Morgunblaðið - 31.07.1992, Blaðsíða 27

MORGUNBLlAÐlÐ FÖSTUDAGUR 31. JÚLÍ 1992
ókomna framtíð.
Með sárri saknaðarkveju. Elsku
afí okkar, við vonum að þú haldir
áfram að lifa þínu lífi, það er svo
margt sem þú hefur til að lifa fyr-
ir. Við verðum þér ávallt til halds
og trausts og munum ávallt elska
þig-
Brynhildur, Harpa,
Mjöll og makar.
Kristjana Vigdís Hafliðadóttir
föðursystir mín, Jana, eins og hún
var kölluð á mínu heimili, er fallin
frá._
Á slíkum stundum koma margar
kærar minningar fram í hugann og
sitja þær sem greyptar í hugann.
Fyrsta minningin um ferð upp á
Akranes var þegar Jana og maður
hennar, Jón Zophonías Sigríksson,
bjuggu á Heiðarbrautinni.
Jana kom mér alltaf þannnig
fyrir sjónir, að hún var ákaflega
hjartahlý, glaðleg, frændrækin og
jákvæð og vildi öllum gott gjöra og
manni leið alltaf mjög vel í návist
hennar og naut vel gestrisni hennar
og manns hennar í ríkum mæli.
Það var mjög gaman að tala við
Jönu, hún hafði mikla ánægju að
segja frá ýmsu því sem ég spurði
hana um og það var alltaf fært í
glaðværan og jákvæðan búning,
sem ég kunni svo vel við.
Ég bið Drottinn að blessa minn-
ingu hennar um ókomin ár.
Ég vil að lokum votta eigin-
manni, börnum og barnabörnum
mína dýpstu samúð og megi Drott-
inn styrkja ykkur í sorg ykkar.
Heiðar Steinþór Valdimars-
son og fjölskylda.
í dag verður lögð til hinstu hvílu
elskuleg tengdamóðir mín Kristjana
Vigdís Hafliðadóttir. Vil ég með
nokkrum orðum minnast hennar og
þakka henni samfylgdina, sem aldr-
ei bar skugga á.
Hún Jana mín var falleg mann-
eskja. Ein af þessum fágætu perlum
sem geislar af í hógværð hennar
og fórnfýsi. Hún var svo glaðlynd
og hlý með faðminn sinn útbreidd-
an. Lítil hjörtu eru líka döpur. Aldr-
ei framar tekur hún Jana á móti
þeim fagnandi með gleðibros á vör.
Hún amma sem vildi allt gera fyrir
stelpurnar sínar, litlar og stórar.
Og þegar hann litli bróðir fæddist
fyrir fjórum mánuðum varð hún
amma nú glöð. Rúmum 30 árum
áður hafði hún fengið hjartamein
sem fylgdi henni æ síðan. Þá hafði
yngsti sonur hennar, Þorsteinn, eig-
inmaður minn, þá 7 ára, heitið |ækni
hennar því að hann skírði son sinn
í höfuðið á honum ef hann læknaði
móður hans. Og stolt var hún og
glæsileg þegar hún hélt á sonarsyn-
inum undir skím fyrir mánuði er
áheitið var efnt. Því miður fær hún
ekki að fylgja bamabömum sínum
frekar eftir með allt umvefjandi
kærleika sínum.
Söknuðurinn er sár því hún var
meistaraamma, dýrlingur í augum
barnanna minna. En sárastur er
söknuður tengdaföður míns, sem
sér á eftir ástríkri eiginkonu og
miklum félaga. Ég bið um styrk
honum til handa.
Nú þegar komið er að leiðarlok-
um, þakka ég allt sem hún var mér
og mínum. Minning hennar verður
hrein og björt.
Ég kveð tengdamóður mína með
söknuði og virðingu. Guð blessi
hana.
Hrefna Steinþórsdóttir.
Sú harmafregn barst okkur að
morgni þriðjudagsins 28. júlí að
Jana frænka hefði látist daginn
áður.
Ekki gat okkur órað fyrir því,
þegar við kvöddum hana hressa og
káta á heimili sínu kvöldið áður en
hún dó, að þetta væri síðasta skipt-
ið sem við sæjum hana í þessum
heimi.
Kristjana Hafliðadóttir, eða Jana
frænka, eins og við kölluðum hana
alltaf, var dóttir hjónanna Hafliða
Þorsteinssonar og Steinunnar
Kristjánsdóttur.
Alsystkini Kristjönu voru tíu, og
eru þau nú öll látin nema Steinunn,
yngsta systirin, sem kveður nú góða
systur og vinkonu. Einnig átti Krist-
jana tvær hálfsystur, sem báðar eru
á lífi og eru búsettar í Bandaríkjun-
um.
Jana frænka giftist árið 1940
miklum ágætismanni, Jóni Zophon-
íasi Sigríkssyni frá Krossi, Innri
Akraneshreppi. Sjómanni og síðar
starfsmanni Sementsverksmiðjunn-
ar á Akranesi.
Þau Jana og Soffí eignuðust fjög-
ur böm. Þau eru: Hrönn, fædd 17.
september 1940, maki Halldór Jó-
hannsson, Ester, sem dó 2 mánaða,
Börkur, fæddur 16. desember 1944,
maki, Valgerður Sigurðardóttir, og
Þorsteinn, fæddur 6. júní 1953,
maki Hrefna Steindórsdóttir. þau
Jana og Soffi bjuggu allan sinn
búskap á Akranesi. Fyrst bjuggu
þau við Heiðarbraut, en síðar reistu
þau sér fallegt hús við Stillhölt 11
þar sem þau bjuggu meðan börnin
voru að vaxa úr grasi. Síðar þegar
börnin voru flogin úr hreiðrinu
keyptu þau sér íbúð við Hjarðar-
holt þar sem þau komu sér vel fyrir.
Óhætt er að fullyrða að Jana og
Soffí hafí verið fastur punktur í til-
veru okkar fjölskyldunnar, bæði
meðan við bjuggum að Eyri í
Svínadal og eins eftir að við fluttum
til Reykjavíkur. Fáar ferðir voru
farnar á Akranes að ekki væri kom-
ið til þeirra hjóna. Enda var sama
á hvaða tíma var komið, ekki voru
góðgerðirnar skornar við nögl.
Þau hjón voru einstaklega sam-
hent í öllu sem þau tóku sér fyrir
hendur. Margar ferðir fór hún til
dæmis með manni sínum til lax-
veiða á ýmsum stöðum á landinu.
Fyrir nokkrum árum festi öll fjöl-
skyldan kaup á fæðingarstað Krist-
jönu, jörðinni Bergholtskoti í Stað-
arsveit á Snæfellsnesi. Aðdáun
vakti hversu öll fjölskyldan var ein-
staklega samtaka að gera stað
þennan að sælureit sínum, Strax
var hafist handa við að gera upp
húsin á staðnum fyrir sumarbústað.
Einnig lagði fjölskyldan mikla vinnu
í skógrækt á jörðinni og var að-
dáunar vert hve mikil alúð var lögð
í það verk.
Þó að heilsu Jönu hefði hrakað
síðustu ár og hún verið öðru hvoru
undir læknishendi og á sjúkrahús-
um bar hún það ekki á torg og allt-
af var hún jafn hrss og kát þegar
við sáum hana.
Þannig var það líka síðasta
kvöldið sem við heimsóttum þau
hjón, og var þá mikið rætt um fyrir-
hugaða ferð þeirra vestur að Berg-
holtskoti, þangað sem för þeirra var
heitið daginn eftir. Þangað komst
hún á fæðingarstað sinn hinsta
sinni.
Við þökkum Jönu frænku, alla
góðvild í okkar garð á liðnum árum.
Soffi, Hrönn, Börkur, Steini og
fjölskyldur; okkar dýpstu samúðar-
kveðjur til ykkar allra.
Olafur Olafsson og fjölskylda.
í dag er elskuleg tengdamóðir
mín, Kristjana Vigdís Hafliðadóttir,
borin til grafar.
Á svona stundum er fátt um orð
enda lítils megnug. En mig langar
að þakka henni fyrir þessi 30 ár
sem við þekktumst, mér fínnst þau
alltof fá í dag. Ég vil þakka henni
alla hlýjuna sem hún gaf okkur,
alla tryggðina og trúna á hið góða,
því ég held að enginn hafí verið
jafn bjartsýnn og gert jafn gott úr
hlutunum og hún. Hvernig sem
henni leið í gegnum veikindi sín lét
hún sem minnst á því bera, en var
alltaf tilbúin til að létta undir með
öðrum.
Það er margt sem rifjast upp
þegar litið er til baka, til dæmis
þegar hún var að aðstoða mig við
það sem ég var ekki alltof ánægð
með, þá sagði hún: Það er nú ekk-
ert að marka fyrr en beltið er kom-
ið á, og það var satt. Þetta lýsir
henni kannski best og hvað henni
þótti allir með fallega húð, það var
hennar háttur til að lýsa hvað henni
þótti fólkið gott.
Ég vil þakka henni fyrir það sem
ég tel hana eiga þátt í, í lífí okkar
í dag, og hún skilur svo vel.
Svo bið ég guð að geyma hana.
Hennar tengdadóttir, Vallý.
27
Sigmjóna Jakobs-
dóttir - Kveðjuorð
Fædd 18. september 1891
Dáin 18. júlí 1992
Eitt fyrsta hús á Akureyri sem
foreldrar mínir voru boðin í með
börn sín, þá nýflutt til Akureyrar,
var heimili Siguijónu Jakobsdóttur
og manns hennar Þorsteins M.
Jónssonar. Þorsteinn, sem var mik-
ilhæfur maður og þekktur af sinni
samtíð sem skólastjóri, bókaútgef-
andi, stjórnmálamaður o.fl. er lát-
inn fyrir allmörgum árum, en
Siguijóna, sem nú er kvödd varð
hundrað ára og vantaði tæpa tvo
mánuði upp á að verða 101 árs að
aldri. Ekki man ég margt úr þessu
boði annað en það, hve innilega
þetta fullorðna fólk heilsaðist og
taldi ég víst, að hér væri komið
frændfólk, sem oft var talað um
að við ættum, þegar við kæmum
norður. Síðar komst ég að því, að
svo var ekki. Hinsvegar höfðu þær
Siguijóna og móðir mín verið vin-
stúlkur ungar að árum og mátti
rekja tengsl til bemskudaga, en
Guðbjörg móðir Siguijónu var um
skeið hjá afa móður minnar, séra
Jóni Reykjalín að Þönglabakka í
Þorgeirsfírði. Siguijóna var fædd í
Grímsey og vinátta við móðursyst-
ur mína, Ingu Jóhannesdóttur var
hluti af þessum tengslum. Til er
skemmtileg mynd af þeim Sigur-
jónu og móður minni á íslenskum
búningi með sjöl, báðar ungar
blómarósir.
Um húsbóndann á heimilinu er
aftur það að segja, að þeir'Þor-
steinn M. og faðir minn, höfðu
verið saman í Gagnfræðaskóla á
Akureyri, arftaka Möðmvallaskóla,
og útskrifast saman vorið 1905
ásamt fleira fólki, sem átti eftir
að setja svip á samtíð sína. Engin
undur að það yrðu fagnaðar fundir
er þetta fólk hittist aftur.
Þegar ég kom í bamaskóla fyrst,
10 ára að aldri, eignaðist ég vin-
stúlku, sem mér þótti skemmtileg.
Það var Þórhalla Þorsteinsdóttir,
sem síðar varð íþróttakennari á
Akureyri og leikkona. Við urðum
mjög samrýmdar telpur, saman í
leikfimisflokki hjá Hermanni Stef-
ánssyni, saman í þjóðdönsum hjá
Ólafí Daníelssyni og urðum báðar
að vera í matrósafötum og leika
stráka, vegna þess hve erfitt var
að fá stráka til að dansa. Ég fór
stundum heim með Gógó, eins og
hún var kölluð, og þá var heimili
Siguijónu og Þorsteins í stóru gulu
húsi neðarlega á Brekkunni norðan
við gil. Þar þótti mér gott að koma.
Siguijóna fagnaði mér alltaf og
naut ég að sjálfsögðu vinskapar
foreldra okkar beggja. Ævinlega
var mér tekið með hlýju brosi, þótt
ekki væri há í loftinu, engu síðar
en alls kyns mektarfólki, sem þar
bar oft að garði. Gógó var dugleg
að bjóða mér heim eftir skóla,
stundum fórum við heim til mín
eftir að við vorum komin á Brekk-
una. Alltaf var fullt hús af fólki
heima hjá Gógó, bæði ungu og
gömlu, mikil glaðværð og mikið
annríki. Siguijóna var sannkölluð
drottning í sínu heimili. Ég held
að hún hafí ráðið öllu sem hún vildi
ráða, en hún gerði það á sinn sér-
staka hátt. Heimilið var hlaðið bók-
um og fallegum málverkum og þar
sá ég í fyrsta sinn málverk eftir
Jóhannes Kjarval. Ég gleymi aldrei
myndunum úr gamla ævintýrinu
um Hlyna kóngsson og alveg sér-
staklega þeirri af skessunum úti í
skógi að kasta fjöregginu á milli
sín. Löngu síðar sagði Sigutjóna
mér, þá flutt í Eskihlíð í Reykjavík,
að ein myndin úr samstæðunni
hefði horfið af vegg, en hún hafði
haft þær í stiga uppgangi, alla
veggi þurfti fyrir bækur. En hún
var ekkert að fjargviðrast út af
þessu, þetta var svona oft í lífinu,
því miður, og svo var málið út-
rætt. Siguijóna var góð leikkona
og oft sá ég hana á sviði á Akur-
eyri hér á árum áður. Fólk í bænum
undraðist, að þessi húsfreyja með
fullt hús af börnum, gestum og
manni, sem var starfandi á mörg-
um sviðum og umkringdur fjölda
manns, sem þurfti að sinna, gat
komið því í verk að fara í leikhús
á æfingar og sýningar, en ég er
nærri viss um, að þetta var henni
mjög mikils virði, jafn vel nauðsyn.
Hún var mjög söngvin, og í Kant-
ötukór Björgvins Guðmundssonar
hittust þær aftur móðir mín og
hún. Siguijóna var glæsileg kona.
Hún var alltaf á íslenskum búningi
hér áður fyrr og bar hann fjarska
fallega. Heimilið þeirra í París var
stærra og betur búið en á Brekk-
unni og gott var að koma þar, en
þá var ég að verða stór stelpa og
barnaskólaár okkar Gógó að baki.
Ég hringdi stundum til hennar
á afmælisdögum, en við áttum
sama dag. Alltaf var sama hlýjan
í röddinni, alltaf glaðlegt viðhorf
til alls, stundum spaugað og var
þá stutt í hlátur hennar, sem var
sérstakur. Mér þykir vænt um að
hafa getað sagt henni meðan hún
var hér, hve minningar frá heim-
sóknunum á Akureyri voru og eru
mér kærar. Oft hefí ég hugleitt,
hve framkoma við lítil börn getur
haft mikil áhrif og enst lengi. Minn-
ingar mínar um heimili Siguijónu
eru af þeim toga.
Skyldi nokkur íslensk kona hafa
haldið upp á níræðisafmæli sitt
með jafn miklum glæsibrag og Sig-
uijóna Jakobsdóttir? Hún flaug
austur á land og færði Menntaskól-
anum á Egilsstöðum málverk eftir
Kjarval að gjöf, en bóndi hennar
hafði haft mikinn hug á að koma
upp slíkum skóla á Héraði. En hún
lét ekki þar við sitja heldur færði
Borgarfírði eystra, þar sem þau
höfðu hafíð búskap ung, fræga
Dyrfjalla mynd eftir Kjarval.
Ég þakka henni alla elskusemi
við litla telpu fyrir meir en hálfri
öld. Fallegar bernskuminningar eru
fjársjóður og af góðvild og hlýju
gaf hún stórgjafir í þann sjóð.
Blessu sé minning hennar.
Anna S. Snorradóttir.
Skálholts-
hátíð í
fögru veðri
Selfossi.
SKÁLHOLTSHÁTÍÐ fór fram á
sunnudag í fögru veðri. Hún
hófst með klukknahringingu,
organleik og skrúðgöngu presta
og biskupa sem gengu til há-
tiðarmessu í Skálholtskirkju. Að
lokinni messu var hátíðarsam-
koma í kirkjunni. Hátíðin var
vel sótt.
Það var Guðmundur Óli Ólafs-
son staðarprestur sem predikaði
og þjónaði fyrir altari ásamt Jón-
asi Gíslasyni vígslubiskup í Skál-
holti.
Tign Skálholtsstaðar og saga
hans dregur fólk að til þeirra tíða
sem þar eru sungnar og til að eiga
þar dagsstund, en fjöldi ferða-
manna fer þar um hlaðið á degi
hveijum. Jónas Gíslason vígslu-
biskup sagði um Skálholt er hann
kynnti hátíðina í Morgunblaðinu:
„Skálholt er heilög jörð! Hér
hefur Guð á liðnum öldum kallað
marga til starfa á ættjörð vorri.
Vér getum margt lært af sögu
þeirra.“
Að lokinni hátíðarmessu fór Jón-
as Gíslason Skálholtsbiskup fyrir
prestum og biskupum er þeir
gengu frá kirkju. Á hátíðarsam-
komunni síðar um daginn lék
Haukur Guðlaugsson á orgel kirkj-
unnar, sr. Jónas Gíslason vígslu-
biskup flutti ávarp, Inga Backman
söng einsöng og Sveinbjörn
Bjömsson háskólarektor hélt ræðu.
Loks var ritningarlestur og bæn
og almennur söngur.
Sig. Jóns.
Morgunblaðið/Sigurður Jónsson
Sr. Jónas Gíslason vígslubiskup í Skálholti fer fyrir prestum og bisk-
upum að lokinni hátíðarmessu í Skálholtskirkju.
t
SVEINN ÓLAFUR JÓNSSON
fyrrverandi kirkjuvörður,
fsafirði,
andaðist í Fjórðungssjúkrahúsinu, l’safirði, 21. júlí sl.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins látna.
Matthias Sveinsson,
Elias Sveinsson
og aðrir aðstandendur.
t
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
LÁRA MAGNÚSDÓTTIR,
sem lést á Hrafnistu 24. júlí, verður jarðsungin frá Fossvogskirkju
í dag, föstudaginn 31. júlí, kl. 13.30.
Oddný Dóra Jónsdóttir, Þórir H. Konráðsson,
Helga Jónsdóttir, Hilmar Haraldsson,
Sigurður Jónsson, Sigrfður Oddsdóttir
barnabörn og langömmubörn.