Morgunblaðið - 20.07.1990, Page 15

15
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 20. JÚLÍ 1990
Ásdís fædd 5. sept. 1946, Sigurlína
Margrét fædd 29. júlí 1948, Jón
Ólafur fæddur 31. maí 1950 og
Sigurður Pálmi fæddur 7. febrúar
1959. Ekki fóru þau hjón, þótt sam-
hent væru, varhluta af andstreymi
lífsins, einkum er á leið ævina.
Áralöng og erfið veikindi yngri dótt-
urinnar og ótímabær dauði hennar
frá ungum börnum lamaði þrek
þeirra og lífshamingju um skeið.
Það er mikil blessun að kynnast
góðu fólki á lífsleiðinni. Á göngu
okkar kynnumst við ýmsu fólki.
Sumir skilja lítið eftir, aðrir verða
manni ógleymanlegir. Ásberg var
einn þeirra. Ég átti því láni að fagna
að vera starfsmaður hans í 13 ár
og tel mér mikla sæmd í því og
happ, að hafa mátt teljast í hópi
vina hans. Hann var drengur góð-
ur, í senn ráðhollur og góðviljaður.
Ég minnist með þakklæti margra
góðra og glaðra stunda á hinu gest-
risna og friðsæla heimili þeirra
hjóna. Ég og fjölskylda mín vorum
þar tíðir gestir um árabil. Sólveigu,
börnum þeirra og vandamönnum
vottum við Hulda einlæga samúð
um leið og við árnum þeim allra
heilla og blessunar.
Jón Páll Halldórsson
Kynni mín af Ásberg Sigurðs-
syni, fyrrum borgarfógeta, og konu
hans, Sólveigu Jónsdóttur, hófust í
gegnum vináttu við börn þeirra,
einkum elstu dóttur hans, Ásdísi,
en með okkur tókst mikil og einlæg
vinátta, sem leiddi til þess að ég
var oft með annan fótinn á Sólvalla-
götunni og Aragötunni. Tóku þau
hjónin mér eins og ég væri ein úr
ijölskyldunni. Umhyggja þeirra fyr-
ir mér var einstök og lít ég á það
sem ómælda blessun að hafa kynnst
þessu afbragðsfólki.
Eitt af því sem einkenndi Ásberg
Sigurðsson var óbrigðult minni og
glöggskyggni á ættir. Gat hann rifj-
að upp margvísleg dæmi úr sög-
unni máli sínu til stuðnings. Þessir
hæfileikar hafa eflaust oft komið
sér vel, ekki síst í pólitíkinni. Ás-
berg Sigurðsson var mikill sjálf-
stæðismaður og var fulltrúi Sjálf-
stæðisflokksins um skeið í bæjar-
stjórn á ísafirði og á Alþingi. Hann
var eindreginn stuðningsmaður ein-
staklingsframtaksins og hafði
megna skömm á kommúnisma. Það
var trú hans að hver einstaklingur
ætti að vera sem fijálsastur sinna
athafna innan þeirra takmarka sem
lögin setja til varnaðar gegn því
að einstaklingar vinni hver á öðrum.
Meginröksemd þessarar stefnu er
að þá muni mest ávinnast til al-
menningsheilla, þegar hver ein-
staklingur fær fullt fijálsræði til
að beina kröftum sínum í viðleitni
til sjálfsbjargar, öðrum að skað-
lausu. Ándstæðingar þessarar
stefnu, svo sem kunnugt er, er það
fólk sem vill láta setja sem fyllstar
reglur um starfsemi einstakling-
anna, banna flest, leyfa fæst og
skipulagsbinda allt. En gæta miður
að hinu, að um leið og einstakling-
urinn er sviptur frelsinu, þá er yfir-
leitt þar með drepin löngun hans
til að beita kröftunum og kyrrstaða
færist yfir þjóðlífið, en oft er þetta
byijunin á úrkynjun hjá þjóðum.
Þegar ég var stödd hérna heima
sl. áramót, komum við okkur saman
um, að sennilega væri þá fáu
kommúnistar sem eftir eru í hinum
vestræna heimi, að finna hér á
landi. Kemur þetta meðal annars
fram í gegndarlausri skattpíningu
og beiskju í garð þeirra sem stunda
atvinnurekstur.
Má vera að sumum, sem ekki
þekktu Ásberg Sigurðsson, hafi
fundist hann fremur þurr á mann-
inn, ég er ekki frá því að stundum
hafi hann brugðið yfir sig ákveðn-
um hjúp til að fela samúð og við-
kvæmni hjarta síns. Eitt er víst að
hann flíkaði ekki tilfinningum
sínum. Hann var einstakur maður
að upplagi, skilningsgóður, hlýr og
hjálpsamur, laus við dramb og
hroka. Hugsun hans var skýr, hon-
um var auðvelt að orða hugsanir
sínar. Hann hafði skömm á rang-
færslum og ranglæti, þótt hann
ætti ekki sjálfur hlut að máli. Þann-
ig var hann líkur Steini Steinari,
ef menn voru með einhveija mikil-
mennsku fengu þeir að heyra það.
Fyrir allmörgum árum var ég
með erindi í ríkisútvarpinu um
Skúla Thoroddsen. Nokkrum dög-
um síðar kom ég við í Aragötunni.
Þar sat Ásberg fyrir og sagði með
þunga: „Ríkisútvarpið var auðvitað
staðurinn til að fjalla um Skúla,
hvernig getur það verið að hann
varð einn af auðugustu mönnum
þjóðarinnar en kallaði sig samt
kommúnista, finnst þér þetta engin
þversögn?" En fáir menn _þekktu
betur ísfirskt samfélag en Ásberg.
Þarna stóð ég líkt og ég hefði
brugðist stefnuskrá Sjálfstæðis-
flokksins og leið líkt og manninum
í guðspjallinu sem kenndi svo til
syndar sinnar og sektar og þorði
vart að líta til himins.
Ég á honum mikið að þakka,
vináttu hans og holl ráð, einhvern
tíma hitti ég hann á heimili hans
og sagði honum frá því að ég væri
að fara á fund þar sem mikið var
í húfi. Þegar ég var að fara út sagði
hann góðlátlega: „Ég vil minna þig
á eitt Sigríður mín, farðu ekki á
fjórum fótum, berðu höfuðið hátt.“
í einkalífi sínu var Ásberg Sig-
urðsson hamingjumaður, eftirlif-
andi kona hans er Sólveig Jónsdótt-
ir frá Hofi á Höfðaströnd, ein hin
ágætasta kona. Heimili þeirra var
með eindæmum glaðvært og
skemmtilegt. Skemmtilegust voru
þó hjónin sjálf, samhent og hvort
öðru samboðin. Varð þeim fjögurra
barna auðið. Fyrir nokkrum árum
misstu þau næstelstu dóttur sína,
Sigurlínu, sem þau hörmuðu mjög.
Á ytra borði báru þau þann harm
með ró og þolgæði, þó söknuður
bærðist stöðugt í viðkvæmum hjört-
um.
Þótt söknuður vina hans sé mik-
ill, hefur Sólveig og ijölskylda hans
misst mest, en þá er að minnast
þess að Ásberg Sigurðsson fer héð-
an með sæmd og skilur allt gott
eftir í sporum sínum.
Sólveigu, börnum og ættingjum
sendi ég mínar dýpstu samúðar-
kveðjur.
Sigríður Ingvarsdóttir
Þegar gengið er í hjónaband og
stofnað heimili, á eftirvæntingin að
vera mikil. Einn þátturinn eru vin-
irnir, sem koma oftast úr tveimur
áttum. Ég sjálf man vel eftir þess-
ari eftirvæntingu, þegar ég gekk í
hjónaband. Oft minntist Sigurður á
Ásberg. Hvernig var Ásberg? Hann
var bara engum líkur. Það var allt-
af hátíð að fá hann í heimsókn eða
vera í návist hans. Ekki spillti fyrir
að kynnast eiginkonu hans, Sol-
veigu, þeirri höfðingskonu. Ég óska
sem flestum þess að eignast slíkan
vin og vini, það er hveiju heimili
ómetanlegt.
Stefanía Guðnadóttir
„Ásberg frændi þinn dó í nótt“
— þessi orð komu mér á óvart.
Vissulega hafði hann verið veikur
og dvalið langdvölum á spítala. Ég
bjóst samt alltaf við því að hitta
hann úti á götu einhvern daginn
og spjalla örlítið áður en haldið
væri af stað hvort í sína áttina.
Bjóst við að geta sagt honum ýmis-
legt sem á daga mína hefur drifið
síðan við hittumst síðast, rætt við
hann um lögfræði eða stjórnmál
eins og við gerðum æ oftar hin
síðari ár. Mér fannst hann hljóta
að koma aftur og allt yrði eins og
áður.
í minningunni tengjast fyrst og
fremst glaðar stundir Ásbergi
frænda. Hlátur hans, skemmtilegur
frásagnarmáti og ákveðnar skoðan-
ir á atburðum líðandi stundar var
það sem einkenndi hann hvað mest.
Ásberg var okkur systkinunum
meira en frændi. Hann var vissu-
lega móðurbróðir okkar, föðurvinur,
heimilisvinur og hin síðari ár einnig
nágranni. En fyrst og fremst var
hann gáfaður og skemmtilegur
maður sem við vorum stolt af að
þekkja og gott var að leita til.
„Litla“ frænkan sem þetta ritar,
sem stundum átti athvarf hjá Ás-
bergi og Sólveigu, minnist góðs og
vandaðs frænda sem hún leit mikið
upp til. Ármann litli saknar Ása
frænda sem var honum svo góður
og gaf sér ávallt tíma til að spjallá
við ungan mann í dagsins önn.
Gatan okkar verður aldrei söm
aftur; Ásberg frændi er farinn og
kemur ekki aftur.
Guð blessi minningu hans.
Valborg Þóra Snævarr
Nýi
vetrarlistinn kominn.
Pöntunarsími 52866.
{