Morgunblaðið - 13.03.1988, Blaðsíða 51

starfsemi verði fjölmörgum til
hjálpar á komandi árum. Það er
verðugt hlutverk okkar sem minn-
umst Óskars að efla þetta starf í
náinni framtíð.
Með öflugri liðveislu við það starf
sem Óskar mótaði í þágu krabba-
meinssjúklinga verður best varð-
veitt minningin um góðan dreng.
Gunnlaugur Snædal
Mikið er það sárt þegar skarð
kemur í vinahópinn.
Óskar Kjartansson vinur okkar,
sem jarðsunginn verður á morgun,
skilur nú eftir stórt skarð sem eng-
inn getur fyllt. Okkur finnst alla-
vega að á meðan fólk er í blóma
lífsins eigi maður eftir að vera með
því lengi, lengi. Sennilega fínnst
okkur þetta alltaf, líka þegar við
eldumst. Það er aldrei tímabært að
missa vin.
Það hefur verið mikil lífsreynsla
að horfa upp á einn besta vin sinn
veikjast af sjúkdómi, beijast af öll-
um kröftum og tapa.
Við sem erum búin að fylgjast
með þessari baráttu vorum ekki
viðbúin endalokum. Sannfæring
hans um að sigra sannfærði okkur.
Hann sneri á óvininn í byijun og
það gaf okkur öllum svo mikla von.
Við erum ekki enn búin að átta
okkur á því að hann hafí tapað og
sé farinn. Það eigum við eftir að
fínna smátt og smátt þegar kemur
að föstum liðum í samvéru okkar.
Útilegur á sumrin, heimsóknir í
sumarbústaðina, jólaboðin á þrett-
ándanum, hjónaferðimar á vetuma
og „saumó", þegar allir em með.
Okkur fínnst að þetta eigi alltaf
að vera eins og það er, en þannig
er það auðvitað aldrei. Við verðum
alltaf að laga okkur að breýttum
aðstæðum hversu erfítt sem það er.
Frá unglingsárum höfum við
þekkst vel og haldið hópinn, við
höfum eytt frístundum okkar sam-
an og verið þátttakendur í lífi hvers
annars í gegnum tíðina.
Við hittumst öll heima hjá Herdísi
og Óskari eitt laugardagskvöld um
miðjan febrúar. Þá talaði hann,
fullur bjartsýni, um aðgerðina sem
hann var að fara í nokkrum dögum
seinna. Við gerðum öll ráð fyrir að
hittast aftur.
A öllum okkar samverustundum
var hann hrókur alls fagnaðar, hon-
um leið best þegar allir voru saman
að skemmta sér og bömin líka.
Bömin okkar áttu hann að vini
ekki síður en við, þeim þótti mjög
vænt um Óskar og eiga erfitt með
að skilja að hann verður ekki með
okkur oftar.
Hann var alltaf duglegur að
halda hópnum saman og fann upp
á mörgu skemmtilegu. Ef honum
datt eitthvað í hug þá framkvæmdi
hann það.
Samlyndi þeirra hjóna var alveg
einstakt. Gáskinn og virðingin sem
einkenndi samband þeirra var öðr-
um til eftirbreytni, það var mann-
bætandi að vera nálægt þeim. Á
heimili þeirra hefur verið mikill
gestagangur og hefur það ávallt
staðið öllum opið. Allir leikfélagar
barnanna þeirra em þar eins og
heima hjá sér, þar er mikil gest-
risni og' höfðingsskapur og allir fá
þá umönnun og alúð sem þeir þurfa
og meira til.
Herdís hefur staðið vörð um hann
Óskar sinn síðastliðið ár og passað
að hann fengi allt það besta sem
aukið gæti orku hans og vellíðan,
ekkert skipti máli nema velferð
hans. Styrkur hennar og festa, létt
lund auk mikillar skynsemi hefur
haldið heimilinu og fjölskyldulífinu
í sínum eðlilegu skorðum allan
þennan erfíða tíma. Hún á fáa sína
lfka.
Við sendum Herdísi vinkonu og
bömunum, Kristínu, móður Óskars
og öðmm aðstandendum, okkar
innilegustu samúðarkveðjur. Guð
gefi þeim líkn sem lifa.
Guðrún og Marinó
Heddý og Gunnar
Allý og Lindi.
Kær vinur okkar og nágranni,
Óskar Kjartansson, er látinn.
Eins og að líkum lætur leita
minningar um góðan dreng á huga
okkar.
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 13. MARZ 1988 51
Við fluttum öll um svipað leyti á
Stórateiginn og mynduðust þá strax
sterk vináttubönd á milli okkar, lítið
samfélag ungs fólks, sem alla tíð
síðan hefur staðið saman í blíðu og
stríðu.
Þegar Óskar veiktist, fyrir rúmu
ári, hvarflaði það ekki að okkur að
við fengjum ekki að njóta samvem
hans lengur en í þessa mánuði.
Hann bauð þessum vágesti byrg-
inn og baráttan var erfið, en bjarg-
föst var einlæg trú hans og stór-
kostlegt var að fylgjast með sam-
heldni þeirra hjónanna Herdísar og
Óskars í gegnum veikindin. Þar var
hvergi bilbug að fínna.
Óskar var baráttumaður í eðli
sínu, bjartsýnn og hvers manns
hugljúfi. Nú er stórt skarð höggvið
í vinahópinn okkar.
Hugurinn er blandinn trega og
söknuði, en jafnframt innilegu
þakklæti fyrir árin sem við áttum
saman.
Sterkur perónuleiki hans mun
lifa áfram meðal okkar.
Elsku Herdís, Hilmar Þór, Sól-
veig Lilja og litli Davíð Þór, guð
blessi ykkur og gefi ykkur styrk.
F.h. vinahóps á Stórateigi,
Helga Th.
Vinur minn og æskufélagi, Óskar
Kjartansson, er fallinn frá eftir
hetjulega baráttu við sjúkdóm sinn.
Það var fyrir um það bil 31 ári,
að ég flutti á Háteigsveginn í
Reykjavík og kynntist þá Óskari
sem þar bjó í foreldrahúsum, næst
yngsta syni þeirra merku hjóna
Kjartans Ásmundssonar, gullsmiðs,
og Kristínar Bjamadóttur.
Ég minnist okkar fyrstu kynna.
Þá vomm við báðir 7 ára gamlir.
Rigningarúði var þennan dag og
þama var ég kominn, nýfluttur úr
sveitinni til höfuðborgarinnar og
þekkti fáa.
Ég stóð við gluggann og virti í
laumi Óskar fyrir mér þar sem hann
var að leik með litla bróður sínum
Dadda og þeir vom með þennan
líka fína vörabfl sem ég var mjög
heillaður af.
Það tók mig nokkum tíma að
hafa mig í að fara út til þeirra,
uppburðarlítill eins og ég var, en
Óskar sá aumur á mér og tók mig
strax tali, opinn og hlýr, eins og
hans var alltaf von og vísa. Þar
með hófst sú vinátta sem hélst með
okkur alla tíð.
Við vomm mjög samrýndir og
höfðum svipuð áhugamál og auðvit-
að brennandi áhuga fyrir lífinu og
tilvemnni. Og margt var brallað í
þá daga, eins og gengur hjá ungl-
ingum.
Óskar tók þá ákvörðun að feta
í fótspor föður síns og læra gull-
smíði og hélt til Þýskalands til
náms, en nokkm áður hafði mér
hlotnast sá heiður að verða þeirrar
ánægju aðnjótandi að kynna hann
fyrir þeirri sómakonu Herdísi Þórð-
ardóttur, sem varð eiginkona hans.
Og þar varð ást við fyrstu sýn
og uppfrá því.
Við stóðum auðvitað í bréfa-
skriftum í þessi fjögur ár sem Óskar
dvaldi í Þýskalandi, en þar kom að
því að hann flutti aftur heim til
Islands, með Herdísi og fmmburð
þeirra, Hilmar Þór.
Þá vomm við vinimir báðir búnir
að festa ráð okkar og ákváðum við
að byggja saman raðhús í Mosfells-
sveit, en þangað bar Óskar alltaf
hlýjar tilfinningar, frá því að hann
sem drengur dvaldi á sumrin í sum-
arbústað þar með foreldmm sínum.
Þær vom bjartar, en urðu stund-
um ærið langar sumamætumar
sem við unnum að byggingu húsa
okkar, eftir langan vinnudag að
auki. En allt hafðist það og við flutt-
um í húsin okkar og þá var nú orð-
ið stutt að fara til að hittast og
spjalla um lífsins gagn og nauðsynj-
ar. Og fjölskyldur okkar stækkuðu.
Nú var allt eins og það átti að
vera. Við vinimir hlið við hlið eins
og einu sinni.
En ekkert varir að eilífu. Óskar
veiktist í fyrravetur og fullur af
eldmóði stóð hann upp á móti örlög-
um sínum og barðist hetjulega og
þá kom til kasta Herdísar og þaðan
fékk Óskar tvíefldan styrk og sam-
an stóðu þau eins og klettur með
vonina og trúna í veikindum hans.
Og víst er um það, að enginn gæti
gefið meira af sér en Herdís gaf
honum þá.
Ég á eftir að sakna Óskars vinar
míns um ókomin ár. Ég á eftir að
minnast hans sem þess besta og
sanna vinar sem ég hefí átt.
Óskar var opinskár í eðli sínu,
opinn fyrir öllu og öllum. Við hann
var hægt að ræða um alla skapaða
hluti og engan veit ég sáttfúsari
mann. Hann gat ekki hugsað sér
að standa í illdeilum við nokkum
mann.
Ég og fjölskylda mín vottum þér,
Herdís mín, og bömum ykkar, enn-
fremur Kristínu móður Óskars og
systkinum hans okkar dýpstu sam-
úðarkveðjur. Guð blessi ykkur öll.
Jóhannes Jóhannsson
Mig langar að minnast með
nokkmm orðum vinar míns, Óskars
Kjartanssonar, gullsmiðs sem lést
3. mars sl. eftir harða baráttu við
erfíð veikindi.
Fyrir liðlega 15 ámm vom nokkr-
ir gullsmiðir samankomnir á gull-
smíðasýningu í Kaupmannahöfn.
Þar á meðal var hinn virti gullsmið-
ur Kjartan Ásmundsson og sonur
hans Óskar. Þar hófust fyrstu kynni
mín af þeim feðgum. Mér er það
enn mjög minnisstætt hve vel Kjart-
an reyndist mér þá, ungum og
óreyndum gullsmið. Þar sem við
Óskar vomm á svipuðum aldri,
myndaðist með okkur traustur vin-
skapur sem aldrei bar skugga á.
Að Kjartani látnum keypti Óskar
fyrirtæki föður sms, gullsmíðaverk-
stæði Kjartans Ásmundssonar sem
þá var til húsa í gamla Fjalakettin-
um í Aðalstræti. Nokkram áram
seinna opnaði Óskar glæsilega
verslun í Áðalstræti 7 og rak hana
með miklum glæsibrag til dauða-
dags. Heiðarleiki og einlægni vom
ríkir eiginleikar í fari Óskars og
varð hann fljótt einn virtasti og
vinsælasti gullsmiður borgarinnar.
Það var mikið lán fyrir mig að eiga
hann að samferðamanni.
Óskar lærði gullsmíði í Þýska-
landi og átti þar marga kunningja
og vini. Það var stórkostlegt að sjá
hve Óskar var vel kynntur í Mekka
gullsmíðinnar Pforsheim. Ferðalög
vom eitt af hans mörgu áhugamál-
um og ferðuðumst við mikið saman
í sambandi við starf okkar. Leiðin
lá oftast til Basel í Sviss og eigum
við hjónin mjög ánægjulegár minn-
ingar þaðan með þeim Herdísi og
Óskari. Eftirminnilegasta ferðin er
þegar við tókum bflaleigubíl og
ókum um svissnesku . Alpana.
Síðasta ferð okkar saman var dvöl
á Þingvöllum í ágúst síðastliðnum.
Ógleymanlegt er hve Óskar var þá
hress og glaður. Dugnaður hans og
bjartsýni á lífíð hreif okkur svo, að
erfitt var að gera sér grein fyrir
hve alvarleg veikindi hans vom. Það
er sárt að missa vin í blóma lífsins,
en eftir lifa dýrmætar minningar
um góðan dreng.
Elsku Herdís, við Sjöfn biðjum
guð að halda vemdarhendi yfir þér,
bömum ykkar og öðmm aðstand-
endum.
Jón Sigurjónsson
Á síðastliðnu hausti vom stofnuð
samtök krabbameinssjúklinga og
aðstandenda þeirra. Einn af fmm-
kvöðlum samtakanna var Óskar
Kjartansson, gullsmiður. Þá um
skeið hafði hann att við þann sjúk-
dóm, sem varð honum að aldurtila.
Hann hafði séð hyldýpið. Hann
hafði örvænt. Frammi fyrir alþjóð
sagði hann frá nærfæmum höndum
sem þógu hann á sjúkrabeðnum.
Þá urðu þáttaskil. Það varð hans
skím og frá þeirri stundu var starf
hans og hugsun helguð þeim mál-
stað, að bæta líf og líðan þeirra,
sem krabbamein lýstur.
Honum óx áspiegin og engin fjöll
vom svo stór að ekki mætti flytja
þau. Samhent. Hönd í hönd megum
við mikils. Líf hans var ríkt eins
og sá einn á sem gefur allt.
Eitt af hugðarefnum Óskars var
að krabbameinssjúklingum yrði
hjálpað til endurhæfíngar. Sjálfur
hafði hann notið þeirrar hjálpar frá
merkri stofnun. Reykjalundur í
Mosfellssveit, glæsilegur varði hug-
sjóna og samhjálpar í verki. Óskar
skynjaði vel úr hvaða fjársjóði hann
jós við vem sína að Reykjalundi.
En við þann eld vildi hann ekki
orna sér einn. Með félögum sínum
knúði hann á dyr Krabbameins-
félagsins. Áformin vom stór. Hönd
í hönd má það gerast. Hugmyndir
vom settar fram. Áform tóku mynd.
Notið var handleiðslu frá Reykja-
lundi. Nú hillir undir framkvæmdir.
Óskar Kjartansson fyllti raðir
Krabbameinsfélagsins örskots-
stund. Mikið var unnið þótt helstríð
væri háð. Okkur sem fylkjum liði
undir merki Krabbameinsfélagsins
gleymist hann seint. Þökk sé góðum
dreng. Félagið vottar fjölskyldu
Óskars hlúttekningu í harmi.
Krabbameinsfélag Islands
Á morgun, mánudaginn 14.
mars, kveðjum við hinstu kveðju
Óskar Kjartansson, gullsmið. Hann
lést í Landakotsspítala að morgni
3. mars sl., eftir hetjulega baráttu
við erfíðan sjúkdóm.
Óskar fæddist í Reykjavík 23.
apríl árið 1949, sonur hjónanna
Kristínar Bjamadóttur og Kjartans
Ásmundssonar gullsmiðs. Hann
nam gullsmíði í Þýzkalandi við
Goldscmide Schule í Pforzheim. Að
loknu námi starfaði hann á gull-
smíðaverkstæði föður síns í Aðal-
stræti í Reykjavík og tók síðan við
rekstri þess að Kjartani látnum.
Gullsmíðaverkstæði Kjartans Ás-
mundssonar sérhæfði sig meðal
annars í smíði Hinnar íslensku
fálkaorðu fyrir forsetaembættið.
Óskar komst sem ungur drengur
í kynni við mannlífið í Mosfellsbæ,
sem þá var auðvitað sveit, þegar
hann dvaldi þar á sumrin hjá vina-
fólki sínu á Ökmm. Því fór svo, að
hann kaus að reisa sér og fjölskyldu
sinni heimili þar. Þau Herdís Þórð-
ardóttir, kona hans, byggðu sér hús
á Stórateigi 36 og fluttu þangað
árið 1974. Þau eignuðust þijú böm,
Hilmar Þór, Sólveigu Lilju og Davíð
Þór. Bæði tóku þau Herdís og Óskar
virkan þátt í félagsmálunum í Mos-
fellsbæ. Hún einkum í Kvenfélagi
Lágafellssóknar og var þar formað-
ur um skeið, hann í Ungmennafé-
laginu Aftureldingu og síðar í bæj-
arstjóm.
Óskar var um skeið gjaldkeri í
stjóm UMFA. Á vegum Sjálfstæðis-
manna í Mosfellsbæ var hann kos-
inn formaður húsnefndar félags-
heimilisins Hlégarðs árið 1980 og
gegndi því starfí í 4 ár. Um leið
var hann framkvæmdastjóri hússins
og stjórnaði gagngemm endurbót-
um á salarkynnum þess. Við sveit-
arstjórnarkosningar 1982 átti hann
sæti á lista Sjálfstæðismanna og
varð formaður íþróttamannvirkja-
nefndar það kjörtímabjl. Við kosn-
ingar 1986 skipaði Óskar þriðja
sæti á D-listanum og sat í bæjar-
stjóm þar til á síðastliðnu hausti
er hann neyddist til að taka sér
hvíld frá trúnaðarstörfum í bæjarfé-
laginu sökum heilsubrests. Því mið-
ur átti hann ekki afturkvæmt til
þeirra starfa.
Áhugi Óskars á að starfa í þágu
samborgara sinna og gera gagn í
samfélaginu var óbilandi. Á síðustu
mánuðum beitti hann sér fyrir
stofnun samtaka krabbameinssjúkl-
inga og aðstandenda þeirra. Hefur
starf samtakanna þegar borið mik-
inn árangur og hillir nú m.a. undir
opnun endurhæfíngarstöðvar fyrir
krabbameinssjúklinga.
Það var aldrei nein lognmolla í
kringum Óskar Kjartansson. Hann
var ávallt hress í bragði, glaðvær
og hreinskiptinn og lá ekki á skoð-
unum sínum um hin ýmsu málefni
sveitarfélagsins. Hann var ætíð
reiðubúinn til starfa þegar til hans
var leitað. Hans er sárt saknað, en
minningin um góðan félaga lifir í
hugum okkar og við kveðjum hann
með virðingu og þökk fyrir ánægju-
lega samfylgd og samstarf.
Fyrir hönd bæjarstjómar Mos-
fellsbæjar flyt ég eiginkonu hans,
bömum og aðstandendum öllum
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Magnús Sigsteinsson
Ég kynntist Óskari Kjartanssyni
fyrir hálfu ári, þannig að kynni
okkar stóðu ekki yfír í langan tíma.
Fundum okkar bar fyrst saman í
húsi Krabbameinsfélags íslands í
september 1987.
Við höfðum hvort fyrir sig lýst
yfir áhuga okkar um stofnun sam->
taka krabbámeinssjúklinga. Við
unnum síðan saman að þessu verk-
efni ásamt starfsmönnum félagsins.
Óskar kom mér fyrir sjónir sem
mjög ákveðinn maður, hlýr og ein-
lægur. Hann var fullur af eldmóði
og hafði brennandi áhuga á að
koma samtökunum af stað og var
ekki í nokkmm vafa um að þeirra
væri brýn þörf. Hann taldi sérstak-
lega mikilvægt að komið yrði á
endurhæfíngu fyrir krabbameins-
sjúklinga og að gefín yrði út íslensk
bók um krabbamein, til stuðnings
fyrir sjúklinga og aðstandendur’
þeirra. Ég þekkti Óskar ekki meðan
hann var heíll heilsu og með fullt
starfsþrek. Hann var orðinn mjög
veikur á þessum tíma, en lagði ótrú-
lega mikið á sig til að gera þennan
draum sinn að vemleika. Hann kom
fram fyrir alþjóð og gaf reynslu
sína af því hvemig er að lifa með
krabbamein. Með því trúi ég að
augu margra hafí opnast fyrir
nauðsjm slíkra samtaka. Að geta
verið gefandi á sama tíma og hann
háði sína erfíðu baráttu lýsir miklu
hugrekki og umhyggju fyrir með-
bræðmm sínum, slíkt lætur engan
ósnortinn. Við þökkum Óskari
framlag hans og samfylgdina. Eig-i.
inkonu hans Herdísi, móður, böm-
um og öðmm vandamönnum vott-
um við okkar innilegustu samúð.
Fyrir hönd Samtaka krabbmeins-
sjúklinga og aðstandenda,
Ólafía Jónsdóttir
Á morgun kveðjum við Óskar
Kjartansson í hinsta sinn, og langar
mig til að tileinka honum nokkur
orð. Hann var faðir míns besta vin-
• ar, Hilmars Þórs, og em orðin fjórt- .
án ár síðan ég kynntist fjölskyld-
unni á Stórateigi 26.
Hefur það verið mitt annað heim-
ili og hafa Herdís og Óskar verið
nokkurs konar vara mamma og
pabbi í gegnum tíðina. Ein af
skemmtilegri stundum sem ég átti
með honum var þegar hann settist
niður með okkur Hilmari og sagði
frá prakkarastrikum sínum á yngri
ámm. Það var alveg jmdislegt
hvemig hann skildi okkur krakkana
og lifði sig inn í lífíð með okkur.
Ef einhver var með góðan húmor
þá var það Óskar, hvemig hann gat
hlegið með okkur að bröndumnum
og fíflaganginum í okkur. Ég á
erfítt með að muna það skipti sem^-
maður fékk ekki skot frá honum
og svo lúmskt bros á eftir, þegar
maður skrapp til þeirra. Og ekki
breyttist þetta þegar hann veiktist
heldur þvert á móti. Krafturinn í
honum var svo mikill að maður kom
alltaf kátur út þaðan. Nú er hann
farinn frá okkur en við geymum
mjmd hans í huga okkar. Én nú
veit ég að honum líður vel og fylg-
ist hann ömgglega vel með okkur
öllum. Herdís, Hilmar, Sólveig og
Davíð, megi minningin um góðan
eiginmann og föður styrkja ykkur.
Ég votta fjölskyldu hans og vin-
um mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Ólafur Gylfason
Óskai- Kjartansson er hér kvadd-
ur langt um aldur fram eftir harða
sjúkdómsbaráttu, baráttu, sem um
tíma vom góðar vonir bundnar við.
Vonimar bmgðust og nú hefur
það gerst, sem mest var óttast.
Óskar var ótrúlegur keppnismað-
ur og lét sig ekki fyrr en í fulla
hnefana. Það kom okkur, sem
fylgdust úr fjarlægð með veikindum
hans því ekki á óvart, hvemig hann
stóð sig. Og hvemig bar hann slíkt
mótlæti? I stuttu máli með þeirri
skapfestu og yfírlætislausu ró, sem
ég ætla; að lengi megi leita að.
Við Óskar vomm jafnaldrar og
skólafélagar. Síðan skildu leiðir en
við hittumst að nýju í haust á vett-
vangi Krabbameinsfélagsins. Þá
var hann búinn að stofna endur-
SJÁ NÆSTU.SÍÐU