Morgunblaðið - 31.05.1988, Blaðsíða 68

68
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 31. MAÍ 1988
/ Morgunblaðið/Sverrir
Ingvar Ásmundsson ávarpar nemendur og gesti við skólaslit Iðnskólans í Reykjavík og fór athöfnin fram
i Hallgrímskirkju.
Fyrstu tölvuðumir brautskráð-
ir frá Iðnskólanum í Reykjavík
IÐNSKÓLANUM í Reykjavík var slitið við hátíðlega athöfn föstudag-
inn 27. maí i Hallgrímskirkju. Á þessum áratug hefur nemendum
skólans fjölgað jafnt og þétt úr um það bil 800 nemendumí hátt á
14. hundrað á þessu skólaári. Á vorönn stunduðu 1262 nemendur
nám að deginum og 121 að kvöldlagi. Auk þess sóttu 372 starfandi
iðnaðarmenn eftirmenntunarnámskeið á vegum skólans. Burtfarar-
nemendur við skólann voru 314 á arinu, en úr meistaraskóla úskrifuð-
ust 34 nemendur. Því útskrifuðust samtals 348 nemendur frá skólan-
um á þessu skólaári. Verðlaun fyrir besta árangur á burtfararprófi
hlaut Erla Jóna Guðjónsdóttir, kjötiðnaðarnemi, og Ólafur Á. Jóns-
son, bakaranemi, fyrir annan besta árangurinn.
Verðlaun skólans fyrir góðan virkjun, Guðmundur Ragnarsson,
námsárangur hlutu eftirtaldir: Guð- rafeindavirkjun, Ingiríður Lúðvíks-
mundur Guðfinnsson, bakaraiðn, dóttir, fataiðn, Pétur Einarsson,
Vala Dröfn Hauksdóttir, rafeinda- húsasmíði, Matthildur Elmarsdótt-
ir, Inga Kristín Guðlaugsdóttir,
Ásdís Ingþórsdóttir og Olga Ólafs-
dóttir, allar úr tækniteiknun.
Hárgreiðslunámið er greinilega
vinsælt enda útskrifuðust flestir úr
þeirri deild eða 44, 36 úr rafeinda-
virkjun, 33 úr bókagerð, 29 úr húsa-
smíði, 27 úr tækniteiknun, en færri
úr öðrum deildum.
Nú útskrifuðust fyrstu nemend-
umir af tölvubraut. Þeir eru 5 tals-
ins og fá starfsheitið „tölvuður".
Tölvuðir hafa hæfni til að annast
forritun lítilla verkefna og viðhald
gagna í litlum kerfum og til þess
Morgunblaðið/Sverrir
Erla Jóna Guðjónsdóttir, kjötiðnaðarnemi, tekur við verðlaunum úr
hendi Ingvars Ásmundssonar, skólastjóra, en hún náði bestaárangri
nemenda skólans á burtfararprófi.
að velja saman hentugan vélbúnað
og hugbúnað á hagkvæman hátt.
Einnig útskrifuðust fyrstu 3 nem-
endumir úr öldungadeild, allir í
bókagerðargreinum.
I ræðu sinni við skólaslitin sagði
Ingvar Ásmundsson, skólastjóri,
m.a.: „ Á undanfömum árum hefur
skólinn í samráði við Iðnfræðsluráð
og menntamálaráðuneyti leitast við
að bæta menntun iðnaðarmanna,
en betur má ef duga skal. Aukin
tækni og bættur efnahagur gera
kröfur um betri og fjölbreytilegri
framleiðsluvörur og fjölþættari
þjónustu. Til þess að uppfylla þess-
ar kröfur þarf meðal annars að
bæta menntun iðnaðarmanna.
Yfirvöld hafa ákveðið að fram-
vegis þurfi allir iðnaðarmenn að
stunda nám í meistaraskóla til þess
að öðlast meistararéttindi í sinni
iðngrein. Ástæða er til að vekja
athygli á því að menntun hvers
manns er lífstíðarverkefni."
Minning:
Guðlaug Verónika
* Franzdóttir
Fædd 14. mars 1896
Dáin 14. maí 1988
Maður er dáinn. Þetta heyrum
við og lesum dag hvem árið um
kring og höfum það á tilfinning-
unni, að á hverri mínútu hverfa af
sviðinu þúsundir og svipuð tala
kemur í staðinn. Svona snýst hjólið
ár og síð. Við komum og förum,
ef til vill ég í dag og þú á morgun,
og almættið breiðir blessun sína
yfir allt og alla. Kvatt hefur heið-
urs- og merkiskonan Guðlaug Ver-
l ónika Franzdóttir, fyrrum húsfreyja
að Skálá í Sléttuhlíð, Skagafirði,
södd langra lífdaga, 92ja ára.
Verónika var fædd að Vatni á
Höfðaströnd, elst þriggja bama
merkishjónanna Jóhönnu Gunnars-
dóttur og Franz Jónatanssonar,
síðar bónda og bamakennara að
Skálá í Sléttuhlíð. Systkini Verón-
iku voru Jóna Guðný, sem býr í
hárri elli á Sauðárkróki, og bróðir-
inn Hjálmar, en tólf ára gamall
féll hann fyrir voðaskoti úr annars
manns hendi, en auðvitað óvart.
Hann var myndarlegur og velgerður
piltur, eins og hann átti kyn til.
Heimili þeirra hjóna var rómað
fyrir glæsimennsku, og þar ólst
Verónika upp við mikið ástríki og
bestu menntunarskilyrði, sem ung-
um konum voru tiltæk. Oft hljóp
hún í skarðið fyrir föður sinn við
bamakennsluna. I erfiðu og löngu
starfi hafði hún í farteski sínu þann
vilja og þrek, sem þurfti til að vinna
sigur og komast að settu marki.
Með hughrifum og íjölhæfni mátti
segja, að Verónika fylgdist með
æðaslætti hreppsbúa. Fátt var
henni óviðkomandi, þó ekki væri
hún gömul.
Ég sem unglingur þekkti Verón-
iku af því orði, sem af henni fór,
þar sem hún var talin með allra
glæsilegustu konum bæði í sjón og
raun, jafnvíg í leik og starfi. Á
vetrum brá unga fólkið sér á skauta
á Sléttuhlíðarvatni. Verónika var
eina daman, sem tók þátt í þeirri
íþrótt og skaraði fram úr fjöldanum.
Fyrstu kynni mín af henni voru í
ennslustund, sem hún ætíð sá um,
þegar faðir hennar var fjarverandi.
Það var komið vor, en kuldi í lofti.
Við krakkamir vorum öll komin í
skólahúsið. Þá birtist kennarinn,
heilsaði með blíðu látbragði, neri
saman höndum og sagði við stelp-
umar: „Er ykkur kalt? Aldrei líður
mér betur en þegar blessaður suð-
austan fjallaþeyrinn sópast niður
af Skálárhnjúknum til þess að vekja
af næturblundi menn og skepnur."
Því næst settist hún við orgelið og
byrjaði að spila „Hve glöð er vor
æska“ og söng með sinni alkunnu
sópranrödd og auðvitað rauluðum
við með henni. Þegar þessu lauk,
fór hún út og hóf leik með okkur,
og fór þar á kostum sem fyrr. Ég
var gagntekinn af hrifningu af
þessari fallegu konu. Hún var með-
alhá með sínar gullbjörtu fléttur,
sem náðu tvöfaldar í mittisstað.
Vöxturinn fór þar eftir. Ég var á
þrettánda ári og þetta var mitt
fyrsta skot til kvenna.
Vorið 1918 giftist Verónika Eiði
Sigurjónssyni frá Óslandi í Ós-
landshlíð, sem var verslunarmaður
í Hofsósi. Hófu þau þá búskap að
Skálá, en foreldrar hennar eftirlétu
þeim jörðina og fluttu bú sitt til
Málmeyjar. Eiður tók við bamaskól-
anum af tengdaföður sínum og óð-
um hlóðust á hann störf fyrir hrepp-
inn. Varð harin oddviti, sýslunefnd-
armaður og síðar hreppstjóri. Má
því nærri geta, að hann var oft íj'ar-
verandi og varð þá húsfrúin að taka
á sig bæði stjóm á búinu og bama-
kennslu. Verónika fór létt með hlut-
verkið, og ég er viss um, að fáar
konur hefðu eftir leikið. Verónika
var sérstaklega fjölhæf manneskja.
Hún var organisti hreppsins í tugi
ára og stjómaði og æfði söngkór
kirkjunnar. Skálárheimilið var róm-
að fyrir rausn og myndarbrag.
Bóndi hennar var mikill gleðimaður
og átti marga vini, sem komu í
heimsókn bæði boðnir og óboðnir.
Allir fóru glaðir eftir gleðifund og
konunglegar veitingar, auðvitað
með það fyrirheit að koma aftur.
Við Verónika vorum miklir vinir og
vinsemdin óx eftir að við urðum
sviltengd, enda þótt við hjónin
byggjum á Akureyri, en þau í
Skagafirði. Það er líka sagt, að
gott sé að hafa vík á milli vina.
Verónika og Eiður áttu fjögur
böm, Sigrúnu, sem býr í Reykjavík
og er sambýlismaður hennar Elías
Sigurjónsson. Næstelst er Auður,
sem gift er Hilmi Ásgrímssyni, og
eru þau einnig búsett í höfuðborg-
inni. Næstur í röðinpi er Hjálmar,
sem kvæntur er Guðrúnu Ágústu
Óskarsdóttur, og eru þau búsett í
Vestmannaeyjum. Hinn soninn,
Baldur, misstu þau tólf ára gamlan,
sérlega myndarlegan og velgefinn.
Var þá mikill harmur kveðinn að
fjölskyldunni.
Það er víst, að sorgin gleymir
engum. Árið 1964 missti Verónika
sinn elskulega eiginmann og fór þá
í skjól Auðar og Hilmis, en síðustu
árin dvaldi hún á elliheimilinu
Grund. Guðs blessun og ástkærar
kveðjur fylgja Veróniku frá bömum
hennar, sömuleiðis hjartans þakkir
frá bömum mínum, öðrum vinum
og vandamönnum.
I upphafi greinarinnar var ég
eitthvað að tala um dauðann. Hann
er ekki til. Verum minnug þess, að
eftir krossfestinguna kom meistar-
inn á fund lærisveina sinna, sem
urðu felmtri slegnir, en hann hafði
sagt: „Óttist ekki. Ég lifi og þið
munuð lifa. Ég fer á undan að búa
ykkur stað, því að það eru margar
vistarvemr í húsi föður míns.“ í
þessari vissu kveð ég mína elsku-
legu vinkonu með eftirfarandi
ljóðlínum; eftir ókunnan höfund.
Vinir þínir þökkum þér,
þína prúðu lund.
Sjáum þig úr hörðum heimi,
halda á blíðan sælufund.
Hann, sem ann þér, hann, sem fann þér,
helgan stað í bijósti sér.
Bak við tímans tjaldið bláa,
tekur sæll á móti þér.
í Guðs friði.
Hrafnistu, Hf.
Bjarni M. Jónsson
Þann 14. maí síðastliðinn andað-
ist í Reykjavík Guðlaug Verónika
Franzdóttir fyrrum húsfreyja að
Skálá í Sléttuhlíð, níutíu og tveggja
ára að aldri. Þar lauk sínu skeiði
traustur og mikilhæfur stofn af
aldamótakynslóðinni. Hún ólst upp
hjá foreldrum sínum, en þau voru
Franz Jónatansson og kona hans
Jóhanna Gunnarsdóttir. Þau voru
ættuð af Höfðaströndinni og höfðu
verið þar, en fluttust frá Málmey
að Skálá 1914. Þau áttu þijú böm,
einn dreng, hann dó af slysförum
ungur, og systumar tvær, Jónu sem
nú er á Sauðákróki furðu em við
háan aldur, mesta ágætiskona alla
tíð, og Veroniku sem þá kom fyrst
að Skálá og varð þar heimili hennar
í rúm fjörutíu ár. Jóhanna og Franz
vom sérstaklega skemmtilegt fólk,
höfðingjar heim að sækja, leiðandi
í söng og félagsmálum. Franz var
organisti í Fellskirkju og skólakenn-
ari við barnaskólann að Skálá. Þar
varð því miðpunktur alls félagslífs
í sveitinni. Veronika var því strax
vön við þessar aðstæður og varð á
allan hátt leiðandi aðili í söng og
félagsmálum sveitarinnar.
Árið 1918 giftist hún ungum
ágætismanni Eiði Siguijónssyni og
hófu þau það ár búskap að Skálá,
en Franz og Jóhanna fluttu þá al-
farin fram í Málmey, þar sem þau
bjuggu í 24 ár. Þau Eiður og Veron-
'ika komu strax upp góðu búi á
Skálá. Hann varð strax bamakenn-
arinn og hafði það starf á hendi
þar til þau hjónin fluttu til
Reykjavíkur 1954. Veronika varð
organisti við Fellskirkju, reyndar
eini aðilinn þá í sveitinni sem kunni
til þeirra hluta. Hún var sérstaklega
elsk að söng og laðaði aðra til sam-
fylgdar af frábæmm áhuga og með
góðum árangri. Því starfi hélt hún
alla tíð, þar til hún fór til Reykjavík-
ur. Það kom af sjálfu sér að allt
félagslíf sveitarinnar blómgaðist í
tengslum við sönginn og Skálá varð
þannig miðstöð alls félagsstarfs
fólksins enda samkomuhús sveitar-
innar þar. Hún var ágætis kennari,
kenndi oft í skólanum þegar Eiður
var bundinn við opinber störf sem
vom mörg og mikil og tóku upp
mikinn tíma. Þau hjónin vom sér-
lega lagin að bægja frá allskonar
erfíðleikum og vandræðum, og var
því oft til þeirra leitað, enda vom
þau vinsæl og virt af sveitungum
og öðmm sem þeim kynntust. Þau
vom höfðingjar heim að sækja, og
lagin að vekja ánægju og gleði með
söng og skemmtilegum samræðum.
Eiður var oddviti Fellshrepps frá
1928 til ’54, hreppstjóri í 19 ár og
sýslunefndarmaður í 25 ár og þar
að auki í fjölmörgum opinbemm
störfum. Starf húsfreyjunnar á
Skálá var því alla tíð mikið. Heimil-
ið iðulega fjölmennt, gestakomur
geysilega tíðar, og varð þar stórlega
aukning á þegar bflvegurinn kom
til Siglufjarðar. Þar að auki lenti í
verkahring húsfreyjunnar, að sjá
um allt gengi sinn eðlilega gang
þó húsbóndinn væri að heiman og
fórst henni það ætíð vel. Heimili
þeirra var hlýlegt og huggulegt og
þróaðist til umbóta með breytingum
tímans, sem var og með búskap
þeirra og jarðnæði.
Eiður og Veronika áttu fjögur
böm, Sigrúnu og Auði, sem báðar
em búsettar í Reykjavík og eiga
afkomendur þar, Hjálmar, sem er
starfsmaður hjá Útvegsbankanum
í Vestmannaeyjum, og Baldur, sem
dó 12 ára að aldri úr snöggum veik-
indum; mesta myndarbam og var
hans sárt saknað. Fósturdóttur ólu
þau upp, frá Siglufírði og vom henni
sem bami sínu. Þar að auki vom
iðulega böm kunningja og vina um
lengri eða skemmri tíma hjá þeim,
sem unnu þeim af einlægum huga.
Árið 1954 fóm þau Eiður og
Veronika til Reykjavíkur. Sveit-
ungar þeirra kvöddu þau með þökk-
um og hlýjum vinarhug. Þar eignuð-
ust þau nýtt starfssvið og sína vini,
sem ekki verður rakið hér. Aldar-
þriðjungur er liðinn síðan þau fluttu
brott úr hinni norðlægu byggð.
Sveitungamir flestir fluttir burt eða
horfnir. Eiður er dáinn fyrir nokkr-
um ámm, og nú þegar Veronika
frá Skálá kveður í síðasta sinn, er
hún kvödd með þökk og hlýjum
minningarhug sinna gömlu sveit-
unga.
Eg undirritaður og kona mín
Sigríður sendum bömum hennar
og vinum þeirra einlæga samúðar-
kveðju.
Pétur Jóhannsson
frá Glæsibæ.