Morgunblaðið - 17.02.1990, Side 14

ÖI
14
oee/ HAúíiaa'í .vi huoaghaouaj gioau3uuohom
MORGUNBLAÐIÐ 'LAUGARDAGUR 17. FEBRÚAR' 1990
allir, að það var aðeins vegna
skyldurækni við starfi sem honum
var trúað fyrir og áhuga fyrir
því að það kæmi að sem bestum
notum, enda unnu margir hjá
honum í áratugi.
Sigurður Pétursson var mikill
að vallarsýn, þrekinn og kraftaleg-
ur, enda rammur að afli og full-
hugi. Svipurinn var mikill og karl-
mannlegur, festulegur og drengi-
legur og vakti traust, þegar við
fyrstu sýn, enda var Sigurður einn
þeirra manna, sem vaxa því meir
sem þeir kynnast lengur. Hvers-
dagslega var hann fáskiptinn og
dulur og , mörgum ókunnugum
fannst hann kuldalegur, fyrst í
stað. En þeir sem þekktu hann
vissu, að undir þessari þungbúnu
hversdagsdbrynju sló heitt og til-
fmningaríkt hjarta, sem ekkert
aumt mátti sjá og jafnan var reiðu-
búið til að rétta hjálparhönd og
halda skildi fyrir varnarlausum,
— hjarta, sem gerði annarra sorg-
ir að sínum sorgum og gleði ann-
arra að sinni gleði. Svo vel skildi
hann tilfinningar og lífskjör ann-
arra. Orlyndur var hann, svo sem
tilfinningamönnum er títt, en allra
manna sáttfúsastur, svo að dæg-
urþras og skoðanamunur var
honum stundárfyrirbrigði. Minnti
það mig oft á orð Emersons um
Abraham Lincoln: „Hjarta hans
rúmaði alheiminn. Samt var þar
ekkert rúm fyrir mótgerðir, sem
hann varð fyrir.“
Sigurður Pétursson bar í brjósti
mjög sterka fullkomnunarþrá;
hann var aldrei ánægður með
sjálfan sig. í hjarta hans brann
þráin til að gera jafnan betur.
Öll störf sín leysti hann af hendi
eins vel og frekast var unnt, samt
held ég að honum hafi alltaf fund-
ist eitthvað vanta. En það er ein-
mitt einkenni þeirra, sem næst
standa mannlegri fullkomnun.
Vitur maður hefir sagt: „Full-
komnun felst ekki í því, að gera
einhverja frábæra hluti, heldur
hinu, að gera hversdagslega hluti
frábærlega vel.“
Sigurður var heitur trúmaður,
þótt lítt flíkaði hann því, fremur
en öðru. Hugur hans hneigðist
mjög til dulspeki, einkum á seinni
árum. Oft heyrði ég á honum, að
hann leit mjög björtum augum á
framhaldslífið og hugði gott til
þess og viss er ég um, að sólarupp-
koman hefir orðið honum fögur.
Samband hans við andaheiminn
var áreiðanlega meira en nokkur
vissi. Má vera að það hafí að
nokkru valdið því, að hann vissi
meira um órðna hluti og kom
færra á óvart, en flestum öðrum.
Mætti nefna dæmi um það, hversu
framsýni hans forðaði mönnum
og verðmætum frá tjóni á hættu-
legum stöðum.
Starf Sigurðar fyrir íslenska
sjómannastétt er ómetanlegt, því
fullvíst er, að færri vitar væru nú
til að lýsa sæfarendum leið fram
hjá boðum og blindskeijum við
strendur landsins hefði dugnaðar
hans og áhuga ekki notið við. Og
líkast þykir mér, að í því starfí
hafí hann fundið köllun sína. Því
þeir menn, sem bera Ijósþrána í
bijósti, eru jafnan ljósflytjendur.
Þeir eru geislar frá alheimsljósinu,
vitar, sem senda birtu á leið
samtíðar og framtíðar, gegnum
myrkur og móðu ára og alda.
Starfí þessa merka manns er
lokið meðal okkar, mannsins, sem
sannaði svo vel orð spekingsins
Konfúsíusar, að „göfugur maður
er hófsamur í orðum, en eldlegur
í starfi“. En hann er ekki horfinn
okkur. Traust og vönduð verk
hans munu endast í aldir og vera
glæsileg minnismerki um dugnað
og skyldurækni. En hæst ber þó
það minnismerkið, sem hann reisti
sér í vitund okkar allra sem þekkt-
um hann og skildum hugsjónir
hans. Hvar sem við sjáum ötulan
og skyldurækinn mann að verki,
hjálpfúsan mann greiða götu
annarra eða styðja gott málefni
og hvar sem við heyrum viðkvæmt
hjarta slá, — þar er mynd Sigurð-
ar Péturssonar. Þess vegna minn-
umst við þessa góða vinar okkar
með hinuni fögru eftirmælum Jóns
biskups Ögmundssonar, sem hann
mælti eftir fóstra sinn: „Hans
minnist ég jafnan er ég heyri góðs
manns getið."
Einar Einarsson
Aldarminning:
Sigurður Pétursson
frá Sauðárkróki
Sigurður Pétursson var fæddur
17. febrúar 1890 á Kárastöðum í
Rípurhreppi, sonur Péturs Jóns-
sonar, f. 25. desember 1856, og
Jóhönnu Jónsdóttur en ólst upp
til fermingaraldurs í Áshildarholti
í Borgarsveit. Eftir það fór hann
sjálfur að ala önn fyrir sér við sjó-
róðra, í vegavinnu og við ýmsa
vinnu aðra sem til féll, eins og
títt var um unga menn í þá daga.
Kona hans var Margrét Bjöms-
dóttir, fædd á Kleif á Skaga 26.
desember 1899 og hefði því orðið
níræð í desember síðastliðnum.
Margrét lést árið 1983 en Sig-
urður 1958. Foreldrar Margrétar
voru Bjöm Benónýsson, fæddur á
Borgarlæk á Skaga 23. mars
1862, og Ingibjörg Stefánsdóttir,
fædd 17. mars 1865. Þau Margrét
og Sigurður eignuðust fjögur
böm: Halldór sem fæddur var
20. febrúar 1920, hann lést 1968,
Helgu Ingibjörgu, f. 10. apríl
1922, hún lést 1985, Stefán Ey-
stein, verkstjóra í Rvík, f. 27.
mars 1926 og Tómas Þorstein,
forstöðumann Vitastofnunar, f.
29. apríl 1932.
í dag 17. febrúar 1990 em
hundrað ár liðin frá fæðingu Sig-
urðar Péturssonar. Af þvi tilefni
er eftirfarandi grein Einars Ein-
arssonar birt.
Skagafjarðarhérað hefír alið
margan dáðríkan dreng og göfuga
konu, enda er héraðið vel til þess
fallið að ala upp stórmenni.
Hinn mikli, rishái fjallahringur
beinir huganum upp á við, —
hærra, æ hærra, upp í „nóttlausa
voraldar veröld, þar sem viðsýnið
skín“. Hinar dreymandi ár og
vötn, sem liðast eftir héraðinu alla
leið til sjávar minna á að „elfa
tímans aldrei stansar andartak"
og moldin, milda og fijóva, býður
hverri starfandi hönd öll lífsins
gæði og örvar til drengskapar og
dáða.
í þessu fagra, svipmikla um-
hverfí fæddist Sigurður Pétursson
og ólst þar upp. Hann unni hérað-
inu hugástum og mun honum
jafnan hafa fundist að hvergi
annars staðar ætti hann heima.
Vora og jarðneskar leifar hans
lagðar í mjúka mold þess, við hlið
frænda og vina.
Eigi er ætlunin með þessum
línum að rekja ætt né einstök
æviatriði Sigurðar Péturssonar.
Ég er einn af þeim mörgu, sem
vora svo lánsamir að vera þessum
mæta manni samferða um nokk-
urt skeið og því eru þessar línur
skrifaðar. Samfylgd okkar varð
mér námstími og hefír svo vissu-
lega orðið fleiram. Því haldbesta
námið er að umgangast góða
menn. Sigurður Pétursson var
einn þeirra manna, sem hægt er
að nema af hagnýtustu fræði
lífsins: trúmennsku, drengskap og
goovnja, sem nann atti í rikara
mæli en títt er.
Sigurður var kominn af traustu
og góðu bændafólki og alinn upp
í anda íslenskrar bændamenning-
ar, harðfylgi og skyldurækni í
starfí, heiðarleik og drengskap í
viðskiptum. Mun það hafa orðið
honum haldgott veganesti gegn-
um margþætt og oft ábyrgðarmik-
ið ævistarf.
Störf Sigurðar vora margþætt.
En mikinn hluta ævinnar hafði
hann á hendi verkstjóm, fyrst í
vegagerð og ýmsu öðra og síðar
var hann verkstjóri hjá Vitamála-
stjórninni í 23 ár samfleytt; vann
hann þá mest að byggingu nýrra
vita og mun hafa byggt nærri
sex tugum nýrra vita og sjó-
merkja, auk íbúðarhúsa og ann-
arra mannvirkja fyrir vitaverði.
Hjá yfirmönnum sínum naut hann
óskoraðs trausts og munu tillögur
hans jafnan hafa verið teknar til
greina, því öllum var ljóst, að þar
fylgdi skörp íhugun hverri ákvörð-
un og að engu var gengið án
rækilegrar athugunar.
Við undirmenn sína var hann
nærgætinn og umhyggjusamur og
allur umbúnaður á vinnustöðum
var traustur og vandaður, svo sem
frekast varð á kosið, enda urðu
aldrei teljandi meiðsli á mönnum
í liði hans, þótt oft yrði hann að
etja við hættUr og erfíðleika, á
óbyggðum eyjum og eyðiskeijum.
Þótt hann krefðist oft mikillar
vinnu af mönnum sínum skildu

. GEFIÐ BLÓM
A KONUDAGINN
Blómaframleiöendur
Félag blómaverslana