Morgunblaðið - 08.01.1989, Page 36

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 8. JANÚAR 1989
HINAR
GÓÐU,
HINAR
SUEMU
OGHINAR
Snæfellsnesið framan í sér. í „Rox-
anne“ var hann slökkviliðsstjóri sem
háði einvígi með tennisspaða og
varð skotinn í Daryl Hannah í titil-
hlutverkinu. Áhorfendur urðu
skotnir í Martin, sumir í fyrsta
skipti á ævinni.
I öðrum gamanmyndum skipti
aðalstjarnan líka mestu máli. Sjón-
varpsfréttir („Broadcast News“),
um lífið á bak við sjónvarpsfréttirn-
ar í Bandaríkjunum, var gerð í
vönduðum og yfirveguðum sjón-
varpsstíl James L. Brooks með al-
gerlega ómótstæðilega Holly Hunt-
er í aðalhlutverkinu. Óskarsverð-
launanefndinni þótti Cher betri í
„Moonstruck", sem fjallaði um
skondið ástarlíf ítala í Brooklyn og
kom þægilega á óvart undir leik-
stjórn Norman Jewisons. Robin
Williams orgaði sig inní hjörtu
áhorfenda í Góðan daginn, Víetnam
(„Good Morning Vietnam“) og gaf
ágætri gamanmynd Barry Levin-
sons það trukk sem hún þurfti og
Tom Hanks vann langþráðan leik-
sigur í Þeim stóra (,,Big“) um dreng
sem verður fullorðinn en er samt
áfram drengur (reynið ekki að út-
skýra þessar líkamsskiptingamynd-
ir).
Líklega olli engin mynd meira
umtali á árinu en Hættuleg kynni,
Kvikmyndir
Arnaldur Indriðason
Myndir gleymast misseint. Sum-
ar lifa ekki poppinn á meðan a.m.k.
bútar úr öðrum geta setið í manni
alla ævi. Þegar litið er yfir erlendu
kvikmyndimar, sem sýndar voru í
bíóhúsunum í Reykjavík á síðasta
ári, er erfitt að framkalla nokkra
þeirra hvað þá að ímynda sér að
maður eigi eftir að minnast þeirra
í ellinni. Og þó. Árið var óvenju
gott í kvikmyndalegu tilliti, mynd-
imar óvenju fjölbreyttar, það voru
gullmolar innanum af öllum stærð-
um og gerðum og eins og gengur
góðar, slæmar og ljótar myndir.
Nýja árið hófst með keisaralegri
tign Bemardo Bertolucci. „Mér
líður eins og mér hafi verið nauðg-
að,“ stundi Marlon Brando þegar
hann sá sig í Síðasta tangó í París.
Engin slík viðbrögð við Síðasta keis-
aranum („The Last Emperor“), ekk-
ert nema aðdáun og Óskarsverðlaun
í hrönnum. Myndin átti þau flest
skilið. Viðfangsefnið var hinn full-
komni þolandi, jafn hryllilega
ómerkilegur maður og saga hans
var ævintýraleg en Bertolucci bjó
um hana undir silkimjúku rúmteppi
í anda sögulegra stórmynda með
ráðum og dáðum Kínverja, sem
veittu honum aðgang að áður for-
boðnum ávexti, keisarahöllinni í
Kína.
Um sama leyti gerði Mel Brooks
Pskarsverðlaunalaust grín að
stjömustríðs- og öðrum álfamynd-
um í sinni bestu grínmynd í mörg
ár, „Spaceballs". Geimskip Brooks
komst á ljóshraða og svo á „fárán-
legan hraða" og myndin fylgdi fast
á eftir. Önnur og betri tæknibrellu-
gamanmynd var sú sem Tim Burton
gerði og kallaði „Beetlejuiee". Hún
var með Michael Keaton óstöðvandi
í titilhlutverkinu, brellumar voru
brandarar og Bjölludjúsinn var í
bananastuði og hafði gráthlægilegt
lag á kalypsó.
Hláturinn var heldur aldrei fjarri
þegar Steve Martin sneri uppá nef-
ið á sér í frábærri nútímagerð leik-
ritsins um Cyrano de Bergerac,
rómantíska aðalsmannsins með