Morgunblaðið - 12.01.1991, Blaðsíða 32

'62
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 12. JANUAR 1991
Leitt að svona falleg
skyrta skuli ekki vera til í
hvítu.
Með
morgunkaffínu
Nýi flugstjórinn spyr enn
á ný um leiðina inn að flug-
vellinum.
Friðarboðskapur Jesú Krists
o g ritskoðun Sr. Jóns Habets
Til Velvakanda.
í Velvakanda 3. janúar síðastlið-
inn ásakaði sr. Jón Habet þýðanda
og útgefanda bókarinnar Friðarboð-
skapur Jesú Krists um að hafa vikið
frá fyrstu útgáfu ritsins frá 1937.
Að gefnu tilefni vil ég fullvissa Jón
um að þýðandi hélt'sig einmitt við
fyrstu útgáfu og frumtitil hennar.
í formála bókarinnar Friðarboð-
skapur Jesú Krists, segir dr. Szek-
ely: „Orð hans (Jesú) hafa-verið
misskilin, ranglega útskýrð, ótal
sinnum endurskrifuð og ótal sinnum
umbreytt." Það er þungur dómur
sem dr. Szekely leggur á frum-
kvöðla kirkjunnar og í fræðibók dr.
Szekely: „The Essene origins of
Christianity“ eða „essneskur upp-
runi kristindómsins,, kemur glöggt
fram sú valdabarátta og ringulreið
sem átti sér stað í frumkristni. Sr.
Jón Habets staðfestir með skrifum
sínum í Velvakanda 3. janúar síðast-
liðinn, réttmæti hins þunga áfellis-
dóms sem kirkjan stendur frammi
fyrir í dag meðal almennings og
þann áfellisdóm sem dr. Szekely
lætur frá sér í formála bókarinnar.
Sr. Jón opinberar fáfræði sína og
virðingarleysi gagnvart móður nátt-
úru, hann opinberar hroka sinn
gagnvart meðbræðrum sínum með
því að gefa í skyn að aðrir en biblíus-
érfræðingar eigi ekki að skipta sér
af málum sem þeim kemur ekkert
við, þ.e. málefnum kristninnar. Sr.
Jón virðist ekki enn hafa uppgötvað
hvaðan hann þiggur líkama sinn, þó
að einföldustu náttúruvísindi geti
bent honum á að líkami okkar er
byggður upp af frumefnum jarðar-
innar. Ef sr. Jón hefur ekki uppgöt-
vað hvaðan hann þiggur líkama sinn,
þá er nokkuð víst að hann veit ekki
hvaðan hann þiggur anda sinn. Það
er auðséð að sr. Jón hefur gersam-
lega farið á mis við þann einfalda
sannleika sem kemur frám í Friðar-
boðskapnum, því sá sem ekki þekkir
sannleikann um sjálfan sig getur
ekki fundið sannleiksneista í rituðu
máli. Sr. Jón gefur í skyn að ritið
fjalli nánast eingöngu um hina jarð-
nesku Móður, það er ekki rétt því
kjarni fræðslunnar er að virða og
lifa í samræmi við lögmál hinnar
jarðnesku Móður og að þannig leggj-
um við grundvöllinn að leið okkar
til hins himneska föður. Það er að
verða hveiju mannsbarni ljóst í dag
að við höfum vanvirt lögmál jarðar
og erum við nú á þeim tímamótum
að þurfa að borga brúsann fyrir
verk okkar sem koma fram í að jörð-
in er orðin menguð og menguð jörð
þýðir mengaðir likamar og þverrandi
lífsskilyrði. Skilningsleysi sr. Jóns
endurpseglar ástæðuna fyrir því
hvers vegna kirkjur landsins eru
tómar, því rétt eins og líkami okkar
þarfnast sólskins, á sama hátt þarfn-
ast andi okkar birtu, og ef að fólk
finnur ekki andlega birtu og næringu
innan kirkjunnar, þá er víst að þar
ríkir myrkur og stöðnun.
Sr. Jón telur sig líklegast vera
fulltrúa Guðs ef marka má þann tit-
il sem hann gefur sér, þá er það
grátbroslegt til þess að hugsa að
hann virðist vera fullkomlega fáfróð-
ur um þau lögmál sem birtast í
lífsverkinu og einnig virðist hann
ekki gera sér grein fyrir hvar þau
lögmál eiga uppruna sinn, og það
má ganga út frá því að sá sem ekki
þekkir lögmál lífsins, getur ekki lifað
samkvæmt þeim og sr. Jóni finnst
það broslegt að Jesú ráðleggur
mönnum í þessu riti að virða iíf og
drepa ekki dýr sér til fæðu, og er
mér þá spurn hvort sr. Jón færir
guði sínum sláturfórn við hveija
máltíð? í bókinni segir: „Leitið ekki
lögmálsins í ritum ykkar, því lögmál-
ið er líf, hins vegar eru ritin dauð.
Eg segi ykkur sannlega að Móses
meðtók ekki lögmál sín í rituðu
máli, heldur gegnum hið lifandi orð.
Lögmálið er lifandi orð af lifandi
Guði til lifandi spámanna fyrir lif-
andi fólk. í öllu sem er líf er lögmál-
ið ritað. Þið finnið það í grasinu, í
tijánum, í fljótunum, í fiskum sjávar-
ins; en leitið aðallega eftir því í sjálf-
um ykkur. Því ég segi ykkur sann-
lega, allir lifandi hlutir eru nær
Guði en ritningarnar sem eru án
lífs.“ Og „Guð ritaði ekki lögmálin
í síður bóka, heldur í hjarta ykkar
og anda ykkar“. Á öðrum stað seg-
ir: „Það er af kærleika sem him-
neski Faðirinn og jarðneska Móðirin
og Mannssonurinn verða eitt. Því
að andi Mannssonarins var skapaður
frá anda himneska Föðurins og
líkami hans frá líkama jarðnesku
Móðurinnar."
Með þessum tilvitnunum vil ég
aðeins benda á aðra fleti í Friðarboð-
skapnum heldur en þá sem sr. Jón
dregur upp. Það mun að öllum líkind-
um stoða lítið að ræða um innihald
boðskaparins við sr. Jón því að hann
kemur ekki auga á þau eðlilegu
náttúruvísindi sem þar birtast í
ævagömlu talmáli. Embættismenn
kirkjunnar hafa löngum haft til-
hneigingu til að mæla á móti þeim
einföldu staðreyndum náttúruvísind-
anna sem mannsandinn hefur komið
auga á, rétt eins og að staðreyndir
séu andsnúnar kærleiksboðskapnum
og eilífi lífí, svo er þó ekki. Alheims-
verkið byggist upp á hárnákvæmum
lögmálum, og hafa vísdómsmenn
samtíðar jafnt sem nútiðar byggt
þekkingu sína á þeim lögmálum sem
þeir hafa getað lesið og uppgötvað,
jafnframt hafa þeir þann einfalda
skilning að við getum ekki slitið
okkur úr samhengi við lögmál lífsins
og byggt þekkingu okkar á blindri
trú. Sr. Jóni fínnst það broslegt að
sjá Jesú sem mann vísdóms og þekk-
ingar, mann ,sem hafði skilning á
lögmálum lífsins og að hann hafi
með verkum sínum og iðkun leið-
beint manninum frá fáfræði og sjúk-
dómum til vísdóms, hreinleika og
fullkomnunar. Múrar eru að hrynja-
og einnig múrar trúarbragðanna,
fólk er ekki lengur svo fáfrótt að
það láti kreddubundnar kenniseth-
ingar blinda augu sín fyrir því að
sannleikurinn er ávallt æðri trúar-
brögðum. Trúarbrögð eru mannanna
verk og trúarbrögð koma og fara,
en sannleikurinn er óhagganlegur
ög eilífur. Að trúa og skilja el ekki
það sama og vera ofurseldur valdi
trúarbragða.
Meistari Eckhart sagði: „Hvað er
sannleikur? Sannleikur er eitthvað
svo göfugt, að ef Guð getur vikið
sér frá honum, þá myndi ég halda
mig við sannleikann og láta Guð
fara.“ Meistari Eckhart var 14. aldar
ábóti í dominikuklaustri sem lenti
fyrir rannsóknarréttinum í Róm,
vegna þess áð hann færði visku til
hinna fáfróðu og hamingju til þeirra
sem þjáðust af andlegri vanlíðan.
Sr. Jón, tilgangur starfs þíns er
að veita blindum sýn og eyða ótta
fáfræðinnar, það gerir þú í krafti
vísdómsins og ekki hæðninnar!
Olafur Ragnarsson
útg. Friðarb. Jesú Krists.
Víkverji skrifar
Isíðustu viku hljóp Víkveiji í
skarðið fyrir ungan vin sinn og
bar Moggann út í einu hverfi
Reykjavíkur. Úti var frost og slæmt
færi, þannig að eina leiðin til að
komast með allan bunkann var að
draga hann-á eftir sér á snjóþotu.
Kerran sem blaðið lætur blaðberun-
um í té undir blöðin reyndist ekki
gerð fyrir íslenska vetrarfærð.
Hófst nú gangan. Fyrst í stað var
málið einfalt; blað í öll raðhúsin við
götuna nema það síðasta og var
það fljótgert. Sums staðar var búið
að leggja heitt vatn í gangstéttir
og gat Víkveiji hlaupið þar við fót
án þess að hafa áhyggjur af því
að verða fótaskortur. Fyrstu vanda-
málin komu í ljós þegar í blokkirnar
kom. Torvelt var að átta sig á því
í hvaða póstkassa átti að setja blöð.
Þeir voru víða mjög illa merktir og
sums staðar voru aðeins þrír póst-
kassar fyrir hveijar sex íbúðir. Það
sem reyndist Víkveija hins vegar
erfiðast var að koma blöðunum ofan
í póstkassana. Sumir þeirra voru
nefnilega svo litlir að beita þurfti
ýtrustu lagni til að geta troðið blað-
inu ofan í þá. Víkveiji eyddi heil-
miklum tíma í þetta, sérstaklega
vegna þess að hann gat ekki verið
þekktur fyrir annað, hann hafði
lagt svo mikla áherslu á það við
hinn unga vin sinn, að blaðið mætti
ekki standa upp úr kassanum. Þá
væri hætta á að það blotnaði, eða
væri hreinlega stolið, sem er ótrú-
lega algengt. Satt best að segja
skilur Víkveiji ekki að fólk skuli
ætlast til þess að blaðberarnir brjóti
t.d. sunnudagsblað Moggans í frí-
merkjastærð til að koma því ofan
í pínulitla póstkassa, sem greinilega
eru hannaðir fyrir lítil umsiög. Ekki
voru þó allir kassar svona slæmir,
margir voru mjög góðir og bestur
var póstkassinn, þar sem lúgan var
jafnbreið Mogganum. Víkveija
langaði mest til að banka uppá hjá
húsráðendum þar og þakka þeim
fyrir hugulsemina.
XXX
Lífsvenjur fólks hafa breyst mik-
ið á undanförnum árum. M.a.
þurfum við að fara fyrr á fætur til
að komast í vinnu á tilsettum tíma.
Hjálpast þar að að borgin stækkar
stöðugt og vegalengdir milli vinnu-
staða og heimila aukast, og hins
að u-mferðai'þunginn er gífurlegur
um það leyti sem fólk er á leið til
vinnu. Af þessu leiðir að við viljum
fá Moggann okkar fyrr á morgn-
ana, helst strax uppúr sjö, til að
geta lesið hann áður en út í annríki
dagsins er haldið. Víkveiji hefur
fylgst með því að margir blaðberar
eru farnir að vakna fyrr á morgn-
ana til að verða við þessum óskum.
xxx
Víkverja rak í rogastans, þegar
hann leit á forsíðu DV síðast-
liðinn fimmtudag og las þar haft
eftir Finni Ingólfssyni: „Heiður að
víkja fyrir Steingrími Hermanns-
syni“. Osjálfrátt datt Víkveija í hug
seinnipartur vísu eftir Hannes Haf-
stein, sem hann orti ungur og birt
er í kvæðasafni hans undir
„Vögguvísur": „Bara ef lúsin
íslensk er, er þéf bitið sómi.“
Viðlagið við þessar vísur er raun-
ar: „Þjóðarskútan liggut' nú við
landsstjóra", en öll er vísan þannig:
Vertu ekki að aka þér
ættlands frjálsi blómi.
Bara ef lúsin íslensk er,
er þér bitið sómi.