Morgunblaðið - 25.07.1987, Síða 16

Morgunblaðið - 25.07.1987, Síða 16
16 MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 25. JÚLÍ 1987 Úr tónlistarlífinu Sigrún Davíðsdóttir í OG MEÐ BAROKK — Viðtal við sænska fiðluleikarann Ann Wallström Ann Wallström undirstrikar spilið hjá Svövu Bernharðsdóttur. „Láttu hljóma eins og þú sért að kasta einhveiju," segir Ann Wall- ström við nemenda sinn, til að skýra áferðina um leið og Ann spilar takt- inn sjálf. „Ekki hafa hljóminn mjúkan, það tilheyrir rómantíkinni." En Ann lætur sér ekki nægja að nota orð og eigið spil til að útskýra. Hún hreyfír sig kröftuglega með, dansar eftir tónlistinni eftir því sem við á og það rennur léttilega upp fyrir nemendanum hvemig hægt er að fá barokk-tónlist til að lifna við. Og ekki íþyngir aldurinn kröftugum hreyfíngum Ann, því hún er rétt rúm- lega tvítug, en segir nemendum sínum til á margslunginn hátt. Hún hefur enga eina krampakennda að- ferð við að koma tónhugsunum sínum til skila, heldur getur hún velt þeim á marga vegu, þar til hún fínnur að nemandinn nær að skilja og tileinka sér tónlistina, ekki læra og apa eftir. Og þetta er bara hægt þegar tónlist- in býr með manni... Þessa dagana er Ann Wallström sumsé að segja nokkrum fíðluleik- urum til í Skálholti á námskeiði í barokk-tónlist í tengslum við sumar- tónleika í Skálholti. Þessa helgina er Skálholtshátíð og engir tónleikar, en um verzlunarmannahelgina, laugar- dag, sunnudag og mánudag, spilar Ann ásamt barokk-sveit sumartón- leikanna. Ann fór að spila á fíðlu fyrir al- vöru þegar hún var 13 ára, bjó þá í þorpi úti á landi, en flutti sig svo til Stokkhólms og fór í tónlistarskólann þar. Eitt skyldunámskeiðanna fjallar einmitt um barokk-tónlist og Ann hreifst með. Hún hefur síðan ekki slegið slöku við barrok, lesið sér til og hlustað, auk þess að vinna með fólki, sem hefur þessa hefð á taktein- um. En Ann lætur ekki sitja við barokkið eitt saman, spilar slíka tón- list frá öðrum tímabilum og ekki sízt samtímatónlist. En hvað hefur Ann að segja um tónlist barokk-tímans og einkenni hennar? — Á barrokk-tímanum var málið sjálft, retóríkin, undirstrikað. í töluðu máli skiptast á mismunandi áherzlur, hraði og annað, sem gefur málinu líf. Barokk-tónlistin byggist á þessu, á takti, sem grundvallast á málinu. Og rétt eins og í því, skipta vissir tónar meira máli en aðrir. Ekkert jafnrétti þar. Þetta ójafnrétti kemur líka fram í þjóðfélagsskipan þessa tíma, þar sem kóngurinn tróndi efst yfír aðli, borg- unum, iðnaðarmönnum og svo enn lægra settum. Eftir frönsku bylting- una, þar sem höfuðið fauk af kóngi og ijölda aðalsmanna, þá þróuðust líka jafnréttislegar hugmyndir innan tónlistarinnar. Það gætir vaxandi til- hneigingar til að gera alla tóna jafna. Auðvitað er þetta löng þróun, sem byijaði ekki daginn sem tekið var til við að hálshöggva kóng og aðal. Á rómantíska tímabilinu á síðustu öld var tónlistin því ekki byggð á ólíkum tónum, andstæðum, heldur líkum tón- um, frasamir verða langir og líðandi. Þetta er allt önnur uppbygging. Fiðlur barrokk-tímans voru líka öðruvísi en þær urðu á rómantíska tímanum. Áður voru bogamir léttir í endann, en voru þyngdir á síðustu öld, svo auðveldara yrði að ná fram löngum, óbrotnum línum eins og tíðkuðust þá. í barokk-fiðlunni var aðeins bjálki undir miðjum kassanum, en hann var síðan lengdur, til að tónn- inn yrði stöðugri í löngu línunum og pallurinn undir strengjunum lengdist. Nótur barokk-tímans virðast ein- faldar við fyrstu sýn. En á barokk- tímanum var eingöngu spiluð samtímatónlist, allir höfðu hefðina á valdi sínu og þess vegna þurfti ekki að skrifa allt niður í nótunum. Þær em þá bara eins og beinagrind, sem þarf að fylla í. Til þess að átta sig á þessu er nauðsynlegt að lesa sér til um þessa hefð. Nótur að sænskri fíðl- aratónlist, „spelmans" tónlistinni, em alveg jafn sparlegar, því þær em aðeins vegvísir fyrir tónlistarmenn, sem hafa hefðina á takteinum. Flestir fíðluleikarar em aldir upp í rómantíkinni og nota aðferðir henn- ar. í barokk-tónlist er nauðsynlegt að endurskapa hugmyndir þess tíma um tónlist. En það er ekki þar með sagt að það sé leitast við að búa til fomgripi. Þegar gömul húsgögn em gerð upp er ekki reynt að varðveita rykið og skítinn, sem gefa fomlegt yfírbragð, heldur reynt að ná því sem býr undir, litunum og formfegurðinni. Með hugmyndir barokk-tímans að leiðarljósi lifnar tónlist hans við. Á tónleikum finn ég að mín túlkun vek- ur tilfínningar og það er mér sönnun þess, að ég er á réttri leið. Tónlistin á að snerta, losa um tilfínningamar. Þú spilar ekki aðeins barokk-tón- list. Hvemig nálgastu ólík tónverk, hvemig leitarðu að yfírbragði þeirra? — Það gildir að spila hvert tíma- bil á ólíkan hátt, skilja hugmyndimar sem liggja að baki nótunum, að baki hveiju tákni. Einfalt tákn eins og punktur er alltaf táknaður eins, en hann getur haft þijár ólíkar merking- ar. En innan hvers tímabils þarf svo að gaumgæfa hvert tónskáld. Hvem- ig manngerð þeir vom, aðstæður, hvað sögðu þeir sjálfir, hvað sögðu aðrir um þá. Svo skoða ég önnur verk þeirra frá sama tíma, ekki að- eins það, sem ég er að spila. Ég hef til dæmis spilað verk frá því Beetho- ven var ungur. Flestir hafa mynd í kollinum af honum eins og hann varð, eftir að hann missti heyrnina, ein- mana og fráhverfur öðmm. En áður en þetta gerðist var hann mjög mann- blendinn, vel heima í tízkunni og lifði lífínu, glaður og kraftmikill. Það er líka ótrúlega mikill munur á yngri og eldri verkum hans. Þetta fínnst mér skipta máli að vita. Þessi vitn- Strengimir í fíðlu Dóm Björg- vinsdóttur hljómuðu ekki sem skyldi, svo Ann fór um þá hönd- um. eskja er ekki endilega alltaf nauðsyn- leg, en ég reyni að spila verk tónskáldanna, eftir því sem ég sé höfundana fyrir mér. Það er alltaf hægt að bæta sig, en ég vil halda áfram að vinna eftir þessum brautum, bara gera meira af öllu. Þú fæst líka við kennslu og tónlist- arkennarar leggja gjaman áherzlu á, að tilsögnina þurfí að sníða að eig- inleikum sérhvers nemanda. Hvemig fínnurðu út hvað hæfir best hveijum? — Ég læt nemandann byija á að spila verkið í gegn, án þess að tmfla. Meðhöndlun hljóðfærisins, hvemig hann stendur, allt þetta segir mér býsna mikið um persónuleika viðkom- andi og leikurinn svo um hvar hann stendur í tónlistinni og hvemig. Yfír- leitt gildir, að það er betra að segja of lítið, en of mikið. Ef nemandinn verður óþarflega áhyggjufullur af því sem ég segi, þá reyni ég frekar að spila með og nota hreyfíngarnar. Það hljómar auðvitað eins og örg- ustu fordómar, en á oft við, að stelpur eru mýkri í sér og eiga þá erfítt með að ná fram hörku í leik sínum, en Á Schubertíöðu í Hohenems Karl Frei og Karin Dinger vinna í skrifstofiu Schubertíöðunnar. Karin svarar væntanlega í simann ef ykkur fýsir að fá upplýsingar. Það er ekki ofsögum sagt að Evr- ópa iði af músík á sumrin. I borgum og bæjum hanga auglýsingaspjöld um hitt og þetta gimilegt allt um kring, stakir tónleikar og tónlistar- hátíðir. Sumar fara fram með látum og auglýsingamennsku, aðrar í róleg- heitum með alvarlegu yfirbragði. Ein af þessum rólegu er haldin í Hohe- nems, sem fæstir höfðu víst vitað af fyrr en var farið að halda þar Schu- bert-hátíðir, Schubertiade, eins og kvöldin kölluðust, þegar Schubert og vinir félagar hans músiseruðu saman. 1974 hittust þeir Hermann Prey söngvari og Gerd Nachbauer. Nach- bauer lagði þá stund á sagnfræði, er frá Hohenems og með bullandi tónlistaráhuga, eins og svo margir landar hans. Þegar Prey hafði á orði að hann vildi gjaman fínna stað til að flytja verk Schuberts reglulega, nefndi Nachbauer Hohenems. Það varð úr að söngvarinn hélt tónleika þar næsta ár, leizt vel á fólkið og staðinn og skipulagningin hófst. 1976 var fyrsta Schubert- íaðan haldin, svo í ár var sú tólfta. í byijun stóð hátíðin aðeins í eina viku, nú dugir ekkert minna en tvær vikur og næsta ár verða þær tæplega þijár. Meðan á Schubertíöðunni stendur lifnar mjög yfír bænum, því aðkomu- fólk streymir að. Og bæjarbúar taka vel á móti því, vita hvers vegna það kemur og em tilbúnir að ræða Schu- bertíöður í nútíð og þátíð, ekki sízt hátíðarveðrið, sem er ekki alltaf mjög hátíðlegt. Júnímánuður er óstöðugur þama, oft vætusamur framan af og alltaf fyrri viku Schubertíöðunnar, segja heimamenn, þó Nachbauer framkvæmdastjóri vilji ekki gera mikið úr því. Nachbauer segir gestina flesta frá V-Þýzkalandi eða um helmingur, samkvæmt tölum frá síðasta ári, um 15% em frá Austurríki, þar af um 10% frá Hohenems og nágrenni, 15% frá Englandi, 10% frá Sviss, 8% frá öðmm Evrópulöndum og um 6% frá Bandaríkjunum. Og ekki þarf að kvarta undan áheyrendum, sem em greinilega flestir afar áhugasamir um tónlist og tónleika, þrautþekkja Schu- bert út og inn, ef marka má umræður manna á meðal í hléunum. Eins og einn söngvarinn sagði, þá er þægilegt að syngja fyrir fólk, sem flettir ekki skránni fyrr en lagið er búið og situr kyrrt þangað til eftirspilið er búið. Forráðamenn hátíðarinnar fara hógværlega í auglýsingar. Þeir senda út efnisskrá með pöntunarlista bæði til einstaklinga, stofnana og blaða, en annars er lítið auglýst. Auðvitað er sagt frá hátíðinni í tónlistartímarit- um víða um heiminn. Svo er ekki amaleg auglýsing þegar jafn áhrifa- mikilll tónlistammíjallandi og Bemhard Levin, sem skrifar meðal annars í New York Times, segir Ho- henems-hátíðina eina af fáum, sem raunvemlega heppnist. Þetta allt dugir til að fá nógu marga áheyrend- ur. Þeir mega nefnilega ekki heldur vera of margir, því salarkynnin em ekki mjög stór. Þrír salir, þar sem sá minnsti tekur 330 manns, miðsal- urinn 600 og sá stærsti, í nágrana- bænum Feldkirch, 900 manns. Sá minnsti er riddaraslaur Hohenems- slotsins og miðsalurinn er húsagarður þess, sem er tjaldað yfír. Og þannig hátíð vilja Schubertíöðu-menn halda, ekki of marga gesti í hlýlegu um- hverfí, sem verður nánara en ella þegar sömu listamenn og áheyrendur koma ár eftir ár. Það kunna bæði áheyrendur og listamennimir að meta, segir Nachbauer. Meðan svo er þurfa hann og samstarfsmenn hans engu að kvíða. Það er sérstakt félag, Schubertiade Hohenems hf. sem stendur fyrir há- tíðinni. Það er stutt af menntamála- ráðuneytinu í Vín, af heimahéraðinu Vorarlberg og af Hohenems-bæ. Þessir þrír aðilar leggja fram um 30% af kostnaðinum, sem getur varla tal- ist yfírþyrmandi mikið. Annað kemur af aðgöngumiðasölu og frá styrktar- félagi. Þar er hægt að verða óbreyttur meðlimur fyrir um 900 krónur og svo styrktarfélagi fyrir um 3.700 krónur en hærri framlög eru líka vel þegin. Styrktarfélagamir hafa forkaupsrétt á miðum fram á haustið fyrir há- tíðina. Hingað til hefur verið hægt að kaupa miða við innganginn, sem er vissulega ánægjulegt, því það eru ekki allir sem kæra sig um að skipu- leggja tónleikaferðir marga mánuði fram í tímann. En Nachbauer segir, að það seljist stöðugt fleiri miðar fyrirfram, væntanlegir gestir panta fram í tímann. En hugum að sjálfúm tónleikunum og hvað þar var að fínna nú. Á efnis- skránni eru ekki alveg éingöngu verk eftir Schubert, heldur líka eftir samtímamenn eða aðra, sem tengjast honum á einhvem hátt. Þannig söng til dæmis Jessye Normann, blökku- söngkonan bandaríska, tvær Hánd- el-aríur í byijun sinna tonleika, en Schubert var einkar hrifínn af Hánd- el, en hún hélt svo áfram með Schumann- og Schubert-lög. Undir- leikari hennar var George Parson. Af öðmm mjög þekktum kröftum má nefna Vladimir Ashkenazy, sem lék þarna í fyrsta skipti, flutti meðal annars Wandererfantasíu Shuberts og Schumann-sónötu. Lueia Popp var með ljóðakvöld og flutti lög eftir bæði Schumann og Schubert, fíðlu- leikarinn Gidon Kremer, sem lék einu sinni svo eftirminnilega hér á lista- hátíð, kom fram ásamt Orfeus Kammersveitinni frá New York og flutti fiðlukonsert eftir Schnittke, nútímatónskáld, sem Kremer heldur upp á. Og síðast en ekki sízt fyllti Claudio Arrau þessa fríðu fylkingu og Iék Beethoven-sónötur og verk eftir Liszt, meðal annars Liebestraum nr. 3. En það sem er kannski ekki sízt spennandi við Schubertíöðuna er að þar er ekki aðeins gert út á alþekkt nöfn, heldur koma þarna fram ungir tónlistarmenn, sem þykja skara fram úr. Úr þeim hópi má nefna ungverska píanóleikarann András Schiff, bræð- uma Anthony og Joseph Paratore, sem leika saman á píanó og svo barít- ónsöngvarann Olaf Bár frá Þýzka- landi og landa hans, Andreas Schmidt, sá sami og hefur sungið hér og kemur væntanlega aftur næsta vetur. Undirleikari hans var Markus Hinterháuser, búsettur í Salzburg, fíma kraftmikill og skemmtilegur píanóleikari. Einmitt vegna þess að þama er lögð áherzla á verk Schuberts, þá eru kvartettar áberandi þama. Áf þeim sem núna komu fram voru Alban Berg-kvartettinn, Chembini-kvart- ettinn, Brandis-kvartettinn og Það er að mörgu að hyggja hjá Gerd Nachbauer yfir hátíðar- dagana.

x

Morgunblaðið

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.