Morgunblaðið - 17.03.1991, Side 14

•'W1 f’.HAM Yt HUtMCtJJVíKJ? J5JM J0H0M
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 17. MARZ 1991
Banda-
ríska
hljómsveit-
in Full
Circle, frá
vinstri:
Skúli
Sverris-
son, Dan
Rieser,
Anders
Bostrom,
Karl Lund-
berg.
Fremst:
Philip
Hamilton.
eftir Vernharð Linnet
í FYRRA var ég viðstaddur af-
hendingu djassóskarins — Jazz
Pix Price — í Falconer Center í
Kaupmannahöfn. Þetta var í
fyrsta sinn sem hann var afhent-
ur og var það Muhal Richard
Abrams sem hlaut hann. Meðal
þeirra sem léku á hátíðartónleik-
unum við afhendinguna var ví-
brafónleikarinn Gary Burton. I
veislu á eftir hitti ég Gary og
minntist hann íslandsheimsókn-
ar sinnar með gleði. Hann hefur
verið viðriðinn Berklee-tónlistar-
háskólann í Boston þar sem ýms-
ir íslendingar hafa stundað nám
og spurði ég hann því hvort hann
kannaðist við einhvern íslenskan
djassleikara. Hann hugsaði sig
Snemma beygist krókurinn. Skúli með Björk Guðmundsdóttur í Ár-
bæjarskólanum fyrir nokkrum árum.
Skúli tekur við útskriftarskjali frá Berklee-tóniistarháskólanum úr hendi George Benson.
/
Drengurinn úr Arbænum,
Skúli Sverrisson, er að slá
í gegn í New York sem
bassaleikari Full Circle
Þegar Skúli hélt út til Boston var
hann aöeins nítján ára og auk þess
aö nema tónlist varó hann aö Ijúka
stúdentsprófi
eilítið um en sagði síðan: — Það
er frábær íslenskur bassaleikari
í Boston. Hann heitir ... hann
heitir ... Skúúúúúli.
Bassaleikarinn frábæri sem
Gary Burton mundi svona
vel eftir var að sjálfsögðu
Skúli Sverrisson og nú hefur Skúli
lokið BM(BA)-gráðu frá Berklee og
flust tií New York og er að slá í
gegn — hefur verið ráðinn bassa-
leikari Full Circle og leikur á þriðju
breiðskífu hljómsveitarinnar: Secret
Stories. Hún var tekin upp í Ríó.
Columbia gefur skífuna út, en Sony
á nú þaðfyrirtæki og þar er Ólafur
Jóhann Ólafsson aðstoðarforstjóri.
Vegir íslendinga liggja víða.
Nú er von á Skúla og Full Circle
til íslands og leikur hljómsveitin í
Púlsinum 21. og 22. mars nk. Tón-
list hljómsveitarinnar er blanda af
djassi og rokki með brasilísku og
afrísku ívafi — töfrandi hrynheimur
þar sem bassaleikur Skúla er mið-
punkturinn. í kynningu á nýju skíf-
unni segir að bassasólóar hans séu
þvílíkt hnossgæti að bassaleikarar
um alian heim muni hlaupa upp til
handa og fóta að ná sér í nótna-
skrift af þeim.
Þeir íslendingar sem fylgjast með
rýþmískri tónlist muna Skúla jafnt
úr Pax Vobis og tríói Guðmundar
Ingólfssonar, ýmist með raf- eða
kontrabassa í hendi. Þegar Skúli
hélt út til Boston var hann aðeins
nítján ára og auk þess að nema
tónlist varð hann að ljúka stúdents-
prófi. Skúli kom heim um síðustu
jól og þá fékk ég tækifæri til að
spjaila lítillega við hann.
— Rafbassinn, kontrabassinn
og þú Skúli?
„Ég lærði á kontrabassa hjá Jóni
Sigurðssyni í Tónlistarskóla FÍH en
þegar ég fór til Boston haustið
1986 hafði égákveðið að rafbassinn
væri mitt hljóðfæri. Mér þótti þetta
unga hljóðfæri svo heiilandi. Marg-
ir uppáhaldsieikarar mínir eru þó
kontrabassaleikarar.
Raf- og kontrabassinn eru tækni-
lega ólík hljóðfæri þó þau gegni
svipuðu hlutverki — í það minnsta
enn sem komið er. Hljómaleikur á
rafbassa er einn þeirra lítt nýttu
möguleika rafbássans sem heillar
mig mjög. Þeir rafbassaleikarar
sem ég hlustaði mest á stunduðu
slíkt ekki mikið.
Jaco Pastorius hafði mikil
áhrif á mig. Hann leit ekki á
rafbassann sem staðgengil
kontrans heldur sjálfstætt hljóð-
færi. Svo hlustaði ég mikið á Marc-
us Miller og ýmsa poppara eins og
jafnaldrar mínir.“
— Hvernig var að koma út til
Boston?
„Þetta er stór skóli — á fjórða
þúsund nemendur, ogþegarégkom
voru nokkrir Islendingar þar, m.a.
Lúðvík Símonar. Svo bættust fleiri
í hópinn: Hilmar Jensson, Matthías
Hemstoek og aðrir.
Það kom fljótt í ljós að ég átti
meiri samleið með Evrópubúunum
sem þarna voru — og jafnvel Japön-
unum — heldur en Bandaríkja-
mönnunum. Við höfðum sömu hug-
myndir um hvað við ætluðum að
gera í tónlistinni og hvers vegna
við værum að æfa okkur tíu tíma
á dag og leggja út í dýrt nám. Við
bjuggum að sterkri evrópskri tón-
listarhefð og höfðu hlustað á sams-
konar tónlist og höfðum áhuga á
að taka þátt í að þróa tóniistina
áfram — ekki bara spila þetta gamla
góða. Við ætluðum okkur að verða
alvöru tónlistarmenn.
Margir bandarísku krakkarnir
vildu bara spila á gítar eins og
Eddie van Halen og voru í fyrsta
skipti að losna úr foreldrahúsum,
voru allt í einu komin í einhvern
háskóla þar sem þau gátu spilað
og skemmt sér alla daga. Þeirra
viðhorf voru ólík okkar.
Ég kynntist fljótlega þýska gítar-
istanum Christian Rover og með
honum kom ég seinna til íslands
og hélt tónleika. Við höfðum svipað-
ar skoðanir á tónlist og höfðum
hlustað á sömu tónlistina. Við höfð-
um mikinn áhuga á djasstónlist, en
okkur nægði ekki að spila einhveija
djassstandarda — það var áhuginn
á nýsköpun sem tengdi okkur sam-
an.
Við héldum oft tónleika í Boston
og 1988 tókum við þátt í Musicfest
USA keppninni í Fíladelfíu, sem
haldin var á vegum djassritsins
Down Beat. Þar voru saman komn-
ar hljómsveitir frá öllum fylkjum
Bandaríkjanna til að flytja djasstón-
list og keppt var í riðlum eins og í
handboltanum. Við vorum í raftón-
iistarriðli og tókst að bera sigur úr
býtum. Það var mjög ánægjulegt
og jók sjálfstraustið, auk þess
kynntumst við fjölmörgum og vökt-
um athygli enn fleiri — en við feng-
um engan plötusamning því tónlist