Morgunblaðið - 10.09.1991, Blaðsíða 47

hefði sett á hann greinilegt mark.
Síðan er hringt. Anna segir mér
að Sturla sé dáinn.
Annars vegar er maður feginn
að þessari erfiðu sjúkdómsgöngu
er lokið, en hins vegar vonar mað-
ur, að þetta hafi alit verið slæmur
draumur. En lífið heldur miskunn-
arlaust áfram og smám saman
sættum við okkur ef til vill við miss-
inn og eftir sitja ljúfar minningar
um góðan dreng. Eg víldi óska þess
að allii' gætu átt vin eins og Sturlu.
Verum góð við hvort annað, þvi
enginn veit hvar dauðann ber næst
að jgarði.
Eg fæ aldrei fullþakkað þann
tíma, sem ég fékk að þekkja Sturlu,
og tel mig betri mann að hafa átt
hann að vini. Hann kenndi mér
margt, hjálpaði mér mjög mikið og
ég bý að því alla ævi.
Anna mín, Guð veri með þér og
börnunum og styrki ykkur í sorg
ykkar.
Palli
Það var alveg ótrúlegt hvað hann
komst á seiglunni, þessi veikburða
maður með stóra hjartað sem svo
lengi harðneitaði að gefast upp. í
fyrsta skipti sem vegir okkar mætt-
ust — í reykingakrók syndaranna á
Landspítalanum — minnti hann mig
á lítinn fugl en með þessi óvenju
skörpu augu, sem ekkert létu fram-
hjá sér fara.
Þótt hann þyldi varla við fyrir
verkjum og þróttleysi, sem voru
meðal hinna leiðu fylgikvilla sjúk-
dðmsins vonda, var samt alltaf pláss
fyrir léttar athugasemdir um kú-
reka norðursins, bestu bíómyndina
í bænum eða hvað börnin hans
gerðu í gær. „Hér eru bara sjúkling-
ar, þetta er ekkert fyrir mig,“ sagði
hann, þegar hann var inntur eftir
því hvort hann ætlaði að dveljast
yfir nóttina á deild 11E, sem síð-
ustu þrjú árin hafði verið hans ann-
að heimili. Dæmigert fyrir Sturlu.
Hann átti heima hjá Onnu og krökk-
unum og hvei'gi annars staðar.
Basta.
Þótt kynni okkar Sturlu yrðu
stutt og kringumstæður hefðu mátt
vera aðrar og betri en raun varð á
urðu þessi kynni mín af Sturlu og
fjölskyldu hans mér ógleymanleg
og mikils virði. Ég vænti hans enn-
þá á hveijum degi í horni syndarinn-
ar eða á rölti um gangana — ávallt
með hnyttin tilsvör til taks ef tæki-
færi gafst og þótt hann sé farin
héðan fylgist hann eflaust grannt
með því sem gerist á þeim stöðum
sem leiðir hans lágu í lifanda lífi.
Ég og móðir mín sendum Önnu,
börnunum, Guðlaugu og öðrum sem
Sturlu stóðu næst, okkar bestu
hugsanir og samúðarkveðjur.
Steinunn Ólafsdóttir
Stijál eru laufin
i loftsölum tijánna,
blika, hrapa
í haustkaldri ró.
Virðist þó skammt
síðan við mér skein
græn angan
á opnu brumi.
(Snorn Hjartarson.)
Fallinn er í valinn, langt fyrir
aldur fram, tengdasonur minn,
Sturla Sigfússon. Mig langar til að
minnast hans örfáum orðum. Hann
fæddist í Reykjavík 20. júní 1958.
Tveggja ára gamall fluttist hann í
Kópavog með foreldrum sínum,
Guðlaugu Pétursdóttur og Sigfúsi
Tryggvasyni, en hann lést í Reykja-
vík í janúar 1991. Sturla ólst upp
í glaðværum systkinahópi. En alls
urðu systkinin sex. I foreldrahúsum
naut hann ástríkis og umhyggju
góðra foreldra. Hann gekk í skóla
í Kópavogi og lauk gagnfræða-
prófi. Að því loknu vann hann’við
akstur hjá Agli Skallagrímssyni.
1981 hóf hann nám við Vélskóla
íslands og lauk þaðan prófi 1985.
Eftir það var starfsvettvangur hans
á sjónum. Störf á sjónum áttu vel
við hann og var hann eftirsóttur
og vinsæll starfsfélagi.
28. maí gekk hann að eiga Önnu
Soffíu Guðmundsdóttur hjúkrunar-
fræðing. Mér er ofarlega í huga er
hann kom ungur á heimili mitt
hversu fijálsmannlega og skemmti-
lega hann sagði frá atvikum sem
fyrir hann höfðu borið. Frásögninni
fylgdi innri gleði og kímnigáfa. A
Hjarðarhaganum áttu sér oft stað
fjöi'ugar umræður og fólk ekki allt-
af sammála. En hann átti einstak-
lega gott með að skilja ólík viðhorf
manna vegna þess að hann rýndi í
hlutina frá mörgum ólíkum hliðum.
Anna Soffía og Sturla stofnuðu
sitt fyrsta heimili 1983 á Rauðar-
árstíg 11 ásamt syni Önnu, Guð-
mundi Gísla, sem Sturla gekk í föð-
urstað. Ungu hjónin áttu marga
vini og oft var glatt á hjalla í litlu
íbúðinni þeirra. Gleði og hamingja
ríkti á heimili þeirra er þau eignuð-
ust soninn Sigfús 1984. Einnig þeg-
ar litli sólargeislinn, hún Valborg
litla, fæddist 1988. Þá voru ungu
hjónin flutt í nýja íbúð í Grafar-
vogi. Nú lék allt í lyndi. Unnið var
hörðum höndum. í maí 1988 komu
veikindi Sturlu í ljós. Þá hófst bar-
áttan. Hann lét ekki deigan síga.
Hann sýndi ótrúlegt þrek og bar-
áttuvilja. Að lokum varð hinn harði
sjúkdómur. sterkari. Lengi vel vild-
um við ekki trúa svo miskunnar-
lausum dómi. Þegar ég hugsa til
baráttu Sturlu stirðna orðin í loftinu
og penni minn staðnæmist á papp-
írnum. Það haustar að. Ferðalagi
lokið. Allt hljótt. Á þeim langa tíma
sem Sturla háði sjúkdómsstríðið
gerði hann sér far um að fræða og
styrkja þá sem í sömu sporum
stóðu. Frá honum fengu þeir hvatn-
ingu og hughreystingu sem hann
veitti af stakri nærfærni og tillits-
semi, enda voru sterkustu lyndis-
þættir hans ást, vinátta og hug-
rekki.
Nú skal þakka öllum þeim mörgu
sem heimsóttu hann í veikindum
hans og sýndu honum velvild og
nærgætni.
Ég flyt innilegt þakklæti til
lækna og alls starfsfólks á deild
11E á Landspítalanum fyrir ómet-
anlega aðstoð og hjartáhlýju. Einn-
ig færi ég þakkir samstarfsfólki
Önnu Soffíu á deild 14G sem á
margvíslegan hátt sýndi henni og
fjölskyldu hennar vinarhug og ein-
stakan skilning.
Að endingu bið ég algóðan guð
að veita dóttur minni og börnum
hennar sálarstyrk og huggun. Megi
guð hugga og styrkja Laugu og
ijölskyldu hennar sem hefur misst
svo marga ástvini á stuttum tíma.
Valborg Sigurðardóttir
Kveðja frá Völu og Auði
Loks höfum við gengið
veginn á enda
- leiðina
sem átti að liggja heim
við óttuðumst margt
í upphafi ferðarinnar
jafnvel að svo myndi fara
sem varð:
- að leiðarlokum
komum við að luktum dyrum.
En aldrei bauð okkur í grun
að kjarkinn brysti
til að knýja dyra.
(Kristján Kristjánsson - „Svartlist'j
Feðgaminning
Sigfús Tryggvason
Fæddur 28. maí 1923
Dáinn 14. janúar 1991
Sturla Sigfússon
Fæddur 20. júní 1958
Dáinn 30. ágúst 1991
Þegar þau Sigfús Tryggvason og
Guðlaug Hraunfjörð fluttu með
barnahópinn sinn í Kópavog fyrir
þijátíu árum báru þau með sér
nýja strauma í hið margslungna
samfélag sem fyrir var. í Kópavogi
mættust ólík viðhorf og hugmyndir
um flest milli himins og jarðar,
hvort sem það hét menning, stjórn-
mál, siðfræði eða eitthvað annað.
Og í hverfinu okkar í suðaustur-
jaðri Borgarholtsins bjuggu fulltrú-
ar flestra þessara ólíku viðhorfa.
Þar voru íhaldsmenn, kommar og
kratai', en eftir á að hyggja, enginn
framsóknarmaður. Þarna bjuggu
líka trúaðir og trúleysingjar, van-
trúað guðsfólk og trúaðir guðleys-
ingjar. En yfir þessum ólíku við-
horfum sveif sami andinn, andi
frumbyggjans, sem setti mark sitt
á fólk og gerði hvert öðru líkt.
Ekkert virtist einfalt og augljóst,
síst litlu fólki sem var að feta sig
inn í heim hinna fullorðnu. Sá heim-
ur virtist allt í senn: óræður, dulúð-
ugur og spennandi, en jafnframt
einfaldui', hrottafenginn og grimm-
ur. Handan við bæjarmörkin var
stórborgin Reykjavík, einhvers
staðar í fjarska voru „útlönd“. Sum-
ii' krakkarnir höfðu beint samband
við „útlönd" af því að pabbinn var
sjómaður og aðrir höfðu þráðlaust
samband við „útlönd" á svart-hvít-
um skjá inni í stofu. Þarna bjuggu
krakkar sem höfðu ekkert samband
við útlönd, nema þegai' þeir stóðu
á kassa við húsið númer sjö og
horfðu á Bonansa gegnum stofu-
gluggann og á jólum þegar angan
„delesíusar-eplanna" fyllti vitin.
Kópavogur var þá frumbyggja-
samfélag í mótun; samfélag sem
gaf krakkaskaranum, sem ólst þar
upp, nær ótakmarkað frelsi. Við
vesturbæingjarnir höfðum Borgar-
holtið og fjöruna, bryggjuna og
Rútstún. Hvers gat maður óskað
sér frekar? Á haustin, eftir að fór
að skyggja, lögðu litlir menn stund-
um upp í rannsóknarfei'ðir um
garða nálægra húsa í leit að safarík-
um ribsbeijum og gulrófum sem
þeir reyndu að forða frá grimmum
örlögum. Sumir léku sér með leggi
og horn fram undir fermingu en
gátu samt á augabragði látið sig
hverfa frá búskapnum inn í viiltar
lendur kúreka og indjána, sem þeir
þekktu ekki nema af afspurn.
Inn í þennan margslungna heim
komu Sigfús heitinn og Guðlaug
og fluttu með sér enn einn nýjan
þátt, trilluútgerðina. Fúsi átti nefni-
lega bát og draum. Hann opnaði
augu okkar fyrir hversu yndislegt
það hlyti að vera að gera út trillu
við lygnan fjörð og vera sjálfum sér
nógur. Hann kenndi okkur sannindi
sem aldrei gleymast eins og að
„matur sé músin steikt og maðkur-
inn upp úr súru“. Þá glotti hann
við tönn og bætti við: „I sjálfu sér
er þetta satt.“
Þegar fjölskyldan var nýflutt í
hverfið þótti okkur strákunum til-
hlýðilegt að heilsa upp á, en af ein-
hveijum ástæðum voru samskiptin
stirð framan af. Það var einhver
gijótgarður í veginum. Sá múr
hrundi einu ári áður en hafist var
handa við að byggja Berlínarmúr-
inn. Það gerðist einn ískaldan febrú-
ardag árið 1960, þegar elsti sonur-
inn á heimilinu, þá sex ára, var
einn heima. Þann dag buðum við
hinir okkur sjálfir inn og reyndar
fóru einhveijir upp á þak. En í refs-
ingarskyni var allur strákaskarinn
leiddur fyrir rarinsóknarrétt barna-
verndarnefndar og hótað með
Breiðuvík. Upp frá því var góð vin-
átta með okkur setn ekki hefur
slitnað síðan. Við fengum hlut í
þeirra heimi og þau í okkar.
Sturla Sigfússon var einn af sex
systkinum. Ilann tilheyrði eiginlega
annarri kynslóð en ég, þeirri kyn-
slóð sem við stóru strákarnir kölluð-
um með nokkru yfirlæti, smælingja
eða polla. Og þeirra heimur var
dálítið á skjön við okkar, þó ekki
meira en svo að þeir voru ýmist
með okkur, hjá okkur eða fyrir
okkur og í fyllingu tímans tóku
þeir við arfinum bg færðu hann
áfram. Stulli var hann kallaður,
þessi granni smábeinótti snáði sem
jafnan var glaðbeittur og fullu af
lífsgleði.
Einn hráslagalegan morgun á
útmángðum árið 1988 mætti ég
Stulla á Laugavegi. Hann var
kvæntur góðri konu og átti ung
börn. Heimurinn „smælaði" framan
í hann, enda „smælaði" Stulli fram-
an í heimirin. Hann hafði þá verið
á sjó um nokkurt skeið en tók sér
frí frá róðri, vegna þess að hann
kenndi sér meins sem hann var að
fara að láta rannsaka þennan morg-
ffl
un. „Að sjálfsögðu fer ég á sjóinn
strax og ég hressist", sagði hann
og glotti við eins og honum var
tamt. Hvorugan grunaði þá hvað í
vændum var.
Ég sá Stulla næst fársjúkan í
jarðarför föður síns, þar sem hann
leidi son sinn ungan sér við hönd.
Það var yfirþyrmandi sjón. En svo
reynist gjarnan þegar heilbrigður
maður mætir sjúkum að þeir skipta
um hlutverk á einhvern óskiljanleg-
an hátt. Sá heilbrigði verður sjúkur
og sá sjúki miðlat' heilbrigði og
huggun. Svo fór í þau skipti sem
ég hitti Stulla eftir fund okkar á
Laugaveginum vorið 1988. Helsjúk-
ur geislaði hann af lífsþorsta og
áhuga á flestu milli himins og jarð-
ar, þar til yfir lauk og hann gaf sig
langt fyrir aldur fram.
Ef eitthvert réttlæti er í þessum
heimi, eða öðrum, vænti ég þess
að þeir feðgar dvelji á astralplan-
inu, og gerf út saman litla trillu við
lítinn lygnan fjörð, þar sem hlý birt-
an merlar alla daga á gárum hafs-
ins og kvölin er óþekkt.
Slfk draumsýn og minningabrot,
veikui' ilmur hins liðna í búningi
orða, eru aðeins magnlítil tilraun
til þess að tjá innilega samúð með
þeim sem sakna.
Þorleifur Friðriksson
Morgunblaðið tekur afmæl-
is- og minningargreinar til
birtingar endurgjaldslaust.
Tekið er við greinum á rit-
stjórn blaðsins á 2. hæð í Aðal-
stræti 6, Reykjavík og á skrif-
stofu blaðsins í Hafnarstræti
85, Akureyri.
Athygli skal á því vakin, að
greinar verða að berast með
góðum fyrirvara. Þannig verður
grein, sem birtast á í miðviku-
dagsblaði að berast síðdegis á
mánudegi og hliðstætt er með
greinar aðra daga.
AMERÍSKAR HÁGÆÐATÖLVUR FRÁ:
SlLICON Vm,LEvC I

J(jarni hf.
SMIÐJUVEGI 42 D
SÍMI 91-79444
FAX 91-79159
OMPUTERS
SVC 80386 SX, 25 Mhz
40 Mb harður diskur
: 2 Mb minni
2 raðtengi, 1 hliðtengi
1,44 Mb disklingadrif
1,2 Mb disklingadrif
Super VGA litaskjár
Tilboðsverð: 139.000,-
SVC 80386, 40 Mhz
64 Kb WB flýtiminni
120 Mb harour diskur
4 Mb minni (70 ns)
I 2 raðtengi, 1 hliðtengi
) 1,44 Mb disklingadrif
1,2 Mb disklingadrif
; Super VGA litaskjár
Tilboðsverð: 228.000.-
SVC 80486, 33 Mhz
I 64 Kb WB ílýtiminni
200 Mb harður diskur
4 Mb minni (70 ns)
2 raðtengi, 1 hliðtengi
1,44 Mb disklingadrif
1,2 Mb disklingadrif
Super VGA litaskjár
Tilboðsverð: 294.000.-
ATH.: Tilboðsverð gilda
til 12. sept. nk.
Söluumboð á Akureyri:
Ó.T. tölvuþjónusta, Gránufélagsgötu 4,
sími 96-11766 - fax 96-11765
Bestu kaup miðað við tækni og gæði!