Morgunblaðið - 07.02.1992, Blaðsíða 29

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 7. FEBRÚAR 1992
29
Andrea L. Jóns-
dóttir - Minning
Fædd 1. september 1915
Dáin 28. janúar 1992
Vertu, Guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
(Hallgr. Pétursson)
Hún mamma og amma er dáin.
Það er svo erfitt að trúa því. Við
viljum þakka henni fyrir allar þær
stundir sem við áttum með henni.
Hún mamma kenndi börnunum mín-
um margt sem þau búa að. Hún
lagði mikið upp úr því að kenna
þeim bænimar. Það er stutt síðan
hún minntist á það hvort Hermann
Geir færi með bænirnar, því henni
fannst honum hafa farið aftur, hún
bað mig svo innilega að halda því
við.
Við mamma bjuggum saman í
tæp tíu ár. Hún flutti fyrri 1 'h ári
í Austurbrún 2. Hún var svo ánægð
með íbúðina, hún lagði mikið upp
úr því að hafa hlýlegt og snyrtilegt
í kringum sig. Ekki var hún að kepp-
ast við að eignast sem flesta hluti,
hún átti fáa hluti, en hluti sem henni
voru kærir.
Alltaf var hún mamma boðin og
búin að hjálpa öðrum, hún hugsaði
meira um aðra, en gleymdi stundum
sjálfri sér.
Mamma var mjög barngóð kona,
hún átti sex böm, 23 barnabörn og
fjórtán barnabarnabörn.
Mamma missti eiginmann sinn,
pabba, Hilmar Kristberg Welding,
17. desember 1968. Þá var ég að-
eins fjórtán ára gömul. Eftir það
vorum við mamma óaðskiljanlegar.
Við vorum nýflutt í nýja íbúð, en
því miður fékk pabbi ekki að njóta
hennar nema í rúma tvo mánuði.
Mamma var sterk kona. Það var
alveg sama hvað dundi á, alltaf var
hún upprétt, bifaðist aldrei. Hún lét
okkur aldrei sjá að hanni liði illa.
Fyrir tæpu ári fékk hún að vita að
hún væri með krabbamein. Það fékk
mikið á hana, en hún var mjög já-
kvæð, fór allar sínar ferðir með
strætó þegar hún fór í lyfjagjafir,
nema undir það síðasta.
Þann 6. janúar 1992 síðastliðinn
kom systir mín, Þórey, sem er bú-
sett í Svíþjóð, til hennar. Það var
yndislegt fyrir mömmu, þær áttu
yndislegar stundir saman. Sama dag
og hún fer utan veikist mamma svo
að hún er flutt á sjúkrahús. Tíu
dögum seinna er hún dáin. Hún bað
mig um að senda læknum, hjúkr-
unarfólki og starfsfóiki á krabba-
meinsdeild Landspítalans 11-E
hjartans þakkir fyrir frábæra
umönnun og sérstakar þakkir fá
þeir sem komu heim til hennar sem
eru í heimaaðhlynningu. Einnig
minntist hún á þakkir til starfsfólks
Landspítalans, göngudeildar (alkó-
hólista), sem hún vann við í 22 ár.
Jóhannes Bergsveinsson fær sér-
stakar kveðjur frá mömmu.
Það er svo erfitt að trúa því að
við fáum ekki að sjá eða heyra frá
mömmu. Eg er alltaf að bíða eftir
að síminn hringi. Eg veit að hún
heldur áfram að vera með okkur.
Megi minningarnar um mömmu
og ömmu lifa.
Jónína Dagný Hilmarsdóttir
og synir.
Hún amma mín er dáin. Það er
satt en samt erfítt að þurfa að sætta
sig við það. Amma Laufey, eins og
ég kallaði hana alltaf, var dugnaðar-
kona. Það var sama hvað gekk á,
alltaf gat ég farið til ömmu og ávallt
kunni gamla konan ráð við öllu. Það
fóru allir alltaf glaðir frá ömmu.
Amma Laufey var kát, glöð og
mjög ákveðin kona. Hún stóð við
sitt og vildi að aðrir gerðu það sama.
Ef amma Laufey ætlaði sér eitthvað
þá var ekki snúið til baka. Hún
hætti ekki fyrr en það tókst, sama
hvað það var. Svona var hún til síð-
asta dags. Hún barðist við þrálát
veikindi og það sorglega er að henni
tókst ekki að yfirstíga þau.
Amma Laufey hefur hjúkrað
mörgum og hjálpað. Hún hafði mjög
gaman af. Henni leið aldrei eins vel
og þegar hún gat rétt einhveijum
hjálparhönd. Hún sagði oft við mig:
„Mikið vildi ég að ég hefði getað
lært og orðið læknir eða eða hjúkr-
unarkona." En það var erfitt á þeim
tíma sem amma Laufey var ung.
Hún þurfti ávallt að standa á eigin
fótum, og var oft mjög erfitt, en
hún lét ekki bugast.
Það er erfítt að lýsa dugnaðar-
konu eins og amma mín var. En
mér hlotnaðist sá heiður að bera
nafn hennar og er mjög stolt af því.
Góði guð, fylgdu ömmu minni
þegar ég get ekki fylgst lengur með
henni. Guð blessi minningu elsku
ömmu minnar.
Andrea Laufey Jónsdóttir.
Nanna Olafsdóttír
mag.art. — Minning
Fædd 28. janúar 1915
Dáin 30. janúar 1992
Nanna Ólafsdóttir magister og
lengi bókavörður í Landsbókasafni
lést 30. janúar sl. nýorðin 77 ára.
Hún var dóttir Ólafs Gunnarssonar
læknis og Rögnu Gunnarsdóttur
konu hans. Nanna var elst sex systk-
ina og var rétt að verða 12 ára göm-
ul þegar faðir hannar dó fyrir aldur
fram, 15. janúar 1927, aðeins 42
ára gamall. Móður Nönnu hefur
l eflaust verið metnaðarmál að setja
Nönnu til mennta, og lauk hún stúd-
entsprófi vorið 1934, las sjötta bekk
I utan skóla, þar sem hún var þá byrj-
uð að vinna í banka. Hugur hennar
hefur eflaust staðið til frekara náms,
I en það varð að bíða betri tíma eða
þangað til að sjötta tugnum, er hún
hóf nám í íslenskum fræðum við
Háskóla íslands.
Nanna lauk meistaraprófi í fræð-
unum 1958, og íjallaði meistara-
prófsritgerð hennar um Baldvin Ein-
arsson. Tveimur árum síðar, fyrri
hluta árs 1960, var hún við fram-
haldsrannsókn í Kaupmannahöfn og
skrapp þá einnig til Óslóar. Hlaut
hún til fararinnar styrk úr Sáttmála-
sjóði. Upp úr þessum rannsóknum
öllum varð svo til ritið Baldvin Ein-
arsson og þjóðmálastarf hans, er
Hið íslenska bókmenntafélag gaf út
1961. í upphafi formála verksins
segir Nanna svo: „Starf Baldvins
Einarssonar hefur að mestu horfið
í skuggann af Fjölnismönnum og
Jóni Sigurðssyni, að minnsta kosti
í augurn seinni tíma manna. Hann
var frumherji í viðreisnarbaráttu
þjóðarinnar á 19. öld. Hlutur hans
var því síst minni en hinna, sem á
eftir komu. Þetta frumverk var unn-
ið af slíku raunsæi og framsýni, að
entist langt fram eftir öldinni sem
undirstaða þjóðfrelsisbaráttunnar."
Nönnu þykir Baldvin liggja óbætt-
ur hjá garði í minningu hinna yngri
kynslóða, og úr þessu vill hún bæta.
Nanna var alla tið mjög róttæk, og
hefur hinn einarði hugsjónamaður,
Baldvin Einarsson, verið henni mjög
að skapi.
Við rannsóknir sínar á Baldvini
komst Nanna í rækileg kynni við
handritasafn Landsbókasafns, og
hafa þau kynni eflaust leitt til þess,
að hún réðst í nokkra ígripavinnu í
handritadeild safnsins, fyrst við svo-
nefnda Kvæðaskrá og síðar við
skráningu bréfasafna. Til marks um
áhuga hennar á þessum verkefnum
skal þess getið, að hún kynnti sér
skráningu og umbúnað bréfasafna
bæði í British Museum og í Konungs-
bókhlöðu í Kaupmannahöfn, er hún
dvaldist um hríð ytra á eigin vegum
síðla árs 1966.
Þegar Lárus H. Blöndal lét af
starfi forstöðumanns handritadeild-
ar seint á árinu 1967 og Grímur
M. Helgason var ráðinn í hans stað,
skipuðust mál svo, að Nanna tók við
starfi Gríms frá 1. janúar 1968. Hún
vann síðan samfellt í handritadeild
Landsbókasafns uns hún lét af föstu
starfi fyrir aldurs sakir 1985. Eitt
árið fékk hún rannsóknarleyfi og
varði því til rannsókna í Kaup-
mannahöfn.
En þar sem Nanna var við góða
heilsu og fús til starfa, féllst hún á
að vinna áfram í handritadeild
nokkrar stundir á dag fyrir auka-
sporzlu, er safnið fékk i þessu skyni.
Tók hún því enn að fást við skrán-
ingu bréfasafna, seinast hins mikla
bréfasafns Halldóru Bjarnadóttur.
Nanna fylgdi því verki eftir með
samningu ýtarlegrar ritgerðar um
Halldóru, er birt var í Árbók Lands-
bókasafnsins 1988 ásamt völdum
köflum úr bréfum hennar. Var það
ekki í fyrsta sinn, sem Nanna lagði
til efni í Árbók safnsins, og var það
einkum tengt bréfasöfnum, er hún
vann svo mjög við alla tíð. í Árbók
1969 birtist eftir hana þáttur: Úr
fórum Benedikts frá Auðnum Jóns-
sonar, þá Úr bréfum Sveins læknis
Pálssonar (í Árbók 1975), og Bréf
Willards Fiskes til íslendinga (í Ár-
bók 1982). Þá skulu taldar tvær
greinar annars kyns: Um fólksfjölda
á Suðurlandi og mannfækkun þar
1781, eftir Hannes Finnsson biskup,
er Nanna bjó til prentunar og ritaði
inngang að í Árbók 1976, og Af
Eddukvæðahandritum Bjarna Thor-
arensens í Árbók 1984.
Allt voru þetta vel unnin verk, er
Árbókinni var mikill fengur að og
Landsbókasafni til sóma.
Eftir að Nanna lauk fyrrnefndri
ígripavinnu við safnið, síðla árs
1990, átti hún margar ferðir í hand-
ritadeild Landsbókasafns og vann
þar við eigin rannsóknir. Hún var
þar á ferðinni í vikunni áður en hún-
lést, alltaf sami aufúsugesturinn, er
öllu starfsliði Landsbókasafns þótti
mjög vænt um. Hennar mun jafnan
verða minnst í safninu með virðingu
og þökk.
Finnbogi Guðmundsson.
Björgvin Kr. Gríms-
son - Kveðjuorð
Fæddur 14. sept. 1914
Dáinn 5. janúar 1992
Hann Björgvin er dáinn. Brottför
hans af jarðlífsskeiði bar fyrr að,
en búast hefði mátt við. Þó var
þeim ljóst, sem best þekktu til, að
hann bjó við hnignandi heilsu, eink-
um sl. ár. Autt rúm hans á þeim
stað, sem hann dvaldi síðustu átta
ár ævi sinnar. — Elli- og hjúkrunar-
heimilinu Grund — Litlu Grund —
er stórt. Björgvin var mjög lifandi
maður sem bar aldur sinn vel. Eft-
ir honum var tekið, í þeim hópi
fólks, sem hann bjó með og deildi
við kjörum á hallandi degi. Hann
var allajafna hress í bragði og
skrafhreifínn, hlýr í viðmóti og
prúður í umgengni. Hygg ég ekki
ofmælt að hverjum manni sem með
honum var á vegi, hafi hann viljað
vel.
Þegar Björgvin bjóst um, fann
sig út í lífinu, var eftir honum tek-
ið. Hann sómdi sér vel. Og á mann-
líf það, sem hann lifði og hrærðist
í, innan fjögurra veggja á aftni sinn-
ar ævi, setti hann visst svipmót.
Væri Björgvin ekki mættur, þar
sem var hans staður — kenndi tóms.
„Hvar er Björgvin“? var þá tíðum
spurt. Þetta sagði sitt. Björgvin var
að eðlisfari rausnarmaður, og sýndi
það oft. Hann fylgdist grannt með
æðaslætti líðandi stundar, stjórn-
málum, starfsháttum, uppbyggingu
og mótun þjóðlífs- og heimsmynd-
ar. Hann hugsaði um margt og
fyrir mörgu, sem öðrum kunni að
hyljast.
Harpa lífs hans átti sér marga
strengi, sem örlagadísirnar slógu
tíðum til auðnu. En hver er sá sem
ekki fær að reyna það að slökkt séu
ljós, sem óskað var og vonað að
lifðu til að lýsa langt fram á veg,
— helst til efsta dags?
Á þeim stað sem ég hef starfað
sl. tvö ár kynntist ég Björgvin
Grímssyni vel. Hann vakti strax
athygli mína vegna fágaðrar fram-
komu sinnar í daglegri umgengni,
glaðlegs viðmóts og þakklætis fyrir
þá þjónustu, sem veitt var á dvalar-
Birting afmælis-
og minningargreina
Morgunblaðið tekur afmælis- og minningargreinar til birting-
ar endurgjaldslaust. Tekið er við greinum á ritstjórn blaðsins á
2. hæð í Aðalstræti 6, Reykjavík og á skrifstofu blaðsins í Hafn-
arstræti 85, Akureyri.
Athygli skal á því vakin, að greinar verða að berast með góðum
fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast á í miðvikudagsblaði að
berast síðdegis á mánudegi og hliðstætt er með greinar aðra daga.
t
Innilegar þakkir fyrir samúð og vináttu við andlát og útför eigin-
manns míns, föður okkar, tengdaföður og afa,
KRISTINS GÍSLASONAR,
Hlíð,
Garðabæ.
Sérstakar þakkir til allra, sem hlynntu að honum á St. Jósefsspít-
ala í Hafnarfirði.
Hólmfríður Sigurðardóttir, Ragnar Kristinsson,
Sigurgísli Kristinsson, Guðný Sölvadóttir,
Kristbjörg Hólmfríður Sigurgísladóttir,
Kristinn Snorri Sigurgfslason.
t
Innilegar þakkir til allra, sem sýndu okkur samúð og vinarhug við
andlát og útför elskulegs eiginmanns, föður, stjúpföður, tengda-
föður og afa,
ERLENDAR VILMUNDARSONAR,
Hraunsvegi 8,
. Njarðvfk.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Sjúkrahúss Keflavíkur fyrir umönn-
un og styrk sem það veitti.
Helga Sigurðardóttir,
Ástríður Erlendsdóttir, Jón A. Gunnlaugsson,
Guðmundur J. Erlendsson, Margrét Óskarsdóttir,
Sigurður Árnason, Una Bryngeirsdóttir
og barnabörn.
stað hans. Hann hafði nokkuð ann-
an lífsstíl, en fólkið í þeirri sveit sem
hann skipaði. Þetta er sagt án þess
að varpa rýrð eða skugga á nokk- 1
urn, sem hér áttí hlut að. Ég hef
átt góð samskipti við alla í þeim
hópi. Björgvin virtist kunna vel að
meta störf mín og annarra á Litlu
Grund. Hann hafði á þeim næman
skilning, og sýndi hug sinn í vérki
á stundum. Eftir því sem ég kynnt-
ist Björgvin meira urðu mér ljósari
mannkostir hans. Hann var drengur
góður. Hugarþel hans var hlýtt og
greiðasemi var honum eiginleg. Þá
gat hann og verið skemmtilegur í
samræðum, og fór þá létt yfir. Eft- *
ir kynningu okkar Björgvins var
hann orðinn á meðal ágætra vina
minna. Hann gleymist eigi. Yfir
minningu hans hvílir birta. Eg færi
honum fyllstu þakkir og bið honum
blessunar guðs á eilífðarvegum.
í huga mínum hverfist um þig heiðið blátt
og nðkkva þínum sé ég siglt í sólarátt.
(Amfríður Sigurðardóttir).
Fjóla Jónsdóttir.