Morgunblaðið - 06.11.1991, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 6. NOVEMBER 1991
35
Kveðjuorð:
Kjartan Jónsson
Fæddur 19. september 1964
Dáinn 3. október 1991
Mig langar að kveðja vin minn
Kjartan Jónsson. Leiðir okkar lágu
saman snemma á árinu 1990, og
tókst með okkur talsverður vin-
skapur. Kjartan hafði yfirleitt sam-
band við mig í síma, og fannst mér
það mjög gaman. Nema hvað, nema
hvað, var hann vanur að svara og
brosa þegar hann spurði mig hvort
ég væri ekki hress og kát. Nema
hvað. Kjartan var með talsvert
mikla flogaveiki. Þrátt fyrir sinn
sjúkdóm var hann alltaf jákvæður
og hvatti aðra einnig til þess, hann
svaraði alltaf hlýlega og með jafn-
aðargeði og rak engan í burt frá
sér. Kjartan kunni mikið, vissi mik-
ið, hafði reynt margt, og vakti það
athygli mína hve piltur var fróður
og hafði mikla reynslu af lífsbarátt-
unni. Gamla fólkið kenndi honum
margt. Hann var alltaf svo hress
og það var stutt í brosið, mér fannst
hann afskaplega duglegur, lét veik-
indin ekki aftra sér frá neinu, gerði
allt sem hann mögulega gat. Kjart-
an var hreinskilinn, opinn og hafði
ekkert að fela og komst langt á
framkomunni einni saman.
Kjartan byijaði að æfa bardaga-
íþrótt 14 ára gamall, hann talaði
mikið um kimívasa-, kunfu-,
jujudsu- og júdó-bardagalistir, og
vegna sjúkdómsins var þetta erfitt
fyrir hann, hann sagði mér frá
fyrstu æfingunni sinni þegar hann
þurfti að stoppa í miðjum æfinga-
tíma og fara fram, og kasta upp
vegna álags, en fór svo strax inn
aftur, og hélt áfram að æfa, hann
ætlaði sér ekki að gefast upp hark-
an var slík og dugnaðurinn, svona
var Kjartan, gerði það sem hann
ætlaði sér, hvað sem það kostaði
hann. Nú síðast æfði hann með
meistaraflokki júdódeildar Ár-
manns í Reykjavík.
Kjartan kynntist ýmsum störfum
á sinni stuttu ævi, hann vildi alltaf
vera að, hann hjálpaði til við að
setja gervihnattadiska á húsþök,
breyta görðum, hann hafði kynnst
húsaviðgerðum sem ég fékk að
njóta góðs af er hann hjálpaði mér
við húsaviðgerðir innanhúss, hann
var mjög vandvirkur og vildi byggja
hlutina á traustum grunni.
Kjartan var mikið fyrir að vera
úti í náttúrunni og fór í gönguferð-
ir með ferðafélögum. Hann sagði
mér oft að hann ætlaði að fara
eitthvað út í náttúruna og bara
vera þar, og það gerið hann, og
var kannski marga klukkutíma
einn úti í náttúrunni. Kjartan þráði
það heitast að komast í Þórsmörk
á hveiju sumri, enda var hann alinn
upp á þeim slóðum, og þekkti Mörk-
ina eins og fingurna á sér, hans
veikindi lét hann ekki aftra sér að
gera það sem hann langaði, þó þau
hafí hamlað honum á margan hátt,
þá fór hann einn síns liðs jafnvel á
á puttanum frá Reykjavík, en hann
hafði verið leiðsögumaður þar fyrir
útlendinga í sjálfboðavinnu, ef svo
bar undir. Kjartan komst það sem
hann ætlaði sér, dugnaðurinn var
slíkur, og seigur var hann að bjarga
sér. Bjarga sér, sagði hann gjarn-
an, bara bjarga sér. Kjartan gat
bjargað sér við næstum því hvaða
aðstæður sem voru. Ég skildi ekki
hvernig svo ungur maður gat vitað
svo margt, en hann þekkti lífið.
Kjartan var alltaf að reyna að
stuðla að sínum eigin sjálfsþroska.
Kjartan sýndi mér hvernig ætti
að byggja hlóðir til að kveikja eld
og elda mat, úti í náttúrunni. Hann
talaði um skýin, hann sá til um
hvaða veður var í vændum út úr
þeim, hann hafði svo mikla innsýn
á svo ótrúlega margt. Kjartan var
alltaf hress og gaman að tala við
hann, hann hafði svo mikla hlýju
til að gefa, og ýtti engum frá sér.
Kjartan þekkti dýriri, sagði að
þau hefðu oft gætt hans og varað
hann við. Kjartan átti sér marga
drauma, m.a. að eignast litla jörð
og vera þar með lítinn búskap,
skepnur, kýr, kindur, hesta, hænsni
og eiga sína eigin fjölskyldu þar.
Ég man eftir því að hann sagði
mér að einhvern tímann þegar hann
var lítill og bjó í sveit, að hann
hefði þurft að leita út í fjós og
sofnað þar. Hann vaknaði við það
að það var kýr sem lá með höfuðið
á bringunni á honum, svo ef ein-
hver var að koma þá lét hún hann
vita með halanum. Hún var að
passa hann og hann fann til örygg-
is í kringum dýrin. Hann lærði
margt af dýrunum og virtist skilja
þau.
Kjartan langaði að öðlast réttindi
á vinnuvélar og vinna við vegagerð
og taka sjópróf og öðlast réttindi
á bát. Hann hafði byrjað að læra
til réttinda á bát og var það sannur
vilji hans að klára -það en hans
veikindi og aðstæður hömluðu hon-
um. Kjartan hafði skrifað kjallara-
greinar í DV um flogaveiki, frá
eigin reynslu til þess að fræða al-
menning um sjúkdóminn og við-
brögð við honum. Kjartan hafði
alltaf eitthvað fyrir stafni, mest
þótti honum gaman er hann fékk
að stýra flugvél, hann hafði áhuga
á rafeindavirkjun, að gera við út-
varps- og sjónvarpstæki, rífa í
sundur tæki, breyta tækjum, búa
til ný. Þessu var hann öllu sjálf-
menntaður í. Hann tálaði mikið um
sól, tungl, jörð, riðstrauma,
strauma í loftinu, rafstrauma, áhrif
á útsendingastrauma í skýjum.
Kjartan sagði mér frá því þegar
hann gekk á Ingólfsfjall með pínu-
lítið útvarpstæki og beindi loftnet-
inu í allar áttir og náði rásum út
um allan heim. Hann hafði svo
mikla innsýn í allt svona, svo -hló
hann að öllu saman.
Kjartan talaði mikið um systkini
sín og vissi ég að honum þótti mjög
vænt um þau. Kjartan fór að heim-
an þegar hann var 14 ára gamall
og var búinn að sjá um sig að
mestu leyti sjálfur síðan og þegar
ég kynntist honum leigði hann sér
herbergi í Árbænum.
Árið 1990, á 26 ára afmælisdegi
Kjartans, ákváðum við að halda
upp á afmælisdagana okkar saman.
Hann átti afmæli 19. sept. og ég
20. sept. Ég var búin að undirbúa
veisluna og allt var tilbúið, nema
það vantaði Kjartan. Tíminn leið
og ekki kom Kjartan, en svo hringdi
síminn og það var frá Borgarspítal-
anum og mér tilkynnt að Kjartan
hefði verið í strætisvagni og fengið
aðsvif og hefði þurft að sauma í
höfuð hans nokkur spor. Svona
gekk lífið fyrir sig hjá Kjartani.
Ég tjáði Kjartani einu sinni, hvað.
mér fyndist þetta hræðilegur sjúk-
dómur, að geta hnigið niður hvar
og hvenær sem væri, og veltast
um í krampaköstum. Hvort honum
fyndist þetta ekki hræðilegt? Hann
svaraði mér með orðum sem vöktu
mig mikið til umhugsunar: Ég hef
alltaf verið svona, ég þekki ekki
að vera öðruvísi, það verður ein-
hver að bera þessa veiki, þetta er
bara partur af mínu lífí. En Kjartan
reis alltaf upp. Þegar flogaveikisk-
astið var liðið hjá stóð hann upp
og var alveg eðlilegur að sjá, tilbú-
inn í slaginn. Þetta var veiki sem
ég gat ekki skilið, en þessi piltur
hafði borið hana frá því hann var
lítill drengur.
Kjartan komst langt á framkom-
unni einni saman, mér þótti Kjartan
alltaf vera spes og vil ég þakka
fyrir þær samverustundir sem ég
fékk að njóta með honum.
Með þessum orðum vil ég kveðja
góðan pilt og vin minn, Kjartan
Jónsson; og votta ég systkinum
hans og foreldrum samúð í þeirra
sorg.
Far þú í friði,
friður guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Lilja
Þóroddur Hreins-
son - Kveðjuorð
Fæddur 27. inaí 1900
Dáinn 22. október 1991
Hugsjónamenn aldamótakyn-
slóðarinnar hverfa nú af sjónar-
sviðinu hver af öðrum. Einn þess-
ara manna var Þóroddur Hreins-
son, húsa- og húsgagnasmíða-
meistari, en hann andaðist hinn
22. október sl.
Þeir, sem kynna sér sögu íslensks
iðnaðar, verða flestir snortnir af
þeim mikla stórhug og baráttu-
þreki, sem einkenndi starf frum-
kvöðlanna, þrátt fyrir að aðstæður
væru þá flestar erfiðari en nú á
tímum. Sérstaklega var þetta
áberandi á þriðja og fjórða áratug
aldarinnar, en mörg öflugustu fé-
Iög og fyrirtæki í iðnaðinum voru
einmitt stofnuð á þeim tíma. Eld-
móður og fórnfýsi þeirra manna,
sem í forystu voru, verður seint
ofmetin og mætti gjaman draga
nokkurn lærdóm af, nú þegar of
mikið ber á ráðleysi í atvinnumál-
um þjóðarinnar.
Þóroddur Hreinsson var í foryst-
usveit iðnaðarmanna í bernsku
samtaka þeirra á þriðja og fjórða
áratugnum og síðan lengi eftir
það. Hann var stofnandi Iðnaðar-
mannafélagsins í Hafnarfirði árið
1928. Átti hann síðan lengi sæti
í stjórn félagsins og var gerður
að heiðursfélaga þess.
Þóroddur var á fyrsta iðnþingi
Islendinga í júní 1932 og sótti síð-
an mörg iðnþing. Hann var sæmd-
ur gullkrossi Landssambands iðn-
aðarmanna árið 1965 og kjörinn
heiðursfélagi þess árið 1982. Með
honum er fallinn frá hinn síðasti
af fulltrúum á fyrsta'iðnþingi ís-
lendinga árið 1932.
Landssamband iðnaðarmanna
sendir aðstandendum Þórodds
Hreinssonar samúðarkveðjur og
vottar virðingu sína við minningu
hans.
Haraldur Sumarliðason
Ari Kristins Gunn-
arsson - Minning
Fæddur 12. desember 1961
Dáinn 9. október 1991
Yfir heim eða himin
hvoit sem hugar þín önd
skreyta fossar og fjalishlíð
öll þín framtíðarlönd.
Fjaret í eilífðar útsæ
vakir eylendan þín
nóttlaus voraldar veröld
þar sem víðsýnið skín.
(Stephan G. St.)
Ari vinur minn og veiðifélagi er
dáinn. Ilann fór langa leið til Nep-
al að klífa fjöll, komst á tindinn
en kom ekki til baka. Ég var að
koma úr ferðalagi þegar mér barst
sú fregn að ungur íslenskur fjall-
göngumaður væri talinn af, þar
sem hann ásamt nokkrum Bretum
var að klífa tindinn Pumo Ri.
Fyrstu viðbrögð eru svo oft undir
þessum kringumstæðum að trúa
ekki fréttum og neita staðreynd-
um. Þetta gerði ég.
Ymsar góðar minningar tengdar
Ara hafa að undanförnu farið i
gegnum hugann. Þegar við vorum
á ferð austur í Laxá og þegar far-
ið var yfír brúna hjá Hólmavatni
í dýrlegri kvöldkyrrðinni og sólin
að setjast, þá biður Ari mig að
stoppa bílinn og við virðum fyrir
okkur fegurðina og hann segir:
„Mikið væri nú gaman að hafa afa
í Björk með. Hann kynni að meta
þetta.” Eða þegar við fórum í
„stóra túrinn” okkar í Langadalinn
forðum, nú eða þegar við vorum
að skjóta gæsir á ákveðnum stað
fyrir austan og Ari hverfur út í
myrkrið og kemur skellihlæjandi
með gæs til baka. Já, það eru
margar stundirnar sem við áttum
samán og þær á ég allar í minning-
unni.
Ari er einn af þeim sem alltaf
var í góðu skapi og hallmælti aldrei
neinum, kátur og hress, þó stund-
um ætti hann í innri baráttu sem
hann sjaldnast bar á torg. Sam-
skipti veiðifélaga eru sérstök, þar
sem menn eru saman í blíðu og
stríðu og oft kemur fram ýmislegt
sem öðrum er hulið, samskipti sem
byggja á trausti og trúnaði. Þann-
ig þekkti ég Ara.
Ollum aðstandendum sendi ég
og fjölskylda mín innilegar samúð-
arkveðjur. Góður Guð gefí dánum
ró og þeim líkn sem lifa.
Eg heyri í fjarska villtan vængjaþyt.
Um varpann leikur draumsins perluglit.
Snert hörpu mína himinborna dís
og hlustið englar guðs í Paradís.
(Davíð Stefánsson)
Friðrik Friðriksson
t
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi,
BALDVIN Þ. KRISTJÁNSSON
fyrrv. félagsmálafulltrúi,
Fannborg 8,
Kópavogi,
er lést í Landspítalanum 3. nóvember, verður jarðsunginn frá
Dómkirkjunni fimmtudaginn 7. .nóvember kl. 10.30.
Gróa Ásmundsdóttir,
Kristján Baldvinsson, Inger Hallsdóttir,
Gunnlaugur Baldvinsson, Hildur Jónsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Minningarathöfn um eiginmann minn og stjúpföður,
BRYNJÓLF LÁRUSSON,
Hlíðarstræti 14,
Bolungarvík,
verður í Hólskirkju i Bolungarvík laugardaginn 9. nóvember nk.
kl. 14.00.
Þeim, sem vilja minnast hans með öðru en blómum, er bent á
björgunarsveitina Erni í Bolungarvík.
Hulda Margrét Þorkelsdóttir,
Þorkell Kristinsson,
og aðrir aðstandendur.
t
Þökkum innilega fyrir auðsýnda samúð og virðingu vegna fráfalis
eiginmanns míns, föður, tengdaföður og afa,
KONRÁÐS GUÐMUNDSSONAR,
Norðurbrún 1.
Huriour ciaiavinsaotxir,
Gísli Þór Tryggvason,
Karl Valgeir Jónsson,
Ingibjörg Steina Guðmundsdóttir,
Hrafnhildur Konráðsdóttir,
Sólrún Konráðsdóttir,
Snorri S. Konráðsson, Sofffa H. Bjarnleifsdóttir,
Bryndís Konráðsdóttir, Kristján Ágústsson,
Guðmundur G. Konráðsson, Elín Sigriður Bragadóttir
og barnabörn.