Morgunblaðið - 04.07.1987, Qupperneq 42

' T86I ÍJÍJL .{• 5TII0A0HA0UAJ .UIGA.IH/UOHOW
42 MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 4. JÚLÍ 1987
Minning:
Eiríkur Ag. Guðna-
son Vestmannaeyjum
Fæddur 28. mars 1933
Dáinn 26. júní 1987
Júnímánuður skartar sínu feg-
ursta. Það er sem allt lifni og dafni,
blómin springa út og lundin hjá
okkur mannfólkinu léttist við birtu
og yl sólarinnar. En sorgin gleymir
engum. Einn þessa fögru júnídaga
dó vinur okkar og félagi, Eiríkur
Guðnason, langt um aldur fram.
Það er táknrænt þegar maður fer
að huga að því eftirá, að þegar við
Týrarar fréttum af andláti hans,
seint um kvöld 26. júní síðastliðinn
vorum við saman komin í Bama-
skóla Vestmannaeyja, að ljúka
erfiðum degi í starfsemi félagsins.
Svokölluðu Tommahamborgara-
móti Týs. En Eiríkur var einmitt
skólastjóri Bamaskólans um árabil.
Hér á árum áður þróaðist í Vest-
mannaeyjum þróttmikið íþróttalíf
er gaf af sér frábæra íþróttamenn
á sviði frjálsra íþrótta. Og sumir
voru svo flölhæfír að þeir kepptu í
íþróttunum jafnframt því að sinna
félagsstörfum. Eiríkur var einn af
þeim. Hann gekk í Tý strax í æsku
og keppti mikið í fijálsum íþróttum.
Eiríkur átti Vestmannaeyjamet í
hinum ýmsu greinum frjálsra
íþrótta. Eiríkur þótti hlaupari góður
og var í hlaupasveit Týs í mörg ár
og stóð sig vel. Hann keppti á
nokkrum unglingameistaramótum í
frjálsum íþróttum og svona mætti
lengi telja. Eiríkur tók við for-
mennsku í Knattspymufélaginu Tý
árið 1955-56 og var mikið viðloð-
andi hin ýmsu félagsstörf síðar
meir. Eiríkur var einn af mörgum
Týmrum sem eftir hið hörmulega
gos í Eyjum 1973 tóku sig til og
tyrfðu Herjólfsdalinn, svo hægt
væri að halda þar þjóðhátíð og fé-
lagið þar með endurheimt. eina sína
bestu tekjulind.
Þessi upptalning er aðeins brot
af því starfí er Eiríkur lagði fram
í þágu íþróttahreyfingarinnar í Eyj-
um. Þessi fátæklegu orð em aðeins
skrifuð um þátt Eiríks í starfí og
keppni fýrir Tý og fátt eitt upptal-
ið. En eins og allir vita em vegir
Guðs órannsakanlegir og hann einn
veit um tilganginn. Kannski er ekki
gott fyrir okkur mennina að vita
hvað framtíðin ber í skauti sér. Við
Týrarar þökkum honum samfylgd-
ina og hvað hann var alltaf fús til
starfa fyrir félagið sitt. Eiríkur var
einn af þessum fáu er bera í sér
saman félagsanda og að starfa af
hugsjón í anda félagsins. Það er
gæfa að fá að kynnast slíkum
manni og fá að starfa með slíku
fólki.
Eftirlifandi eiginkonu Eiríks,
Gunnhildi Bjamadóttur, og §öl-
skyldu flyt ég mínar innilegustu
samúðarkveðjur á erfíðri stundu.
Birgir Guðjónsson,
formaður Týs.
Tengdafaðir minn, Eiríkur Ágúst
Guðnason í Vestmannaeyjum, varð
bráðkvaddur 26. júní síðastliðinn
og fer útför hans fram frá Landa-
kirkju í dag. Við sem þekktum Eirík
sjáum nú á bak einstökum dreng-
skaparmanni og félaga.
Það var fallegt sumarkvöld í
Hraunbænum þegar síminn hringdi
og öll héldum við, að Eiki afí í
Vestmannaeyjum væri í símanum
og ætlaði að spjalla við okkur, eins
og hann hafði gert undanfarin
kvöld. En höggið var þungt, þegar
okkur var sagt, að hann hefði feng-
ið hjartaáfall og væri dáinn. Það
var sárt til þess að hugsa, og erfítt
að trúa því, að samverustundimar
með honum yrðu ekki fleiri, það
yrði ekki oftar farið í leiki við Eika
afa, hann myndi ekki segja okkur
fleiri frábærar sögur, ekki teikna
fleiri flugvélar og hann myndi ekki
smíða fleiri leikföng í kjallaranum
á Strembugötunni.
Á erfiðri stundu er mikill styrkur
af því að vita, að ekki fínnast aðrar
minningar um Eika en góðar minn-
ingar. Styggðaryrði voru ekki til í
málfari hans, og hjá honum giltu
hvorki boð né bönn. Þau voru óþörf
og hann hélt einfaldlega aga með
því að vera hann sjálfur, svo einlæg-
ur, svo hreinn og beinn. Minnug
þess að Eiki fékk slæmt hjartaáfall
fyrir fímm árum og líf hans hékk
um stund á bláþræði, þá skulum
við einnig vera þakklát fyrir það
að hafa haft hann hér á meðal okk-
ar síuðstu árin, stálhraustan að því
er virtist og fullan af lífsgleði. Betri
gjöf er ekki hægt að hugsa sér.
Eiki afí hafði einstakt lag á böm-
um. Hann umgekkst böm á full-
komnum jafnréttisgmndvelli og það
færðist ró yfír þau í nærveru hans.
Það var enda æði oft að spurt var:
„Afí viltu koma að leika?“ Og alltaf
virtist vera nægur tími til að sinna
slíku kalli. Leikimir við afa voru
ekki einasta skemmtilegir heldur
einnig afar lærdómsríkir, bæði fyrir
þá sem þátt tóku í þeim og eins
fyrir þá fullorðnu, sem stóðu
álengdar og fylgdust með. Þetta
voru leikir án kynslóðabils.
Á kveðjustund brestur mig orð
til að þakka samfylgdina með Eika
og ég veit, að það skilja þeir er til
þekkja. En eftir stöndum við öll
með bjartar minningar um einstak-
an mann, sem styrkja munu okkur
um ókomna tíð. Blessuð sé minning
Eiríks Guðnasonar.
Egill Jónsson
I dag er til moldar borinn Eiríkur
Ágúst Guðnason, skólastjóri Barna-
skóla Vestmannaeyja, en hann lézt
26. júní sl. Kallið kom snöggt, kall-
ið kom óvænt, þrátt fyrir að hann
væri leiddur að landamærum lífs
og dauða fyrir tæplega fímm árum.
Þeim, sem bezt fylgdust með hon-
um, virtist hann hafa náð þeim
bata, er björtustu vonir stóðu til.
En enginn flýr örlög sín. Enn stönd-
um við frammi fyrir óráðnum
gátum tilverunnar — maður á góð-
um aldri, fullur starfsorku, er
kvaddur burt.
Eiríkur fæddist 28. marz 1933,
í Vestmannaeyjum, þar sem hann
ól nánast allan sinn aldur. Foreldrar
hans voru Guðni Jónsson, skipstjóri
frá Ólafshúsum og kona hans Anna
Eiríksdóttir, Vegamótum. Á Vega-
mótum ólst Eiríkur upp ásamt
þremur yngri systkinum sínum. Var
hann löngum síðan kenndur við
æskuheimili sitt.
Þegar Eiríkur var tæplega ellefu
ára gamall fórst faðir hans, sem
þá var skipstjóri á vélbátnum Nirði,
ásamt allri áhöfn í aftakaveðri á
öndverðri vetrarvertíð 1944. Nú
stóð móðir hans ein uppi með fjög-
ur ung böm. Á þessum árum var
opinber aðstoð léttvæg borið saman
við það sem nú er. Anna varð því
fyrst og fremst að treysta á sjálfa
sig til að sjá sér og börnum sínum
farborða. Á sinn hægláta og hljóða
hátt tókst henni einkar vel að skila
í senn móður- og föðurhlutverki.
Þegar Eiríkur hafði lokið miðskóla-
prófí frá Gagnfræðaskólanum í
Vestmannaeyjum, settist hann í
Kennaraskóla íslands haustið 1950.
Geta má sér þess til, að móður
Eiríks hafí ekki þótt fýsilegur kost-
ur, að hann fetaði í fótspor föður
síns og gerðist sjómaður. Þó hafði
hann alla burði til þess, var ein-
stakt þrekmenni. Það kann einnig
að hafa valdið nokkru um þessa
ákvörðun Eiríks, að móðurafí hans,
Eiríkur Hjálmarsson, stundaði
bamakennslu í Vestmannaeyjum í
tæplega íjörutíu ár.
Að loknu kennaraprófí 1954 hóf
Eiríkur kennslu við Bamaskóla
Vestmannaeyja, þar sem hann
starfaði allan sinn kennaraferil. Það
kom fljótt í ljós, að þeir mannkost-
ir, sem Eiríkur var búinn, dugðu
honum vel í kennarastarfínu. Hæg-
látur en þó ákveðinn og með sitt
sérstæða skopskyn vann hann strax
hugi nemenda sinna. Ekki sízt var
hann dáður af yngstu nemendun-
um. Því fór vel á, að samhliða
kennslunni við Bamaskólann hélt
hann smábarnaskóla í félagi við
samkennara sína. Um árabil var
hann stundakennari við Iðnskóla
Vestmannaeyja og Stýrimannaskól-
ann í Vestmannaeyjum. Eiríkur
varð yfírkennari við Barnaskólann
1966 og gegndi því starfí til ársins
1973, en það ár fékk hann leyfi frá
störfum og vann við smíðar. Að ári
Iiðnu hafði skólinn heimt hann aft-
ur, enda naut Eiríkur sín hvergi
betur í starfí en við kennarapúltið.
Árið 1979 varð Eiríkur skólastjóri
við Bamaskólann í Vestmannaeyj-
um og gegndi því starfí til dauða-
dags.
Eiríkur naut trausts og virðingar
nemenda sinna og samkennara.
Með rúmlega þriggja áratuga
kennslustarfí markaði hann djúp
spor í skólasögu heimabyggðar
sinnar. Skarð hans verður vandfyllt.
Á sumrum stundaði Eiríkur ýmis
störf, lengst við smíðar. Lauk hann
sveinsprófí í húsasmíði og öðlaðist
síðar meistararéttindi í greininni.
Fjöldi trúnaðarstarfa hlóðst á Eirík.
Kom þar margt til. Hann var félags-
lyndur að eðlisfari, naut trausts
samborgara sinna og greiðasemi
var ríkur eðlisþáttur í fari hans.
Fyrir samtök kennara gegndi hann
margvíslegum trúnaðarstörfum,
var lengi í bamavemdamefnd og
formaður Barnavemdarfélags
Vestmannaeyja. Hann vann mikið
að félagsmálum innan íþróttahreyf-
ingarinnar og var um hríð formaður
Knattspymufélagsins Týs. Á yngri
ámm stundaði hann mikið iþróttir.
Trúarleg málefni áttu sterk ítök í
Eiríki. Um langt árabil starfaði
hann fyrir K.F.U.M., stóð m.a. fyr-
ir sunnudagaskóla. Um tíma var
hann meðhjálpari og sat í sóknar-
nefnd Landakirkju. Þá var hann
lengi stjómarmaður í Vestmanna-
eyjadeild Rauða kross íslands.
Eiríkur fékkst nokkuð við rit-
störf. Hann samdi og þýddi einkum
bamaefni. Á góðra vina fundi kyij-
aði hann gjaman framsaminn
gamanbrag eins og honum einum
var lagið.
Eiríkur hafði óþijótandi áhuga á
flugi. Löngum stundum sat hann
við teikniborðið og gerði uppdrætti
eða smíðaði líkön. Flugnám hóf
hann fyrir nokkram árum, en varð
að hætta því vegna hjartasjúkdóms.
Það vora því mikil gleðitíðindi fyrir
Eirík, þegar hann fékk þann úr-
skurð í sumar, að hann gæti haldið
flugnáminu áfram. Hann var ein-
mitt að búa sig undir flugtíma,
þegar hann mætti örlögum sínum.
Eiríkur var gæfumaður í eink-
alífí. 17. júní 1959 kvæntist hann
Gunnhildi Bjamadóttur frá Breið-
holti í Vestmannaeyjum. Einkadótt-
ir þeirra er Anna Guðný sjúkraþjálf-
ari, gift Agli Jónssyni verkfræðingi
frá Egilsstöðum. Þau búa í
Reykjavík. Tvo syni eiga þau, og
ber sá eldri nafn Eiríks afa síns.
Fyrstu búskaparár sín bjuggu
Gunnhildur og Eiríkur í Breiðholti
í skjóli foreldra Gunnhildar, Bjama
Bjamasonar dýralæknis og Sigur-
bjargar Einarsdóttur. Ekki hafði
búskapur ungu hjónanna staðið
lengi, þegar þau reistu sér hús að
Strembugötu 14, þar sem heimili
þeirra hefur verið síðan. Gestkvæmt
var á heimili þeirra, enda var þeim
báðum gestrisni í blóð borin.
Lífshlaup okkar Eiríks hefur ver-
ið óvenju samtvinnað. Á kveðju-
stund hrannast upp minningar.
Ungir að áram héldum við saman
í okkar fyrstu ferð til meginlands-
ins. Ferðinni var heitið austur undir
Eyjafjöll, en þá var alsiða, að dreng-
ir úr Vestmannaeyjum væra í sveit
á sumram. Báðir dvöldum við þar
nokkur sumur.
Enn lágu leiðir saman, þegar við
reistum okkur hús á sömu landar-
eigninni. Æ síðan hefur verið órofa
vinátta með fjölskyldum okkar.
Dætur okkar jafnaldra bundust
sterkum vináttuböndum.
Þegar ég hóf kennslustörf, hafði
Eiríkur þegar öðlast nokkra reynslu
á þeim vettvangi. Var hann óspar
að miðla mér af reynslu sinni. Nán-
ast var samstarf okkar að skólamál-
um, þegar við í sameiningu unnum
að því í Reykjaík að koma skólum
okkar á fót að nýju í kjölfar jarðeld-
anna á Heimaey. Var þá lögð nótt
við dag, svo að röskun á námi nem-
endanna yrði sem minnst. Þægi-
legra og áreynsluminna hefði verið
að þiggja góð boð annarra skóla,
sem vildu deila nemendum okkar á
milli sín. Ekki vafðist fyrir' okkur
eitt andartak, að bezt þjónuðum við
hagsmunum nemenda okkar á þann
veg, að þeir gætu áfram verið í
sínum eigin skóla.
Langt og ánægjulegt samstarf
áttum við að málefnum Rauða
krossins, en þar vora Eiríkur og
Gunnhildur mjög virkir félagar.
Um leið og ég og Qölskylda mín
þökkum Eiríki samfylgdina, vottum
við Gunnhildi, Önnu Guðnýju og
Agli og sonum þeirra, móður Eiríks
og systkinum, tengdaforeldram og
öðram ættingjum, einlæga samúð.
Þeirra styrkur er minningin um
góðan dreng, sem var hvers manns
hugljúfí.
Eyjólfur Pálsson
í dag, 4. júlí, kveðjum við kæran
samstarfsmann okkar, Eirík
Guðnason, skólastjóra, sem varð
bráðkvaddur að kvöldi 26. júní,
aðeins 54 ára að aldri.
Eiríkur fæddist í Vestmannaeyj-
um 28. mars 1933. Foreldrar hans
vora hjónin Anna Eiríksdóttir og
Guðni Jónsson. Faðir hans andaðist
er Eiríkur var bam að aldri, en
móðir hans dvelur nú í sjúkrahúsi
Vestmannaeyja. Eiríkur lauk kenn-
araprófí 1954. Starfaði hann við
Bamaskóla Vestmannaeyja að
loknu kennaraprófí allt til dauða-
dags og síðustu 8 árin sem skóla-
stjóri. Eftirlifandi eiginkonu sinni,
Gunnhildi Bjamadóttur, kvæntist
hann 17. júní 1959. Hún hefur
starfað í allmörg ár á skrifstofu
skólans. Eignuðust þau eina dóttur,
Önnu Guðnýju, sem er sjúkraþjálf-
ari að mennt. Hún er gift Agli
Jónssyni vélaverkfræðingi og eiga
þau tvo syni, Eirík og Helga.
Eiríki vora falin mörg trúnaðar-
og félagsstörf, því hann var traust-
ur og ábyggilegur. Hann var þeim
hæfíleikum búinn, að umgangast
allt samstarfsfólk sitt sem jafningja
og gaf sér alltaf tíma til að setjast
niður og reyna að leysa hvers
manns vanda. Skipti þá ekki máli
hvort um var að ræða vanda kenn-
ara, nemenda eða persónuleg mál.
Þetta viðmót Eiríks setti mildan blæ
á skólastarfið og þeir sem minna
máttu sín vissu, að þeir áttu traust-
an vin á skólastjóraskrifstofunni,
sem þeir gátu alltaf leitað til, hver
sem þeirra vandi var.
Eiríkur átti mörg áhugamál enda
íjölhæfur; bar þar hæst áhuga á
flugi og öllu sem því viðvék. Við
nefndum skólastjóraskrifstofuna
stundum „sálfræðideildina okkar",
þegar Eiríkur sat þar inni með nem-
endum, sem vildu fá tilsögn í
flugmódelasmíði og hálfsmíðaðar
flugvélar þöktu skrifborð skóla-
stjórans.
Við samstarfsfólk Eiríks kveðjum
hann með virðingu en þungum
söknuði og þökkum samstarfið við
þennan góða dreng og allan þann
stuðning, sem hann veitti okkur.
Við sendum Gunnhildi, Önnu
Guðnýju, Agli, afadrengjunum og
öðram aðstandendum okkar dýpstu
samúðarkveðjur.
Megi minningin um góðan dreng
verða sorginni yfírsterkari.
Samstarfsfólk í Barnaskóla
Vestmannaeyja
t
Faöir okkar, tengdafaðir og afi,
JÓHANNES HJARTARSON,
til heimilis á Holtsgötu 14,
Ytri-Njarövík,
lést á heimili sínu 2. júlí. Jaröarförin auglýst síðar.
Börn, tengdabörn og barnabörn.
t
Elskulegur eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir, afi og langafi,
ÞORLEIFUR JÓNSSON
loftskeytamaður,
Löngufit 10, Garðabæ,
lést 3. júlí á St. Jósefsspítala, Hafnarfirði. Jarðarförin auglýst síðar.
Fyrir hönd ættingja,
Dagbjört Guðmundsdóttir.
t
Maðurinn minn, faöir okkar, tengdafaöir og afi,
ÓLAFUR GUÐJÓNSSON,
Esjubraut 6, Akranesi,
verður jarðsettur frá Akraneskirkju mánudaginn 6. júlí kl. 13.30.
Blóm og kransar vinsamlega afþökkuð.
Guðrún Ólafsdóttir,
börn, tengdabörn og barnabörn.
t
Þökkum innilega auðsýnda samúð við andlát og útför móður okkar,
SÓLEYJAR HALLDÓRSDÓTTUR,
Hólabergi 56,
Reykjavik.
Sigríður Guðjónsdóttir,
Óli Ómar Ólafsson,
Svala Varmdal,
Reynir Helgi Ólafsson,
Smári Bjarni Ólafsson.