Morgunblaðið - 19.09.1991, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 19. SEPTEMBER 1991
--------- -----; ; ! ;------------------í—i—i
Minning:
Guðmundur Guðmunds
son - Hafnarfirði
Fæddur 28. júlí 1900
Dáinn 9. septenlber 1991
í dag kveðjum við elsku afa okk-
ar. Andlát afa þurfti í sjálfu sér
ekki að koma okkur mikið á óvart,
því heilsu hans hafði hrakað mjög
hratt síðustu vikurnar. Við hefðum
samt svo gjaman viljað hafa hann
hjá okkur lengur, okkur fannst afi
og amma svo sjálfsögð í tilveru
okkar. Litlu snáðarnir -okkar eiga
erfítt með að skiljá að nú getum
við ekki lengur skroppið til afa og
spilað við hann Olsen Olsen. Tekið
í hlýja vinnulúna höndina hans og
leitt hann fram í skáp þar sem
hann bjó alltaf yfir einhverju góð-
gæti. Alltaf var afí til í að „hasast"
smávegis með litlu börnunum og
ævinlega var grunnt á glettninni.
Hann afi, Guðmundur Guð-
mundsson, fæddist aldamótaárið að
Þverlæk í Holtum, alinn upp við
mikla fátækt í hópi fimmtán systk-
ina. Unglingsárunum eyddi hann í
vinnumennsku, lengst af í Hróars-
holti í Flóa, samhliða sjóróðrum á
vetrarvertíðum og öðrum störfum
er buðust. Afi var alla tíð mjög
hraustur og þótti ósérhlífinn til
vinnu. Hann vann jafnt að nóttu
sem degi þegar þess þurfti. Síðan
stundaði hann búskapinn í hjáverk-
um. Til Hafnarfjarðar flutti afi
1926 og stofnaði þar heimili með
ömmu heitinni Guðrúnu Sigur-
bergsdóttur (f. 25. september 1906,
d. 7. janúar 1991). Hann vartraust-
ur starfsmaður Einars Þorgilssonar
og fyrirtækis hans í rúm fímmtíu
ár, sem endurspeglast í þeirri virð-
ingu og rausn er þeir sýna honum
í dag.
Við eigum fjársjóð þar sem allar
dýrmætu minningarnar eru geymd-
ar og þær munum við geyma vel
og miðla til barna okkar. Við krakk-
amir nutum afa kannski best á
þeim stundum er við eyddum með
honum við búskapinn, því hann átti
hug hans allan. Við tókum öll mik-
inn þátt í búskapnum og líkaði afa
það vel að hafa bömin með sér og
ekki bara sín börn heldur einnig
annarra böm. Það fengu allir að
vera með, hjálpa til og fara á hest-
bak. Afi var stoltur af hestunum
sínum, sérstaklega henni Perlu,
kannski vegna þess hve hún var
óstýrileg öllum öðmm en honum.
Meðan heilsa entist stunduðu bæði
afi og amma hestamennskuna af
miklu kappi. Þá voru kindumar
honum ekki síður kærar og þekkti
hann hveija skjátu með nafni og
þær þekktu hann líka langar leiðir
að, er hann sást álengdar í hvítu
„búliunni" sinni. Vorið og sauðburð-
urinn vom einstakir tímar fyrir
okkur öll og þá var blikið í augum
afa enn skærara en áður. Þó hann
hafi verið orðinn lasburða þá var
það honum mikils virði að komast
í réttirnar nú í sumar.
Síðari hluta ævinnar hijáði hann
skert heym sem ágerðist mjög með
ámnum. Það varð þess valdandi að
hann naut sín ekki innan um margt
fólk, en varla sá maður hann-setja
upp gleraugu nema rétt til að lesa
smæsta letur. Hann fylgdist trúlega
jafn vel með fréttum og þvílíku nú
liðlega níræður og fyrr á ævinni.
Það var ekki að hans skapi að hafa
mikið tilstand heima fyrir á afmæl-
is- og tyllidögum, helst vildif hann
vera að heiman. Oft var farið í
skemmtitúra eins og afí kallað það,
misjafniega langt, gjarnan á æsku-
stöðvarnar en yfirleit aldrei nema
einn dag í senn, því þó hann hefði
gaman af að ferðast, þá vildi hann
sofa heima hjá sér. Undantekninga-
laust bauð hann öllum upp á ís í
þessum ferðum. Leið varla sú helgi
að ekki færi einhver með ömmu og
afa í bíltúr.
Gaman var að heyra hvað afi
naut þess að segja frá sjálfum sér,
uppvaxtarárunum í sveitinni,
stríðninni í garð systkina sinna,
atvinnuháttum á fyrri hluta aldar-
innar og síldarævintýrinu á Djúpu-
vík. Eða þegar hann fór gangandi
með klyfjar austan úr Árnessýslu
alla leið suður til Grindavíkur. Að
ógleymdum sögum af honum og
ýmsum samtíðamönnum hér úr
Hafnarfirði sem tengdust gjarnan
réttum, hestamennsku og gleðskap
ýmiss konar.
Nú þegar við kveðjum afa er svo
margs að minnast og er þakklætið
efst í huga okkar. Þakklæti fyrir
að hafa fengið að njóta nærveru
hans svo lengi. Hann hefur miðlað
okkur svo miklu og gefið okkur svo
mikið. En við megfum líka vera
þakkját fyrir að stríðið hans afa
varð ekki lengra og erfiðara en
raun varð.
Þó afa hafi oft leiðst eftir að
amma dó kunni hann vel að meta
þá hlýju og umhyggju sem allir
sýndu honum. Við trúum því að
hann sé nú hvíldinni feginn. Nú
verður hann aftur hjá ömmu eins
og hann þráði svo mjög og saman
geta þau tekið í spil á ný.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem)
Rúnar, Kristín og Oli Erling.
Hann afi var aldamótabarn. Mað-
ur sem svo sannarega hefur lifað
tímanna tvenna. Fæddist í torfbæ
og ólst upp í fátækt á barnmörgu
sveitarheimili. Strax eftir fermingu
var hann sendur að heiman til að
vinna fyrir sér og létta á heimilinu.
Alla sína ævi stundaði hann verka-
mannastörf bæði til sjós og lands,
var m.a. til sjós á Suðurlandi, upp-
lifði síldarævintýrið á Djúpuvík og
vann ýmis störf hjá Einari Þorgils-
syni í Hafnarfirði. Stundum voru
uppgrip, en stundum var litla vinnu
að fá, og var hann þá öfundaður
af því að fá að dusta hveitipoka
hjá bakaranum. En afi var þrekmik-
ill maður og iðinn og því eftirsóttur
til vinnu. Mér finnst hann hafa ver-
ið hvunndagshetja, einn af þeim
sem sigruðu í hinni hörðu baráttu
fyrir lífinu á fyrri hluta þessarar
aldar. En svo tók tæknin völdin,
tæknin létti líkamlegt erfiði manna,
en breytti jafnframt mikið þjóðfé-
laginu. Það má segja að afi hafí
verið barn síns tíma, því ekki var
hann mikið gefinn fyrir neyslusam-
félag nútímans. Honum fannst as-
inn og þeytingurinn svo mikill. Lít-
ið var hann t.d. hrifinn af því þegar
hans nánustu fóru erlendis, en þeim
mun giaðari var hann þegar komið
var til baka.
En margs er að minnast og
margs er að sakna. Það var alltaf
mikil hátíð þegar afi og amma pöss-
uðu okkur systkinin þegar við vor-
um lítil. Þá var spilaður Olsen og
haldin veisla, með appelsíni og
kandís. Ofáar ferðir voru farnar
með afa og ömmu austur fyrir fjall
eða vestur á Mýrar. Ættingjar
heimsóttir og notið útiveru. En
flestar minningarnar tengjast kind-
unum og fjárhúsinu.
í marga áratugi áttu afi og amma
hesta og kindur. Hin síðari ár áttu
kindurnar hug hans allan. í fjárhús-
inu var hann kóngur í ríki sínu, í
hvítri „búllu“ sem hún amma heitin
Rúna saumaði á hann og fannst
mér enginn geta kallað „gibba
gibb“ sem hann. Ekki hvað síst var
hann glaðhlakkalegur í maí, þegar
litlu lömbin fæddust og hafði hann
mikla unun af því að sýna afa- og
langafabörnum sínum lömbin. Já,
það er dýrmæt reynsla sem afa-
börnin fengu í fjárhúsinu hjá afa
Gumma, í réttunum, heyskapnum
og i sláturtíðinni. Framundir nírætt
gat hann stundað gegningamar,
meðal annars með góðri hjálp sona
sinna og Óla Erlings sonarsonar
síns.
Langafabörnin voru í miklu
uppáhaldi hjá afa Gumma og hann
ekki síður í uppáhaldi hjá þeim.
Hann fylgdist vel með uppvexti
þeirra og hafði ég gaman af því
þegar hann var að leggja fýrir þau
„þroskaprófin". Hann sagði þeim
sögur frá æsku sinni og uppvexti,
prakkarastrikum sínum og lífsbar-
áttu, af atburðum sem gerðust á
þeim tíma sem ekki vom sjoppur á
hveiju götuhomi. Og dóttir mín var
ekki gömul þegar hún sá það út
að tímasetningin „í gamla daga“
var þegar hann afi Gummi var lít-
ill. Hann passaði uppá að þau fengju
góðgæti í munninn og kók að
drekka þegar komið var í heim-
sókn. Hann var líka alltaf til í að
tuskast pínulítið við þau, en eitt af
einkennum afa var hve léttur hann
var í lund og góðlátlega stríðinn.
Kær afi er látinn. Hans mun
verða mikið saknað, þó það sé vissu-
lega léttir að vita að nú sé hann
laus við þjáningarnar. Og hann mun
aftur hitta ömmu Rúnu, er hún tek-
ur á móti honum með sínum stóra
faðmi.
Ég og fjölskylda mín sendum
nánum ættingjum innilegar samúð-
arkveðjur. Er við nú sendum afa
okkar hinstu kveðju fyllist hugur
okkar þakklæti fyrir yndislegar
samverustundir og víst er að hann
t
Maðurinn minn,
BJARNI GUÐJÓNSSON,
Kleppsvegi 14,
lést í Landspitalanum 17. september sl.
Steinunn Sigurðardóttir.
t
ÞÓRHEIÐUR SUMARLIÐADÓTTIR,
Sunnubraut 22,
Kópavogi,
lést í Landspítalanum 17. september.
Björg Guðmundsdóttir,
Ólafur Sveinsson.
t
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, bróðir, mágur og afi,
EINAR JÓNSSON
sjómaður,
Hrefnugötu 7,
andaðist ó gjörgæsludeild Landspítalans þriðjudaginn 17. septem-
ber.
Jón Þór Einarsson,
Hilmar Einarsson,
Sigrfður H. Einarsdóttir,
Kjartan Einarsson,
Guðjón Einarsson,
Steinunn S. Jónsdóttir,
og barnabörn.
Sjöfn Kristjánsdóttir,
MonikaS. Baldursdóttir,
Hjálmar Björgvinsson,
Guðrún Erla Brynjólfsdóttir,
Knud Salling
t Bróðir okkar, KARL EMIL KARLSSON, Hrafnistu, Reykjavík, áðurtii heimilis í Fellsmúla 16, lést 16. september. Systkini hins látna.

t Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, sonur og bróðir, ANDRÉS HAUKUR FRIÐRIKSSON, Víkurbraut 28, Grindavík, lést laugardaginn 14. september. Helga Pétursdóttir, Guðrún Jónsdóttir, Sesselja Andrésdóttir, Jóhanna Sigrún Andrésdóttir, Sesselja Andrésdóttir, Arndís Friðriksdóttir.

t Eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir, afi og langafi, JÓN GUÐNASON bóndi, Götu, Hvolhreppi, verður jarðsungin frá Stórólfshvolskirkju laugardaginn 21. sept- ember kl. 14. Ragnhildur Ásta Guðmundsdóttir, börn, tengdabörn, barnabörn og barnabarnabörn.
t 1' fcT. !■"> *ilT¥ :

mun ávallt eiga stóran sess í huga
okkar og hjarta.
Blessuð sé minning hans.
Ella
í dag fer fram frá Fríkirkjunni
í Hafnarfirði útför Guðmundar Guð-
mundssonar, verkamanns, Holts-
götu 19, en hann lést 9. september
sl. 91 árs að aldri.
Guðmundur var fæddur að Þver-
læk í Holtum 28. júlí 1900 sonur
Guðmundar Jónssonar, bónda þar
og konu hans Ólafar Árnadóttur.
Þau hjón fluttu síðar búskap sinn
í Flóann og þar ólst Guðmundur
upp í stórum systkinahópi til 14 ára
aldurs.
Guðmundur hleypti þá heimdrag-
anum og næsta áratuginn var hann
í vinnumennsku þar eystra. Árið
1926 kvæntist hann Guðrúnu Sig-
urbergsdóttur frá Moldbrekku í
Kolbeinsstaðahreppi og fluttust þau
til Hafnarfjarðar og hófu búskap
sinn þar.
Þau Guðrún og Guðmundur eign-
uðust tvo syni, sem báðir eru fjöl-
skyldumenn í Hafnarfirði, Guð-
mundur Hörður, trésmíðameistari,
og Ólafur Kristberg, aðstoðaryfir-
lögregluþjónn. Auk þess ólu þau
upp Þorberg Braga Þorbergsson,
yfirkennara. Dóttur átti Guðmund-
ur fyrir hjónaband, Elínu Ásu, hús-
freyju í Reykjavík. Guðrún Sigur-
bergsdóttir andaðist 7. janúar sl.
Þegar Guðmundur fluttist til
Hafnarfjarðar hóf harin störf hjá
afa mínum Einari Þorgilssyni. Sjálf-
sagt hefur hann þá ekki rennt grun
í að þar yrði starfsvettvangur hans
svo lengi sem raun bar vitni. Á
meðan kraftar hans entust starfaði
Guðmundur við fyrirtæki Einars og
fjölskyldu hans, eða í meira en hálfa
öld. Það var ekki fyrr en elli kerling
var farin að láta fmna fyrir sér að
hann lét af störfum að eigin ósk
1979.
Þau voru því býsna mörg og
margbreytileg störfin sem Guð-
mundur innti af hendi fýrir hús-
bændur sína, skipin, fiskreiturinn,
síldarvertíð, alls staðar var þörf
fyrir Guðmund enda samviskusemi
hans við brugðið.
Það skipti heldur ekki máli þótt
breyting yrði á húsbændum og for-
ystu hjá Einari Þorgilssyni og eo.
hf., Guðmundur var ætíð sjálfsagð-
ur til áframhaldandi starfa enda
hefði svipurinn breyst ef hann hefði
horfið.
Ég þekkti sjálfur til verka Guð-
mundar, en á skólaárum mínum
vorum við oft á tíðum samstarfs-
menn og naut ég þá tilsagnar hans.
Það samstarf skóp sterk vináttu-
bönd okkar þrátt fyrir aldursmun.
Kaupstaðarferð Guðmundar og
störf við sjávarútvegsfyrirtæki sleit
ekki á tengsl hans við landbúnað-
inn. Fram til hins síðasta hafði
hann nokkurn fjárbúskap með mik-
illi aðstoð sona sinna og snjali hest-
amaður var hann, en aldurinn knúði
hann til að leggja þá íþrótt á hilluna.
Þegar Guðmundur Guðmundsson
er allur og vegferð hans er lokið
eru honum þökkuð ómetanleg störf
hans öll hjá Einari Þorgilssyni og
co. hf. Dygg þjónusta hans og
reyndar þeirra hjóna beggja verður
okkur jafnan minnisstæð, en Guð-
rún fylgdi manni sínum oft til starfa
hjá fyrirtækinu og var mjög áhuga-
söm um velgengni þess.
Ég kveð góðan vin minn og sam-
ferðarmann með þakklæti. Við
minnumst þeirra hjóna Guðrúnar
Sigurbergsdóttur og Guðmundar
Guðmundssonar og við biðjum þeim
Guðs blessunar.
Fjölskyldu þeirra sendum við
samúðarkveðjur.
Matthías Á. Mathiesen
Minning
Semjum minningargreinar,
afmælisgreinar,
tækifærisgreinar.
Önnumst milligöngu
við útfararstofnanir.
Sími 91-677585.
Fax 91-677586.