Morgunblaðið - 04.09.1988, Blaðsíða 32

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 4. SEPTEMBER 1988
Já það er mjög góð afþreying aið hugsa um stelpur! Morgunblaðið/Bjami Eiriksson Magnús M. Ólafsson
Magnús M. Ólafsson:
A
LEIÐ
TIL
SEOUL
Stef ndi strax að árangri
HANN klemmdist milli skipa að-
eins átta ára gamall, bæði lær-
brotnaði og mjaðmagrindar-
brotnaði, en eftir nokkra mánuði
var hann byijaður að synda.
Núna, þrettán árum seinna er
Magnús M. Ólafsson á leið til
Seoul til að keppa fyrir land sitt
og þjóð.
Það var móðir hans, Hrafnhildur
Guðmundsdóttir, þekkt sundkona
. Jiér á árum áður, sem ók með hann
‘frá Þorlákshöfn til Reykjavíkur til
að komast í sundlaug, því hún áleit
að sundið myndi styrkja hann og
stæla. Síðan hefur hún þjálfað
hann, og systkini hans reyndar líka.
„Sundlaugin kom í Þorlákshöfn
1981, þegar ég var á fjórtánda ári,
og það var sjálfsagt að bytja að
æfa því maður var alltaf í lauginni.
I fyrstu var þetta bara kennsla,
svona 5 sinnum í viku eina stund
í senn, syntum 1 til 2 kflómetra,
en síðan byijaði ég að æfa fyrir
alvöru og stefndi strax að árangri,"
segir Magnús.
I dag syndir hann fjóra til fimm
tíma á dag allt upp í sex kflómetra
og ég spyr hann hvað í ósköpunum
hann geti verið að hugsa um þarna
ofan í kyrrðinni.
„Nú maður er að „pæla" 1 tökun-
um, stundum er ég bara að syngja
og raula eða að hugsa um stelpur.
Já, það er mjög góð afþreying að
hugsa um stelpur!"
Magnús hefur lokið námi í húsa-
smíði og er nú á íþróttabraut í fjöl-
brautaskólanum. Síðasta vetur og
núna í sumar hefur hann „ekki
gert neitt" nema að synda eins og
hann segir sjálfur, en þó aðeins
getað brugðið sér á hestbak, sem
hann hefur mikla ánægju af. Og í
framtíðinni hyggst hann gefa sér
enn betri tíma fyrir' hestamennsk-
una. Hann segist ósköp lítið hafa
umgengist vini sína, enda búi þeir
ekki í Þorlákshöfn, „og sundið verð-
ur að vera númer eitt, tvö og þijú
ef árangur á að nást.“
— Er þetta ekki mikil fóm fyrir
ungan mann?
„Jú mikil fóm!“ segir hann hjart-
anlega. „Á miðju tímabili þegar
æfíngar eru hvað erfiðastar þá hef
ég oft hugsað um að hætta. En
maður kemst einhvem veginn í
gegnum þetta. Og ef vel gengur á
sundmóti, þá verður maður auðvitað
tvíefldur!"
— Nú ert þú hárprúður maður,
Magnús, segi ég alvarlega og hann
stiýkur ósjálfrátt um ljósan makk-
ann. Er ekki æskilegra fyrir sund-
menn að hafa hár í minna lagi,.
svona upp á viðnámið?
„Ég nota nú reyndar sundhettu,"
segir hann og lítur undan til að
brosa.
„En auðvitað raka sundmenn allan
líkamann fyrir stórmót því snerting-
in við vatnið verður þá öðruvísi."
Sundmenn hafa fallegasta vöxt-
inn að áliti margra og ég spyr hvað
honum finnist um þá fullyrðingu,
en hann vill ekki fullyrða neitt í
þeim málum. „En að sjálfsögðu er
sund alhliða þjálfun þar sem nota
þarf allan líkamann, og byggist upp
á mýkt og tækni en ekki vöðva-
krafti."
Við ræðum um fjölskyldu
Magnúsar sem hlýtur að eiga margt
sameiginlegt þar sem allir meðlimir
eru sundmenn. Móðirin sundþjálf-
ari, systkini hans þijú þekktir sund-
menn og faðirinn reyndar líka við-
loðandi sundið, því það var einmitt
í gegnum sundið sem þau hjónin
kynntust. „Það er mikill styrkur að
eiga slíka fjölskyldu. Við hvetjum
hvert annað, ef illa gengur hjá ein-
um þá enu fleiri til að stappa stálinu
í hann. Ég hef nú ekki þurft að fá
ráð hjá gamla Ólympíufaranum á
heimilinu, henni mömmu, í sam-
bandi við leikana núna, því ég hef
keppt á heimsmeistaramóti og veit
svona nokkum veginn hvemig þetta
gengur fyrir sig. En mér líður svona
eins og þegar ég fór í fyrsta ferða-
lagið mitt, spenna og tilhlökkun.
Það er líka gaman að fara með
öðru íþróttafólki á svona mót.“
— Éin spuming Magnús fyrir
stelpumar. Hvemig á draumadísin
að vera?
Magnús stynur og dæsir, hristir
höfuðið og segir að þetta sé hræði-
leg spuming. Svo kemur loksins,
dræmlega þó: „Ja, þær eiga bara
að vera skemmtilegar, þannig að
það sé hægt að tala við þær. Mér
leiðist ef stelpur em í fylu!“
KM
Bryndís Ólafsdóttir
Temur sjálfa sig
ÞEGAR hún stendur á sundpall-
inuni, há og rennileg með sund-
hettuna ofan í augum þannig að
rétt má greina skær augun, þá
sér hún engan í kringum sig.
Áhorfendur, keppendur, hávað-
inn, skvaldrið, allt er horfið —
nema vatnið framundan. Það
bíður hennar, kyrrt og þögult og
það veit hún ósköp vel. En að það
flögri að henni að láta í minni
pokann, ónei, ekki Bryndís Ólafs-
dóttir!
„Ég varð mjög fegin þegar ég
vissi að ég kæmist á Ólympíuleik-
ana, þótt ég hefði alltaf trú á því
innst inni að ég kæmist. Það var
mikið kappsmál fyrir mig að kom-
ast, því þetta er viss áfangi í lífínu.
Og ég neita því ekki að ég ber meiri
virðingu fyrir fólki sem hefur sótt
þessa leika. En þetta hefur nú samt
ekki gengið of vel hjá mér í sumar,
og ég held að það sé vegna þess að
ég hef ekki haft neina aðstöðu til
að æfa þrek. Ég hef verið með þre-
kæfíngar á stofugólfínu heima sem
er auðvitað ekki mjög æskilegt!“
segir Bryndís. „Mig langar til að
komast út eftir jólin, helst til Aust-
ur-Þýskalands eða Bandaríkjanna
þar sem ég fæ góða aðstöðu og get
æft lyftingar á staðnum."
— Því eruð þið ekki fleiri kven-
mennimir í sundinu?
„Stelpur géfast alltof fljótt upp.
Þær verða kannski leiðar og hætta
þá á stundinni í stað þess-að taka
sér gott frí eins og ég hef gert í
svipaðri aðstöðu. Þær kenna tíma-
skorti um, segjast ekki hafa tíma
til að læra eða skemmta sér, en
þessi tími sem þær tala um er hvort
eð er dauður. Og ekki eru æfingar
um helgar nema fyrir stórmót!
Ég er búin að eiga kærasta í 5
ár eða frá því ég var 14 ára, bý í
Þorlákshöfn, er í skóla, en get samt
alltaf skemmt mér um helgar!" seg-
ir hún brosandi, en bætir svo við:
„Það versta er að þetta verður of
auðvelt fyrir okkur sem eftir verða,
því okkur vantar samkeppni. Ég hef
oft óskað þess að við værum svona
átta stelpur sem æfðum og berð-
umst!“
— En þetta er nú ansi mikið púl!
Hvað rekur þig áfram?
„Metnaður. Ég ætla ekkert að
hætta, mér finnst ég ekki vera nógu
góð. Ég vil hætta með glans.“
Svo mörg voru þau orð.
Bryndís æfir tvisvar á dag, tvo
tíma í senn, cn fínnst tíminn alls
ekki lengi að líða þama ofan í vatn-
inu. Hugsar um allt milli himins og
jarðar, hvaða föt hún eigi að fara í,
ef hún er á leið á ball, hvað hún
eigi að fá sér að borða, og sjálfsagt
þurfa svona stúlkur ekki mikið að
Bryndís Ólafsdóttir.
Morgunblaðið/Bjami Eiríksson
„Sem betur fer er hann á kafi í fótbolta," segir Bryndís um kærastann sinn, Ingólf Jónsson.