Morgunblaðið - 02.07.1991, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 2. JÚLÍ 1991
39
Valgerður Jóns-
dóttír - Kveðja
Fædd 9. september 1896
Dáin 24. júní 1991
Það var ljúft að alast upp vest-
ast í vesturbænum á árunum milli
1950-1960. Fjaran var skammt
undan, síkvik af lífi, garðar með
forboðnum ávöxtum, gamlir
skúrar, brotajárn og mannlífið
sjálft sem minnir á margbreytilega
mósaíkmynd. En sú mynd er ekki
heil lengur því hluti hennar, sem
var mér ákaflega kær, er fallinn
brott og kemur ekki aftur.
Hún Vala mín var ömmusystir
mín og bjó á Seljavegi 15 hér í
Reykjavík ásamt Guðmundi Hafl-
iðasyni manni sínum, fyrrum versl-
unannanni og þekktum borgara í
Reykjavík á sinni tíð, og Rögnu
einkadóttur þeirra. Vala var í
mínum augum einn af þessum
föstu punktum tilverunnar og ég
naut þar í fyllsta mæli ástríkis og
hlýju á bernskuárum. Milli heimila
okkar var skammur spölur og því
ekki stórmál að koma sér á milli.
Heimsóknir minar til Völu voru því
tíðar, ýmist komu þær af sjálfu sér
eða ég átti þar athvarf þegar for-
eldrar mínir brugðu sér af bæ um
lengri eða skemmri tíma. Og á
Seljaveginum væsti svo sannarlega
ekki um mann. Þegar ég fer að
muna eftir mér stendur Vala á
sextugu og í minningunni er hún
alltaf eins, lágvaxin, afar grönn
og létt á fæti, með sítt hár í flétt-
um, góðgjörn, hæglát en glettin
og sífellt með eitthvað á pijónunum
í orðsins fyllstu merkingu. Það fór
orð af prjónaskapnum hennar Völu
sakir þeirrar vandvirkni sem lögð
var í hann og hagleiks sem ein-
kenndi hann jafnan.
Að koma í dagstofuna hennar
Völu var afskaplega róandi, tifið í
klukkunni, lágvært glamrið í pijón-
unum, asalaust og án alls fyrir-
gangs.
Ég hélt oft í hespuna fyrir Völu
meðan hún vatt pijónabandið upp
á hnykilinn og þá, eða þegar hún
sat við pijónaskapinn, sagði hún
mér sögur sem hún kunni margar.
Þetta voru hreinræktaðar íslenskar
þjóðsögur og ævintýri, ekki lesnar
upp úr bók, heldur sagðar fram
rétt eins og þær höfðu gengið í
munnmælum mann fram af manni
öldum saman. Vala var gædd góðri
frásagnargáfu og þótt ég skildi það
ekki þá, laukst það upp fyrir mér
smám saman að fyrir atbeina
hennar hafði ég orðið aðnjótandi
hinnar fornu íslensku sagnahefðar
í sinni tærustu mynd, hefðar sem
því miður hefur látið undan síga á
seinni árum með neikvæðum af-
leiðingum fyrir þá kynslóð sem nú
er að vaxa úr grasi. Hún var gef-
andinn og ég þiggjandinn. Sam-
skipti okkar hefðu vart verið betri
þótt hún væri raunveruleg amma
mín. Ég varð ríkur af kynnum
mínum við hana og varðveiti vel
þann ijársjóð sem hún jós upp ur
sagnabrunni sínum.
Það er fyrir þetta og takmarka-
lausa ástúð og hlýju sem ég vil
þakka Völu að leiðarlokum. Hún
dvaldist hin síðari ár elli og hjúkr-
unarheimilinu Grund og hlaut þar
Vandaðar vörur á
betra verði
Nýborg
Skútuvogi 4, sími 812470
hægt andlát á Jónsmessudag, 24.
júní sl. Guð blessi ástvini hennar.
Hún hvíli í friði.
Einar Magnússon
Amma Valgerður er dáin, en
minningin um góða ömmu á ekki
eftir að dofna i framtíðinni.
, Amma, sem pasaði mig þegar
ég var lítill, sagði sögur sem ég
mann enn þann dag í dag, amma
sem alltaf sá um að lítill strákur
fengi nóg að borða svo hann yrði
nú stór og sterkur. Hún amma bjó
í vesturbænum, á Seljavegi 15; þar
sem Iitli ömmustrákurinn býr
núna, og á þessari stundu vildi ég
hvergi annars staðar búar. Allar
minningarnar úr vesturbænum
rifjast upp þegar ég horfi út um
eldhúsgluggann, amma við elda-
vélina segjandi sögur, þetta voru
árin ógleymanlegu í gamla vestur-
bænum.
Alltaf var nóg við að vera útivið
og þegar þreytan fór að segja til
sín var gott að koma inn í hlýjuna
til ömmu, fá eitthvað i gogginn
og leika sér í stofunni, dunda sér
með leikfangakallana meðan
amma sat í sófanum sínum, pijón-
aði og fylgdist brosandi með. Þessi
ár voru sannarlega uppbyggjandi
fyrir lítinn gutta sem var byija
sína skólagöngu í Landakoti, með
nunnurnar á aðra hönd og trausta
ömmu á hina. Sannariega drauma-
uppeldi flestra foreldra hvað svo
sem úr því rættist.
Valgerður Jónsdóttir fæddist 9.
september 1896 á Káranesi í Kjós.
Hún var dóttir hjónanna Jóns Hall-
dórssonar og Ragnhildar Gott-
sveinsdóttur. Jón og Ragnhildur
byijuðu búskap í Káranesi 1890
og bjuggu þar til ársins 1931 er
þau fluttu til Reykjavíkur. Kára-
neshjónin eignuðust fjögur börn,
tvíburana Valgerði og Krístinu, og
synina Guðsvein og Halldór. Bæði
Guðsveinn og Halldór dóu langt
um aldur fram, en Kristín dvelur
nú í Hafnarbúðum.
Káraneshjónin ólu einnig upp
frænku sína, Gróu, sem lést ung
að árum og barnabarn sitt Svan-
&
Lofta- plötur og lím Nýkomin sending
^ Nykomin sending
Þ.ÞORGRfMSSON&CO
Ármúla 29, Reykjavík, sími 38640
V í S B E N D I N G
IAN W00SN AM
Á HEIÐURINN AF ÞVÍ
AÐ ÞESSI BOLTIVARÐ
hildi, sem ætíð hefur sýnt ömmu
mikla tryggð alla tíð og er henni
þakkað það núna.
Fjölskyldan flutti á Seljaveginn
eins og fyrr segir árið 1931 og þar
bjuggu gömlu hjónin til dauða-
dags. Ragnhildur lést árið 1937
og Jón árið 1949. Amma hélt
tryggð við Seljaveginn og bjó þar
áfram ásamt honum afa, Guð-
mundi Hafliðasyni. Þau eignuðust
eina dóttur, Ragnhildi, sem var
stoð og stytta hennar ömmu eftir
að hún var orðin ein, en afi lést í
Landspítalanum 2. febrúar 1971.
Ég og Gerður systir mín, sem
dvelur núna erlendis, þökkum
ömmu fyrir allar þær ánægju-
stundir sem við áttum með henni
og alla þá hlýju og kærleik sem
hún sýndi okkur.
Amrna Valgerður lést á Grund
þann 24. júní sl., þar sem hún
hafði dvalið við góða umönnun
síðustu fimm ár ævi sinnar. Guð
blessi ömmu okkar og alla þá sem
henni voru kærir.
Reynir
Rucanoryá^
íþróftagallar
Verð kr: 5»T80,m Stærðir: S-XXL
Opib laugardaga frá kl. 10-14.
»hunnel
SPORTBÚÐIN
Armúla 40, sími 813555