Morgunblaðið - 26.04.1988, Blaðsíða 54

54
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 26. APRÍL 1988
t
Maðurinn minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi,
REYNIR GUÐMUNDSSON
vélstjóri,
verður jarðsunginn frá Fríkirkjunni í Hafnarfirði fimmtudaginn 28.
apríl kl. 13.30.
Blóm vinsamlega afþökkuð en þeim sem vilja minnast hins látna
er bent á líknarfélög.
Ingibjörg Böðvarsdóttir,
Svanhvít Reynisdóttir, Andrés Pétursson,
Guðrún Reynisdóttir, Halldór Júlíusson
og barnabörn.
t
Ástkær faðir minn, tengdafaðir og afi,
SIGURÐUR Ó. JÓNSSON
bakarameistari,
Auðarstræti 11,
verður jarðsunginn frá Dómkirkjunni þriðjudaginn 26. apríl kl.
15.00.
Sæmundur Sigurðsson, Snæfriður Jensdóttir,
Stella Sæmundsdóttir,
Marsibil Jóna Sæmundsdóttir,
Sigurður Jens Sæmundsson.
t
Maðurinn minn, faðir okkar og fósturfaðir,
JENS GUÐBRANDSSON
frá Höskuldsstöðum,
Helgubraut 31, Kópavogi,
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju miðvikudaginn 27. apríl kl.
13.30.
Ásta Ólafsdóttir,
Brynjólfur Bjarki Jensson, Ingibjörg Jensdóttir,
Olafur Brynjólfsson, Guðný Gunnarsdóttir,
Danfríður Brynjólfsdóttir, Guðmundur Ármannsson.
t
Faðir okkar, tengdafaðir og afi,
BJÖRN FINNBOGASON
frá Hítardal,
Álfheimum 58, Reykjavik,
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju þriðjudaginn 26. apríl kl.
15.00.
Pétur Björnsson, Sigrún Jónsdóttir,
Guðbrandur Gunnar Björnsson, Álfheiður Erla Sigurðardóttir
og barnabörn.
t
Faðir okkar og tengdafaðir,
JÓHANN KRISTINN ÞORSTEINSSON,
er lést í St. Jósefsspítala í Hafnarfirði 20. apríl, verður jarðsung-
inn frá Fossvogskapellu fimmtudaginn 28. apríl kl. 10.30.
Elva Jóhannsdóttir,
Hrafn Jóhannsson, Arndís Finnsson,
Gislunn Jóhannsdóttir, Óttar Guðmundsson,
Þórunn Margrét Jóhannsdóttir.
t
Útför
GUNNARS INGÓLFSSONAR,
Hámundarstöðum I,
Vopnafirði,
fer fram frá Fossvogskirkju miðvikudaginn 27. apríl kl. 1 5.00.
Blóm og kransar vinsaml.ega afþakkaðir. Þeim, sem vildu minn-
ast hans, er bent á líknarstofnanir.
Vandamenn.

Þökkum innilega okkar, t samúö og vinarhug við andlát og útför bróður ÁSGRÍMS SIGURÐSSONAR, Siglufirði. Ester Sigurðardóttir, Hrefna Sigurðardóttir,
t
Þökkum þeim sem sýndu okkur samúð og vottuöu minningu
JÓNS ÁRNASONAR
frá Vatnsdal,
Njálsgötu 84,
virðingu við fráfall hans og útför.
Synir, tengdadætur,
barnabörn og barnabarnabörn.
Krístján Guðmunds-
son á Brekku
Fæddur 27. september 1918
Dáinn 28. mars 1988
„Hvar áin Huld líður hjá sem í draumi
þar hvílist þú i garði þínum
því þú varst orðinn mjög þreyttur.
Moldin sem þú unnir
og greri við miida snertingu handa þinna
hún lykur nú um þig í kyrrðinni
eins og móðir - eins og brún hjúfrandi
móðir.
Þú varst langt að kominn
með arfinn í höndum þínum og tungu
- arfinn sem gerir mannsbamið að manni -
og blómið sem þú sáðir til
og viðurinn sem þú hlúðir að
og fuglinn sem þú gafst kom í nef
- allt heldur nú vörð yfir lífi þinu -
og blessar það í krónum sínum og söng.“
(Jóhannes úr Kötlum)
I sjóði minninga minna er ein
perla sem mér er mjög kær en það
er minningin um elsku afa minn,
Kristján Guðmundsson frá Brekku,
Ingjaldssandi.
Hjá afa og ömmu „í sveitinni"
dvaldist ég oft og í endurminning-
unni virðist sem alltaf hafi túnin
venð græn og sól hafi skinið í heiði.
I kringum afa virtist einhvem
veginn alltaf vera sól, hann hafði
þann mann að geyma að hver sem
kynntist honum varð ríkari af þeim
kynnum.
Aldrei varð ég vör við hið svokall-
aða kynslóðabil í samskiptum
mínum við afa, mætti alltaf skiln-
ingi og hlýju.
Þær eru margar sögumar sem
afi sagði mér af atburðum og mönn-
um og ekki er laust við að sögu-
kennslan fölni í samanburði við þær
sögur sem afi sagði mér. Þykist ég
vera ofurlítið hæfari við að sjá nú-
tímann í réttu samhengi eftir að
hafa hlustað á afa.
Eitt er það sem einkenndi afa
öðm fremur en það var ást hans á
náttúmnni, á fallegum sumamótt-
um svaf hann ekki eins og aðrir
heldur mátti finna hann einhvers
staðar í grænni laut þar sem dögg-
in laugaði fætur hans og sólarlagið
söng honum óð.
Best leið honum þegar fjölskyld-
an kom saman og sungið var og
hlegið langt fram á morgun, söng
hann þá manna hæst. Gildi þeirra
stunda er ekki hægt að lýsa í orð-
um. Ég mun alltaf geyma þær með
mér og ylja mér við þær á köldum
stundum.
Ég veit að „allt heldur nú vörð
yfir lífí hans", minning mín er minn-
ing um hijúfa hönd sem strauk tár
af bamskinn og varir sem kysstu
burt „meiddið", ég þakka lífinu fýr-
ir að hafa kynnst afa mínum og
þó ég hafí misst mikið þá gaf hann
mér svo margt sem ég mun geyma.
Arelía Eydís Guðmundsdóttir
Mánudaginn 28. marz sl. lést á
Landspítalanum föðurbróðir minn,
Kristján Guðmundsson, bóndi á
Brekku á Ingjaldssandi, eftir erfíð
veikindi.
Hann var fæddur 27. september
1918 og hefði því orðið sjötugur á
árinu hefði hann lifað.
Mér fínnst Kitti frændi hafa far-
ið frá okkur allt of snemma, því
hann var ungur í mínum augum
og átti svo mikið til að gefa og
miðla öðrum.
Kitti var kvæntur móðursystur
minni, Árelíu Jóhannesdóttur. Það
gefur því augaleið að tengsl og
samgangur milli heimilanna var
mikill. Ekki svo að skilja að skropp-
ið hafi verið í sunnudagsbíltúr út á
Sand. Nei, hvorugt heimilið hafði
bíl til umráða á þeim tíma. En af-
skaplega man ég vel eftir þeim ferð-
um sem famar voru í heimsókn út
á Sand. Þær jöfnuðust á við heims-
reisu nú til dags.
Það var í einni slíkri ferð sem
ég reyndi fyrst hversu traustur og
ljúfur hann var. Ég veit ekki hve
gömul ég var, varla meira en
þriggja til fjögurra ára. Ég vaknaði
upp um nóttina og auðvitað skinu
engin götuljós inn um gluggana
eins og heima, því ekkert rafmagn
var þar. Ég rak upp einhver óhljóð
og um leið var Kitti kominn og tók
mig upp.
Ég heimtaði pabba og mömmu,
en hann sagði að við skyldum bara
lofa þeim að sofa. Ég var nú ekki
á því, en ég man enn þann dag í
dag, þegar hann gekk með mig um
gólf og róaði mig. Sjálfsagt hef ég
sofnað í fanginu á honum.
Já, ,ég á margar ljúfar og góðar
minningar um hann. Ekki voru þær
síðri stundimar, þegar ég fór út á
Sand í fyrsta sumarfríinu mínu, þá
átján ára. Það var í júnílok. Á kvöld-
in fórum við í fjallgöngur og alls-
konar gönguferðir. Kitti var mikill
náttúruunnandi og fagurkeri, að ég
tali nú ekki um tækifærisræðumar
sem hann flutti, þær vom frábær-
ar. Eitt sinn þegar við vomm kom-
Minning:
Björn Finnboga-
son frá Hítardal
Fæddur 13. október 1916
Dáinn 15. apríl 1988
I dag verður til moldar borinn
vinur minn og veiðifélagi Bjöm
Finnbogason.
Andlát Bjöms bar ekki óvænt
að, því lífsljósið hafði verið að
slokkna um dálítið langan tíma. Ég
átti því láni að fagna að kynnast
Bimi gegnum ættartengsl. Við
Bjöm urðum strax góðir vinir og
fjölskyldutengsl okkar mikil.
Við Björn áttum margar
skemmtilegar veiðiferðir saman og
þægilegri og skemmtilegri veiðifé-
laga var varla hægt að hugsa sér,
sérstaklega þegar komið var í hús
eftir velheppnaðan veiðidag. Það
er gott að minnast slíkra manna
sem Björns nú á tímum, þegar allt
er vegið á mælistiku markaðarins,
en rétt hillir undir manngildið við
ystu sjónarrönd. Slíkt var víðsfjarri
hugsunarhætti Björns Finnboga-
sonar.
Ég samhryggist sonum Bjöms,
Gunnari og Pétri og þeirra fjöl-
skýldum, og öllum þeim sem saknai >
vinarins. Allt er í heiminum hverf-
ult og ekki verða fleiri ferðir famar
vestur í Múlá eða aðrar útivistar-
ferðir.
Við emm öll á heimleið, og það
verður ekki langt þangað til ég kem
í túnfótinn hjá Bimi, þá verður
hann ábyggilega búinn að setja
■ saman stöngina. ; 11 m >
i rj í j I ; • Garðar Sigurðsson
in hátt upp í fjallið fyrir ofan
Brekkubæinn lagðist þoka yfir allan
dalinn. Miðnætursólin skein ofar
skýjum. Kyrrðin og friðurinn
minntu a einhvem æðri stað. Aðeins
fuglakvakið heyrðist. Við sátum
lengi og nutum þessarar stundar.
Nú gæti einhver haldið að ég
hafí ein setið að Kitta frænda. Ekki
aldeilis. Þau hjón eignuðust tólf
böm. Tvö misstu þau ung. Bömin
þeirra eru: Eygló, f. 1946, Guðrún
Jóna, f. 1949, Elísabet Alda, f.
1951, Guðný, f. 1952, Guðmundur,
f. 1954, Jóhannes, f. 1955, Kristján
Sigurður, f. 1957, Finnbogi, f.
1958, Helga Dóra, f. 1960 og Halla
Signý, f. 1964.
Kitti var bömunum sínum góður
faðir, það sýndi sig á margan hátt,
enda sóttu bömin heim í öllum
fríum sínum. Engan félagsskap
kusu þau frekar en foreldra sína.
Það er heldur ekkert skrýtið.
Þama var spilað, sungið, dansað
og farið í útileiki á nóttunni að
gömlum sið þegar bjart var. Bæði
hjónin sungu vel og Adda frænka
jafnvel efni í óperusöngkonu. Og
auðvitað kunnu þau kynstrin öll af
textum, gömlum og góðum, sem
þau kenndu bömunum sínum. Einu
sinni sýndi Kitti ásamt Elísabet
dóttur sinni og fleimm vikivaka-
dansa á árshátíð Ingjaldssandsfé-
lagsins.
Þau eiga dýrmætan fjársjóð
minninga um pabba sinn, Brekku-
börnin. Þau launuðu hann líka vel,
bömin, þegar á reyndi.
í þijá mánuði stóðu þau við
sjúkrabeð hans með mömmu sinni,
sem ekki lét sig vanta einn einasta
dag á sjúkrahúsið.
Tvisvar sinnum fóm þau öll upp
á sjúkrahús með gítar og sátu hjá
honum og spiluðu og sungu. í
seinna skiptið aðeins nokkmm dög-
um fyrir andlát hans.
Kitti var jarðaður á Ingjaldssandi
5. apríl. Við jarðarförina sáu börnin
hans um sönginn ásamt móður
sinni, og ein dóttirin, Elísabet, spil-
aði á gítar. Ég er viss um að slíkt
er einsdæmi. Þau sungu fallegu
ljóðin sem þau höfðu svo oft sungið
sérstaklega fyrir hann, af því að
honum þóttu þau svo falleg. Þau
sungu „Heimþrá“ Jóhannesar úr
Kötlum og „Þú gafst mér vængi“
eftir æskuvin Kitta, Jón I. Bjama-
son. Kristján sonur hans söng ein-
söng, sálminn „Fyrirbæn". Þetta
var falleg kveðjustund.
Ég sendi frænku minni, bömum
og öllu skylduliði innilegar samúð-
arkveðjur.
Kitta frænda kveð ég með sökn-
uði.
Blessuð sé minning hans.
Guðrún Helga Jónsdóttir
Allur undirtónn lífsins er, að við
tilbiðjum það.
Þeir bræður séra Sigtryggur og
Kristinn Guðlaugssynir komu til
Dýrafjarðar á fyrstu ámm aldarinn-
ar og Kristinn þó fyrr. Meðal ann-
arra mætra verka stofnsettu þeir
Núpsskóla, þeir vom menn sem
féllu fram og veittu lífínu lotningu,
þeir lögðu stolt sitt að veði og höfðu
sigur.
Fyrir 50 ámm vom það ennþá
forréttindi að setjast í héraðsskóla,
líkt eins og uppúr aldamótunum.
Vera í skólanum á Núpi, í heima-
vist eiginlega alveg uppá eigin spýt-
i >ur hvað aðhlynningu varðaði, í heila
tvo vetur á þessutn tíma, gerði vem-