Morgunblaðið - 05.05.1993, Side 32

32
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 5. MAÍ 1993
Sigurlaug Hjartar-
dottir fra Knarr-
arhöfn - Minning
Fædd 22. ágúst 1921
Dáin 23. apríl 1993
Lauga, eins og Sigurlaug Hjart-
ardóttir var alltaf kölluð af vinum
og vandamönnum, andaðist 23.
apríl síðastliðinn. Hún var búin að
þjást mikið undanfarna mánuði, svo
að ég get ekki annað en verið sátt
við að hún er nú laus úr viðjum
mikilla veikinda, en mikið á ég eft-
ir að sakna hennar.
Sigurlaug Hjartardóttir, eins og
hún hét fullu nafni, fæddist 22.
ágúst 1921 í Knarrarhöfn í
Hvammssveit í Dalasýslu. Árið
1937 giftist hún Einari Álexanders-
syni frá Skerðingsstöðum í sömu
sveit. Þau stofnuðu fljótlega heimili
í Skeijafirði og þar bjuggu þau í
15 ár í góða gamla þorpsfélaginu,
uns þau fluttust í Stigahlíðina, þar
sem heimili þeirra stóð æ síðan.
Lauga og Einar eignuðust þijú
böm, Magneu, gifta Bjama Kar-
velssyni, þau eiga tvær dætur, Hörð
Rúnar, kvæntan Sólveigu Valtýs-
dóttur, þau eiga einnig tvær dætur
og Erlu, sem gift var Aðalsteini
Eyþórssyni og eiga þau einn son.
011 bömin hennar Laugu og fjöl-
skyldur þeirra voru búsett í Reykja-
vík og víst er að hún hafði allt fólk-
ið sitt undir sínum verndarvæng
meðan kraftar leyfðu. Og það var
ekki í kot vísað að geta leitað til
hennar. Um það getur undirritaður
vitnað. Við vomm grannkonur í
Skeijafirði einmitt á mínum fyrstu
búskaparárum. Það má segja að ég
hafí gengið í skóla til hennar hvað
varðar allt húshald, svo sem að elda,
baka, þrífa, sauma. Hvað sem var.
Allt kunni Lauga og alltaf var hún
boðin og búin að hjálpa við hin
ýmsu tækifæri, jafnt þegar eitthvað
bjátaði á og þegar meira þurfti að
•hafa við. Hún var ein af þessum
konum sem allt leikur í höndunum
á. Henni fannst líka sjálfsagt að
miðla öðrum og það er fallegur eig-
inleiki. Okkar kunningsskapur hélst
alla tíð. Ég og fjölskylda mín þökk-
um fyrir að hafa átt hana að og
sendum Einari og börnum þeirra
innilegar samúðrkveðjur.
Lauga dvaldist oft með hugann
við æskustöðvarnar í Dölunum sem
hún unni mjög. Nú þegar vorið
„kemur hægt og hægt“, finnst mér
hæfa að kveðja hana með erindi
úr Vorinu góða hans Jóhannesar
úr Kötlum:
Það seytlar inn í hjarta mitt
sem sólskin fagurhvítt,
sem vöggukvæði erlunnar,
svo undur fínt og blítt,
sem blæilmur frá víðirunni,
vorið grænt og hlýtt.
Guðfinna Jensdóttir.
Hún var fædd í Knarrarhöfn í
Hvammssveit 22. ágúst 1921. For-
eldrar hennar voru Hjörtur Guð-
mundur Egilsson bóndi þar og eig-
inkona hans Ingunn Ólafsdóttir.
Sigurlaug varð þeirrar gæfu að-
njótandi að alast upp í stórum
systkinahópi, þar eð böm þeirra
hjóna urðu 12 talsins. Það má því
nærri geta að oft hefur verið glatt
á hjalla á heimilinu, enda var Sigur-
laug létt í lund og kunni að líta á
björtu hliðarnar og sjá alltaf lífið
frá þeim sjónarhóli. Henni var líka
tamt að miðla öðrum af bjartsýni
sinni.
Að loknu venjulegu skólanámi
og þar að auki námi í Húsmæðra-
skólanum að Staðarfelli tók alvara
lífsins við, því árið 1947 giftist Sig-
urlaug eftirlifandi manni sínum,
Einari Alexanderssyni frá Skerð-
ingsstöðum í Hvammssveit.
Þeim hjónum varð þriggja barna
auðið. Þau eru Magnea Laufey,
fóstra, gift Bjarna Karvelssyni,
börn þeirra eru Sigurlaug Birna og
Hahna Kristín; Hörður Rúnar, aðal-
bókari hjá íslenskum sjávarafurð-
um hf., kvæntur Sólveigu Valtýs-
dóttur, börn þeirra eru Hrönn og
Helga; Erla, hjúkrunarfræðingur,
sambýlismaður Sigurður Karl Linn-
et, sonur hennar af fyrra hjóna-
bandi heitir Einar.
Sigurlaug og Einar bjuggu alla
sína tíð hér fyrir sunnan, fyrstu 15
árin í Skeijafírði, síðan í Stigahlíð
22.
Laugu minni, eins og ég kalla
hana, kynntist ég fyrir 20 árum.
Þá unnum við í Lindarbæ, en þar
unnum við saman í 10 ár og áttum
margar gleðistundir.
Lauga var alltaf kát og hress og
það geislaði af henni gleðin.
Lauga var ráðskona þar en ég
vann við þjónustustörf. Álltaf kom
okkur vel saman og það var stór-
kostlegt að vinna með henni. Hún
var svo rösk og dugleg. Það var
alltaf eins og við værum að leika
okkur. Og alltaf hlökkuðum við til
að fara í vinnuna.
Lauga var mikil matargerðar-
kona og auk þess að búa til mat í
Lindarbæ var hún fengin til að búa
til mat í veislur úti um allan bæ,
við_ allskyns tækifæri.
í sláturtíðinni á haustin fór
Lauga á mörg heimilin og bjó til
slátur. Mitt heimili var eitt af þeim
og þá var nú mikil kátína og mikið
hlegið, en gleðin var alltaf í fyrir-
rúmi þar sem Lauga var.
En þessi mikla hjartahlýja, gleði
og óþijótandi dugnaður var það sem
mest einkenndi Laugu mína.
Aldrei gat hún sagt nei, hvemig
svo sem stóð á hjá henni. Og gleymi
ég aldrei þegar ég var að fara í
stórt ferðalag fyrir rúmu ári og
Lauga bjó mig út eins og væri ég
dóttir hennar, en þannig kom hún
alltaf fram við mig. Þá sem oftar
komu fram listamannshendur henn-
ar. Hún var stórkostleg saumakona.
Aldrei mátti ég ræða um borgun
við hana hvað sem hún gerði fyrir
mig.
Börnunum mínum reyndist hún
líka yndislega góð og þau elskuðu
Laugu sína.
Lauga var sérdeilis hnyttin í svör-
um og hef ég aldrei kynnst hennar
líka í þeim efnum.
Það væri að bera í bakkafullan
lækinn að reyna að segja allt það
góða um þessa látnu vinkonu mína
sem hún ætti skilið, en eitt er víst
að kínverska spakmælið hans Kung
Jóhanna G. Ellerts
dóttir - Minning
Mér er bæði ljúft og skylt að
minnast kærrar vinkonu og sauma-
klúbbssystur til margra ára, Jó-
hönnu G. Ellertsdóttur, eða Hönnu
í Vík eins og við kölluðum hana
alltaf.
Fædd og uppalin var hún á
Lambastöðum í Saurbæ, einúm
grösugasta og fegursta stað í Dala-
sýslu. Eiginmaðurinn Finnbogi
Olafsson er ættaður frá Hvamms-
tanga, en nær öll sín samveruár
bjuggju þau í Stykkishólmi, fyrst í
Vík við Stykkishólm, og síðan á
Tangagötu 4. Á þessum tveim stöð-
um stóðu heimili þeirra, og eignuð-
ust þau fjögur böm, sem öll eru
myndar- og dugnaðarfólk.
Hanna okkar dó inn í sumarið,
þegar náttúran er að vakna af vetr-
ardvala. Á hveijum degi bætast
nýir tónar í fuglasinfóníu vorsins
við Breiðafjörð. Við, sem nú kveðj-
um kæra vinkonu, spyijum gjaman:
„Af hveiju fékk hún ekki að lifa
vorið og sumarið og njóta þess með
manni sínum, bömum og bama-
börnum?" Þannig spyijum við fávís-
ar manneskjur. En öllum er okkur
afmarkaður tími. Það eina sem við
vitum með fullri vissu er að eitt
sinn skal hver deyja.
Samt kemur dauðinn okkur alltaf
á óvart. Við erum aldrei tilbúin eða
sátt við að vinir hverfí úr lífs-
göngunni. Við hefðum viljað njóta
samvistanna miklu lengur. En þeg-
ar sjúkdómurinn er búinn að taka
öll völd, er dauðinn lausn og veitir
kærkomna hvíld frá þjáningunni.
Fjársjúk var hún, er ég heim-
sótti hana í síðasta sinn. Þó brá
fyrir brosi, og hún gat gert að
gamni sínu. Þá spurði hún um líðan
annarra. Þannig fylgdist hún með
vinum sínum fram á síðustu stundu.
Börnin hennar, eiginmaður og
systkini veittu henni allan þann
stuðning og hjálp sem í mannlegu
valdi stóð, og var hún umvafín
kærleika og fyrirbænum allt til
loka. Ekki má gleyma að hún naut
góðrar hjúkrunar á St. Franciskus-
sjúkrahúsinu í Stykkishólmi.
Alltaf var jafn gott að hitta þau
hjón. Gleðin yfir að taka á móti
gestum og bera fram veitingar var
þeim svo eðlislæg, að maður fann
fyrir hlýju og gleði í hvert sinn er
fundum bar saman.
Við saumaklúbbssystur sögðum
stundum að óhætt væri að borða á
gólfínu hjá Hönnu, því að aldrei
sást duft á neinu, allt var fágað og
tandurhreint, hvenær sem komið
var að Tangagötu 4. Þó var aldrei
neinn asi á henni, verk sín vann
hún hávaða- og fumlaust, velvirk á
öll húsverk og hvers konar sauma-
skapur lék í höndum hennar. Þá
vann hún mörg ár hjá fyrirtæki
Sigurðar Ágústssonar hf. á kaffí-
stofu og við ræstingar og hélt þar
öllu skínandi hreinu, eins og á sínu
eigin heimili. Útför Hönnu var gerð
frá Stykkishólmskirkju laugardag-
inn 24. apríl sl. að viðstöddu miklu
fjölmenni og í hinu fegursta veðri.
Við saumaklúbbssystur þökkum
Hönnu samfylgdina og óskum henni
Guðsfriðar í nýjum heimkynnum.
Eiginmanni, börnum, móður og
systkinum vottum við innilega sam-
úð.
Góður Guð blessi minningu
Hönnu frá Vík.
Unnur Lára.
Fu-tse á vel við: „Mikilmenni er sá
sem ekki glatar bamshjarta sínu.“
Enda duldist engum, sem kynnt-
ust þessari ágætu konu, að hún
átti jafn gott með að ná sambandi
við börn á sinn elskulega hátt og
að ræða vandasöm mál við fullorðna
af sinni einstöku smekkvísi, sama
um hvað var rætt.
Lauga var trúuð kona og tókst
að halda í sína bamatrú, eins og
fram kemur í spakmælum, enda
vona ég að þetta erindi eftir S. Kr.
Pétursson nái að bera til hennar
mínar hugsanir sem munu fylgja
henni alla tíð.
Þegar ævirððull rennur,
rökkvar fyrir sjónum þér,
hræðstu eigi, hel er fortjald,
hinu megin birtan er.
Höndin, sem þig hingað leiddi,
himins til þig aftur ber.
Drottinn elskar, - Drottinn vakir
daga’ og nætur yfir þér.
Einar minn, ég sendi þér og fjöl-
skyldu þinni mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur. Það er huggun harmi
gegn að eiga minninguna um slíka
konu.
Sigrún Sigurðardóttir.
Hún elsku amma Lauga er dáin.
Við eigum erfitt með að trúa því
að hún sé farin frá okkur og dvelj-
ist núna hjá Guði. Það er skrítið
þegar við komum núna niður í
Stigahlíð að heyra ekki lengur
saurpavélarniðinn og söng ömmu
hljóma út úr saumaherberginu. Því
að þar sat hún dögum saman við
að sauma. Það var daglegt brauð
hjá ömmu að þjóna og stjana í
kringum aðra, hvort sem það var
við saumaskap eða matargerð.
Amma kunni allt og alltaf hafði hún
ráð við öllu.
Þegar við barnabörnin vorum lít-
il fórum vð oft í pössun til ömmu
og afa. Þar fengum við alltaf eitt-
hvert góðgæti í munninn og oft
lánaði ainma okkur töluboxin sín
til að þræða tölur upp á band.
Við hlökkuðum ætíð jafnmikið til
að fara í mat til ömmu og afa á
aðfangadagskvöld, því að þar beið
okkar svo sannarlega mikil veisla.
Maturinn hennar ömmu var til-
hlökkunarefnið og síðast en ekki
síst heimatilbúni jólaísinn hennar.
Allur matur sem amma bjó til var
hreinasta lostæti.
Á hveiju sumri fórum við í sum-
arbústað í Húsafell með ömmu og
afa. Þar kenndi afi okkur að synda
og á meðan bjó amma til pönnukök-
ur og kakó sem hún gaf okkur svo
þegar við komum til baka. Okkur
er einnig ofarlega í huga „bjúdíbox-
ið“ hennar ömmu sem hún tók allt-
af með sér í ferðalög. í því var allt
til alls hvort sem mann vantaði
piástur eða skrúfjárn. Það var
amma með í boxinu. Sá tími sem
við dvöldum með þeim leið svo fljótt
að við tókum varla eftir því og við
vorum strax farin að hlakka til
næsta sumars.
Amma var mikið fyrir það að
hafa allt í röð og reglu á heimilinu
sínu. Hún vildi ganga að hlutunum
vísum og þótt hún væri orðin sárlas-
in gat hún alltaf sagt manni til
hvar hlutirnir væru.
Amma var mikil saumakona og
voru flíkurnar sem hún saumaði
eins og þær hefðu verið gerðar af
meistarans höndum. Ef við fórum
til hennar og töluðum við hana og
sögðum að okkur langaði í nýjan
kjól eða eitthvað annað var ekkert
sjálfsagðara en sauma það í snar-
hasti.
Amma Lauga var alltaf í góðu
skapi, hress og fjörug svo af henni
geislaði gleðin og góðmennskan.
Hún var svo ung í anda og alltaf
mátti heyra söngva hljóma af vör-
um hennar. Það voru ætíð allir vel-
komnir í Stigahlíðina hvort sem það
voru vinir okkar eða einhveijir aðr-
ir.
Það er erfitt að koma öllu í orð
sem okkur langar að segja um
ömmu Laugu og enn erfíðara að
hugsa sér lífið án hennar. Hún sem
gaf okkur svo mikið og studdi okk-
ur alltaf í öllu sem við verðum.
Elsku amma okkar var búin að
vera svo mikið veik og það var
mjög erfítt að horfa upp á hana
svona veika. Þrátt fyrir að heilsu
hennar hrakaði mikið var hún alltaf
að reyna að vera jafn glöð og áð-
ur. Hún lét okkur bamabömin aldr-
ei vita annað en henni liði vel. Okk-
ur fínnst sem Guð hafi tekið ömmu
okkar alltof snemma burt frá okk-
ur, en við vitum vel að henni líður
vel hjá Guði og þá þarf hún ekki
lengur að þjást. Minning ömmu
mun alltaf lifa í hjörtum okkar og
við munum aldrei gleyma því sem
hún gaf okkur.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
Elsku afí, Guð blessi þig og gefi
þér styrk í sorg þinni.
Sigurlaug Birna, Hrönn,
Helga og Hanna Kristín.
Mig langar að minnast elskulegrar
tengdamóður minnar Sigurlaugar
Hjartardóttur frá Knarrarhöfn í
Hvammsveit í Dalasýslu.
Lauga eins og hún var alltaf köll-
uð átti fallegt og notalegt heimili
ásamt eiginmanni sínum Einari Alex-
anderssyni sem nú syrgir góða eigin-
konu. Lauga bar umhyggju fyrir öll-
um og vildi öllum svo vel og þeim
sem henni kynntust var hlýtt til
hennar, því að alltaf stóð faðmur
hennar opinn. Þegar ég kom fyrst
inn á heimilið til hennar fyrir 20
árum tók hún mér strax opnum örm-
um og á milli okkar myndaðist strax
góð vinátta sem hélst alla tíð. Það
fyrsta sem ég tók eftir þegar ég fór
að kynnast henni var hversu ákveðin
kona hún var og að hún vildi hafa
allt í röð og reglu. Það virtu þetta
allir og báru mikla virðingu fyrir
henni.
Lauga var mjög verklagin kona
og var skipulögð í sínum verkum.
Allt hennar handbragð var til fyrir-
myndar og hef ég tamið mér margt
af því við mína vinnu. Öll hennar
vinna var við eldamennsku, þjónustu
og saumaska!p bæði heima og á fjöl-
mörgum vinnustöðum úti í bæ. Það
eru ófáir sem notið hafa aðstoðar
Laugu til dæmis I veislum stórum
og smáum, nú eða fengið viðgerðar
saumsprettur eða saumaða á sig
heilu kjólana og kápurnar. Ánægðust
var hún ef hún gat orðið öðrum að
liði, en vildi aldrei láta hafa neitt
fyrir sér.
Við Lauga bjuggum í 8 ár í sömu
blokk og var því stutt á milli okkar
og nutum við báðar góðs af. Á fyrstu
búskaparárum okkar Rúnars bað ég
hana að hjálpa mér að taka fimm
slátur. Hún sagði: Elsku Solla mín,
þú tekur ekki 5 slátur, þú tekur
10-15 úr því að við förum í þetta á
annað borð. Eða þegar ég bað hana
að kenna mér að búa til kleinur var
það sjálfsagt og áður en ég vissi af
vorum við búna,r að steikja 500 klein-
ur. Oft þegar ég hringdi til hennar
að morgni og spurði frétta var hún
búin að standa við eldavélina síðan
snemma um morguninn og baka 200
pönnukökur því að hún átti að vera
með kaffí í dag á einhveijum af þess-
um mörgu vinnustöðum sem hún