Morgunblaðið - 04.07.1987, Qupperneq 50

T80I troi J. íroOAOíTAOTJA.J aTOAJHMTJOJIOM
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 4. JÚLÍ 1987
mmmn
ást er...
.. . að faðma hana
fallega.
TM Rea. U.S. Pat. Off.—all rights reserveo
©1984 Los Angeles Times Syndicate
Með
morgnnkaffinu
POLLVJX 'U''*22
Þá eru peningaáhyggjur
okkar úr sögunni. Ég seldi
sál mína ...
HÖGNI HREKKVlSI
Bréfritari er ekki ánægður með það að þurfa að horfa á eftir kindakjöti á haugana. Morgunbiaðið/Þorkeii
Hugvekja um haugalamb
Spakur skrifar:
Ég get ekki lengur orða bund-
ist. Síðastliðinn fimmtudag var
frétt í Morgunblaðinu næstum búin
að verða mér að aldurtila.
Svo er mál með vexti að ég sat
eins og gengur og gerist árla morg-
uns við eldhúsborðið og innbyrti
morgunmatinn, kaffi og kleinur,
og las blaðið á meðan. Yfirleitt er
þetta fremur hættulaust athæfi en
svo var ekki í þetta sinn. Án nok-
kurrar viðvörunar blöstu við mér
myndir af stóreflis jarðýtu að urða
sauðfé í stórum stíl og við hliðina
á stóð stórum stöfum: „177 tonn
af kindakjöti á haugana".
Það lá við að ég missti kaffiboll-
ann niður á mig en það sem verra
var, ein kleinan fór svo öfugt ofan
í mig að mér lá við köfnun. Með
herkjum tókst mér þó að hósta
kleinubitanum upp úr mér, allur
orðinn þrútinn í framan af loftleysi.
177 tonn eru ekkert smáræði
af keti,_ ríflega eitt aukakíló á sér-
hvern íslending sem kominn er af
fermingaraldri. Það má því með
sanni segja að við íslendingar séum
minni menn en ella fyrir vikið. Að
minnsta kosti léttari.
Hver ber eiginlega ábyrgð á
þessu svívirðilega athæfí? Varla
eru það okkar harðduglegu bænd-
ur. Það getur varla veitt þeim
mikla ánægju að stjana við skepn-
urnar allt árið, hlaupa jafnvel á
eftir þeim upp um fjöll og fimindi
til þess eins að sjá þær enda á
öskuhaugunum innan um slitna
hjólbarða og tómar niðursuðudósir.
Það hlýtur að vera ákaflega niður-
brjótandi að sjá árangurinn af
starfi sínu aldrei komast lengra
en þetta.
Yfirstjórn landbúnaðarmála hér
á landi er greinilega í molum fýrst
að svona nokkuð þarf að koma
fýrir. Samt skilst mér að næsti
landbúnaðarráðherra íslendinga
eigi að vera sá sami og síðustu
fjögur árin. Jón er að vísu hinn
mætasti maður að því er mér er
sagt þótt ekki hafí hann þá hæfí-
leika til að bera sem prýða þurfa
góðan landbúnaðarráðherra. Það
er reyndar ekkert til að skammast
sín fyrir. Ég þekki fjölda fólks sem
myndu ekki verða góðir landbún-
aðarráðherrar.
Svo segja menn að sérhver þjóð
fái þá stjóm sem hún á skilið. Mér
er spum, hvað höfum við gert af
okkur?
Víkverji skrifar
Ríkissjónvarpið hefur tekið sig
til og skorið upp herör gegn
vondri umgengni og óþrifum á lóð-
um fyrirtækja og í íbúðarhúsahverf-
um í nágrannabæjarfélögum
Reykjavíkur. Það hefur komið á
daginn að þetta er hið þarfasta mál
og ekki hefur skort viðbrögð bæði
af hálfu bæjaryfirvalda og fyrir-
tækjanna, sem mörg hver hafa tekið
myndarlega við sér og látið fjar-
lægja bílhræ og annað msl af lóðum
sínum.
Hins vegar hefur það farið eilítið
í taugamar á Víkvetja hvemig sjón-
varpið stóð upphaflega að því að
vekja máls á þessu þarfa málefni.
Fréttamaðurinn tók sér stöðu á ein-
um fegursta útsýnisstað Kópavogs
og flutti þar mikla ádrepu um vonda
umgengni í miðjum fréttatímanum.
Eins og Helgi setti fram pistil sinn
átti hann lítið sameiginlegt með
öðmm fréttum dagsins heldur sór
sig meira í ætt forystugreinaskrifa
dagblaða eða umvöndunardálka
prentmiðlanna. Hvergi var auð-
kennt í þessu innslagi að þama
væri á ferð dálítið hliðarspor frá
hefðbundnum fréttaflutningi.
í Morgunblaðinu hefur áður verið
fundið að því að talsvert áberandi
sé orðið hjá íslensku ljósvakamiðl-
unum að mörkin milli hreinna frétta
annars vegar og fréttaskýringa og
vangaveltna hins vegar séu oft á
tíðum harla óljós. Hið sama má
segja um lóðahreinsunarpistilinn
sem nefndur var hér á undan. í
sjálfu sér er ekkert við það að at-
huga að ljósvakamiðlamir taki á
þörfum málum með þessum hætti
en það hlýtur að verða að gera þá
kröfu að slík innslög í fréttatímum
séu afmörkuð eða auðkennd til að
áhorfandanum sé ljóst frá byijun
að í umijölluninni sé beitt allt ann-
arri aðferðarfræði en gerist og
gengur í hefðbundnum fréttaflutn-
ingi.
XXX
Enn njótum við hyili veðurguð-
ana, þótt fáeinir regndropar
hafí fallið af himni undir lok vikunn-
ar. Veðurfarið er þvj að verða helsta
umræðuefnið manna á milli, þótt
með öfugum formerkjum sé miðað
við það sem við höfum átt að venj-
ast.
Það er meira að segja haft eftir
starfsmönnum nýju flugstöðvarinn-
ar að nú sé mikill munur á far-
þegunum sem fara um stöðina frá
því sem var í hinni gömlu. Nú er
það nefnilega sólbrúna fólkið sem
fer úr landi en það föla sem kemur
inn í landið.
XXX
*
Islenskur handknattleikur hættir
ekki að koma á óvart.
Stórgóð frammistaða íslenska
handknattleikslandsliðsins í Júgó-
slavíu sýnir svo ekki verður um
villst að íslenska landsliðið hefur
skipað sér á bekk með sterkustu
handknattleiksþjóðum heims og það
leggur meira að segja sjálfa heims-
meistarana að velli á heimavelli
þeirra. Það er afrek sem allur hand-
knattleiksheimurinn tekur eftir.
Styrkleiki íslensks handknatt-
leiks verður hins vegar ekki til úr
engu. Hann sýnir ótvírætt að bak-
landið er traust — að í íslenskum
handknattleik eigum við sveit for-
ystumanna sem hafa búið til þann
jarðveg sem þessi árangur er sprott-
inn úr og hefur skapað frábærum
landsliðsþjálfara aðstöðu til að
vinna úr þeim efnivið sem greinilega
er fyrir hendi meðal íslenskra hand-
knattleiksmanna.
Takmarkið nú er að ná langt á
olympíuleikunum í Seúl í S-Kóreu
á næsta ári. Frammistaða hand-
knattleikskappa okkar undanfarið
hefur haft það í för með sér að
búast má því að miklar væntingar
séu meðal þjóðarinnar um góðan
árangur handknattleikslandsliðsins
á því móti. Reynslan á hins vegar
að hafa kennt okkur að þegar þess-
ar væntingar eru hvað mestar,
reynist landsliðinu oft erfítt að rísa
undir þeim kröfum sem það fær í
fararnesti á stórmót erlendis. Hóf-
leg bjartsýni um árangur í Seúl er
því vafalaust happadrýgst bæði fyr-
ir handknattleiksunnendur hér
heima og landsliðið sjálft.