Morgunblaðið - 23.04.1989, Blaðsíða 25
C 25
MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR SUNNUDÁGUR 23. APRÍL 1989
Ole Bentzen
læknir — Minning
Nýlega barst mér til eyrna sú
sorgarfrétt að fornvinur minn Ole
Bentzen dr. med. fyrrverandi yfir-
læknir vkl heyrnarmiðstöð danska
ríkisins í Árósum væri látinn. Kom
sú frétt mjög á óvart, þótt ég reynd-
ar vissi, að dr. Bentzen hefði ekki
gengið heill til skógar hin síðustu
ár, en hann hafði fengið ail alvarlegt
hjartaáfall fyrir 5 árum. Hann virt-
ist þó hafa náð töluverðum bata hin
síðari ár. En enginn má sköpum
renna. Hann fékk hjartaáfall að nýju
og lést í Kaupmannahöfn 16. fyrra
mánaðar.
Ole Bentzen fæddist í Kaup-
mannahöfn 19. mars 1917 en for-
eldrar hans voru frú Jenny Andersen
og Niels yfirlæknir Bentzen, sér-
fræðingur í háls-, nef- og eyrna-
lækningum.
Að loknu stúdentsprófi 1936 hóf
hann nám í læknisfræði við Kaup-
mannahafnarháskóla. Hann lauk
kandidatsprófi þaðan 1943. Viður-
kenndur af danska læknafélaginu
sem sérfræðingur í háls-, nef- og
eymalækningum 1951 og dr. med.
við háskólann í Árósum 1953.
Að loknu sérfræðingsnámi í háls-,
nef- og eyrnalæknisfræðum lagði
dr. Bentzen stund á heyrnarfræði
(audiologi) og endurhæfingu heyrn-
arskertra. Þau mál áttu hug háns
Fæddur 15. febrúar 1938
Dáinn 22. febrúar 1989
En þá dauðans dulda hðnd
drepur högg á þil
svo falla sterkir stofnar fljótt
sem stráin foldar til.
(Ók. höf.)
Þessar ljóðlínur komu í huga
minn er mér var færð sú harma-
fregn að 'Gunnar frændi minn hefði
orðið bráðkvaddur.
Gunnar fæddist á Fjalli í Kol-
beinsdal 15. febrúar 1938. Foreldr-
ar hans vom Guðný Jónsdóttir,
dóttir Jóns Klemenssonar frá Höfn-
um á Skaga og Haraldar Björnsson-
ar frá Fagradal á Skarðsströnd.
Dauði, mikill er máttur þinn, oft-
ast miskunnsamur þeim er þú heim-
sækir, en fyrir okkur er þú sviptir
ástvinum er það helsárt og þungt
og við hrópum í orðvana skelfingu
hvers vegna, hvers vegna? En hvað
ert þú dauði annað en fæðing, inn
í annað líf og eins og við skiljum
eftir gamla flík sem er orðin ónot-
hæf. Þess vegna ættum við ekki
að syrgja, en við erum bara mann-
leg og viljum hafa þá hjá okkur sem
við unnum.
Þegar ég sá elsku frænda minn
síðast kom hann til mín og við röbb-
uðum saman um stund um sameig-
inleg áhugamál. Hann talaði um
hvað hann væri þreyttur og ætlaði
því að fara heim. Um leið og hann
fór kvaddi hann eins og hann er
vanur: „Vertu blessuð, ég kem fljót-
lega aftur.“ Þegar hann var farinn
sló niður í huga minn að ég hefði
átt að kveðja Gunnar betur. Því
miður fór ég ekki eftir þeirri hug-
dettu. Hvað er það sem ýtir við
okkur á svona stundu? Eitthvað sem
við skiljum ekki. Þarna var Gunnar
að kveðja í síðasta sinn. Mér hefði
verið mikils virði ef ég á þessari
stundu hefði kvatt elskulegan
frænda minn betur en vanalega,
þó ég hefði ekki skilið þá örlaga-
stund fyrr en seinna. Ég sendi því
yfir móðuna miklu ástarkveðju og
hjartans dýpstu þökk fyrir allt sem
hann var mér frá því að hann leit
dagsins ljós á Fjalli sem lítill sólar-
geisli.
allan og vann hann að þeim allt til
hinstu stundar.
Þegar dönsk heilbrigðisyfirvöld
ákváðu að taka þennan þátt heil-
brigðisþjónustunnar föstum tökum í
upphafi fimmta áratugarins með
stofnun þriggja stórra heyrnarmið-
stöðva, '} Kaupmannahöfn, Óðinsvé-
um og Árósum, var dr. Bentzen ráð-
inn yfirlæknir við Árósadeildina, en
Danir urðu fyrstir þjóða hins mennt-
aða heims að gera slíkt. Brátt mátti
öllum ljóst vera að hér var réttum
manni forysta falin, enda var dr.
Bentzen fyrir margra hluta sakir
sérstakur hæfileikamaður. Hann var
að eðlisfari ákaflega starfsamur og
féll sjaldan verk úr hendi. Hann var
mannblendinn, skemmfilegur og
veitandi í viðræðum. Honum var
gefin einstök skipulagsgáfa, sem
kom sér vel í starfi við uppbyggingu
heyrnarstöðvarinnar í Árósum og
skipulagningu á málefnum heyrnar-
daufra á öllu Jótlandi, en þau heyrðu
undir miðstöðina í Árósum.
Dr. Bentzen var fyrstur manna,
svo mér sé kunnugt um, sem reyndi
að virkja dagheimili barna einnig í
þágu heyrnarskertra. í því augna-
miði stóð hann fyrir sérmenntun
fóstra, sem síðan réðust til dag-
heimiianna í Árósaborg, kom á fót
endurhæfingarkerfi fyrir heyrnar-
Frændi minn var háþroskað val-
menni. Það er sárt að sjá á eftir
slíkum mönnum á miðjum aldri, en
ég veit að hann hefur verið kallaður
til æðri starfa.
Ég sendi Láru og sonum og öllum
syrgjendum samúðarkveðjur og bið
Ástkær amma mín, Eyleif Jóns-
dóttir, lést í Fjórðungssjúkrahúsinu
á Neskaupstað eftir . skamma
sjúkrahúslegu 2. apríl síðastliðinn.
Eyleif amma var hógvær kona
sem gat gefið ótrúlega mikið af
sjálfri sér. Ég fékk að kynnast því
er ég dvaldi nokkur sumur hjá
ömmu og afa á Grund, Neskaup-
stað, en afi lést árið 1971. Amma
bjó ein á Grund þar til hún flutti í
íbúð aldraða að Breiðabliki á Nes-
kaupstað. Amma var einstök kona,
svo blíð og góð, og aldrei sagði hún
styggðaryrði um nokkurn mann
skert börn með náinni samvinnu
sérhæfðs starfsfólks heyrnarstöðva,
skóla og dagheimila, sem að sögn
þeirra sem gerst þekktu, átti ekki
neina hliðstæðu annars staðar.
Þessi nýja stefna f endurhæfing-
armálum heyrnarskertra bar ríku-
legan ávöxt. Hér var að margra áliti
brotið blað í sögunni. Því er þó ekki
að leyna að hér var um algjöra nýj-
ung að ræða og brot á fyrri hefð,
enda voru sumir forystumanna þess-
ara mála þar í landi, honum alger-
lega ósammála.
Að sjálfsögðu kostaði öll þessi
ykkur blessunar Guðs. Nú hefur
kær frændi minn farið í gegnum
„sólarlagsins eld“. Nú bið ég, leiði
hann Drottins ljúfa hönd, langt inn
í morgunroðans lönd.
Margrét Jónsdóttir
frá Fjalli.
Okkur langar að minnast Iátins
vinar og frænda í örfáum orðum.
Gunnar var tíður gestur á heimili
okkar og á heimili ömmu. Það
spunnust ávallt ijörugar og djúpar
umræður þegar hann kom og oft
var setið fram á nótt og reynt að
ráða lífsgátuna. Þegar við systkinin
urðum eldri og kynntumst Gunnari
af eigin raun varð hann ekki síður
félagi okkar og vinur eins og for-
eldranna. Kynslóðabilið var ekki til
nálægt honum. Sérstaklega eru
minnisstæðar þær stundir þegar
Gunnar sat með kaffibolla og reyndi
að ráða í framtíðina með því að
rýna í þau tákn sem þurrir kaffi-
dropar mynda í hliðum bollans. Þá
er einnig mjög minnisstæður sá
áhugi sem Gunnar hafði á útvarpi
og sjónvarpi, hvort sem um var að
ræða viðtækin sjálf eða það sem
úr þeim heyrðist eða sást.
Gunnar gat setið tímunum saman
og spilað við ömmu og spjallað.
Hann var henni ómetanlegur stuðn-
ingur, sérstaklega eftir að hún flutt-
ist á Sauðárkrók fyrir u.þ.b. þremur
árum. Það skarð sem hann skilur
eftir sig verður vandfyllt. Lára, Jón
og Kristján og aðrir aðstandendur,
Við sendum okkar samúðarkveðjur.
Fyrir hönd okkar systkinanna,
Sólborg Alda Pétursdóttir
og Ragnar Pétur Péturs-
son.
heldur voru kærleikurinn og hjálp-
semin ofar öllu.
Oft var margt um manninn á
Grund, og mikið að gera, en alltaf
gaf amma sér tíma til að sinna
þörfum okkar barnanna.
Sumarið 1984 fór ég og fjöl-
skylda mín til Neskaupstaðar og
við dvöldum nokkra daga á Grund
hjá ömmu. Hún var þá að flytja í
íbúð sína í Breiðabliki og sýndi hún
okkur hana, stolt og ánægð með
nýju húsakynnin. Þar fengu synir
mínir að kynnast þessari einstöku
og ljúfu ömmu sem ég hafði sagt
starfsemi mikið fé, en dr. Bentzen
var ekki ráðafátt í þeim efnum frem-
ur en öðrum. Fyrir hans tilstuðlan
var starfsemi allra pylsuvagna í
Árósaborg skattlögð í þágu þessarar
starfsemi og verður slíkt að teljast
einsdæmi.
Sakir mannkosta sinna og hæfni
var dr. Bentzen kallaður til starfa
hjá Heilbrigðisstofnun Sameinuðu
þjóðanna og gerði hann víðreist um
heiminn til að stofna heyrnarstöðvar
og skipuleggja heyrnarmál, einkum
meðal vanþróaðra þjóða.
Einn þáttur skaphafnar dr. Bentz-
ens var hið jákvæða viðhorf til allra
góðra mála. Ef leitað var liðsinnis
hans í þeim efnum stóð til boða
bæði hugur og hönd. Þannig studdi
hann okkur Islendinga, öðrum út-
lendingum fremur, að byggja grunn
leggja hluta heilbrigðisþjónustunnar
á Islandi í dag. Hann kom hingað
til lands margsinnis og flutti fræði-
leg erindi um þessi má bæði fyrir
lærða og leika. Hann tók íslenska
lækna í læri og fastar stöður við
heyrnarmiðstöðina í Árósum, með
það eitt í huga, að stuðla að upp-
byggingu þessara mála hér að sérná-
mi þeirra loknu. þegar hið fámenna
lið íslenskra háls-, nef- og eyrna-
lækna stóð fyrir fyrsta norræna
þingi þeirra hér höldnu 1975, kom
dr. Bentzen ásamt starfsliði sínu á
heyrnarmiðstöðinni í Árósum okkur
til aðstoðar við skipulagningu og
framkvæmd, svo vel mætti úr hendi
fara.
Fyrir störf sín í þágu íslenskra
málefna af sama toga og hér hefur
verið lýst var dr. Bentzen sæmdur
Fæddur6. mars 1958
Dáinn 1. mars 1989
Slæmar og sorglegar fréttir voru
að berast frá íslandi, Stebbi Páls
vinur okkar er látinn. Við erum
§ögur erlendis vegna náms og það
verður eins og vanti eitthvað mikið
þegar maður kemur heim og Stebbi
ekki til staðar. Kynni okkar við
Stebba byijuðu með bridsíþróttinni
fyrir nokkrum árum, en seinni ár
var hann einnig góður vinur og fé-
lagi fyrir utan spilaborðið. Þegar
svona gerist spyr maður sjálfan sig
af hveiju, hvers vegna öðlingur eins
og Stebbi, og maður fær ekkert
svar. Eitt getum við öll þakkað fyr-
ir, að hafa fengið að kynnast jafn
góðum dreng og Stebbi var. Stebbi
var farsæll bridsspilari, og þó hann
væri aðeins 30 ára þegar hann lést
voru hann og Rúnar Magnússon
orðnir eitt virtasta bridspar lands-
ins. Þó Stebbi væri harður keppnis-
maður og oft væri til mikils að
vinna, þá var framkoma hans og
prúðmennska við- spilaborðið alltaf
til fyrirmyndar. Stebbi hafði alla tíð
mikinn áhuga á íþróttum og var
FH hans uppáhalds félag. Það var
mjög gaman að fara með Stebba á
völlinn þó ekki ættum við sama
uppáhaidsfélag og ekki alltaf sam-
mála, var umræðan alltaf málefna-
leg. Páll pabbi Stebba var virkur
áhugamaður í áhugamálum sonar
íslensku fálkaorðunni 1977, enda að
mínu mati vel að henni kominn.
Það var ekki að ófyrirsynju að
íslensk málefni voru honum hugleik-
in. Ungur að árum kvæntist hann
konu sem var af íslensku bergi brot-
in, Lotte Bentzen, af Stephensens-
ætt. Voru þau hjón einkar samrýnd
í lífi og starfi, enda féllu áhugamál
þeirra í sama farveg. Frú Lotte
studdi mann sinn með ráðum og dáð
í baráttu fyrir málefnum heyrnar-
daufra. Hún var skarpgreind kona,
gædd mikilli skipulagsgáfu, sem
kom sér vel í fjölþættum störfum
þeirra beggja, tryggðatröll vinum
sínum, en var ekki allra. Hún hafði
sterkar taugar til ættlands forfeðra
sinna og kom alloft hingað til lands
í heimsókn ásamt manni sínum. Frú
Lotte er nú látin fyrir nokkrum
árum.
Eldhuginn Bentzen er fallinn.
Þeim sem kynntust honum verður
hann ógleymanlegur, svo sérstæður
og töfrandi var persónuleikinn. Hans
jákvæða lífsviðhorf til flestra mála
heillaði samstarfsfólk og hvatti til
dáða. Menn hrifust ósjálfrátt með
honum er mál voru rædd. Enginn
vandi án lausnar, og þörf athöfn
fylgdi orðum. í nærveru hans leið
öllum vel.
Ég vil, fyrir hönd fjölskyldu
minnar og vina hins látna hér heima
á Fróni, færa börnum dr. Bentzens,
þeim Niels lækni og Ann Charlotte
hjúkrunarfræðingi, og ijölskyldum
þeirra ásamt ágætri sambýliskonu,
frú Grethe Bernth, okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Stefán Skaftason
síns og var fastagestur á bridsmót-
um.
Skrifað stendur, að þeir sem
guðirnir elska deyja ungir, þótt það
sé stundum erfitt að sætta sig við
það. Við kveðjum hér góðan vin og
megi blessun guðs vera með honum.
Við sendum sérstakar samúðar-
kveðjur til foreldra Stebba, Páls og
Súsönnu, systur hans og sambýlis-
konu.
Tulsa í mars 1989,
Kristján Blöndal, Hafdís
Sveinsdóttir, Sigurður Sverr-
isson, Valgarð Blöndal.
þeim svo mikið frá og er mér
ógleymanleg minning.
Síðastliðið sumar heimsótti elsti
sonur minn og kærastan hans
langömmu sína og tók hún á móti
þeim með hlöðnu kaffiborði eins og
hennar var von og vísa. Svona var
amma alltaf.
Ég og fjölskyldan mín biðjum
Guð að styrkja alla hennar afkom-
endur á þessari erfiðu stund.
Allt eins og blómstrið eina
upp vex á sléttri grund
fagurt með fijóvgun hreina
fyrst um dags morgunstund
á snöggu augabragði
af skorið verður fljótt
lit og blöð niður lagði,
líf mannlegt endar skjótt.
(H. Pétursson)
Blessuð sé minning hennar.
Sigríður Gunnarsdóttir
Gunnar Haralds-
son - Kveðjuorð
EyleifJónsdótt-
ir — Kveðjuorð
Stefán Ottó Páls-
son — Kveðjuorð