Morgunblaðið - 31.07.1992, Qupperneq 13

13
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 31. JÚLÍ 1992
Margrét Ágústsdótt-
ir - Einar G. Guðmunds
son - Hjónaminning
Margrét
Fædd 15. mars 1909
Dáin 24. júlí 1992
Einar
Fæddur 21. janúar 1905
Dáinn 1. apríl 1992
Skammt var á milli fráfalls
þeirra mætu hjóna Einars Gunnars
Guðmundssonar og Margrétar Ág-
ústsdóttur, tengdaforeldra minna.
Þrátt fyrir að bæði hafi verið kom-
in á efri ár, kom andlát þeirra
beggja mér nokkuð á óvart, sér-
staklega þó Margrétar. Hana hafði
ég kvatt allhressa skömmu áður,
er ég lagði af stað í sumarfrí norð-
ur.
Við Ágúst, eiginmaður minn,
vorum sammála um, að við hefðum
kynnst tengdaforeldrum hvors ann-
ar of seint. En þrátt fyrir að ég
hafi ekki kynnst Einari og Mar-
gréti fyrr en þeirra allra bestu ár
voru að baki, geri ég mér góða
grein fyrir því, hversu merk þessi
hjón voru, bæði af frásögnum, sem
ég heyrði ósjaldan í fjölskylduboð-
um og af kynnum mínum við þau
sl. 20 ár. í fyrsta skipti, sem ég
var formlega boðin í heimsókn og
mat á Víðimelinn, var ég sam-
kvæmt gamalli og góðri hefð, spurð
spjörunum úr um fjölskyldu mína,
þótt í ljós hafi komið að þau vissu
jafnvel meira um hana en ég sjálf.
í þá daga var Einar nokkuð ræðinn
og þrátt fyrir áhugaleysi mitt á
laxveiðum, komst ég ekki hjá því
þá, og oft síðar, að hlusta með
athygli og gleði á frásagnir hans
og þeirra beggja af þessum veiði-
ferðum, sem áttu hug þeirra allan.
Til er ennþá úrklippa úr dönsku
blaði, þar sem birtist mynd og frá-
sögn af Margréti með stóran lax,
einn stærsta flugulax, sem veiðst
hafði á íslandi, og var hún mjög
stolt af veiðinni.
Einár kom mér fyrir sjónir sem
hægur, fremur fámáll maður, nema
í góðra vina hópi, þar sem hann
var ætíð hrókur alls fagnaðar, sem
og eiginkona hans. Þau voru vina-
mörg og ætíð tilbúin að halda stór-
um hópi fólks veglegar veislur,
þrátt fyrir þrengsli í íbúð þeirra.
Stóðu þessar fjörugu veislur oftast
langt fram eftir morgni.
Einar var mjög vel ritfær maður
og hin síðari ár, var hann sískrif-
andi bréf og pistla um hin ólíkustu
mál, þar sem hann lýsti skoðunum
sínum. Því miður sendi hann aldrei
bréfin svo ég viti, en þau voru flest
stíluð á Morgunblaðið. Ég fékk sjálf
og geymi nokkur bréf frá honum,
en hann vissi um áhuga minn á
bréfaskriftum. Margrét þurfti ekki
að grípa til penna til að tjá sig.
Hún var gædd miklum frásagnar-
hæfileikum, hafði góða kímnigáfu
og gerði oft grín að sjálfri sér. Hún
hló manna mest, þegar verið var
að segja frá sérvitringshætti henn-
ar og jafnvel gleymsku hin síðari
ár. Hún lá ekki á ákveðnum skoð-
unum sínum, jafnt á stjórnmálum
sem minni háttar fjölskyldumálum.
Sem tengdadóttir þáði ég oft góð
ráð frá henni. Fékk ég þau reyndar
oftar en ég fór 'eftir þeim, en hún
lét sér það í léttu rúmi liggja.
Að undanskildum allra síðustu
árum, vorum við nær undantekn-
ingalaust'boðin í mat á Víðimelinn
á sunnudagskvöldum, þar sem fjöl-
skyldan hittist ásamt æ fleiri
barnabörnumv Stundum fannst
Margréti nóg um hávaðann, en allt-
af vildi hún fá okkur öll aftur. Hún
var einstaklega mikið gefin fyrir
fjölskyldu sína og fanns mér að-
dáunarvert, hversu lengi hún
þrjóskaðist við að halda jólaboðin
sjálf. Bæði Einar og Margrét létu
sig miklu máli skipta velferð barna-
barna sinna og fylgdust vel með
uppvexti þeirra. Þau tóku Andreu
dóttur mína, þá tæpra fjögurra
ára, sem eitt af sínum um leið og
verð ég þeim ævinlega þakklát fyr-
ir þann hlýhug og væntumþykju,
sem þau sýndu henni. Andrea er
bundin i vinnu erlendis og þykir
henni afar leitt að komast ekki í
jararför ömmu sinnar.
Það er margt, sem ég er þakklát
fyrir í mínu lífi, og éitt af því er
að hafa kynnst hjartahlýju og
manngæsku Einars og Margrétar,
hafa þekkt þau og notið samvista
við þau þessi ár. Þau hjónin létu
tilfinningar sínar ekki augljóslega
uppi, en svo sterk bönd voru á
milli þeirra, að þau máttu ekki
hvort af öðru sjá. í þau fáu skipti,
sem Margrét var að heiman hin
síðari ár, var Einar ómögulegur
maður, að honun fannst.
Eitt af því síðasta, sem Margrét
sagði við mig, skömmu áður en hún
lést, var að hún saknaði Einars
„alveg hræðilega". Ekki þurfti Ein-
ar lengi að bíða konu sinnar og
miklu skemur en nokkur átti von
á. Nú trúi ég því, að þau séu sam-
an á ný. Blessuð sé minning þess-
ara yndislegu hjóna.
Eva Hreinsdóttir.
Þegar ég.nú stend við dánarbeð
Margrétar Ágústsdóttur koma
þessi orð upp í huga minn: „Trygg-
ur er hver sá er traust byggir.“
Þannig var allt ævistarf hennar.
Hún bar með sér traust og mikla
reisn, hvar sem hún var. Margrét
var gift Einari Guðmundssyni og
eignuðust þau þrjú börn, Sigríði,
Guðmund og Ágúst. Einar starfaði
í Hamri sem gjaldkeri öll sín ár,
var hann vel liðinn í sínu starfi og
munu margir Reykvíkingar þekkja
hann þaðan. Einar og Margrét eru
víða þekkt að myndarskap og
mannvirðingu, mér datt stundum í
hug er ég átti stund með Einari,
hversu skýr hann var og minnugur
86 ára gamall, svo fljótur var hann
að reikna að ég efast um að tölvan
í dag væri íljótari. Listaskrifari var
hann einnig og stytti sér stundir
með því síðustu árin. Einar dó 1.
apríl 1992 og eru því tæpir 4 mán-
uðir milli dauða þeirra.
Ég ætla ekki að rekja ættarsögu
Margrétar heldur lýsa kynnum
okkar yfir 30 ára tímabil, aldrei
hefur borið skugga á vináttu okk-
ar. Fyrstu kynni mín við Margréti
eru er dóttir okkar giftist syni
þeirra hjóna, Guðmundi, var hún
þá 19 ára gömul og flutti hún þá
í sama hús og þau bjuggu. Tók
Margrét á móti henni sem besta
móðir og hefur aldrei skugga borið
á þeirra samverustundir. Fáa þekki
ég eins fróða og Margrét var, hún
fylgdist með öllu enda las hún mik-
ið og var minnug á allt sem hún
heyrði.
Kynni mín við hana eru mér svo
mikils virði, áttum við saman marg-
ar ánægjustundir frá því að okkar
börn kynntust, fórum við t.d. í
ferðalög á hveiju sumri og eru það
mér ógleymanlegar ánægjustundir,
alltaf skildi Margrét eftir gleði í
huga mínum. Hún var skemmtileg
og orðheppin og myndarleg við allt
sem hún tók að sér að vinna við.
Hvergi hef ég fengið eins góðan
mat eins og hjá henni, hlakkaði ég
alltaf til að koma til Margrétar og
tók hún á móti mér sem öllum öðr-
um með mikilli reisn.
Það sögðu margir vinir mínir og
kunningjar við mig að það þætti
sérstakt þetta samband á milli
tengdafólks, en það var það gott
að við Margrét töluðum saman á
hveiju kvöldi eftir að hún var orðin
ein. Síðasta mánuð gekk Margrét
ekki heil til skógar en hún kvartaði
aldrei enda kjarkmikil og skynsöm.
Fyrir viku bauð hún okkur í mat,
en er hún kom til dyra sá ég hversu
veik hún var orðin, þó hún reyndi
þannig: „Guð gefi ykkur góða
nótt.“ Ég veit að amma mín á eft-
ir að sakna hennar mikið.
Viku fyrir andlát frænku minnar
bauð ég henni til kvöldverðar ásamt
ömmu minni. Því miður varð hún
að afþakka boðið þar sem hún var
„dálítið slöpp“ eins og hún tók til
orða, auk þess átti hún sjálf von á
gestum í mat til sín sama kvöld.
Það var í lagi fannst okkur báðum.
Hún bara myndi koma seinna og
þiggja hjá okkur hjónunum kvöld-
verð. í raun var hún orðin mikið
veik þegar við áttum saman þetta
samtal. Ekki var að heyra á henni
veikindin væru mikil. Ekki kvartaði
hún. Henni var umhugað hvernig
lífið gengi hjá mér og hvort að
nýfædd dóttir mín og við öil hefðum
ekki góða heilsu. Ég kvaddi frænku
mína,- í bili hélt ég. Þetta var það
síðasta sem ég heyrði í henni hérna
megin lífs.
Magga frænka var mikil fjöl-
skyldukona og þótti sérlega vænt
um börnin sín og mann. Á tali
hennar var greinilegt að hún var
stolt og ánægð yfir velgengni bama
sinna. Og þau voru henni hjálpleg.
Ég sá þær mæðgur, Sirrý dóttur
hennar og Möggu frænku, oft á
ferð á leiðinni í búðir, að kaupa í
soðið í fískbúðinni á Dunhaga eða
erinda eitthvað annað. Sirrý-var
sérstaklega hjálpleg við móður sína
og söknuðurinn er sár hjá henni
við fráfall hennar.
Öll syrgjum við yndislega mann-
eskju, ég sendi börnum hennar,
barnabörnum, og tengdafólki henn-
ar mína dýpstu samúðarkveðju.
Mannsandinn líður ekki undir lok,
minning um góða manneskju lifir,
líkt og sólin sem virðist ganga
undir, en alltaf heldur áfram að
lýsa.
Elskuleg frænka, „Guð gefi þér
góða nótt“.
Svenni.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vijiaskilnaðar viðkvæm stund.
(V.Briem.)
Elsku Margrét amma okkar er
látin. Kom það okkur mjög að óvör-
um þar sem það bar svo brátt að
því þrátt fyrir háan aldur var hún
mjög hress.
Amma var hlý og góð kona sem
ávallt var gott að koma til. Aldrei
heyrði maður ömmu hallmæla
nokkrum manni því að í öllum sá
hún eitthvað gott. Það var oft gam-
an að hlusta á ömmu segja frá því
hún hafði einstakléga skemmtilega
frásagnargáfu sem kom mörgum
til að brosa. Amma fylgdist vel
með öllu sem var að gerast, hringdi
hún oft í okkur barnabömin til að
athuga hvort allir væru hressir.
Ef einhver hafði veikst þá var hún
alltaf manna fyrst til að hringja
og athuga hvort viðkomandi væri
að hressast.
Amma var alveg einstök og verð-
ur hennar sárt saknað. Nú eru þau
komin saman á ný amma og afi,
sem kvaddi þennan heim ekki alls
fyrir löngu. Megi minning um
yndisleg hjón geymast í hjörtum
okkar um ókomna tíð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Valur, Hildur, Gunnar
og Tryggvi.
logm, sem se eKKi osxaveon lax-
veiðimannsins. Það voru margar
ferðirnar sem við fórum saman um
landið. Magga og Eifiar voru góðir
og skemmtilegir ferðafélagar. Þau
höfðu gott skopskyn og bæði ein-
staklega orðheppin. Magga átti það
til að vera utanvið sig og kölluðum
við hana oft „prófessorinn". Hún
gerði létt grín að sjálfri sér. Það
var því oft mikið hlegið og glatt á
hjalla þegar kvöldvökur voru haldn-
ar eftir langa útiveru.
Magga var góðum gáfum gædd.
Hún útskrifaðist úr Kvennaskólan-
um, var einstaklega minnug, las
mikið, var fróð bæði um menn og
málefni. Það var því mikið áfall
fyrir hana þegar sjónin fór að dapr-
ast. Hún átti orðið bágt með að
lesa blöðin og jafnvel erfitt að horfa
Birting afmælis- og
minningargreina
Morgunblaðið tekur afmælis- og minningargreinar til
birtingar endurgjaldslaust. Tekið er við greinum á rit-
stjórn blaðsins á 2. hæð í Aðalstræti 6, Reykjavík og á
skrifstofu blaðsins í Hafnarstræti 85, Akureyri.
Athygli skal á því vakin, að greinar verða að berast með
góðum fyrirvara. Þannig verður grein, sem biitast á í miðviku-
dagsblaði að berast síðdegis á mánudegi og hliðstætt er með
greinar aðra daga.
í minningargreinum skal hinn látni ekki ávarpaður. Ekki
eru tekin til birtingar frumort ljóð um hinn látna. Leyfilegt er
að birta tilvitnanir í ljóð eftir þekkt skáld, og skal þá höfund-
ar getið.
að vera hress og taka á móti okkur
með sinni sömu reisn og venjulega.
Við borðuðum saman hennar góða
mat, en eftir klukkustund bað hún
mig að styðja sig inn í rúmið sitt,
var ég ánægð að geta stutt hana
yfir gólfin á heimili hennar í síð-
asta sinn. Síðan var hún flutt á
Borgarsjúkrahúsið, heimsótti ég
hana þangað og sá þá að hveiju
stefndi, dó hún síðan 24. júlí. Þótt
ég sæi að hverju stefndi kom dánar-
fregn hennar mér á óvart, mér
fannst hlekkur í bijósti mínu hafa
brostið. Nú hefur elsku Magga mín
hlotið hvíld frá öllum þrautum, ég
veit að góður Guð tekur hana í sinn
faðm og leiðir hana til ljóssins
heima og launar henni allt það
góða sem hún var okkur.
Minning Margrétar mun lifa á
mannlífsins brautum. Um leið og
ég votta börnunum hennar og
bamabörnum mínar innilegustu
samúðarkveðjur þá vona ég að þau
verði arftakar hennar að myndar-
skap og manngæðum.
Hvíl þú rótt, ó, kæra vina mín
Kristur hefur leitt þig heim til sín
frá sorgum, kvíða, sjúkdómsþungri pín
þar sól guðs náðar eilíflega skín.
(Jón Ólafsson)
Friðbjörg Ólafsdóttir.
24. júlí sl. lést á Borgarspítalan-
um góð vinkona min, Margrét Ág-
ústsdóttir, eftir stutta legu. Það
urðu aðeins 4 mánuðir á milli þeirra
hjónanna því Einar Guðmundsson
fyrrv. gjaldkeri í Hamri lést 1. apríl
sl. Þau höfðu búið saman í farsælu
hjónabandi í 55 ár.
Eiginmenn okkar höfðu verið
vinir og veiðifélagar í mörg ár. Það
má segja að við Magga yrðum vin-
konar við fyrstu kynni.
Við fengum báðar mikinn áhuga
á laxveiði og fylgdum því mönnum
okkar eftir. Frá öllum þessum veiði-
ferðum á ég yndislegar og ógleym-
anlegar endurminningar.
Við vorum þrenn hjón saman
sem vorum svo heppin að hafa i
mörg ár vikulega veiði í Ásgarðs-
landi austur við Sog.
Þar var dásamlegt að vera. Veið-
in var misjöfn eins og gengur, en
það skyggði aldrei á ánægju okk-
ar. Náttúrufegurðin, friðsældin og
ilmandi birkið hafði róandi áhrif á
sálina.
Við leituðúm fanga víðar. í Mið-
fjaraðrá veiddi Magga stærsta-lax
sem „hollið“ hafði fengið, 24 punda
bolta. Það var í giampandi sól og
á sjónvarpið. í rúm 30 ár höfum
við 6 vinkonur komið vikulega sam-
an yfir vetrarmánuðina og spilað
brids. Sl. vetur kvartaði Magga oft
um það við okkur hvað hún væri
alltaf þreytt. Hún hafði samt gam-
an af því að hitta okkur og spila
enda var hún ágætis spilakona.
Við fundum það og sáum að hún
gekk ekki heil til skógar. Samt
finnst okkur lát hennar hafa borið
bráðar að en við bjuggumst við.
Við munum sakna hennar úr hópn-
um. Ég held að hún hafi verið sátt
við að kveðja þennan heim. Einar
hefur tekið fagnandi á móti Möggu
sinni, sem hann dáði alla tíð.
Blessuð sé minning þeirra.
Ragnheiður Einarsdóttir.
Ég vil trúa því að þeir sem deyja
séu ekki horfnir að fullu. Þeir eru
aðeins komnir á undan. Jafnframt
vil ég trúa því að skilnaðarstundin
sé dagur samfundanna. Þannig
þegar Guð snerti elskulega frænku
mína Margréti Ágústdóttur með
fingri sínum að kveldi dags 25.
júlí síðastliðinn þá sameinuðust
aftur tvær sálir í himnasalnum.
Aðeins eru tæpir fjórir mánuðir
síðan Einar Guðmundsson eigin-
maður frænku minnar lést. Þannig
að viðskilnaðurinn var ekki langur.
Daginn eftir andlát frænku
minnar gekk ég í fallegu veðri Víði-
melinn á enda og staldraði við hús
hennar nr. 52. Þar sem ég lít yfir
garðvegginn sé ég hve garðurinn
var vel hirtur, þar sem hann skart-
aði sumarblómum í öllum litum.
Magga frænka hugsaði ávallt vel
um garðinn. Fánastöngin hallaði
örlítið til austurs líkt og hún væri
að heilsa mér sem gömlum „fé-
laga“. Mér er minnisstætt að
Magga frænka skipaði mig sérleg-
an fánavörð_er ég bjó í kjallaranum
hjá henni. Ég hafði jú meirapróf í
fánaburði sem skáti til margra ára.
Mitt hlutverk var að flagga á tylli-
dögum. Þetta var ánægjulegt verk-
efni sém ég held að ég hafi sinnt
skammlaust.
Magga frænka var sterkur per-
sónuleiki, hún var hlýleg og áhuga-
söm um velferð annarra og einka-
hagi. Aldrei heyrði ég hana tala
illa um nokkurn mann. Hún gat
verið ákveðin, en hún var réttlát.
Samband hennar við ömmu mína
var sérstaklega gott. Að jafnaði
hafði hún Magga frænka samband
við hann tvisvar á dag i síma. Á
kvöldin lauk hún símtalinu jafnan