Morgunblaðið - 14.06.1991, Side 14

14
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 14. JÚNÍ 1991
Leyfið börnunum
að koma til mín...
eftir Ragnheiði
Davíðsdóttur
Sem kristin manneskja hef ég
lengi velt fyrir mér hvert sé hlut-
verk kirkjunnar í samfélaginu.
Svarið ætti að vera einfalt: það að
útbreiða kristna trú og vinna eftir
boðorðum biblíunnar þar sem ná-
ungakærleikur og hjálp við lítil-
magnann gengur eins og rauður
þráður í gegnum þá helgu bók. En
spyija má hyemig hin íslenska þjóð-
kirkja hefur staðið sig í þessu verð-
uga hlutverki.
Samkvæmt lögum nýtur þjóð-
kirkjan fastra fjárframlaga í formi
kirkjugjalda, sem öllum skattskyld-
um meðlimum hennar ber að greiða.
Auk þess greiðir hið opinbera laun
til allra starfandi presta innan kirkj-
unnar. Þannig mætti ætla að stórir
söfnuðir hefðu talsverðar fjárhæðir
úr að spila til þess að halda uppi
öflugu safnaðarstarfí í þágu sókn-
arbarnanna. En hvernig skila þessir
peningar sér til fólksins í landinu?
Vel, kunna nú sumir að svara og
benda á öll steinsteypumusterin í
sóknum landsins — kirkjurnar —
sem sönnun þess að peningunum
sé vel varið. Þá má aftur spyija
hvemig þessi hús þjóni því fólki sem
orðið hefur undir í lífsbaráttunni.
Jú, segja hinir sömu. í kirkjunni
geta þeir ræktað sína trú og með-
tekið boðskap Jesú Krists og víst
er það satt og rétt svo langt sem
það nær. En boðskapur frelsarans
gengur ekki hvað síst út á náunga-
kærleika og hjálp við þá sem minna
mega sín. Og sá göfugi boðskapur
virðist ekki hafa skilað sér sem
skildi í verki hjá hinum lögboðnu
og ríkislaunuðu þjónum kirkjunnar
— prestunum.
Svo virðist sem margar kirkjur
landsins standi auðar og ónotaðar
stóran hluta dagsins. í stærri þétt-
býliskjörnum hefur kirkjan auk þess
yfir safnaðarheimili að ráða þar sem
nýting virðist takmörkuð. Þessi oft
glæsilegu safnaðarheimili eru
gjarnan nýtt til veisluhalda t.d. erfi-
drykkjur, fermingarveislur, brúð-
kaupsveislur og skírnarveislur.
Vissulega eru þess mörg dæmi að
safnaðarheimili séu nýtt undir
ýmiskonar safnaðarstarf fyrir aldr-
aða, unglinga og ungar mæður en
það er því miður ekki algilt. Stóran
hluta dagsins stendur þetta hús-
næði autt og ónotað.
í ljósi þessara staðreynda varð
það vissulega aðdáunarvert fram-
tak safnaðarins í Hóla- og Fellasókn
að opna kirkjuna fyrir börnum safn-
aðarins og sýna þannig í verki að
unnið er eftir boðskap Jesú Krists
þegar hann sagði: „Leyfið börnun-
um að koma til mín en bannið þeim
það ekki.“
Það er alkunn staðreynd að hér
á landi ganga fjölmörg skólabörn
sjálfala með lykil um hálsinn á
meðan foreldrar þeirra neyðast til
að vinna langan vinnudag til fram-
færslu fjölskyldunnar. Það hlýtur
því að vera fagnaðarefni þegar
kirkjan gengur fram fýrir skjöldu
til þess að veita þessum börnum
öruggt skjól á viðsjárverðum tím-
um. En betur má ef duga skal. Ég
vona svo sannarlega að framtak
þessa safnaðar sé aðeins fyrsti vísir-
inn að öflugu kirkjustarfi í þágu
bama hér á landi.
En það eru fleiri þjóðfélagshópar
en börnin sem eiga undir högg að
sækja í okkar samfélagi. Hér á landi
er því miður fjöldi utangarðsungl-
inga og annarra þeirra sem orðið
hafa undir í lífsbaráttunni. Fjöl-
margir einstæðingar eiga varla til
hnífs og skeiðar auk þess sem þeir
eru félagslega afskiptir. Þar bíður
kirkjunnar verðugt hlutverk í anda
Jesú Krists. Hvernig væri að opna
kirkjuna fyrir þetta fólk? Víða er-
lendis þekkist bein félagsleg hjálp
til handa þessum þjóðfélagsþegn-
um. Þar hefur kirkjan gengið fram
fyrir skjöldu í beinni fjárhagslegri
aðstoð við bágstadda auk þess sem
kirkjan hefur hlutast til um matar-
gjafír og fataúthlutanir. Varla þarf
að fara mörgum orðum um að slík
hjálp myndi sannarlega vera Guði
þóknanleg og í anda þess boðskapar
Ragnheiður Davíðsdóttir
„Ég sé fyrir mér öflugt
hjálparstarf innan þjóð-
kirkjunnar þar sem
koma mætti upp heimil-
islegu athvarfi fyrir
utangarðsfólk, sem
hvergi á höfði sínu að
halla.“
sem kirkjan stendur fyrir.
Fyrir örfáum dögum bárust frétt-
ir af því að sextán einstaklingar
hefðu orðið að leita á náðir fanga-
geymslu lögreglunnar vegna þess
að þeir höfðu ekki í önnur hús að
venda. Hvernig væri ef kirkjan
beitti sér í þágu þessa fólks? Ég
sé fyrir mér öflugt hjálparstarf inn-
an þjóðkirkjunnar þar sem koma
mætti upp heimilislegu athvarfi fyr-
ir utangarðsfólk, sem hvergi á höfði
sínu að halla. Það er vissulega verð-
ugt hlutverk að aðstoða erlendar
þjóðir sem líða skort vegna stríð-
sógnana og uppskerubrests. En
maður líttu þér nær! Hér á landi
er þörfin einnig til staðar og sú
þörf er hreint ekki lítil.
Fyrir allmörgum árum sagði ég
mig úr hinni íslensku þjóðkirkju.
Það gerði ég þegar mér varð ljóst
að kirkjan stóð ekki undir vænting-
um mínum hvað varðar aðstoð við
lítilmagnann. Síðan hafa lögboðin
kirkjugjöld mín runnið óskipt til
Háskóla íslands. En þessi ákvörðun
mín þýðir þó engan veginn að ég
sé ekki sannkristin manneskja. Ég
áttaði mig einfaldlega á að ég þarf
ekki steinsteypuhallir til þess að
rækta mína trú. Ég þarf heldur
ekki neina milligöngumenn milli
mín og Guðs. Það samband rækta
ég með því að tileinka mér boðskap
Biblíunnar í reynd. Þannig tel ég
að sannkristið fólk sýni best trú
sína með gerðum sínum og vinni í
anda þess boðskapar sem Biblían
boðar á sinn stórkostlega hátt.
Að lokum vil ég taka skýrt fram
að með þessum orðum er ég ekki
að gera lítið úr starfi þeirra safnaða
sem vissulega sýna gott fordæmi í
félagslegri aðstoð við safnaðarfólk
sitt. Ljósasta dæmi þess er framtak
safnaðarins í Hóla- og Fellasókn
sem nú hefur opnað faðm sinn á
móti börnunum. Vonandi rennur
senn upp sá dagur að hin íslenska
þjóðkirkja komi til móts við þarfir
fólksins í landinu og opni allar sín-
ar dyr í raunverulegri aðstoð við
sína minnstu bræður.
Höfundur er blaðamaður.
t
.7/7/////////
VORLÍNAN
NÝBÝLAVEGI 12, KÓPAVOGI.
Afram stelpur ...
Kvennahlaup í Garðabæ 1991
eftír Gullveigu KVENNAHLAUP
Sæmundsdóttur
Spenna, hraði, hávaði, vinnuálag,
tímaskortur.... Flestir kannast
vafalaust við þessa fylgifiska nú-
tíma samfélags. Þeir eru jafn fastir
liðir í tilverunni og árstíðirnar sem
fylgja hver annarri hvað sem á
gengur. En hvað er til ráða? Hvem-
ig getum við byggt okkur upp þann-
ig að við stöndumst sem best álag-
ið, sem við búum við, og fáum útr-
ás fyrir alla spennuna sem því fylg-
ir? Fáar leiðir eru jafn vænlegar til
árangurs í þessu sambandi og lík-
amleg áreynsla, sem er bæði holl
og skemmtileg, ekki síst undir ber-
um himni í góðum félagsskap.
Nu þegar dagur er hvað lengstur
og nóttlaus voraldar veröld umlykur
okkur ætla konur að bregða undir
sig betri fætinum. Hlaupið verður
svonefnt Kvennahlaup laugardag-
inn 22. júní næstkomandi í
Garðabæ. Én þó að talað sé um
„hlaup“ er öllum fijálst er fara leið-
ina samkvæmt sinni eigin aðferð;
hlaupa, skokka eða ganga og mark-
miðið er ekki að koma í mark á
undan einhveijum öðrum. Markm-
iðið með hlaupinu er að fá allar
konur til að hreyfa sig og stunda
GARÐABÆR
1991
útivist og gefst þátttakendum kost-
ur á að velja um tvær vegalengdir,
2 km eða 5 km, eftir því sem hveij-
um og einum hentar.
Um það bil 3.000 konur tóku
þátt í Kvennahlaupinu síðastliðið
sumar; ungar jafnt sem eldri.
Hvernig væri nú að taka fram
strigaskóna og slást í hópinn?
Hlaupið er ekki erfitt, það verður
Gullveig Sæmundsdóttir
örugglega skemmtilegt og þú hefur
vafalaust gott af því. Geturðu leyft
þér að missa af þessu tækifæri?
Höfundur er ritstjóri hjá Fróða hf.
Ný verslun Hans Petersens á Laugavegi 178.
VARMO
SNJÓBRÆÐSLA
Hans Petersen opnar
tvær nýjar verslanir
HANS Petersen opnaði nú nýver-
ið tvær nýjar ljósmyndavöru-
verslanir í Reykjavík. í Hóla-
garði, Breiðholti, og á Laugavegi
178. I nýju verslununum verður
veitt alhliða ljósmyndaþjónusta
eins og í öðrum verslunum fyrir-
tækisins og boðin hraðframköll-
unarþjónusta.
Verslanir Hans Petersens eru nú
orðnar 7 talsins. Sú fyrsta var opn-
uð í Bankastræti árið 1907, fyrir
84 árum, þar næst í.Glæsibæ, Aust-
urveri, Lynghálsi 1, Kringlunni og
nú í Hólagarði, Breiðholti, og á
Laugavegi 178.
N O V E L L