Morgunblaðið - 31.07.1992, Blaðsíða 25

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 31. JÚLÍ 1992
25
Að eilífu lifir minningin um góðan
mann.
Ingvar Jónsson.
í dag er vinur minn Björn Einars-
son bóndi á Bessastöðum í Miðfirði
til grafar borinn, en hann lést í Land-
spítalanum 23. júlí eftir erfiða
sjúkrahúslegu, langt um aldur fram.
Mig langar til að minnast hans í
örfáum orðum.
Kynni okkar Björns hófust fyrir
rúmum aldarfjórðungi þegar ég fór
að venja komur mínar norður að
Bessastöðum, æskuheimili Björns,
þar sem kona mín hafði haft at-
hvarf alla sína æsku.
Þegar Björn dvaldist hér fyrir
sunnan um nokkurra ára skeið við
nám og vinnu í vélvirkjun efldust
kynni okkar þar sem hann var tíður
gestur hjá okkur hjónum. Ekki undi
Björn hag sínum við reglubundna
vinnu hér suður á mölinni og dvaldi
hugurinn oft við sveitina.
Það var mikið heillaspor þegar
Björn gekk að eiga Ólöfu Pálsdóttur
frá Bjargi í Miðfirði. Tóku þau við
búi foreldra Björns að Bessastöðum.
Það kom fljótt í Ijós að þar voru
samhent hjón á ferð sem hugsuðu
stórt og byggðu upp myndarbú af
miklum dugnaði. Gestrisni þeirra
hjóna var einstök enda gestagangur
mikill því móttökurnar voru ætíð
höfðinglegar og gestum tekið opnum
örmum.
Við hjónin og börnin okkar höfum
alltaf litið á það sem ákveðin forrétt-
indi að geta hvenær sem er komið
í sveitina og fengið að taka þátt í
sveitastörfum og kynnast því and-
rúmslofti sem þar ríkir. Oft hefur
verið flölmennt á Bessastöðum því
það voru fleiri en við sem sóttust
eftir sveitasælunni og þeirri gestrisni
og glaðværð sem ætíð ríkir á þeim
bæ.
Það var sérstaklega gaman að
ræða við Björn um hin ýmsu mál-
efni og ekki kom maður þar að tóm-
um kofunum því bæði var hann vel
lesinn og hafði mótaðar skoðanir á
mönnum og málefnum. Hann var
oft búinn að velta hlutunum fyrir
sér og var með svör á reiðum hönd-
um. Aldrei deildum við Björn heldur
virtum hvor annars skoðanir. Björn
fylgdist sérstaklega vel með nýrri
tækni bæði hvað varðaði búskapinn
og einnig ýmiskonar nýjungum til
dæmis á sviði tölvutækni sem hann
var sjálflærður í og notaði í þágu
búsins.
Eitt aðaleinkenni Björns var hjálp-
semin og var hann ávallt boðinn og
búinn til að rétta fólki hjálparhönd
og greiða úr erfiðleikum þeirra er
til hans leituðu. Björn var sérlega
úrræðagóður og dugnaðarforkur til
vinnu og var vinnudagurinn oft lang-
ur enda tíminn afstæður hjá honum
þegar mikilvægu verki var ólokið.
Björn var mikið náttúrubarn og
hafði unun af því að vera úti við og
fylgjast með dýralífi og gróðurfari.
Eitt sinn er við dvöldum saman er-
lendis sagði hann okkur að hann
hefði farið á fætur um miðja nótt
til að hlusta á náttúruna vakna.
Bjöm var söngelskur maður og
var söngurinn sameiginlegt áhuga-
mál þeirra hjóna enda hefur Olöf
aflað sér þekkingar á því sviði. Voru
þau hjónin bæði virkir þátttakendur
í karla- og kirkjukórum, hann sem
söngvari og hún sem stjórnandi.
Það er mikill harmur er slíkur
maður sem Björn á Bessastöðum
fellur frá. Vinir hans og skyldmenni
munu sakna hans mjög en sárastur
er þó söknuðurinn hjá eiginkonu,
börnunum fjórum og aldraðri móð-
ur, sem við vottum innilega samúð
okkar.
En harmaléttir eru þó hinar fögru
og ljúfu minningar sem hann lætur
eftir sig í hugum ástvina og samtíð-
armanna sinna.
Við hjónin munum geyma minn-
inguna um góðan dreng og einlægan
vin í hjörtum okkar.
Jón Vignir Karlsson.
Við systkinin höfum skipst á að
dveljast í góðu yfirlæti hjá fjölskyld-
unni á Bessastöðum á sumrin. Það
hefur alltaf verið mikið tilhlökkun-
arefni að fara í sveitina, þar er allt-
af líf og fjör og nóg að gerast. Þessi
sumur hafa verið okkur mikils virði
og við höfum kynnst mörgu sem
aðeins er hægt að kynnast í sveit-
inni, og dvalist hjá frábæru fólki.
Þegar við fluttumst fyrir nokkrum
árum til Hvammstanga frá Húsavík,
var ljósasti punkturinn að vera kom-
in svo nálægt sveitinni okkar, allt í
einu vorum við orðin nágrannar
Bjössa, Lóu ömmu, Stínu og krakk-
anna.
Nú er Bjössi frændi okkar dáinn
og þá vantar mikið. Það var alltaf
stutt í brosið hjá Bjössa, hann var
skemmtilegur, hjartahlýr og góður
maður sem okkur þótti reglulega
vænt um. Hans verður sárt saknað.
Elsku Lóa, Guðný, Einar, Palli og
Ingunn við vottum ykkur okkar
dýpstu samúð.
Ingunn Helga, Ragnhildur
og Jón Árni.
Harmafregn berst um héraðið.
Björn á Bessastöðum er látinn. Erf-
iðu sjúkdómsstríði er lokið, stríði við
þann illvíga sjúkdóm, sem svo marga
leggur að velli um þessar mundir.
Og þá er ekki spurt um aldur eða
atgerfi. En hetjuleg barátta var háð,
til síðustu stundar. Og í dag verður
hann borinn til grafar frá sóknar-
kirkju sinni að Melstað í Miðfirði.
Björn Einarsson var fæddur 14.
nóvember 1941, elstur 6 barna hjón-
anna Helgu Sigríðar Þorsteinsdóttur
og Einars Friðgeirs Björnssonar
bónda á Bessastöðum. Einar lést
vorið 1983, en Helga lifir son sinn
og hefur jafnan dvalið á heimili hans
og tengdadóttur sinnar á Bessastöð-
um, vinamörg og virt af öllum sem
hana þekkja.
Að loknu barnaskólanámi stund-
aði Björn nám í Reykjaskóla í Hrúta-
firði og lauk þaðan landsprófi vorið
1962. Síðar hóf hann iðnnám í
Reykjavík og lauk prófi í vélvirkjun
árið 1970.
Á árunum upp úr 1960 gekk mik-
il ræktunaralda yfir landið. Stórvirk-
ar vélar — jarðýtur — gengu um
sveitir, brutu land til ræktunar og
ruddu nýja vegi. Þetta voru störf
að skapi Björns. Hann réðst til starfa
sem ýtustjóri og vann með fleiri stór-
virkum tækjum, víða um land, m.a.
í Þingeyjarsýslum, A-Skaftafells-
sýslu og Borgarfirði. Allstaðar var
hann vel kynntur sakir dugnaðar og
verklagni og ekki spillti að maðurinn
var bæði glaðvær og opinskár. Á
þessum árum eignaðist hann marga
góða kunningja í viðkomandi héruð-
um, og vináttutengsl mynduðust sem
entust ævilangt, enda minntist hann
oft með ánægju þessa tímabils ævi
sinnar.
Þann 1. nóv. 1969 kvæntist Björn
eftirlifandi konu sinni, Ólöfu Páls-
dóttur frá Ytra Bjargi. Vorið 1970
tóku þau við jörð og búi á Bessastöð-
um og hafa búið þar síðan. Börn
þeirra eru fjögur: Guðný Helga, f.
1969, Einar Friðgeir, f. 1970, Páll
Sigurður, f. 1972, og Ingunn, f.
1974. Börnin hafa tekið í arf góða
kosti foreldra sinna og hafa að und-
anförnu öll stundað nám, sem hæfir
hugðarefnum þeirra.
Björn mat konu sína mikils, svo
sem verðugt var. Veit ég að hann
taldi það sína mestu gæfu, að hafa
fengið hana að lífsförunaut. Ólöf
hefur ætíð staðið dyggilega við hlið
hans, örugg og traust, jafnt í blíðu
og stríðu, uns yfir lauk.
Strax eftir að þau hjónin hófu
búskap var hafist handa um miklar
framkvæmdir á jörðinni. Nýtt fjós
og fjárhús voru byggð ásamt hey-
geymslum. íbúðarhúsið stækkað og
endurbætt og ræktun stóraukin.
Björn var atorkusamur og dugmikill
og sérstakur hagleiksmaður, svo
segja má að allt léki í höndum hans.
Kom það þó skýrast fram í öllu, sem
snerti vélar og viðhald þeirra og gilti
þá einu hvort um var að ræða al-
gengar viðgerðir eða tæknilega
hluti, allt virtist liggja opið fyrir
honum. Sama var hvort það var jarð-
ýtan, heykögglavélin eða heybindi-
vélin, alltaf var sjálfsagt að leita til
Björns. Og það var eitthvað meira
en lítið að, ef hann gat ekki bjargað
hlutunum. Þá fór það saman að
hann var sérstaklega bóngóður og
hjálpsamur og vildi allra vanda
leysa. Björn var félagslyndur í besta
lagi og það gat ekki hjá því farið
að hann veldist til ýmissa trúnaðar-
starfa. Ungur hóf hann að starfa í
ungmennafélagi sveitarinnar og var
formaður Umf. Grettis 1962—1964
og aftur á árunum 1978—1980, og
hefur jafnan verið virkur félagi þar.
Eftir að hann hóf búskap voru
hugðarefnin meira tengd landbún-
aðinum og félagsmálum á þeim vett-
vangi. Hann hafði mikinn metnað
fyrir hönd sinnar stéttar og vildi hag
bændastéttarinnar sem mestan.
Hann sat um skeið í stjórn Búnaðar-
félags Ytri-Torfustaðahrepps og var
lengi fulltrúi félagsins á aðalfundum
Búnaðarsambands V-Hún. og nú um
árabil hefur hann átt sæti í stjórn
sambandsins og var varaformaður
þess er hann Iést. Þá tók hann fyrir
fáum árum við rekstri Ræktunar-
sambandsins, — RSVH — og vélaút-
gerðar þess. Hann hefur um langt
skeið verið einn af fulltrúum sveitar
sinnar á fundum Kaupfélags Vestur-
Húnvetninga og reynst þar traustur
liðsmaður. Á síðasta ári var hann
kosinn annar fulltrúi Vestur-Hún-
vetninga á aðalfund Stéttarsam-
bands bænda og sat síðasta aðalfund
sambandsins, sem haldinn var á
Hvanneyri, þá sjúkur orðinn.
Björn var einn aðalhvatamaður
að stofnun „Heimafóðurs hf.“, en
það er félagsskapur bænda í Húna-
vatnssýslum, sem rekið hefur fær-
anlega vélasamstæðu, til þess að
mala og köggla þurrhey. Það eru
ómæld dagsverk, sem hann hefur
unnið fyrir þetta fyrirtæki, því þar
var við margvíslegan vanda að etja.
Heimilið á Bessastöðum hefur
lengi verið rómað fyrir gestrisni og
greiðasemi, enda oft gestkvæmt og
öllum tekið með alúð og hlýju. Hús-
bóndinn jafnan glaður og reifur og
hafði gjarnan gamanmál á hrað-
bergi. Næmur á broslegu hliðarnar
í lífinu og kunni vel að segja frá.
Söngur og tónlist hafa skipað veg-
legan sess á heimilinu, enda bæði
hjónin söngelsk og höfðu yndi af
góðri tónlist. Ólöf hefur iengi verið
kirkjuorganisti í tveimur kirkjum
sveitarinnar og stjórnað sameigin-
legum kirkjukór þeirra. Og fyrir sjö
árum var endurvakinn karlakór í
héraðinu, sem hún hefur stjórnað
síðan. í báðum þessum kórum hefur
Björn jafnan sungið og verið þar
góður liðsmaður. Það var ekki síst
á þessum vettvangi, sem leiðir okkar
lágu svo oft saman. Það eru orðin
býsna mörg skipti, sem við höfum
staðið saman á söngpalli, ýmist í
kirkjukór eða karlakór, bæði á
stundum sorgar og gleði. Alltaf var
gott að hafa Björn sér við hlið, með
sína hljómmiklu og góðu bassarödd.
Hann var næmur bæði á ljóð og lag
og smekkvís á flutning. Fyrir allar
þessar stundir skal þakkað. Frá
kirkjukór Melstaðar- og Staðar-
bakkasókna flyt ég alúðarkveðjur
og þakkir fyrir samstarfið og allar
góðar stundir, sem við áttum með
Birni í þessum félagsskap. Hann var
jafnan ein af styrkustu stoðum kórs-
ins. Þar er nú skarð fyrir skildi, eins
og svo víða annars staðar, við frá-
fall hans.
Á kveðjustund skal þakkað fyrir
samfylgdina og alla tryggð og vin-
áttu á liðnum árum. Og víst er um
það, að það eru margir sem nú sakna
góðs vinar. Frá mér og mínu fólki
flyt ég öllum ástvinum Björns Ein-
arssonar innilegar samúðarkveðjur
og bið Guð að gefa þeim styrk á
þessum erfíðu stundum.
Magnús Guðmundsson.
í dag er Björn Einarsson, bóndi
á Bessastöðum í Miðfirði, kvaddur
hinstu kveðju. Sveitin skartar sínu
fegursta, búið að slá og hirða mest
allt. Þetta er sá tími, sem bóndinn
gæti hvílt sig örlítið.
Fram í hugann leita minningar,
þar sem mest ber á birtu og gleði.
Það er ábérandi fyrir Bessastaða-
heimilið. Þar ríkir æðruleysi og hlýtt
hjartalag. Ég kom þangað fyrst árið
1945, þá 10 ára. Þetta var mikil
upplifun og langt ferðalag í mínum
huga, þar sem bílar voru þá mun
færri og ferðalög ekki jafn almenn.
Sá ég þá í fyrsta skipti elstu systur
mína, Helgu, og Einar mann henn-
ar, ásamt börnum þeirra, sem þá
voru fædd, þá Björn fjögurra ára
og Högna rúmlega ársgamlan. Segja
má að síðan hafi Bessastaðaheimilið
verið sem annað heimili mitt i lang-
an tíma, og ekki aðeins fyrir mig,
heldur og alla fjölskyldu mína síðar
meir. Dvöldum við þar oft langdvöl-
um og var Helga mér sem besta
móðir. Böm hennar komu í stað lí-
tilla systkina, sem ég ekki átti. Það
var alltaf mikill myndarbragur yfir
Bessastaðaheimilinu og þar sannað-
ist, að þar sem hjartað er hlýtt, þar
er húsrými nóg. Man ég eftir þijátíu
og fimm næturgestum þar, samtím-
is.
Bjössi frændi, sem var elsta barn,
fór snemma að taka þátt í vinnu á
heimilinu. En vinna var mikil í þá
daga. Þá voru ekki komnar dráttar-
vélar, heldur slegið með hestasláttu-
vél og orfi. Því var heyskapur allur
þyngri.
Sem ungur maður lærði Bjössi
vélvirkjun. Sagði hann mér eitt sinn
er við vorum samferða norður: „Ég
kann ekki við að vinna í bænum.
Vakna við klukku, alltaf á sama
tíma, og hætta vinnu á sama tíma.
Mér finnst ég bundinn og sálarlaus.
Þá vil ég heldur vera í sveitinni og
ráða mér sjálfur."
Svo sagði hann mér frá ástinni,
sem hann hafði verið að leita eftir
eins og allir ungir menn gera. Hann
hafði leitað of langt. Hann hafði
kynnst henni rétt við túnið heima,
átti hann þar við unnustu sína, sem
var skólasystir og frænka úr sveit-
inni, Ólöfu Pálsdóttur frá Bjargi í
Miðfirði. Það var hans mesta gæfu-
spor í lífinu, því að þau hjónin voru
einstaklega samhent alla tíð. Hann
tók við búinu á Bessastöðum af for-
eldrum sínum. Börnin urðu fjögur,
Guðný Helga, Einar Friðgeir, Páll
Sigurður og Ingunn. Eru þau öll í
foreldrahúsum. Bjössi var oft beðinn
að hjálpa við ýmsar viðgerðir. Var
hann einstaklega laginn við vélar,
eða það sem við köllum að allt lék
í höndunum á honum. Þá kom sér
líka vel hvað Lóa var dugleg við öll
verk. Hún var kannske inni að elda
og næst sást hún úti á vél að snúa
heyi.
Eftir að börn Bjössa og Lóu uxu
úr grasi dreif hann sig í sveinspróf
í vélvirkjuninni, en til þess hafði
ekki unnist tími fyrr, vegna anna
við búskapinn. Þar sem eiginmaður
minn starfaði sem meistari við smiðj-
una sem Bjössi lærði við, var sjálf-
sagt að taka sveinsprófið þaðan. Þá
fékk hann húslykil hjá okkur, svo
að hann gæti komið þegar honum
hentaði. Sama var uppi á teningnum
þegar hann þurfti að sækja ýmis
námskeið. Þá gat hann ekið suður
að loknum búverkum og að morgni
sáum við bílinn og vissum að Bjössi
var kominn.
Það eru þannig ótal stundir, sem
við nú minnumst og munum alla tíð.
Um þennan systurson sem varð að
drenglunduðum, góðum manni, sem
ekkert mátti aumt sjá. Manni sem
tókst á við veikindi sín með æðru-
leysi og dugnaði, sem byggir upp
þá sem eftir lifa.
Það rikir söknuður í hjörtum okk-
ar, en jafnframt þakklæti fyrir góðu
minningarnar sem ekki gleymast.
Með þessum orðum vil ég þakka
Bjössa frænda fyrir sameiginlega
vegferð okkar.
Veri hann kært kvaddur og ávallt
hjá Guði geymdur, sem einnig mun
styrkja Helgu, Lóu og bömin.
Sigga og Sverrir.
lambakjöt á funheitu grilltilbodi • lambakjöt á funheitu grilltilbodi • lambakjöt á funheitu grilltilbodi • lambakjöt á funheitu grilltilbodi
HREINASTI
BÚHNYKKUR
LAMBAKJÖT Á FUNHEITU
GRILLTILBOÐI MEÐ MINNST
15% AFSLÆTTI
Kryddlegnar framhryggjarsneiðar, rauðvínsleginn hryggur, kryddlegnar grillsneiðar. Notið tækifærið, gerið kjarakaup
og setjið lambakjöt á funheitu grilltilboði - beint á grillið.
lambakj öt á fu nheitu grilltilb oði • lambakj öt á funheitu grilltilbodi • lambakj öt á funheitu gri llti Ibodi • lambakj öt á funheitu grilltilb odi