Morgunblaðið - 30.01.1993, Blaðsíða 34

34
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 30. JANÚAR 1993
Sigurmunda Guð-
mundsdóttír, Drangs-
nesi - Minning
Fædd 11. júlí 1932
Dáin 21. janúar 1993
Sé ég veg og vörður
vísa upp í móti.
Styrk. þarf til að standa,
stikla á eggjagrjóti.
Upp í bláu bergi
blikar óskalindin.
Blessun bíður þeirra,
sem bijótast upp á tindinn.
(Davíð Stefánsson frá Fagraskógi)
Að kvöldi 21. janúar lést á Borg-
arspítalanum tengdamóðir mín, Sig-
urmunda Guðmundsdóttir, á sex-
tugasta og fyrsta aldursári. Hún
hafði þá barist hetjulegri baráttu
við illvíga sjúkdóma um nokkurra
ára skeið, og dvaldi hún svo að segja
samfellt á sjúkrahúsi frá 20. júlí sl.
Sú barátta var erfið oft og tíðum,
en stundum rofaði til og allir fyllt-
ust von, en sú von varð að litlu;
maðurinn með ljáinn hafði betur.
Simma, eins og hún var kölluð,
var fædd á Litlu-Hellu á Hólmavík.
Var hún frumburður foreldar sinna
Guðmundar Björgvins Bjarnasonar,
sem lést fyrir sex árum og eftirlif-
andi eiginkonu hans, Guðrúnar
■ Björnsdóttur.
Simma ólst að hluta til upp hjá
ömmu sinni og afa á Drangsnesi. Á
uppvaxtarárum sínum hafði hún
mikið samneyti við föðurfólk sitt,
þó einkum Ellu og Lárus og þeirra
böm, og myndaðist mikil tryggð á
milli þeirra sem systkin væru.
Á Drangsnesi kynntist hún eftir-
lifandi eiginmanni sínum, Magnúsi
Guðmundssyni vegaverkstjóra.
Hann er sonur Guðmundar Þ. Sig-
urgeirssonar, sem látinn er fyrir 16
árum og eftirlifandi eiginkonu hans,
Valgerðar Magnúsdóttur.
Simma og Maggi settu saman
heimili á Drangsnesi og bjuggu þar
upp frá því, í bjartsýni og trú á sitt
byggðarlag, þó ekki liti ailtaf vel
út með atvinnu; en vilji er allt sem
þarf. Það var því Simmu til mikillar
gleði og ánægju þegar byggð fór
að styrkjast á Drangsnesi, er ungt
og bjartsýnt fólk fór að nýju að
setjast þar að og byggði upp öfluga
útgerð og atvinnustarfsemi.
Simma og Maggi eignuðust þijú
böm, Valgerði Guðmundu, gift Ás-
bimi Magnússyni, skipstjóra. Börn
þeirra era Sigurmunda Hlín. Unn-
usti hennar er Guðjón U. Vilhjálms-
son og eiga þau eina dóttur, Hall-
dóra; Magnús Ölver og Þuríður;
Guðmundur Björgvin útibússtjóri og
oddviti, kvæntur Guðrúnu Guðjóns-
dóttur. Böm þeirra era Ragnheiður
Bima, Drífa og Magnús; Sigríður
Bima, gift Arinbimi Bemharðssyni
húsasmíðameistara. Börn þeirra era
Amar, Bemharð og Tinna.
Simma var bömum sínum góð
móðir og bar hún mikla umhyggju
fyrir þeim, var þeim félagi og ráð-
gjafi í hverri raun, enda bera þau
merki móður sinnar með sæmd. Hún
naut nærvera bamabama sinna, las
fyrir þau sögur og glettist við þau
í tíma og ótíma. Bamabömin bára
mikla virðingu fyrir ömmu sinni og
mátti sjá gleðiglampa í augum henn-
ar er hún talaði við þau. Simma var
mikil fjölskyldumanneskja. Síðast í
sumar hélt hún öllum afkomendum
sínum veglega veislu í tilefni sex-
tugsafmælis síns. Var það afar
ánægjuleg stund sem allir nutu vel,
þótt heilsa Simmu væri ekki sem
skyldi.
Heimili þeirra var opið öllum og
var þar mikill gestagangur. Kom
þar einkum tvennt til. Húsráðendur
einkar gestrisnir og störf Magnúsar
mörg. Þótt oft gustaði um störf
Magnúsar þá sá aldrei á Simmu,
hún var jöfn við alla. Hún var ráðs-
kona í vegagerðarskúram í um 20
ár. Þar naut húsmóðirin sín vel og
kappkostaði að alltaf væri nægur
matur og allir fengju nóg. Milli
Simmu og sumra vegagerðarmanna
myndaðist mikill vinskapur og mátti
heyra á orðspori þeirra að ráðskon-
an hugsaði vel um sína menn. Það
var í því eins og öðru sem ein-
kenndi hana að hún gerði miklu
meira en heilsan leyfði.
Simma lifði góðu einkalífí, átti
góðan mann sem hugsaði vel um
hana í veikindum hennar sem og í
annan tíma. Þau nutu ferðalaga um
landið og ekki fannst þeim verra
að hafa barnabörnin með í ferð.
Börnin líkjast foreldrum sínum,
heiðarlegt og gott fólk sem hefur
nú misst mikið, en eftir lifir minning
um góða móður.
Bamabömin syrgja ömmu sína
sem gaf þeim svo mikið af sér og
miðlaði af reynslu sinni. Undirritað-
ur getur vitnað um að það var gott
að vera tengdasonur á þeirra heim-
ili, léttleiki og hlýja sem henni var
í blóð borin og aðstoð í blíðu og
stríðu.
Simma sagði mér það oft að hún
myndi ekki hræaðst dauðann, því
að hún kvaðst þess fullviss hvað
tæki við og það væri bjartara fram-
undan.
Ég vil fyrir hönd bama hennar
þakka þeim sem glöddu hana með
heimsóknum á sjúkrahúsið svo og
starfsfólki deildar A6 á Borgarspít-
alanum, sem annaðist hana með
einstakri umhyggju og alúð.
Móður hennar, eiginmanni, böm-
um, bamabömum, barnabama-
bami, tengdabömum, systkinum og
öðram aðstandendum votta ég mín-
ar dýpstu samúð.
Minningin um mannbætandi
sæmdarkonu mun lifa með okkur
öllum. Guð blessi minningu Sigur-
mundu Guðmundsdóttur.
Arínbjöm.
Hún amma er dáin!
Fregnin um andlát ömmu okkar
kom eins og reiðarslag yfír okkur
og vildum við ekki trúa því að amma
á Borg væri dáin. Þó vissum við að
amma var búin að vera mikið veik.
Við skynjuðum þó aldrei nálægð
dauðans í heimsóknum okkar til
ömmu, því hún talaði alltaf meira
um okkar hagi en veikindi sín.
Við sem áttum því láni að fagna
að alast upp í nábýli við ömmu og
afa minnumst með mikilli gleði allra
samverastundanna á Borg. Það var
notalegt að geta hvenær sem er
hlaupið inn til ömmu, hvort heldur
var í gleði eða sorg, og notið henn-
ar ráða, því alltaf var hún tilbúin
að leysa vanda okkar. Og stundum
þegar okkur leið illa benti hún okk-
ur á að setja okkur í spor annarra.
Ailtaf átti amma eitthvert góðgæti
handa okkur og gætti þess vel að
enginn færi út með tóman maga.
Amma var lagin og dugleg við
pijóna- og saumaskap og ófáar flík-
urnar gaf hún okkur.
Amma hafði mikla gleði af öllum
samverastundum með fjölskyldunni.
í sumar þegar hún varð sextug vildi
hún minnast þeirra tímamóta í
faðmi fjölskyldunnar og var það
dýrmæt stund fyrir okkur öll. Alltaf
á aðfangadag var öll fjölskyldan
saman og ætíð var sama tilhlökkun-
in að vera með ömmu og afa á
Borg, og ekki var laust við að okk-
ur fyndist tómlegt á jólum þegar
heilsan hjá ömmu leyfði ekki lengur
svo viðamikið jólahald.
í sumar þegar veikindi ömmu
vora orðin mjög alvarleg og séð
varð að amma gæti ekki verið heima
á Drangsnesi yfír veturinn, réðust
þau afí, Sigga og Arinbjörn í það
að kaupa íbúð í raðhúsi þar sem
amma gæti verið undir verndar-
væng Siggu og Arinbjöms, meðan
afi væri fyrir norðan. Okkur leið vel
við tilhugsunina um að amma væri
í öraggum höndum þegar afí væri
ekki heima, en ekki auðnaðist henni
að flytjast í nýja húsið. Kallið kom
og nú er hún amma hjá Guði.
Með þessum fáu línum viljum við
þakka ömmu fýrir þau ár sem við
fengum að njóta með henni.
Elsku afí, Guð gefi þér styrk í
sorg þinni.
Guð blessi minningu ömmu okk-
ar.
Ommubörnin.
Sigurmunda S. Guðmundsdóttir
var fædd 11. júlí 1932. Hún var
elsta bam Guðrúnar Björnsdóttur,
sem lifír dóttur sína og bróður okk-
ar, Guðmundar Björgvins Bjama-
sonar.
Fanný Sigríður Lár-
usdóttír - Minning
Fædd 3. janúar 1898
Dáin 18. janúar 1993
Ömmusystir mín, Fanney Sigríður
Lárasdóttir, andaðist á dvalarheimil-
inu Garðvangi í Garði 18. janúar
sl., 95 ára að aldri. Hún fæddist í
Skarði í Gönguskörðum 3. janúar
1898, dóttir Lárusar Jóns Stefáns-
sonar og seinni konu hans Sigríðar
Bjargar Sveinsdóttur, sem bjuggu í
Skarði um fjöratíu ára skeið og áttu
saman tólf böm, en auk þess eignað-
ist Lárus átta böm með öðram kon-
um. Af bömum þeirra Lárusar og
Sigríðar eru þijú á iífi: Emelía á
Sauðárkróki, ekkja Brynjólfs Daniv-
alssonar í Árbæ á Sauðárkróki, Guð-
mundur í Reykjavík, kvæntur Jófríði
Jónsdóttur og Klara á Sauðárkróki,
ekkja Guðmundar Halldórssonar
húsgagnabólstrara í Keflavík.
Fanný var sú fímmta í röðinni af
alsystkinunum, Hún ólst upp hjá
foreldrum sínum og vandist ung við
öll þau störf sem leysa þurfti af
hendi á stóru sveitaheimili. Þó böm-
in væra mörg og efni fremur af
skomum skammti, komst heimilið
undra vel af, enda fjölskyldan sam-
hent í besta lagi og lífsgleði og bjart-
sýni mjög einkennandi fyrir Skarðs-
heimilið. Föður sinn missti Fanney
árið 1929, en móðir hennar bjó ekkja
í Skarði 1929-1936, að sonur hennar
Ólafur Lárasson tók þar við búsforr-
áðum og átti hann síðar eftir að
gera þann garð allfrægan. Öll þessi
ár vann Fanný heimilinu í Skarði
og eftir að Ólafur bróðir hennar tók
við búinu, var hún ráðskona hjá
honum 1936-1947, en fluttist þá um
vorið suður í Keflavík til Klöru syst-
ur sinnar og Guðmundar manns
hennar. Hafði móðir hennar flust
þangað tveimur eða þremur árum
áður, en þær mæðgur voru alla tíð
mjög samrýndar. Fanný átti heimili
hjá Klöru og Guðmundi 1947-1979,
en dvaldist stundum í Reykjavík hjá
bræðram sínum Guðmundi og Jó-
hanni. Hinn 1. júlí 1979 fluttist hún
á öldranarheimilið Garðvang og var
þar síðan til æviloka. Hvorki giftist
hún né eignaðist bam, en mörg börn
nutu samt hennar móðurlegu um-
hyggju þegar hún var í Skarði, eink-
um systkinabörn hennar, Jóhann
Guðmundsson og Sigríður Vilhelms-
dóttir, sem ólust þar upp að mestu
leyti. Þau era nú bæði búsett í Kefla-
vík.
Fanný var lítil kona vexti og
grannholda, gráeygð, með mikið og
fallegt rautt hár á yngri árum, en
hærðist með aldrinum. Hún var talin
myndar- og fríðleikskona þegar hún
var upp á sitt besta, og stjórnsöm í
betra lagi. Hún var skapkona tölu-
verð og afar tilfinninganæm, trygg-
lynd og artarleg þeim er hún tók,
en gat verið afar langrækin ef út í
það fór. Hún var allsæmilega gefín,
en mjög sérsinna og kom það fram
á ýmsan hátt. Hún átti til léttan
húmor og komst oft hnyttilega að
orði. Hún var jafnan neyslugrönn
og voru nautnir hennar fremur af
andlegum en veraldlegum toga. Hún
var sterktrúuð og mjög kirkjurækin
og bænrækin, barnslega einlæg og
heil í trú sinni. Hún var löngum
heilsuveil og næstum alblind síðustu
árin, en bar krankleika sinn með
þolinmæði og trúarstyrk. Síðustu
mánuðina vissi hún lítið eða ekkert
í þennan heim.
Mínar fyrstu bemskuminningar
eru að öðrum þræði bundnar við
Fönnu frænku, en allar mína barn-
æsku og reyndar lengi síðan var hún
fjölskyldumeðlimur á heimili því,
sem ég sleit bamsskónum á, hjá
föðurforeldram mínum Guðmundi
Halldórssyni og Klöru Lárusdóttur í
Kefiavík, þar sem hún hafði sérher-
bergi út af fyrir sig. Hún hafði nokk-
urn veg og vanda af mínu uppeldi
og innprentaði mér guðsótta og góða
siði, reyndar með misjöfnum árangri.
Hún fór með mig í gönguferðir þeg-
ar ég var krakki, sagði mér margt
frá gamalli tíð, kenndi mér bænir
og vers og líka eitthvað af veraldleg-
um kveðskap. Og hún skrifaði upp
fyrir mig stafróf sem varð undirstað-
an að lestrar- og skriftarkunnáttu
minni. Ég ætla að í Fönnu frænku
hafi búið talsvert fræðimannaeðli,
a.m.k. hélt hún til haga ýmsum fróð-
leik, t.d. blaðaúrklippum um hin og
þessi efni, og fæðingardögum ættar-
meðlima. Meðan þrek og kraftar
leyfðu gerði hún mikið að því að
pijóna og hekla alls kyns flíkur,
einkum sokkaplögg og vettlinga,
sem hún gaf hinum og þessum, og
einnig heklaði hún ungbamaskó með
margs konar munstri úr hvítu garni,
en skó þessa keyptu barnafataversl-
anir í Reykjavík af henni. Var sú
handavinna réttnefndur listiðnaður.
í endurminningunni stendur gamla
konan mér ljóslifandi fyrir hugskots-
sjónum sitjandi á rúminu sínu, með
pijónana eða heklunálina, raulandi
fyrir munni sér. Einnig eru mér
minnisstæðar móttökurnar hjá henni
eftir að hún fluttist á Garðvang. Var
hún þá óþreytandi á að traktera
gesti sína á kexi, sælgæti og gos-
drykkjum, einkum ef að börn vora
þar með í för.
Er árin færðust yfír Fannýju fyllt-
ist hún ákafri löngun til að flytjast
norður til átthaganna í Skagafírði.
Voru gerðar ítrekaðar tilraunir til
að fá fyrir hana pláss á ellideild
Sjúkrahúss Skagfirðinga, en þegar
það ioks var til reiðu var heilsu henn-
ar svo komið að ekki þótti ráðlegt
að flytja hana norður. Mörgum áram
fyrir dauða sinn hafði hún gert ráð-
Þau hjón, Guðmundur og Guðrún,
bjuggu þá ásamt með foreldram
okkar á Hafnarhólmi. Þegar Simma,
en svo var Sigurmunda oftast köll-
uð, er fimm ára gömul hættu fjöl-
skyldumar að búa á Hafnarhólmi.
Við fluttumst á Dranganes en fjöl-
skylda Guðmundar til Hólmavíkur.
Þau bönd sem bundin vora á Hafn-
arhólmi héldu og fór svo að Simma
var langdvölum á Drangsnesi hjá
ömmu sinni og afa. Þegar bátur kom
frá Hólmavík yfír fjörðinn til
Drangsness og Simma var með þá
sagði hún gjaman: „Böggullinn þinn
er kominn, amma.“ Þessar samverar
á Hafnarhólmi og síðar á heimili
foreldra okkar á Drangsnesi valda
því að Simma var okkur frekar sem
systir en frænka.
Vetuma 1947 til 1948 var Simma
í húsmæðraskóla á Löngumýri í
Skagafírði. Það nám átti eftir að
nýtast henni vel síðar þegar hún
vann sem matráðskona hjá Vega-
gerðinni. Simma giftist Magnúsi
Guðmundssyni frá Ásbjarnarstöðum
fyrir nær 40 áram eða 1953. Hjóna-
band þeirra var gæfuríkt og gott.
Magnús hefur lengst af sambúð
þeirra starfað sem verkstjóri hjá
Vegagerð ríkisins. Simma og Maggi
hafa alla tíð átt heima á Drangs-
nesi. Þau eignuðust þijú böm, Val-
gerði, Guðmund og Sigríði, og níu
era barnabömin.
Simma var félagslynd, tók þátt í
starfi kvenfélagsins á Drangsnesi
og hefur staðið með fjölskyldu sinni
í því að vinna að framfaramálum á
Drangsnesi. Það var gaman að
koma í nýja félagsheimilið á
Drangsnesi 1991, þegar við í upp-
hafí ættarmóts í Bjamarfirði kom-
um og þáðum kaffi þar, og sjá
hveiju samstillt og duglegt fólk á
Drangsnesi hafði fengið áorkað.
Hin erfíðu veikindi settu sinn svip
á líf Simmu síðustu ár. Fjölskyldan
sýndi í þeim veikindum samstöðu
sína og styrk og reyndist henni
ómetanlega. Þótt mikið reyndi á
Simmu heyrðist hún aldrei kvarta.
Nú er hún horfín á braut yfir í
annan heim. Við „systur" hennar
geymum minningarnar um glettnis-
fulla ljúflinginn sem aldrei skipti
skapi og yljum okkur við þær um
leið og við þökkum fyrir samveru-
stundirnar, gleðina og gestrisnina.
Við biðjum góðan guð að varð-
veita minningu þína og styðja móð-
ur þína, Magnús og börnin þín nú
á sorgarstund og um alla framtíð.
Polla og Ella.
stafanir til þess að hún mætti l'éggj-
ast til hinstu hvíldar í skagfirskri
mold og verður hún jarðsett við hlið
foreldra sinna í Sauðárkrókskirkju-
garði laugardaginn 30. janúar nk.
Ég kveð Fönnu frænku með þökk
fyrir þá góðvild og hlýju sem hún
sýndi mér alla tíð og vona að henn
verði að trú sinni hinum megin graf-
ar.
Guðmundur Sigurður
Jóhannsson.
Hún Fanna okkar er farin. í
bijósti okkar berum við söknuð frek-
ar en sorg. Við vitum nefnilega að
henni líður betur núna.
Fanna var mjög gjafmild kona.
Ávallt þegar við komum í heimsókn
var tekið á móti okkur með brosi
og opnum örmum. Sama hversu
stutt heimsóknin var, hún var ávallt
þakklát. Það þurfti svo lítið til að
gera hana ánægða.
Við vitum að hún fylgist með
okkur núna og styður okkur. Hún
er ekki farin þó hún sé dáin, því
minningin um hana mun ávallt lifa.
Við munum hugsa til Fönnu á hveij-
um degi, því okkur þótti svo vænt
um hana.
Líf hennar snerist um að gera
öðram gott og þannig munum við
minnast hennar.
Lækkar lífdaga sól.
Löng er orðin mín ferð.
Fauk í faranda skjól,
fegin hvíldinni verð.
Guð minn, gefðu þinn frið.
Gleddu’ og blessaðu þá
sem að lögðu mér lið.
Ljósið kveiktu mér hjá.
(Herdís Andrésdóttir)
Sigríður og Fanný.
i