Morgunblaðið - 04.10.1986, Qupperneq 43

43
Allir telja hann góðan gest
getið er víða mannsins,
hans hefur röddin heillað mest
heimasætur landsins.
Og hin:
Þorsteinn mörgum vann í vil
vanur að kókitera,
túnum bænda bestu skil
búinn er hann að gera.
Eftir sumardvölina á Vatnsleysu
fór amma aftur til Reykjavíkur.
Þangað heimsótti afi hana oft um
veturinn og næsta vor opinberuðu
þau trúlofun sína. Um veturinn, 18.
nóvember 1922, riðu þau í slag-
veðri frá Vatnsleysu að Torfastöð-
um, ásamt Kristínu systur afa og
Erlendi, með brúðarskart í hnakk-
tösku, og þar voru þessi tvenn pör
gefin saman í heilagt hjónaband.
Fimmtíu árum síðar héldu bæði
þessi hjón upp á gullbrúðkaup sitt
með íjölskyldum og sveitungum í
félagsheimili sveitarinnar, Ara-
tungu. Öli þessi ár bjuggu þau í
tvíbýli að Vatnsleysu og var sam-
gangur mikill milli bæjanna.
Amma og afi eignuðust níu böm,
Þorsteinn dó aðeins sjö ára að aldri,
hin eru öll á lífi. Ingigerður, Sigurð-
ur bóndi á Heiði í Biskupstungum,
kvæntur Ólöfu Brynjólfsdóttur,
móðir mín, Steingerður, varð ekkja
1966 eftir Guðna Þ. Þorfinnsson,
Einar Geir, kvæntur Ingveldi B.
Stefánsdóttur, Bragi, bóndi á
Vatnsleysu, kvæntur Höllu
Bjamadóttur, Kolbeinn, kvæntur
Erlu Sigurðardóttur, Sigríður og
Viðar, kvæntur Guðrúnu Gestdótt-
ur.
Amma var sérlega falleg og ung-
leg kona. Ég furðaði mig oft á því,
að hún skyldi hafa alið níu böm,
því hún var svo lítil og nett. Það
kom oft í hennar hlut að sjá um
bamaskarann og búið, þí afi var
mjög virkur í félagsmálum og
gegndi mörgum trúnaðarstörfum
fyrir sveitunga sína. í áraraðir var
hann formaður Búnaðarfélags ís-
lands. Það var ekki létt verk að
fæða og klæða þennan stóra bama-
hóp. Það var nú farinn að vænkast
hagurinn, þegar ég kom til sögunn-
ar. Ég átti því láni að fagna að fá
að vera hjá afa og ömmu á hveiju
sumri fram á unglingsár og stund-
um hluta úr vetri. Þegar fór að
vora, fór ég að ókyrrast og gat
vart beðið með að komast í sveit-
ina. Amma minntist þess oft, þegar
ég, sem lítil hnáta á leið í sveitina,
sönglaði nær alla leiðina f aftursæt-
inu með andlitið klesst á milli
framsætanna, eina setningu; „ég
er að fara austur". Mér er líka
minnisstætt suðusúkkulaðið, sem
afi geymdi f hanskahólfinu. Ég tala
ekki um tilfinninguna, sem gagntók
mig, þegar við komum á Fellskots-
holtið og við blasti hin fegursta sýn
— sveitin mín — Vatnsleysa. Hér
ætlaði ég að eiga heima á jörðinni
hans afa.
Mér fannst amma dásamlegasta
mannvera sem ég þekkti þá, og
alla tíð síðan. Alltaf tilbúin að taka
mig á hné sér og róa með mig í
fanginu og hughreysta, þegar eitt-
hvað bjátaði á. Ég man aldrei til
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 4. OKTÓBER 1986
þess að hún hafi skammað mig né
hreytt í mig ónotum. Hún kom allt-
af fram við böm eins og fólk, talaði
við þau, en ekki niður til þeirra.
Hún haiði líka tíma til að hlusta
og tala við þau. Það var gott að
leita til ömmu um ráð og huggun.
Hún dæmdi ekki. Hún reyndi alltaf
að sjá góðu hliðamar á öllu og hjá
öllum. Er hún heyrði einhvem
hneykslast á unga fólkinu, löngun-
um þess og ástríðum, varð ömmu
þá að orði: „Enginn vill muna sína
æsku“. Amma var kát og skemmti-
leg. Hló dillandi hlátri, tilbúin til
að gantast, jafnvel tilbúin að taka
nokkur dansspor á miðju eldhús-
gólfí við tóna frá útvarpinu, milli
þess sem við þvoðum upp og röðuð-
um diskum í skápa. Jafnvel að þvo
upp með ömmu var skemmtilegt.
Amma hafði gaman af öllum kveð-
skap og kunni ógrynni af vísum.
Það var gaman að hlusta á hana
fara með tækifærisvísur og segja
frá tilurð þeirra.
Amma var mjög ánægð með
bamahópinn sinn. Henni fannst hún
vera rík. Hún fylgdist líka mjög
náið með bamabömum sfnum og
tók þátt í lífí þeirra. Böm hennar
og tengdadætur hugsuðu afskap-
lega vel um ömmu. Þau létu sér
mjög annt um hana. Hún var aldrei
ein. Þó henni fyndust dagamir lengi
að líða í seinni tíð vegna heilsu-
brests og þráði hvíld, þá var hún
þakklát þeim fyrir umhyggju þeirra.
Alveg fram til dauðadags hélt hún
heimili á Vatnsleysu ásamt Braga
syni sínum og konu hans, Höllu
Bjamadóttur, og fjölskyldu. Þegar
hún var búin að vera einhvem tíma
í burtu hjá bömum sínum til skipt-
ist, þráði hún alltaf að komast heim
að Vatnsleysu, þar sem hún hafði
búið í 64 ár.
Elsku ömmu minni þakka ég fyr-
ir samfylgdina, og hve henni þótti
vænt um mig.
Hvíli hún í friði.
Sigríður dótturdóttir
Ég man eftir því þegar amma
stóð við koxeldavélina og hellti upp
á kaffi við tým frá olfulampanum.
Við sátum andaktug og hlustuðum
á hana segja frá merkingu fslensku
kveðjunnar og hún taldi ólíklegt að
einlægari og fallegri kveðju væri
að finna í öðmm tungumálum. En
það var ekki einungis merking
kveðjuorðanna sem mér hefur þótt
vænt um heldur hvemig hún setti
þau ávallt ffarn f hjartahlýrri og
gjöfulli kveðju sinni. Kveðjuna not-
aði hún til að votta umhyggju sína
og væntumþykju en umffarn allt
lysti kveðjan lífsskoðun hennar að
sælla væri að gefa en þiggja. Þad
er þess vegna sem ég veit að hún
er sæl og blessuð nú þegar við
kveðjum hana í hinsta sinni.
Ég man eftir því þegar amma
sat við saumavélina og ómur raf-
hlöðuútvarpsins í eldhúsinu tmflaði
ekki samraáður okkar um gmndvall-
aratriði. Hún skildi þörf bamsins
fyrir vitneskju og þreyttist ekki á
að svara spumingum um lítils nýt
atriði. Það er sagt að sá viti ekki
sem ekki spyr. Hún var sjálf óspör
á spumingar í gegnum tíðina en
spumingar hennar tengdust fyrst
og fremst umhyggju hennar fyrir
mönnum og lífi í kringum hana.
Amma var heilsteyptur persónu-
leiki. Hún gerði skýran greinarmun
á réttu og röngu og var í öllu sann-
gjöm og réttlát. Amma var laus við
allan hégóma og fánýti, hún var
hrejn og bein.
Ég man eftir því þegar amma
sat í eldhúsinu og sagði frá. Hún
hafði gaman af að segja frá og
eftirtekt vakti minni hennar og
skýrleiki allt fram til hins síðasta.
Hún sá jafnan skoplegu hliðamar
á hlutum og máleftium enda bjó
hún yfír ríkri kímnigáfu. Amma
gladdist með glöðum. Ég man eftir
því hvemig brá fyrir glampa í aug-
um ömmu og hvemig hún sló á lær
sér og hallaði undir flatt og glamp-
inn varð að dillandi hlátri sem
enginn stóðst.
Eg man eftir því þegar afi kall-
aði mig ungan og nýgiftan mann á
eintal. Hann sagði mér að ekkert
væri mikilvægara í lífi hvers mans
en lífsförunauturinn. Hann sgði mér
að hlúa að því upphafi sem til hafði
verið stofnað, hann sagði mér að
rækta garðinn minn. Sá garður sem
afi og amma ræktuðu bar rfkulegan
ávöxt. Amma uppskar, því öllum
hennar nánustu þótti vænt um hana
og hlúðu að henni þegar svo bar
undir. Amma lagði grunninn að því
bróðurþeli sem einkennir hennar
nánustu en slíkt er ekki sjálfgefið.
Hún átti marga og góða vini sem
sumir komu til hennar um langan
veg.
Þessar fátæklegu myndir eru ein-
ungis ágrip þeirra heilsteyptu, góðu
minninga um ömmu sem búa í
bijósti mfnu en þeim verður ekki
lýst með orðum. Ég kveð ömmu
mfna með söknuði, blessuð sé minn-
ing hennar.
Þorsteinn Guðnason
t
Móðir okkar,
KRISTGERÐUR EYRÚN GÍSLADÓTTIR,
MeAalholti 21,
Reykjavfk,
andaðist í Borgarspitalanum aðfaranótt föstudags 3. október.
Ólafur J. Símonarson,
Guðrún Sfmonardóttlr,
Ólöf Inglbjörg Sfmonardóttir,
Gfsll Sfmonarson.
t
Faðir okkar, bróðir og afi,
ÁSMUNDUR KR. ÁSGEIRSSON,
fyrrverandl skókmeistari,
Háteigsvegi 4,
lést á Landspítalanum fimmtudaginn 2. október.
Jarðarförin auglýst síðar.
Fyrir hönd systra, barnabarna, barnabarnabarna og annarra
vandamanna,
Ása Ásmundsdóttir,
Ásgeir Ásmundsson.
t
Hjartkær eiginmaður minn, faöir okkar, tengdafaðir og afi,
GUNNARÞÓRÐARSON,
rennismfðameistari,
Hringbraut 101,
lést í Landspítalanum miðvikudaginn 1. október.
Ágústa Guðmundsdóttir,
Selma Gunnarsdóttir, Sigvaldi Ragnarsson,
Birkir Þ. Gunnarsson, Róshildur Stefánsdóttir,
Guðmundur G. Gunnarsson, Anna Thorlacius,
og barnabörn.
t
Útför eiginmanns míns, föður okkar, tengdaföður og afa,
BJÖRNS MAGNÚSSONAR,
bifreiðastjóra,
Lækjargötu 11,
Siglufirði,
fer fram frá Siglufjarðarkirkju þriöjudaginn 7. október kl. 14.00.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á Hjartavernd.
Sveinfna G. Jónsdóttir,
Haukur Bjömsson, Sigrfð E. Guðmundsdóttir,
Sverrir Björnsson, Slgfrfður E. Óladóttir,
Anna Björnsdóttir, Guðmundur Garðarsson,
Sævar Rafn Bjömsson
og barnabörn.
t
Þökkum innilega samúð og hlýhug viö andlát og útför eiginmanns
míns, föður, fósturföður, sonar og tengdasonar,
INGÓLFS SIGURLAUGSSONAR,
sfma verkstjóra,
Langholtsvegi 14.
Ingibjörg Aðalsteinsdóttir,
Siguriaugur Ingólfsson,
Guðrún Aldfs Jóhannsdóttir,
Sigurlaugur Jónsson, Aðalheiður Halldórsdóttir,
Guðrún Þórðardóttir.
t
Sonur minn og bróðir okkar,
EINAR GÍSLASON,
er látinn. Jarðarförin hefur fariö fram.
Sigurborg Hansdóttir og
systkinl hlns látna.
Lokaðí dag
vegna jarðarfarar ÁGÚSTU JÓNSDÓTTUR, Vatnsleysu
í Biskupstungum.
Blómabúðin Mímósa.
Hótel Sögu.
LAUGARDAGUR
Littu inb !
r ^
&
til kl. 16,00
EIÐISTORG111.
Vörumarkaðurinn hl