Morgunblaðið - 22.01.1989, Blaðsíða 31

MORGUNBLAÐIÐ FOLX I FRETTUM SUNNUDAGUR 22. JANÚAR 1989
„Jóreykur úr
vestri".
Mynd þessi er tekin
af fyrstu félögunum
í Brimkló árið 1976
þegar þeir komu
fram í samnefndum
sjónvarpsþætti það
ár. Frá vinstri: Arn-
ar Sigurbjörnsson,
Ragnar Siguijóns-
son, Siguijón Sig-
hvatsson, Hannes
Þór Hannesson og
Björgvin Halldórs-
son.
TÓNLIST
Brimkló
aftur
ásvið
Brimkló, ein vinsælasta
hljómsveit landsins, er kom-
in saman á ný eftir fímm
ára hlé. Þeir félagar, Björg-
vin, Haraldur, Arnar,
Magnús og
Gunnlaugur
Briem sem
kemur í stað
Ragnars
Siguijóns-
sonar, eru
þegar farnir
að spila vin-
sælustu lög
hljómsveit-
arinnar á
veitinga-
staðnum
Broadway.
En hvað
kom til að
Brimkló er
aftur á
sviði?
Við kom-
um saman á
síðasta ári
og þá ákváð-
um við að
byija upp á
Okkur langaði til þess, meðan við
höfum enn gaman af þessu. Við
ætlum að gefa út plötu í sumar
með bestu lögum hljómsveitarinnar,
annaðhvort hljóðblöndum við lög
upp á nýtt, og bætum við nokkrum
nýjum lögum eða komum með alveg
nýja hljómplötu. Lögin eru ýmist
erlend eða eftir okkur og hugsan-
lega verðum við með lög sem við
höfum tekið upp en hafa ekki heyrst
áður. Svo höfum við áhuga á að
fara í skreppitúr, fimm til sex vikna
ferðalag, um landið í sumar.
Jú, það er æðislega gaman að
koma saman eftir svona langt hlé.
Þær eru margar minningamar sem
eru tengdar hljómsveitinni. Við vor-
um mikið á faraldsfæti og margt
skemmtilegt sem gerðist. Aftur-
hvarf segirðu. Ég held að það sé
ákveðið afturhvarf í öllu núna, ekki
bara í tónlist, heldur í öllu, bæði í
tísku og hugarfari," segir Björgvin
að lokum.
Það má til sanns vegar færa. Á
öldum ljósvakans má til dæmis í æ
ríkara mæli heyra eldri lög í nýjum
útsetningum. Og þeir eru án vafa
margir sem fagna því að fá að heyra
nýju Brimklóar-lögin í gamla góða
kántrí/rokk-andanum. Hver man
ekki eftir lögum eins og „Síðasta
sjóferðin“, „Ég mun aldrei gleyma
þér“, „Skólaball", „Þjóðvegurinn“,
„Sagan um Nínu og Geira“ eða lög-
Morgunblaðið/Ámi Sæberg
Hljómsveitin
eins og hún er skipuð núna, talið
frá vinstri: Magnús Kjartansson,
Haraldur Þorsteinsson, Amar Sig-
urbjömsson, Björgvin Halldórsson
og Gunnlaugur Briem.
um í svipuðum dúr. Þessi tónlist
hefur ómað úr útvarpsviðtækjum
landans um árabil og margur
eflaust raulað með þegar vel liggur
á honum.
Morgunblaðið/Rúnar Þór Bjömsson
Ingvar Már Gíslason í hlutverki
Ingvars Más Gíslasonar
— á leið heim úr skólanum dag einn í síðustu viku.
EINKAMÁL
Konur og karlar,
þið sem hafíð áhuga...
íslendingar eru ekki nándar nærri eins forframaðir og til dæmis
Danir sem birta heilu einkamálasíðurnar með miskræsilegum auglýs-
ingum um hæfíleika hinna ýmsu kvenna, já eða karla, hvort sem er
með eða án tiltekinna tóla.
Jafnan er getið um áralanga
reynslu, hörundslit og sérsvið.
Verðið er að sjálfsögðu tíundað. Er
þetta ein vinsælasta lesning hjá
frændum vorum, sem eru sparsamir
með afbrigðum og þeir sem á annað
borð ætla að svara slíkum auglýsing-
um gera verðsamanburð strax með
morgunkaffinu. Sannast sagna, það
er ekkert sem kemur Dönum á óvart
í þessum efnum.
íslendingar hafa lítið kynnst þess-
ari auglýsinga-
mennsku. En svo
brá við einn dag-
inn að sjá mátti
nýstárlega aug-
lýsingu í einka-
máladálki DV,
semsagt á okkar
eigin landi. Hún
er orðrétt: „Kon-
ur og karlar, þið
sem hafið áhuga
á mjúkum, blaut-
um og ástríðufull-
um kossum, sem
standa yfír í þijá
daga. Hringið í
síma 22140!“
Hvað á sómakært fólk að halda?
Eru íslendingar sokknir í sama for-
arpytt og frændumir? Er virkilega
einhver hér á landi sem hefur áhuga
á... þessu þama sem auglýst er? í
þrjá heila daga? Bíddu við, af hveiju
þrjá? Og hveijir eru það eiginlega sem
bjóða sig fram til slíkra viðskipta?
Kann þetta fólk ekki að skammast
sín? Eftir töluvert sálarstríð var
ákveðið að fá botn í þetta mál.
„Háskólabíó, góðan dag.“ „Hva ...
hmm, hmm, er þetta 22140?“ „Já,“
svarar kvenmannsrödd. „Ég ætlaði
að spyijast fyrir um þessa auglýs-
ingu . ..“ „Já, hana, við emm að
auglýsa nýja bíómynd." „Jæja...
einmitt... en hvers vegna í einka-
máladálknum?" „Þeir auglýsa hana
svona í Ameríku og það var ákveðið
að prófa það hér.“ „Jæja, og hver
hafa viðbrögðin verið?“ „Alveg gífur-
AaalcSmori
„Þaö á við mig*.
leg, alveg ótrúleg hreint út sagt,
síminn stoppar varla. Jú, sumir verða
öskuillir þegar sannleikurinn rennur
upp fyrir þeim.“
Jahá, það var einmitt lóðið. Sumir
hefðu sem sagt fagnað þessari ný-
breytni og varla þætti það verra ef
þjónustað hefði verið samfleytt í þijá
daga! En því miður, svona getur lífíð
leikið suma grátt.
KEVIN COSTNF.R
SUSAN SARANDON
¥
Cnuh Davii:
.Égtrúiásálina
góðann drykk og langa
djúpa, mjúka, blauta kossa scm
standa yfir í þrjá daga'.
31
KARLAR
sem vilja
leika lausum
hala
að hafa alla tíð verið til „upp-
ar“, en sjaldan hafa þeir verið
eins áberandi og núna. Borgin er
stútfull af glansgæjum sem telja að
sköpun þeirra sjáífra sé það eina
sem vert er að gefa
gaum i hringiðu
lífsins. Þessir karl-
menn, ef svo mætti
að orði komast,
eiga ýmislegt sam-
eiginlegt eins og til
dæmis háskóla-
gráðurnar, bílana,
fötin, skóna, kllpp-
inguna, en það
merkilegasta er að
þekkja samskonar
Vannærðar, með anorexíu (meg-
runarsjúkdómur), láta margar kon-
ur þessa menn draga sig á asnaeyr-
um. Uppar vilja nefnilega alls ekki
blnda sig. Það gengur ekki, þvi hver
lítur á giftan karlmann?
Það er sagt að besta aðferðin til
þess að losa slg við lelðinlegan uppa
sé að segjast elska hann. senda hon-
um blóm, og í sumum tilfellum dug-
ar að spuija hvað hann heiti. Þvi
uppar kæra sig ekki um að verið sé
að snuðra um etnkalíf þeirra.
Jú. jú, það eru til konur sem láta
selja sig á markaðstorgi uppanna
og finnst ðllu skipta að vera séðar
í samfloti með þeim. Eru jafnvel til-
búnar að hitta þá á milli þess sem
þeir fara með fötin sín í hreinsun
og á JC-fundi, bílinn á bónstöðina,
ermahnappana til gullsmiðsins,
Cartier-úrið í viðgerð, hádegisverð
með hinum uppunum, á krána til
að sýna sig o.s.frv. Hvaða kona yrði
svo sem ekkl sæl með að fá að taka
þátt í umstanginu? Geta hringt á
skrifstofu uppans og spjallað vlð rit-
aránn, því uppar eru alltaf upptekn-
ir á fundum. Þeir gera ekki áætlanlr
fram í tímann, heldur tala þeir um
hvað þeir græða margar milljónir
fyrir klukkan tólf á hádegl.
Oft látum vlð konurnar glepjast
og látum okkur dreyma um mlnni
yfirvinnu, látum til leiðast og fórn-
um. Með upptrosnaðan heila, eftir
andlega útlegð i sambandinu vlð
uppann, enda margar stúlkur á
rangri hillu. Þær láta nota sig sem
sýningardúkkur, en læra því miður
oft um seinan að þessir karlmenn,
sem leika lausum hala, virðast um-
gangast fólk elns og klósettskállna;
það er alveg sama hvað þeir hitta,
bara þeir httti eitthvað. Uppamir
fórna öllu til þess að vera áberandi,
þeir enda því oft lnni á þingi eða i
hinum og þessum ábyrgðarstöðum
stjómmálaflokkanna.
Sem bam á Húsavik lærði ég fljótt
að aðalupparnir væru forstjórar SÍS
og þvílik lotning. Það skiptl ekki
máll þó svo starfsmenn Sambands-
ins á landsbyggðinni fengju yflr-
vinnuna sína borgaða í næsta lífi,
þeir keyptu sér bara báta og stund-
uðu útgerð á nóttunni og um helgar
til þess að fæða og klæða bamahóp-
inn. Fólkið vorkenndi Guðjóni B. að
þurfa að hanga i öllum þessum veisl-
um og ekkert nema sjálfsagt í landi
uppanna að greiða honum hundrað-
föld laun útibússtjórans. Það var
varla hægt að leggja þetta á nokkum
mann, að þurfa að senda bömin sín
í upprifna einkaskóla og þurfa að
horfa upp á hina forstjórana eiga
miklu meira.
Þá var nú betra í kaupfélciglnu
okkar. þar sem enginn átti neitt
umfram hinn. Konurnar hefðu að
vísu ekki látlst úr erflðisvinnu fyrir
aldur fram og fjölskyldan getað verið
saman stund og stund, en sá mun-
aður þekkist ekki hjá þeim sem
leggja metnað sinn í að standa sig
fyrir flokkinn. Mikið er ég samt glöð
að konur fá ekki inngöngu i Sam-
bandsflokkinn; það hefði orðið erfitt
að svíkja lit, því framsóknaruppam-
ir í sveittnni þóttu efnilegir. Þeir áttu
feiknin öll af búfénaði og höfðu
reikning i kaupfélaginu. Þeir hugs-
uðu um það eitt að þjóna hreyflng-
unni. Hvað er svo sem merkilegra í
lifinu en dyggur þjónn, maður sem
traðkar ekki á öðram i endalausri
leit sinni að fullkomnun? Það er
nefnilega ekki sama hvaða uppar
sjúga upp i nös; eitt þyklr finna en
' hitt.-----------------------
eftir Jónínu
Benediktsdóttur
þeir vilja allir