Morgunblaðið - 08.02.1991, Blaðsíða 30

30
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 8. FEBRÚAR 1991
Sigurbjörg Páls-
dóttir — Minning
Sjá bls. 15.
í heyið og fá að fara á hestbak.
Ég fékk líka fyrsta hjólið mitt hjá
Dillu. Það var því ekki undarlegt
þó ég kysi helst að fá að flytja á
loftið hjá henni, sem mér fannst
algjör svíta.
Eg naut þess að fá að passa
Þorberg litla og vera í návist Dillu.
Það var alltaf svo notalegt hjá henni
og maður fann sig svo velkomna.
Hún hafði sérstakt lag á því að
láta manni líða vel.
Þegar maður býr í útlöndum
hvarflar hugurinn oft heim og hef
ég oft hugsað til þeirra systra
Tobbu og Dillu. Þær eiga svo sterk
ítök í mér. Þegar ég hef verið heima
á íslandi hefur Dilla ávallt heilsað
uppá mig. Alltaf svo hlý og elsku-
leg. Nú síðast kom hún svo fín og
bara rétt skaust inn til að kyssa
mig bless áður en hún fór á fund.
• Það er erfitt að trúa því að hún
Dilla sé dáin en ég veit að það verð-
ur vel tekið á móti henni hinum
megin.
Blessuð sé minning hennar.
Bryndís Guðmundsdóttir,
Árósum.
Að kvöldi hins 28. janúar síðast-
liðins yfirgaf Sigurbjörg Pálsdóttir
þennan heim. Eftir baráttu við erf-
ið veikindi fékk ástkær frænka okk-
ar hvíld. Sorgin er mikil við fráfall
hennar en við bræðurnir erum viss-
ir um að frænku okkar hafi á sinni
ævi tekist það sem hlýtur að vera
eitt af hlutverkum Iífs okkar mann-
anna, að auðsýna og útbreiða kær-
leika og manngæsku.
í Dillu frænku áttu systursynir
hennar svo sannarlega hauk í horni.
Frá fyrstu árunum og fram á full-
orðinsaldur var það Dilla frænka
sem sé um litlu ungana í hvert
skipti sem systir hennar þurfti að
bregða sér af bæ. Hvort sem um
var að ræða lengri eða styttri ferð-
ir dvöldumst við bræðurnir í góðu
yfirlæti á Sunnubraut 18 undir
handleiðslu Dillu frænku. Fylgdist
frænka okkar með vegferð okkar í
gegnum lífið og skólagöngu sem
værum við hennar eigin synir. Var
það jafnvel á þann veg að foreldrar
okkar töluðu stundum í gríni um
að Dilla ofdekraði frændur sína.
Þessi umhyggja fyrir ungu fólki var
þó ekki bundin skyldmennum einum
saman, því börnin á Sunnubrautinni
voru aufúsugestir hjá þeim Þorbergi
og Dillu. Dilla frænka var gjafmild
kona hvort sem um var að ræða
veraldleg gæði eða manngæsku.
Þótt Dilla sé farin þá mun hún
lifa í minningu allra þeirra sem
hana þekktu og elskuðu. Minninga-
brot þau sem Dilla kallar fram í
hugann, hvort sem um er að ræða
minningar um skemmtilegt ferðlag
til útlanda saman eða hversdags-
lega heimsókn á Suðurgötu 5, ein-
kennast af lífsgleði og léttlyndi.
Það er því með þungan trega í
hjarta sem við bræðurnir kveðjum
frænku okkar hinstu kveðju. Við
vottum þeim sem henni stóðu næst,
systur hennar, börnum, barnabörn-
um og Þorbergi einlægar og djúpar
samúðarkveðjur.
Eysteinn og Jón Páll Eyjólfssynir
Sigurbjörg Pálsdóttir er dáin fyr-
ir aldur fram. Sú staðreynd er sár-
ari en ella fyrir það að Dilla var
sérlega lífsglöð kona sem naut þess
að vera til. Hlátur hennar speglaði
gléði og jákvætt hugarfar í
hvívetna. Hann var svo áberandi
og innilegur að fólk hreifst með.
Það var ljóst að Dilla var ekki
heil heilsu og líklegt að hún léti
ekki allt uppi um vanlíðan og veik-
indi. Hún hafði gengist undir erfiða
læknisaðgerð og því var ástæða til
að vona að hennar myndi njóta lengi
við.
Sigurbjörg og eiginmaður henn-
ar, Þorbergur, föðurbróðir minn,
hafa verið vinafólk foreldra minna
svo lengi sem éj man. Samgangur
var þeirra á milli. Fyrstu æviár mín
bjuggum við í sama húsi, Þorbergur
og Dilla á efstu hæðinni en við á
þeirri í miðið. Undirritaður mun á
unga aldri hafa farið sínar fyrstu
heimsóknir á efri hæðina til að leið-
beina Dillu í matseld og við önnur
heimilisstörf, óafvitandi að slíkt var
með öllu óþarft, enda var hún orð-
lögð fyrir færni í matseld og bjó
glæsilegt heimili. Samskiptin við
Dillu byijuðu því snemma og voru
alltaf ánægjuleg og gefandi. Best
þótti mér gæska hennar skína þeg-
ar börn voru annars vegar. Hrifning
hennar af börnum var augljós enda
lét hún hana óspart í ljós og kom
þannig mörgu góðu til leiðar.
Enda þótt samneyti mitt við Dillu
hafi verið lítið um langt skeið fannst
mér framkoma hennar ekkert hafa
breyst í þau skipti 8610 ég hitti hana.
Dilla og Þorbergur reyndust mér
vel á erfíðu skeiði í lífinu, buðu mér
í ferðir út í sveit þegar ég átti erf-
itt með að komast á eigin vegum.
Hugsunin um þessa umhyggju,
skemmtilegar heimsóknir á heimili
þeirra á yngri árum, ævintýraferðir
vestur í Aðalvík með þeim, er mér
ofarlega í huga. Eftir vitneskjuna
um að Dilla sé dáin sest að tilfinn-
ing um sérstaklega skemmtilega
og hláturmilda konu sem hreif aðra
með viðhorfum sínum og fram-
komu.
Ég og öll fjölskylda mín sendum
alnöfnunum Þorbergi eldra og
yngra, Þórunni, Friðrik og Jóni
Páli og bamabörnum Sigurbjargar
samúðarkveðjur við fráfall hennar.
Við erum þakklát fyrir að hafa
notið návistar hennar.
Guðjón Bjarnason
t
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
HELGA JÓNSDÓTTIR,
Frambæjarhúsi,
Eyrarbakka,
sem lést 30. janúar sl., verður jarðsungin frá Eyrarbakkakirkju
laugardaginn 9. febrúar kl. 13.30.
Gunnar Sigurjónsson, Rósa Hermannsdóttir,
Jón Sigurjónsson, Kristin Elfasdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi,
KRISTJÁIM FJELDSTED
bóndi,
Ferjukoti,
verður jarðsunginn frá Borgarneskirkju laugardaginn 9. febrúar
kl. 14.00. Bílferð verður frá BSÍ kl. 11.00.
Þórdís Fjeldsted,
Sigurður Fjeldsted,
Þorkell Fjeldsted, Heba M. Fjeldsted,
Guðrún Fjeldsted, Þorsteinn Guðlaugsson
og barnabörn.
t
Faðir okkar, tengdafaðir og afi,
GARÐAR PÉTUR MAGNÚSSON,
frá Akurgerði,
Háholti 28,
Akranesi,
verður jarðsunginn frá Akraneskirkju í dag, föstudaginn 8. febrú-
ar, kl. 14.00.
Ágústa Garðarsdóttir,
Árni Ingi Garðarsson,
Edda Garðarsdóttir,
Ásdis Garðarsdóttir,
Hafdís Garðarsdóttir,
Hörður Garðarsson,
og barnabörn.
Henry Stefánsson,
Ása Garðarsdóttir,
Arne Lystrup,
Björn Guðmundsson,
Rúnar Ásgeirsson,
Þóranna Kjartansdóttir
Ég ætla að minnast með nokkr-
um orðum elsku Dillu ömmu
minnar. Ég trúi varla ennþá að hún
sé dáin, það er svo stutt síðan hún
var að hlæja heima í eldhúsi við
að gefa mér og Benna frænda
mínum að borða. Við komum alltaf
til ömmu í hádeginu því hún átti
heima í næsta húsi við skólann.
Alltaf var gott að koma til hennar
og ég gat alltaf komið með vini
mína með mér. Amma hefur alltaf
passað mig hálfan daginn frá því
ég var eins árs, hún vildi allt fyrir
mig gera og var alltaf svo góð við
mig og Helgu systur mína. Þegar
ég var sex ára fór ég með henni,
Þobba afa og Þorbergi til Ítalíu og
var þar í þtjár vikur, það var mjög
gaman.
Fyrir þrem árum þegar ég var
tíu ára eignaðist ég iitla systur, ég
var hjá ömmu og afa meðan
mamma var á sjúkrahúsinu, þegar
pabbi hringdi um morguninn til að
segja okkur að ég væri búin að eign-
ast litla systur var amma svo glöð
að hún dreif sig með mig niður á
spítala til að sjá Helgu litlu systur
mína. Á leiðinni mætti hún tveimur
konum sem hún þekkti og það
fyrsta sem hún sagði við þær var
að hún væri búin að fá aðra ömmu-
stelpu. Svona var amma, alltaf
brosandi og ánægð.
Það eru svo margar góðar minn-
ingar sem koma upp í hugann og
ég trúi varla að núna sé hún farin
frá okkur. Mér þykir svo vænt um
hana ömmu mína og mun aldrei
gleyma henni, hún verður alltaf
elsku besta amma mín.
Sigurbjörg
Fleirí greinar um Sigurbjörgu
Pálsdóttur bíða birtingar og
verða birtar í blaðinu næstu
daga.
Olafur Jóhannes-
son - Minning
Fæddur 26. febrúar 1900
Dáinn 31. janúar 1991
í dag kveðjum við Ólaf Jóhannes-
son í hinsta sinn.
Þó við værum ekki tengd honum
blóðböndum er hann í hugum okkar
systkinanna afi okkar. Fregnin um
fráfall Ólafs afa fyllti hjartað sorg
og tómlgika, en nú hefur hann feng-
ið hvíld og frið. Á kveðjustundu
streyma minningarnar fram í hug-
ann, minningar frá bernskuárunum
þegar afí vann hjá Geysi. Oft lá
leið okkar systkinanna þangað í
fylgd Gunnars föður okkar, þar var
margt spennandi að sjá, sem litla
fingur langaði til að snerta á, en
virðingin sem við bárum fyrir Ólafí
afa sagði okkur að það mætti ekki.
Einnig minnumst við allra stund-
anna hjá Ólafi afa og Þorbjörgu
ömmu á Hverfisgötunni og síðar í
Bólstaðarhlíðinni, þær voru ófáar
næturnar sem við gistum hjá afa
og ömmu og nutum þess besta sem
þau höfðu upp á að bjóða. Þessir
tímar voru fullir af gleði og ánægju.
Ólafur afi var ekki mikið fyrir
að bera tilfinningar sínar utan á
sér, en innst inni vissum við að
honum var annt um okkur og
framtíð okkar, og kom það vel fram
í þeirri athygli sem hann veitti öllu
sem við tókum okkur fyrir hendur,
alltaf fylgdist hann með skólagöngu
okkar og hvatti okkur til að gera
betur, og seinna þegar við fórum
að stofna heimili og sjá fyrir okkur
sjálf hélt hann þessu áfram og hafði
þá oft sínar skoðanir á hlutunum
sem féllu ekki alltaf í góðan jarðveg
hjá okkur og urðum við oft örg út
í afa, en því hafði hann gaman af
og reyndi stundum að espa okkur
upp, sem honum tókst oft nokkuð
vel og skemmti sér svo konunglega
yfir öllu saman.
Við vitum að í þessari athygli
og athugasemdum hans var falinn
sá kærleikur og sú umhyggja sem
afi bar til okkar. Ólafur afi var á
margan hátt sérstakur maður og
við þökkum Guði fyrir að hafa feng-
ið að eiga hann að í öll þessi ár,
því að með skoðunum sínum hefur
hann kennt okkur margt um lífíð
og þá baráttu sem fylgir því, og
við mættum öll taka okkur til fýrir-
myndar þá nægjusemi sem hann
reyndi að kenna okkur.
Við biðjum góðan Guð að vera
með Þorbjörgu ömmu og foreldrum
okkar á þessum sorgartíma, einnig
biðjum við Guð að vera með skyld-
fólki Ólafs og sefa sorg okkar allra,
en tíminn græðir sárin og þá eigum
við allar minningarnar um Ólaf afa
og allar stundirnar sem við áttum
með honum.
Guð geymi afa okkar.
Þorbjörg, Jóhanna, Sigurður
og Ólafur Gunnarsbörn
Minning:
Guðlaugur Guð-
mundsson vélstjóri
Fæddur 6. ágúst 1913
Dáinn 29. janúar 1991
í dag er til moldar borinn móður-
bróðir okkar, Guðlaugur Guð-
mundsson vélstjóri. Hann fæddist á
Amarstapa í Tálknafírði og var
næstyngstur 10 barna hjónanna
Guðrúnar Oddsdóttur Hallgríms-
sonar prests í Gufudal í Gufudals-
hreppi, og Guðmundar Sturlusonar
Ólafssonar bónda á Bakka í Tálkna-
fírði. Laugi frændi, eins og við köll-
uðum hann, fluttist með foreldrum
sínum tveggja ára að Suðureyri við
Súgandafjörð, þar sem hann ólst
upp í foreldrahúsum. Hann fór 14
ára til sjós á bát frá Súgandafirði
en var síðar á Samvinnubátum frá
ísafirði.
Laugi var á togurum öll stríðs-
árin og sigldi þá oft til Englands.
Eftir stríð var hann á togurum og
bátum en síðar á verslunarskipum.
1973 hætti hann sjómennsku og
síðustu árin var hann vaktmaður
um borð í togurum Granda hf.
Laugi kvæntist Margréti Dag-
bjartsdóttur 21. júní 1952, og eign-
uðust þau einn son, Einar.
Eins og við minnumst Lauga
frænda, þá var hann tengiliður milli
hinna mörgu fjölskyldna í sínum
stóra systkinahópi. Okkur er það
ofarlega í minni nú á kveðjustund,
hversu vel hann sinnti foreldmm
okkar í elli þeirra, með tíðum heim-
sóknum og hlýju viðmóti. Eftir and-
lát föður okkar fundum við systkin-
in enn betur hlýju hans og elskuleg-
heit, sérstaklega í garð móður okk-
ar.
Að leiðaríokum viljum við þakka
Lauga frænda fyrir öll okkar kynni
og hlýhug í okkar garð og fjöl-
skyldna okkar á liðnum ámm.
Við biðjum honum guðsblessunar
á nýjum leiðum. Hvíli hann í friði.
Jóna Sveinsdóttir
Jón G. Sveinsson
Unnur Svéinsdöttir