkur samúö og vinarhug
við andlát og útför elskulegs sonar okkar, bróður og mágs,
SVEINBJÖRNS BREIÐFJÖRÐ EIRÍKSSONAR,
Hallveigarstfg 10,
Reykjavfk.
Sérstakar þakkir viljum við færa læknum og starfsfólki á deild
2B Landakotsspítala og öllum þeim er sýndu honum og aðstand-
endum hans einstaka umhyggju og vinsemd í veikindum hans.
Guö blessi ykkur öll.
Eirfkur Guðmundsson, Rakel Sveinbjörnsdóttii,
Guðmundur Eirfksson, Guðflnna Jóhannsdóttir,
Jón Eirfksson, Þórunn Þórisdóttir.
Indíana G. Bjama-
dóttir — Minning
Fædd 29. ágúst 1909
Dáin 21. mai 1986
Indíana G. Bjamadóttir fæddist
að Gerði, Innra-Akraneshreppi,
þann 29. ágúst 1909. Foreldrar
hennar voru þau sæmdarhjón, Sig-
ríður Jónsdóttir og Bjami Jónsson,
er þar bjuggu. I Gerði ólst hún
upp, ásamt systkinum sínum, þeim
Ástu og Böðvari.
Ekki gerði Indiana víðreist í
uppvextinum, heldur byijaði fljótt
að aðstoða við bústörfin heima fyrir
og tók að mestu ieyti að sér innan-
hússtörf á bænum, er hún giftist
manni sínum, Guðna Eggertssyni
frá Miðhúsum, Innra-Akranes-
hreppi, í júní 1935 Guðni lést í
apríl 1971. Eignuðust þau tvö böm,
Sigríði, gift Skafta Guðjónssyni og
eiga þau ijórar dætur, og Sigur-
bjama, giftur Huldu Friðriksdóttur
og eiga þau tvö böm. Bæði búa þau
í Reykjavík. Veit ég, að bamabömin
urðu henni mikill yndisauki á efri
ámm.
Að Gerði var allajafna mjög
margt fólk í heimili og mikill gesta-
gangur mikinn hluta ársins. Auk
bama sinna ólu þau hjón, Sigríður
og Bjami, upp §ögur fósturböm
og er undirritaður eitt þeirra.
Mér er bæði ljúft og skylt að
minnast Indu frænku, því það veit
ég að hennar vinnudagur var oft
langur í Gerði, og ekki vom þá þau
þægindi til allra hluta eins og síðar
er orðið og hvíldi mestur hluti á
hennar herðum. Alltaf var hægt að
leita til Indu frænku, ef eitthvað á
bjátaði, hjá yngra fólkinu jafnt sem
því eldra.
En þrátt fyrir allt sitt annríki átti
Inda sínar stundir. Hún var mjög
bókelsk, las mikið og ekki síst ljóð,
enda gat hún vel komið saman vísu
á góðri stund, þó hljótt hafí farið
um þann eiginleika hennar.
Inda var mjög hlédræg í eðli sínu
og hugsaði alltaf fyrst um aðra, svo
kom hún sjálf á eftir. Hún annaðist
foreldra sína er aldurinn færðist
jrfír þau og bjó með þeim, ásamt
Guðna, að Gerði þar til ævi þeirra
lauk.
Nokkur ár eftir lát gömlu hjón-
anna búa þau áfram að Gerði, en
flytjast síðan til Reylq'avíkur 1958
og festa kaup á íbúð í Barmahlíð,
þar sem hún bjó þar til fyrir ári
síðan að hún flyst að Hrafnistu.
Inda vann ýmiss störf utan heim-
ilis eftir að þau fluttu til Reykjavík-
ur.
Síðustu ár hefur heilsu hennar
verið að hraka og lést hún í Landa-
kotsspítala eins og áður sagði þann
21. apríl sl. Inda var mjög trúuð
kona og efaðist aldrei um líf eftir
þetta líf og er ég þess fullviss, að
ástvinir hennar handan við landa-
mærin, sem við öll eigum eftir að
fara yfír, em þar komnir til að taka
á móti henni.
í síðustu heimsókn minni til
hennar sagðist hún vona, að Guðni
væri ekki langt undan til að taka
á móti sér. Þá var hún orðin mikið
veik og hefur fundið að hvetju dró.
Um leið og ég þakka Indu frænku
allt, sem hún hefur gert fyrir mig
öll mín ár, þá sendi ég ástvinum
hennar innilegar samúðarkveðjur
og minningin um mæta konu mun
lifa.
Útför hennar fer fram í dag,
föstudag, frá Innra-Hólmskirkju.
Geir R. Gíslason
Hvers vegna minningarorð um
konu sem engin afrek vann sem á
bækur verða færð?
Æviferill Guðríðar Indíönu
Bjamadóttur, föðursystur minnar,
var fáskrúðugur. Hún var í hópi
fjölmargra kvenna á þessari öld sem
fæddust og dvöldust í sveit framan
af, giftust, ólu böm sem fóm suður
og síðan lá leið mæðranna einnig
til Reykjavíkur. Inda frænka mín
fæddist að Gerði í Innra-Akranes-
hreppi 29. ágúst 1909, giftist
Guðna Eggertssyni, vel hagorðum
mjmdar- og gleðimanni, eignaðist
með honum tvö böm, Sigurbjama,
tæknifræðing, og Sigríði Erlu, hús-
freyju. Þau hjón bjuggu í Gerði
ásamt foreldrum hennar, Sigríði
Jónsdóttur og Bjama Jónssjmi, uns
gömlu hjónin dóu — og tóku smám
saman við búrekstri öllum. Gerði
er lítil jörð sunnan við Háahnúk í
Akrafjalli og forðum voru gjöful
fískimiðin framundan strönd í
Hvalfjarðarmynni — en af er sú tíð.
Bömin fóm og Guðni gerðist heilsu-
veill. Því létu þau jörðina og hlutu
í staðinn kjallaraíbúð við Barmahlíð
í höfuðstaðnum. Þar hlúði hún að
manni sínum af sömu alúð og hún
sinnti foreldmm sínum fyrmm, uns
hann lést, vann fyrir sér með ræst-
ingarstörfum og bamagæslu, fékk
víst á Hrafnistu þar sem Háihnúkur
blasir við í norðri og dó þar í vor-
blíðunni.
Þessi hægláta alþýðukona var í
vitund minni mikil andstæða for-
móður sinnar og nöfnu, Tyrlq'a-
Guddu, sem fólki hefur verið einna
hugleiknust íslenskra kvenna á síð-
ari öldum. En engar deilur spunnust
um Guðríði Indíönu Bjamadóttur.
Fáir vissu hvað hún hét fullu nafni
en Inda var hvers manns hugljúfí:
vinnusöm, dugleg og óvenju hjálp-
söm — bjarg sem á mátti treysta
enda mjög til hennar leitað.
Bömum leið vel í návist Indu.
Það reyndi ég sjálfur. Hún ræddi
við mig ungan um skáldskap, fór
með vísur og kvæði af þeirri hjart-
ans gleði að ljóst varð að þar fóm
verðmæti' meiri en veraldlegur
auður: Hrefnukvæði eða Sáuð þið
hana systur mína meðan við dund-
uðum við að setja niður kartöflur
og hrossagaukur flutti allt annað
ljóð af miklum raddstyrk. En Davíð
Stefánssyni hélt hún mest fram:
Eg finn það gegnum svefninn
aðeinhverlæðistinn
með eldhúslampann sinn...
Ekki kunni ég við annað en lesa
vandlega allar ljóðabækur Davíðs
Hörður Guðlaugs-
son — Minning
Fæddur 17. mars 1946
Dáinn 22. maí 1986
„Hröðerförin
örskömmdvöl
ááningarstað
verum því hljóð
hversnerting
erkveðja
í hinzta sinn.“
(Birgir Sigurðsson)
Að kveðja er ekki að deyja, að
deyja er ekki að kveðja fyrir fullt
og allt. Minningin lifír um ókomna
tíð. Hörður vinur okkar kvaddi nú
fyrir fáeinum dögum, f síðasta
skipti hér á jörð. Hann er lagður
af stað í sitt síðasta stóra ferðalag.
Hvað er handan móðunnar
miklu? Þegar stórt er spurt er jafn-
an fátt um svör. Svarið fáum við
dauðlegir varla fyrr en Karon feiju-
maður heilsar okkur í fyrsta og eina
sinn. Þá fáum við líka svarið við
stærstu spurningu lífsins. Þá ráðum
við lífsgátuna og allar aðrar spum-
ingar sem við höfum spurt gegnum
tfðina verður hjóm eitt. Þess vegna
eigum við ekki að hræðast dauðann
heldur taka honum sem siálfsöcrð-
sem faðir minn átti en af meðfæddri
þrætugimi tefldi ég Einari Ben.
fram á móti.
Ólík fannst mér þau systkin. Hún
flutti og fræddi, hann sagði fátt en
áminnti með svipbrigðum væri
rangt með farið. Hvomgt fór með
sínar vísur þótt hagorð væm en
kenndu litlum dreng að skynja
hrynjandi bundins máls. í raun
skildi ég ekki fyrr en nú að ævi
frænku minnar var sýnikennsla í
manngæsku og menningu. Á kon-
um sem henni hvíldi íslensk al-
þýðumenning. Aldrei fannst mér
hún eiga heima annars staðar en í
Gerði og nú verður hún jarðsett í
Innra-Hólmskirkjugarði undir
hnúknum.
Ég kveð hana með erindi eftir
Einar:
Mitt verk er þá ég fell og fer,
eitt fræ, mitt land, í duft þitt grafið;
mín söngvabrot, sem býð ég þér,
eitt blað í Ijóðasveig þinn vafið.
En innsta hræring hugar míns,
hún hverfa skal til upphafs síns
sem báran—endurheimt í hafið.
Jón Böðvarsson
í dag er til moldar borin elskuleg
tengdamóðir mín, Indíana Bjama-
dóttir frá Gerði, Innri-Akranes-
hreppi. Hún lést í Landakotsspítala
21. þ.m. eftir stutta legu þar.
Eiginmaður Indu, en svo var hún
ætíð kölluð, var Guðni Eggertsson.
Þau hjón eignuðust 2 böm, Sigur-
bjama, byggingafræðing, og Sigríði
Erlu, húsmóður. Bamabömin em
orðin 6 og bamabamabömin 2.
Þegar Helga, yngsta bamabam
hennar, var fermd 20. apríl sl. var
hún tæplega búin að ná sér eftir
slæma inflúensu, sem hún hafði
fengið. Þrátt fyrir að hún væri sár-
lasin lagði hún það á sig að vera
viðstödd.
Ég ætla ekki að fara nánar út í
að rekja æviágrip Indu, því þar
mupu aðrir þekkja betur til en ég.
Ég læt hugann reika aftur til
haustsins 1959. Einkasonurinn
kemur með unnustu sína til foreldra
sinna í Barmahlíðinni til þess að
kynna hana fyrir þeim. Unnustan
er dálítið kvíðin. Hún veit ekki
hvemig tilvonandi tengdaforeldrar
munu taka henni. Fljótt kemur í
um hlut. Eitt sinn skal hver maður
deyja. En stundum fínnst okkur að
dauðinn komi of fljótt. Vorið sé
varla tími til að deyja, þegar allt
er að vakna til lífsins, tré að laufg-
ast, blóm að springa út, fuglar
himins að gera sér hreiður. Hér á
Kópavogshæli er þetta allt einmitt
að gerast. Fuglasöngur er mikill
og fallegur hér í garðinum hjá
okkur. Grasið grænt. Hversvegna
er þá einn af okkur kallaður burt?
Því getum við, einsog svo mörgu
öðm, ekki svarað. Líklegast er það
kannski ekki svo slæmt að leggja
af stað í ferðalag við fuglasöng og
hækkandi sól. Trúlega ekki.
Við sendum á eftir Herði okkar
bestu kveðjur og þökkum honum
þá tíma er við áttum saman.
Hvíli hann í friði.
Vistfólk og starfsmenn deildar
tvö á Kópavorrshælí.