Morgunblaðið - 07.02.1992, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 7. FEBRÚAR 1992
Minning:
Svava Sigfúsdóttir
frá Sandbrekku
Fædd 5. júni 1908
Dáin 2. febrúar 1992
í dag verður lögð til hinstu hvílu
Svava Sigfúsdóttir, mamma hennar
Nönnu, vinkonu minnar.
Eg kynntist Nönnu þegar við
vorum 11-12 ára og frá þeim degi
var ég með annan fótinn í húsvarð-
aríbúðinni í Langholtsskóla, þar
sem Svava og Sigurður Eyþórsson,
maður hennar, bjuggu ásamt dóttur
sinni.
Brátt fór ég að taka eftir því að
húsmóðurinni á heimilinu var margt
til lista lagt. Hún bakaði án þess
að þurfa uppskrift, saumaði á dótt-
urina og munaði ekki um að sauma
skátakjóla á okkur báðar.
Ég veit lítið um hvað á daga
Svövu dreif áður en ég kynntist
henni, en þá var hún um fímmtugt.
Ég vissi þó að hún var ættuð aust-
an úr Héraði, hafði verið í Hvítár-
bakkaskóla, við nám bæði í Svíþjóð
og Skotlandi og allt lék í höndunum
á henni. Nú þegar hún er horfín
okkur, fínn ég að mig langaði til
að vita meira og fá að hlusta á
hana segja frá því sem hún hafði
tekið sér fyrir hendur áður en hún
giftist og eignaðist Nönnu.
Mann sinn missti Svava 1965 og
tók þá við húsvarðarstarfínu í Lang-
holtsskóla um skeið, eða þar til hún
fluttist í íbúð sína á Reynimel 80
og bjó þar alla tíð eftir það. Vann
hún þá fyrir sér meðal annars með
saumaskap meðan heilsan leyfði.
Síðustu árin voru henni erfíð, því
auk lélegrar heilsu fór sjónin mjög
að þverra og gat hún hvorki horft
á sjónvarp, lesið, né verið með
handavinnu, sem hún hafði haft
mikla ánægju af í gegnum árin.
Nanna og maður hennar, Einar,
voru samhent um að létta henni líf-
ið eins og hægt var.
Kynni mín af Svövu leiddu til
vináttu, sem enst hefur fram á
þennan dag og verið mér mikils
virði. Undir alvarlegu yfirbragði var
stutt í hlátur og hún gat séð bros-
legu hliðarnar á tilverunni. Mikið
var t.d. hlegið þegar við þijár spi!-
uðum saman rommí, sem við gerð-
um af og til í gegnum árin.
Nú þegar leiðir skilja þakka ég
fyrir allt sem Svava gerði fyrir
mig. Hvíli hún í friði.
Magga.
Mig langar í nokkrum orðum að
minnast tengdamóður minnar elsk-
ulegrar sem lést á hjartadeild Borg-
arspítalans 2. febrúar sl. eftir
þriggja vikna erfíða legu og baráttu
við hjartasjúkróm, sem hún hefur
barist við síðustu 20 ár.
Svava Sigfúsdóttir var fædd á
Sandbrekku í Hjaltastaðaþinghá 5.
júní 1908 dóttir hjónanna Jóhönnu
Þorsteinsdóttur og Sigfúsar Hall-
dórssonar, f. 23. janúar 1860, d.
6. mars 1909.
Tæplega ársgömul missti Svava
föður sinn. Móðir Svövu giftist aft-
ur, Halldóri Stefánssyni, og ólst
Svava upp hjá þeim á Sandbrekku
ásamt stórum hópi systkina.
Um ævi Svövu mætti skrifa bók,
og oft hef ég talað um að skrá nið-
ur ýmislegt sem hún hefur sagt
mér í gegnum árin, en því miður
varð ekki af því. En margt bar á
góma í samtölum okkar. Ég mun
samt reyna að drepa á það helsta
sem ég man eftir.
Hugur Svövu stóð til mennta, en
á þessum árum, í bytjun kreppunn-
ar, var þröngt í búi víða og ekki
mikið fé til að borga fyrir skóla-
göngu. Svava lét ekkert svoleiðis
aftra sér. Hún var kornung send
af fóstra sínum tii að læra á orgel
í Vopnafírði. Og fannst ekkert til-
tökumál að ganga yfír Hellisheiði
eystri um hávetur með fylgdar-
manni. Svava var þannig að hún lét
ekki margt koma í veg fyrir það
sem hún ætlaði sér að gera.
Eftir að Svava hafði unnið í nokk-
urn tíma öll þau störf sem til féllu
og safnað sér fé hóf hún nám í
Hvítárbakkaskóla, og var hún þar
tvo vetur við nám. Eftir það ferðað-
ist hún á milli héraðsskóla á vegum
yfírvalda menntamála, og kynnti
og kenndi Vikivaka. Var hún við
þau störf á Eiðum og Laugum í
Reykjadal og víðar. Eftir þetta fór
Svava til náms í hússtjórnarfræðum
í Svíþjóð, og stundaði þar nám í
hússtjómarkennaraskóla. Svíþjóð
og Svíar urðu eftir það henni eink-
ar hjartfólgin, og hélt hún sam-
bandi við skólasystur sína frá þeim
tíma og allt til dauðadags/ Ekki
varð dvölin í Svíþjóð eins löng og
til stóð því erfítt var með útvegun
fjár á þessum tíma. En Svava gafst
ekki upp við svo búið, hún réð sig
strax í vinnu hjá Magnúsi konsúl í
Edinborg og hóf þar að læra ensku
í kvöldskóla og um helgar þegar
hún átti frí ferðaðist hún um landið.
Oft kom það fram í tali hennar
að henni fyndist Skotar ekki þola
nokkum samanburð við frændur
okkar Svía, og vantaði að hennar
mati þar mikið upp á.
Eftir að Svava kom heim frá
Skotlandi tóku við hin ýmsu störf,
þar á meðal fór hún að stunda
saumaskap og varð mjög eftirsótt
til þeirra starfa því ekki var á þeim
tíma hægt að hlaupa í næstu tísku-
vöruverslun ef vantaði nýjan kjól
eða kápu. Um tíma meðan á herná-
minu stóð vann Svava hjá breska
sendiherranum á Höfða og talaði
hún oft um þann tíma. Hefur þá
komið henni til góða námið í Skot-
landi og Svíþjóð. Oft minntist hún
á það þegar Churchill forsætisráð-
herra Breta kom að Höfða á stríðs-
árunum, og er hún bar þar á borð
í veislu honum til heiðurs.
Árið 1947 giftist Svava Sigurði
Eyþórssyni fæddum 9. október
1907, dáinn 9. september 1965. Þau
bjuggu lengst af í Langholtsskólan-
um þar sem þau sinntu húsvörslu.
Með Sigurði eignaðist Svava
einkadóttur sína, Jóhönnu Sigurð-
ardóttur hjúkrunarfræðing, eigin-
konu þess er þetta ritar, og var hún
mikill sólargeisli í lífi móður sinnar.
Það lýsir krafti og dugnaði Svövu
vel að þegar hún var 57 ára stóð
uppi sem ekkja með 17 ára dóttur
í námi réðst hún í kaup á íbúð á
Reynimel 80 af miklum vanefnum,
því að þau Sigurður söfnuðu ekki
veraldlegum auð í sínum samvist-
um. En Svava brást við því eins og
henni var 'lagið, hún vann bara
meira. Líkast til hefur öll sú vinna
flýtt fyrir því að hún fékk þann
sjúkdóm árið 1972 sem seinna leiddi
hana til dauða, en frá þeim tíma
gekk hún ekki heil til skógar.
Ekki verður svo ijallað um Svövu
að ekki sé minnst á ást hennar á
bókum, en hún las alla tíð mjög
mikið og átti góðan bókakost, hún
las lika bækur bæði á ensku og
Norðurlandamálum á meðan sjónin
leyfði. En það fannst henni verst
þegar sjónin fór að gefa sig að
geta ekki lesið. En þá birtist henni
ljós í myrkrinu í líki Blindrabóka-
safns íslands, en í hverri viku hin
seinni ár fékk hún sendar frá þeim
bækur á hljóðsnældum sem styttu
henni stundir í ævikvöldinu.
Nú þegar samvistum okkar
Svövu er lokið vil ég þakka fyrir
þann yndislega tíma sem við áttum
samleið, og sérstaklega fyrir þá
umhyggju sem hún sýndi okkur
hjónum og drengjunum. Megi minn-
ing hennar lifa um alla eiiífð.
Einar Halldórsson.
Eybjörg Áskels-
dóttir - Minning
Fædd 10. janúar 1910
Dáin 29. janúar 1992
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Elsku amma Eybjörg er dáin.
Okkur frænkumar langar í fáum
orðum að minnast hennar.
Við vissum í haust að amma var
alvarlega veik. Það er samt erfítt
að sætta sig við að hún er horfín
úr okkar lífi, en í huga okkar skil-
ur hún eftir margar góðar minn-
ingar.
Það var alltaf gott að koma til
ömmu og afa á Flókagötuna. þar
var margt spjallað og
aldursmunurinn varð að engu því
amma var ung í anda og létt í
lund. Ofarlega í huga okkar eru
árlegu jólaboðin þar sem fjölskyld-
an safnaðist saman og þá var
amma í essinu sínu. Eins er okkur
minnisstætt þegar amma og afí
héldu upp á áttræðisafmælin sín,
hversu vel hún naut sín innin um
ættingja og vini. Amma var ein-
staklega lagin í höndunum og ber
heimili hennar og afa þess augljós-
an vott. Einnig hafði amma mjög
gaman af að spila á spil og það
var ósjaldan sem gripið var í spil
í heimsóknum.
Amma var yndisleg kona. Við
munum búa að því alla tíð að hafa
átt hana að, kynnst góðmennsku
hennar og jákvæðum viðhorfum til
lífsins.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þðkk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem)
Elsku afí, guð veiti þér styrk í
sorg þinni.
Ragnheiður, Linda Bára, Anna
Margrét, Þórdís og Magga.
Eybjörg Áskelsdóttir tengda-
móðir mín, sem í dag verður
jarðsunginn frá Háteigskirkju í
Reykjavík, var fædd á Bassastöð-
um í Steingrímsfírði 10. janúar
1910. Foreldrar hennar voru
Guðríður Jónsdóttir og Áskell Páls-
son bóndi. Eybjörg ólst upp á Bass-
astöðum ásamt stórum hópi systk-
ina, en þau voru 22 bömin sem
þau Guðríður og Áskell eignuðust.
Þó svo að margir hafi verið í heim-
ili hjá foreldrum Eybjargar og fjöl-
skyldan verið með þeim stærri var
þó alltaf nóg að bíta og brenna á
heimilinu og minnist ég þess að
oft hafði Eybjörg á orði að aldrei
hafí skort mat á Bassastöðum,
þrátt fyrir stóran barnahóp og
marga munna að seðja.
Árið 1933 stofnaði Eybjörg
heimili á Hólmavík með eftirlifandi
manni sínum, Valdimar
Guðmundssyni húsasmið frá Kleif-
um á Selströnd við Steingríms-
fjörð. Þeim hjónum varð 9 bama
auðið, sem öll em á lífí. Árið 1965
fluttu þau Valdimar og Eybjörg frá
Hólmavík til Reykjavíkur, þá voru
sjö elstu börnin flutt að heiman
og búin að stofna sín eigin heimili
en tvær yngstu dætumar vom enn
í foreldrahúsum. Tveimur áram
síðar keyptu þau hjónin sér íbúð á
Flókagötu 63 í Reykjavík og hefur
þar verið heimili þeirra síðan.
Með níu böm og eiginmann sinn
vinnandi oft á tíðum fjarri heimil-
inu, kom það í hlut Eybjargar að
sjá um stóra bamahópinn, ala hann
upp og aga í þann farveg hún
best þekkti frá sínum foreldrahús-
um. Á þessu verki tók hún með
festu og ákveðni sem henni var
vel lagið og ávallt náði hún þeim
árangri sem að var stefnt án þess
að vera með hávaða eða stóryrði.
Þrátt fyrir ærið verkefni við að ala
upp stóran bamahóp var Eybjörg
alltaf létt í lund, glaðleg og hress
í framkomu.
Það varð ljóst í ágúst sl. að
hveiju dró hjá Eybjörgu. Eins og
hennar hafði verið háttur alla tíð
tók hún þessum fréttum með ró
þeirri og skynsemi sem hafði ein-
kennt hana og störf hennar alla tíð.
Ég hef þekkt Eybjörgu í 27 ár
og allan þann tíma hefur hún kom-
ið mér fyrir sjónir sem ein af þess-
um rólegu, góðu og traustu ís-
lensku konum, sem enn má víða
hitta í sveitum landsins. Konan
sem alltaf virðist hafa nægan tíma
til að sinna eigin fjölskyldu og
gestum sínum, hafa allt að gefa
en krefjast ekki mikils fyrir sjálfa
sig. Um þennan eiginleika hennar
er mér minnisstætt hversu oft hún
hafði útbúið okkur hinum í fjöl-
skyldunni veglegt veisluborð, en
sat svo sjálf til hliðar á meðan við
nutum góðgerðanna.
Eybjörg hafði það á orði nokkru
sinni eftir að veikindi hennar voru
ljós, að hún væri ánægð og sátt
við lífíð og að hennar mesta
hamingja í lífínu væri góð og heil-
brigð börn þeirra hjóna og stóri
og fallegi bamabamahópurinn.
Ekki varð þess vart að hún
væri áhyggjufull þó að endalokin
nálguðust og gat hún rætt um
dauða sinn af fullri hreinskilni og
án ótta eða kvíða. Það var ósk
Eybjargar að fá að líða út af í
svefni rólega og átakalaust. Góður
guð uppfyllti ósk hennar að morgni
29. janúar sl. Þá lést Eybjörg með
þeim hætti sem hún hafði sjálf
óskað. í huga mínum ljómar minn-
ingin um góða, fallega og ástríka
konu sem hafði svo mikið að gefa
öllum öðmm en krafðist svo lítils
fyrir sjálfa sig.
Þetta er sú fallega minning um
Eybjörgu sem ég í huga mínum
geymi, um leið og ég bið góðan
guð að veita Valdimar styrk í sorg
sinni.
Þór Gunnarsson.
Föt fyrir alla
£
SISLEY
Föt fyrír alla

Barnafatnaður
Ungbarnafatnaður
Unglingafatnaður
OPNUM I DAG
MIKHI ÚRVAL AF NÝJUM VttRUM
beneííon

KRINGLUNNI
í
I
I
I
I
l
i
>
>
>